Electric Light Orchestra - A New World Record (1976)

Mijn eerste ELO plaat (eigenlijk cassettebandje, gekocht bij de lokale platenboer van den Broek), aangetrokken door het prachtige Livin’ Thing. Ook vond ik de hoes intrigerend, , had als 15 jarige iets mysterieus..en toen ik het openingsnummer hoorde was ik verkocht.
Samen met Eldorado, Face The Music (Fire On High!) en Out Of The Blue heeft ELO in onmiskenbaar invloed gehad op mijn muzikale ontwikkeling.
Het leuke is, ik draai het nog wel eens, zoals nu .
Dat ik er, nu als 59 jarige anders naar kijk doet niets af aan het feit dat het geweldige platen zijn, ze brengen met terug naar de jaren ‘70, mijn teenage years. Hoe mooi kan muziek zijn!

Iedereen had die plaat toen ook he.
Stond toch wel op dezelfde hoogte als Hotel California en Rumours.
Heel veel gedraaid met het vriendenclubje.

Afgelopen week deze puntgave LP nog eens 2 keer gedraaid, maar de muziek heeft wat mij betreft nog niets aan kracht ingeboet.
Alles herken je meteen weer en het zit gewoon muzikaal heel goed in elkaar. Genoten weer.
Livin' Thing en Tightrope blijven mijn favorieten.

Mmm, moet ik toch misschien eens checken. De laatste ELO die ik kocht was Eldorado. Ik draai die eigenlijk niet zoveel. Voor mij is Out of the blue nog altijd hun beste. Maar aangezien deze net voor Out of the blue werd gemaakt, is het toch misschien meer mijn ding. Uiteraard ken ik Livin' Thing .

Dit is m.i. hun beste album. Out of the Blue vind ik helaas teveel versingeld. Ook Face the Music is een sterk album. Later is het per album veel minder geworden.

Net gekocht. Ik moet je gelijk geven. Het is een enorm sterk album en mag gerust naast Out of the blue staan ( was altijd mijn favoriet album, omdat dat mijn eerste kennismaking was met ELO ).

Ik ben eigenlijk helemaal niet bekend met het werk van ELO, maar ik hoor zojuist Livin' Thing langskomen op de radio. Dit is wel heel duidelijk de blauwdruk van de latere sound van de Wilburys en Tom Petty's Full Moon Fever. Toch maar eens meer van ELO gaan opsnorren...

zeker hun eerste paar albums zijn top!

Jeff Lynne maakte deel uit van en heeft zijn productiestempel gedrukt op zowel de Traveling Wilburys als Full Moon Fever, dus dat heb je goed gehoord.

Dit is zo'n heerlijk album! In zijn totaliteit, met een geweldige openingstrack, waarin je het ruimteschip symbolisch hoort aankomen en landen onder een super strijkers arrangement...om over te gaan in een gaaf rock nummer.

De opera zangeres in Rockaria en Shangri-la levert ook een significante en belangrijke bijdrage aan de sfeer.
Dit album heb ik grijsgedraaid en zal altijd weer tevoorschijn komen..

Zo fijn dat Jeff Lynne in 2015 een goed geslaagde come back heeft gemaakt.

Daar kan ik alleen maar een dikke streep onder zetten. Aan inspiratie geen gebrek en ook na 45 jaar nog ijzersterk.
Het ruimteschip zie ik hier eerlijk gezegd nog niet vliegen, al heeft het logo alvast wel buitenaardse trekken.
Hierna zouden nog een paar puike albums volgen.

Laten we niet onderschatten dat de Musicland Studios in München destijds een ideale werkomgeving vormde. Lynne kon het uitstekend vinden met technicus Reinhard Mack en het is niets teveel gezegd als we deze Mack als co-producer hier noemen.

Ook ik ben blij tenslotte met de come-back van Jeff Lynne's ELO in 2015, maar duidelijk is wel dat hij het helemaal alleen moet doen en dat inspiratie nu wél een probleem geworden is. Heel veel hoop heb ik niet dat er na From Out of Nowhere (2019) een werkstuk van het kaliber A New World Record zal volgen. Dat hoeft ook niet trouwens, want geslaagde ELO-albums zijn er genoeg.

Ook voor mij blijft dit album de mooiste van ELO
mss vreemd bij velen die Out of the Blue op een voetstuk hebben gezet en dat het ELO meesterwerk vinden
Maar mijn beoordeling is gebaseerd op het totaalplaatje en komt dus hoger uit dan OOTB die mss te lange speelduur heeft,dan heb je al snel een paar flllers
Ook hierop het meest briljante ELO
nr..Livin' Thing ..Top!
daarna ook aangevinkt... Tightrope
Een heerlijk album

20 jaar geleden op vinyl verkocht nu voor 8 euro weer op vinyl op de platenspeler. Klassiek met nog echte violen. Nog steeds niets aan kracht verloren.

Ik heb Out of the blue geruime tijd in mijn top 10 gehad, maar dat komt vooral door de diepe indruk die het totaalpakket - zo'n indrukwekkende dubbelaar in zo'n al even indrukwekkende klaphoes - destijds op mij als tiener maakte.
Ik vind Out of the blue nog steeds een uiterst aangename luistertrip, met vooral veel variatie. Maar ik neig ook steeds meer naar de gedachte dat dit album juist doordat het iets compacter is, misschien wel de ultieme ELO-plaat is. Ik vind per saldo niet zo heel veel filler op Out of the blue, maar bij dit album is werkelijk elk nummer raak. Dat maakt dat ik toch ook hier vijf sterren aan toeken.

Livin' thing steekt hier boven alles uit, maar het tweede sterretje dat ik weg mag geven, is wat lastiger. Ook ik heb Tightrope altijd een ijzersterke opener gevonden, en ook So fine en het heropgenomen Do ya zijn erg goed. De titeltrack is een nummer dat bij meerdere luisterbeurten sterk groeit. Dat geldt ook voor de afsluiter, die ik uiteindelijk vanwege de mooie melodie als tweede favoriet heb aangevinkt. Maar die keuze kan van week tot week verschillen, want vrijwel alles is sterk. Eigenlijk vind ik alleen Rockaria! (destijds de tweede single) iets achterblijven bij de rest. Eigenlijk is dat gewoon Jeff Lynne's eigen variant op Roll over Beethoven. Zeker niet slecht, maar ondanks de operateske intermezzo's vind ik het nummer toch iets te eenvormig doordenderen.

De rechtstreekse Beatles-verwijzing in Shangri-La (Fadin' like the Beatles on Hey Jude) onderstreept weer eens de bewondering die Lynne koesterde voor het viertal uit Liverpool. Bewondering die overigens wederzijds was. Want was het niet John Lennon zelf die eens iets zei dat, wanneer de Beatles waren doorgegaan, ze muziek hadden kunnen maken die in de lijn van ELO zou liggen? Zelfs een kwaliteitskrant als The Guardian onderkent dat er een muzikale lijn te trekken valt tussen die twee bands.

Ik had vorig weekend weer eens een single-avondje, waarbij ik een bak met singles van de zolder haal en er daar willekeurig een stel van draai. Daarbij kwam ook Livin' thing weer eens langs. Die heeft als extraatje dat-ie de fantastische instrumental Fire on high (van het voorgaande album Face the music) als B-kant heeft, dus dat was weer dubbel genieten.
Maar wat een geweldig nummer blijft dat Livin' thing toch, ook na 45 jaar. Het heeft een onweerstaanbaar catchy refein dat je meteen pakt, maar in de coupletten, bruggen en intermezzo's gebeurt zóveel dat het toch best een complex nummer is. Voeg daarbij de bewust vaag gehouden tekst, die werkelijk over van alles kan gaan, en je hebt een perfecte popsong.

Toch nog eens even gegoogled naar uitleg over de tekst van dat nummer. Op de altijd interessante website Songfacts.com laten luisteraars hun licht erover schijnen, en het vermakelijke is dat de meningen alle kanten opgaan: van een anti-abortus-song tot een nummer over zelfmoord. Ik vind dat er voor veel van die uitleggen wel wat te zeggen valt, maar naar het schijnt heeft Jeff Lynne zich eens laten ontvallen dat het nummer over een verloren liefde ging. De oorsprong van het ontstaan is blijkbaar nog minder esoterisch: een voedselvergiftiging die hij in Spanje had opgelopen. Je luistert nooit meer op dezelfde manier naar dit nummer in de wetenschap dat het gaat over een slecht gevallen paella...

Ik herinner me nog hoe blij ik was met deze plaat na het teleurstellende Face the music, en aan welke contrasten ik die opgetogenheid ophing: waar Fire on high een geforceerd aandoende poging was om een grootse plaatopener te schrijven had Tightrope de vanzelfsprekendheid van een instant-klassieker, en terwijl afsluiter One summer dream van een doordreutelende meligheid was is Shangri-La ondanks al z'n uitwaaierende strijkers bijna compact te noemen, met vrij weinig tekst, een mooie ingetogen gitaarsolo en na het valse einde een grootse finale die toch nergens uit de bocht vliegt.
        De sound van het album is vol en perfect uitgebalanceerd, de disco-invloeden en de hoge stemmetjes gaan hier nog niet over de top, en het niveau van de composities is consistent zeer hoog. Uitzondering voor mij is het stompzinnige Do ya, dat ik ondanks een paar aardige elementen in het arrangement (een mooi rustige brug na het tweede couplet, Bev Bevan die na het tweede refrein opeens in z'n eentje vier maten moet volslaan, een elegante afronding) altijd heb beschouwd als een onbehouwen blokkade op de rails van een verder soepel doorstomende trein.
        Hoogtepunt daarentegen is voor mij Mission (a world record), dat in tekst èn muziek een mooi beeld schetst van een soort kosmische eenzaamheid op zowel de aarde als ver daarboven zoals gezien door de ogen van ?God? een kosmonaut? een alien? "Watching all the days go by / Who are you and who am I?" Wie of wat de observator dan ook is, het drama in het arrangement geeft de afstand tussen hier en daar prachtig weer. "How's life on Earth? What is it worth?" – bijna een soort isolement à la Major Tom.
        Overigens heeft het me altijd verbaasd dat bij de eerste CD-release die ik onder ogen kreeg (EPC 468880 2) Above the clouds van de tracklisting was verdwenen, hetgeen niet alleen niet nodig was bij een plaat van een kleine 37 minuten, maar ook nog eens zonde was omdat het hier zo'n sympathiek "klein" nummer betrof. Pas kortgeleden ben ik er via Discogs achter gekomen dat het nummer zelf wel op de CD stond, maar dan om de een of ander onnaspeurbare reden vastgeplakt aan het einde van Livin' thing (dat nu dus ineens geen 3½ maar bijna 6 minuten duurde). Weer een mysterie opgelost.

Dat is ze wat mij betreft gelukt, maar ik kan me voorstellen dat dat nummer - inclusief de bekende 'backward message' - niet ieders kopje thee is. Verder ben ik het wel met je eens: deze plaat wint het op alle fronten van de voorganger. One summer dream vind ik op zich niet heel vervelend, maar het nummer krijgt wel na verloop van tijd wel een bepaalde eentonigheid over zich. Daar hebben Shangri-la en Mission bepaald geen last van.

Die eerste CD-versie heb ik nooit in handen gehad, maar ik heb ooit wel deze verzamel-CD gekocht. Waarbij het me bevreemdde dat Livin' thing volgens de tracklist bijna zes minuten duurde. Ik hield het op een zetfout, maar bij beluistering bleek dat Above the clouds hieraan 'vastgeplakt' zat. Wat natuurlijk totaal misplaatst is op een verzamelaar van hun singles. Kennelijk heeft de samensteller die track gewoon van die eerste CD-versie gekopieerd zonder er zelfs maar naar te luisteren. Schokkend slordig!

A NEW WORLD RECORD 1976

Beatles pop met prog streken en dat dan stevig opgesaust met een blik violen. Een snuifje Kraftwerk (Telephone Line), een gastoptreden van Bianca Castafiore (Rockaria!), een verloren gereden politiesirene (Mission (A New World Record)), een exotische cocktail van rock en disco (So Fine), een paar hardrock riffs (Do Ya) en het zo herkenbare doffe drumgeluid (Shangri-La) uit de keuken van Lynn. Kortom: het perfecte recept voor een kitsch gerecht. Smullen maar!

Wat fijn te lezen dat veel MM schrijvers en luisteraars de eeuwigheidswaarde in zien van dit voortreffelijke album.

Ook naar mijn smaak het pièce de résistance van het ELO.
Zoals Gaucho hierboven het nummer Livin' thing beschrijft zette mij aan het denken over meer werken uit zijn oeuvre en dan kom ik tot de conclusie (en ja dit is voor velen waarschijnlijk vloeken in de Kathedraal) dat Jeff Lynne echt tot de allergrootste componisten in de popmuziek gerekend kan worden.

Wanneer je de composities onder de loep neemt van willekeurig : Mr. Blue Sky, Livin' thing, Eldorado, al zijn openingstracks van vrijwel al zijn albums dan kun je niet anders opmerken dat hier een ware genius aan het werk is.

In het geval van het ELO vind ik het geheel een surplus, alles valt prachtig same!.
Ik voel ook aan dat vele generaties na ons nog zullen genieten van deze unieke band (zoals ook ABBA, Supertramp, the Beatles en andere groepen met een volstrekt eigen geluid overeind blijven ondanks de tand des tijds).

Het is jammer dat Jeff Lynne nu vrijwel alleen werkt want zijn strijkersensemble mis ik wel...
Edoch toch hoop ik dat de oude maestro ons nog zal verrassen met nieuw werk.

Tot die tijd blijf ik nog lang genieten van dit onvolprezen meesterwerk!

Electric Light Orchestra, vaak afgekort als ELO, is een iconische Britse rockband die in 1970 werd opgericht door songschrijver en multi-instrumentalist Jeff Lynne, samen met Roy Wood en Bev Bevan. De band staat bekend om hun innovatieve geluid dat rockmuziek combineert met klassieke elementen zoals strijkers en synthesizers, wat resulteerde in een unieke symfonische rockstijl.

Hun muziekcarrière omvat verschillende decennia en bracht een schat aan hits voort, waaronder "Mr. Blue Sky", "Livin' Thing", en "Don't Bring Me Down". ELO's werk wordt gekenmerkt door complexe arrangementen, pakkende melodieën en een uitbundig gebruik van technologische innovaties in hun opnames en live optredens.

Met hun flamboyante podiumuitvoeringen en visuele flair creëerde ELO een buitengewone muzikale ervaring die zowel audiologisch als visueel indrukwekkend was. Hun albums, zoals "A New World Record" en "Out of the Blue", zijn klassiekers die zowel commercieel als kritisch succes kenden.

Jeff Lynne's bekwame productie en creatieve visie hebben de band geholpen om een blijvende invloed uit te oefenen op de muziekindustrie. Zelfs na de oorspronkelijke ontbinding van de band in 1986, bleef Lynne muziek uitbrengen onder de naam Jeff Lynne's ELO, waarmee hij de nalatenschap van de band levend hield.

ELO heeft een blijvende impact gehad op talloze artiesten en blijft een bron van inspiratie voor muziekliefhebbers over de hele wereld. Hun baanbrekende stijl en tijdloze melodieën maken hen tot een blijvende kracht binnen de rockmuziek.

Het album A New World Record van de Britse band Electric Light Orchestra (ELO), uitgebracht in 1976, is een juweel van muzikale innovatie en artistieke finesse. Dit meesterwerk, gecomponeerd door de visionaire Jeff Lynne, heeft een blijvende indruk achtergelaten op de muziekscene van de jaren zeventig. Laten we een diepgaande recensie maken van dit iconische album.

Het openingsnummer, Tightrope, trekt meteen de aandacht met majestueuze introductie, zijn dramatische strijkersarrangementen en bombastische opbouw. Het nummer balanceert op een koord tussen klassieke invloeden en rock, wat een spannende en meeslepende luisterervaring oplevert. Het orkestrale intro leidt naadloos naar een krachtig refrein, waarbij Lynne's karakteristieke zang prachtig tot zijn recht komt.

Telephone Line is een meer ingetogen nummer dat opvalt door zijn melancholische melodie en de hartverscheurende zang van Lynne. Het nummer evoceert het beeld van een eenzame nacht, waarin de beller wanhopig verlangt naar de stem van een geliefde aan de andere kant van de lijn. De subtiele instrumentatie draagt bij aan de emotionele lading van dit lied.

Met Rockaria! introduceert ELO een unieke fusie van rock en opera, waarbij klassieke strijkers naadloos worden verweven met energieke gitaarakkoorden. Het nummer swingt en straalt een ongebreidelde vitaliteit uit, vergelijkbaar met een operadiva die plotseling besluit om een rockconcert te geven.

Mission (A World Record) is een bijzonder melodieus nummer dat een gevoel van mysterie en ontdekking oproept. De dromerige arrangementen en de vloeiende overgangen zorgen voor een meeslepende luisterervaring, met diepe baslijnen en sferische melodieën die je laten zweven in een kosmische droom als op een reis naar onbekende planeten.

So Fine valt voor mij een beetje uit de toon op dit album. Hoewel het nummer technisch gezien goed in elkaar zit, het is vrolijk en ritmisch, maar het de magische vonk die de andere nummers zo speciaal maakt. Het voelt als het lelijke eendje in een nest vol prachtige zwanen

Livin' Thing is wellicht een van de meest bekende nummers van ELO en niet zonder reden. Het is een tijdloze single die nooit verveelt. Elk element van het nummer valt perfect op zijn plaats, van de aanstekelijke melodie tot de rijke orkestratie. Dit nummer laat horen waarom ELO een blijvende invloed heeft gehad op de popmuziek.

Above the Clouds is een kort en ingetogen nummer dat een rustpunt biedt op het album. Hoewel het misschien wat onopvallend is, heeft het een serene schoonheid die bijdraagt aan de algehele sfeer van het album.

Met Do Ya gooit de band alle remmen los. Dit nummer zit vol energie en spanning, met wisselende tempo's en krachtige gitaarpartijen. Het is een van de toppers van het album, waar de rockroots van ELO duidelijk naar voren komen.

Tot slot is er Shangri-La, een dromerige melancholische ballad die het album afsluit op een ingetogen noot. De zachte melodieën en de introspectieve teksten zorgen voor een serene afsluiting, als een zonsondergang na een dag vol avonturen. De climax van het nummer is ronduit indrukwekkend en toont ELO op hun best.

A New World Record is een album dat blijft verrassen en betoveren. Elke luisterbeurt onthult nieuwe lagen van muzikaal vakmanschap en emotionele diepgang. ELO heeft met dit album een wereldrecord gevestigd in de harten van muziekliefhebbers.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Jorro, dat heb je mooi verwoord. Een jaar later vestigde ELO wederom een wereldrecord in de harten van muziekliefhebbers door met "Out of The Blue" op de proppen te komen. Jorro, heb voor dat album ook zulke lovende woorden?

Een heel fijn, goed doordacht en samenhangend album. Jeff Lynne raakt medio jaren zeventig in topvorm getuige de manier waarop hij de nummers componeert. Muziek met een positieve ondertoon, muziek die je een glimlach op het gezicht doet brengen.

Popmuziek gecombineerd met klassieke muziek, een vrije vertaling van A new World Record. Je moet het maar durven. Nummers die afwijken van hetgeen destijds mainstream popmuziek was. Openingsnummer Tightrope is daar een prachtig voorbeeld van: het mysterieuze openen, de lichte versnelling en de wisselingen in het nummer, top gedaan. De rocker Rockaria met een heuse aria erin is een ander voorbeeld. Bij velen een favoriet, het nummer Livin' Thing. Alhoewel ik pas via de verzamelaar Flashback erachter kwam dat het thema van het nummer de liefde is, blijf ik het zelf een nummer vinden waar ik niet zo enthousiast van word. Ik kan er niet zo veel mee. Gek genoeg vind ik So Fine helemaal te gek: het vlotte, ultime goed-gevoel nummer met een heerlijke slaggitaar en een nog betere basritme. Above the Clouds is een ander pareltje, omdat de focus op de zang en harmoniezang licht.

Een album dat prachtig in balans is. Enige manco: waarom zo kort?

De opening van dit album is ongeëvenaard goed!

Het ruimteschip dat land onder het genot van heftige klassieks strijkers waarna de song via stevige gitaren overgaat in een moderne (ja ook nu nog anno 2025) prog rock song.

Dit hele album is gevuld met kroonjuwelen, na de geweldige openingstrack Tightrope valt er nog veel meer te genieten. Er staat geen enkel 'minder' nummer op.
In het bekende Rockaria maken we kennis met een opera geschoolde zangeres die het nummer naar een hoger nivo tilt en in de afsluiter Shangri-La ook haar prachtige zangsporen nalaat.

Er staat nog heel veel meer moois op; Mission en Telephoneline, twee prachtige ballads.
Maar ook Do Ya, een dampende stamper die in de laatste 50 jaar waarschijnlijk menig feestje heeft opgeleukt.

Zelf heb ik dit album op vinyl echt grijs gedraaid en ook als cd wordt deze zeer regelmatig in de cd-lade geschoven.

Deze zomer houdt Jeff Lyne in Engeland zijn afscheidsconcert, maar ik hoop dat hij als oude rot in het vat nog wel in de studio blijft werken om albums op te nemen. Talenten zoals hij, met zo'n staat van dienst zijn schaars in deze dagen.