Sophia - As We Make Our Way (2016)
Alternatieve titel: (Unknown Harbours)
mijn stem
102 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Motor
-
Unknown Harbours (2:00)
-
Resisting (4:36)
-
The Drifter (5:14)
-
Don't Ask (5:49)
-
Blame (3:53)
-
California (3:25)
-
St. Tropez / the Hustle (3:25)
-
You Say It's Alright (4:13)
-
Baby, Hold On (6:03)
-
It's Easy to Be Lonely (5:00)
1
geplaatst: 18 april 2016, 15:33 uur
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sophia - We Make Our Way (Unknown Harbours) - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
Precies zeven jaren zijn verstreken sinds de release van There Are No Goodbyes, dat lange tijd de zwanenzang van de cultband Sophia leek te worden.
De band rond Robin Proper-Sheppard, die aan het begin van de jaren 90 twee bijzondere platen maakte met The God Machine, maar na de dood van een medebandlid in 1995 Sophia begon, maakte tussen 1996 en 2009 een zestal bijzondere prachtplaten met een uniek geluid.
Het is een geluid dat gelukkig ook weer is te horen op het vrijwel uit het niets verschenen As We Make Our Way (Unknown Harbours).
Ook op deze nieuwe plaat maakt Sophia weer muziek die niet gemaakt lijkt voor het aankomende jaargetijde. As We Make Our Way (Unknown Harbours) klinkt over het algemeen donker en stemmig of donker en dreigend.
Dat laatste is het geval wanneer Robin Proper-Sheppard incidenteel kiest voor een wat steviger aangezet rockgeluid, waarin invloeden uit de post-rock en post-punk domineren, maar Sophia maakt ook dit keer vooral muziek die als sadcore kan worden omschreven, al is het zeker geen 13 in een dozijn sadcore. Het is een wonderlijke mix die van de vorige platen van Sophia bijzondere platen maakte en ook de nieuwe plaat van de band is er weer een.
De plaat opent met klassiek aandoende pianoklanken, die vervolgens in de tweede track worden afgewisseld met ontsporende gitaren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hierna volgen vooral de sfeervolle en stemmige songs met een mix van akoestische instrumenten en elektrische gitaren zoals we die van Sophia kennen, maar ook voor een elektronische popsong draait de band rond Robin Proper-Sheppard haar hand niet om.
De meeste bands zou ik bij een dermate grote verscheidenheid beschuldigen van het van de hak op de tak springen, maar bij Sophia vallen de meeste uiteenlopende invloeden gemakkelijk op hun plaats.
As We Make Our Way (Unknown Harbours) is net als al zijn voorgangers een plaat vol donkere schoonheid. Sophia maakt op zich redelijk toegankelijke popsongs vol goede ideeën en hult ze vervolgens in donkere wolken, waardoor de impact enorm is. Het zijn wolken die je de ene keer mee terugvoeren naar de jaren 70, maar de andere keer aansluiten bij de dromerige maar ook donkere popmuziek uit de jaren 90.
Ik heb de afgelopen jaren niet veel aan Sophia gedacht of de platen van de band uit de kast getrokken, maar wat ben ik blij dat As We Make Our Way (Unknown Harbours) er is. Platen van Sophia blijken niet alleen vaten vol tegenstrijdigheden, maar ook vaten met een dubbele bodem waaronder heel veel moois is verstopt. Ook de nieuwe plaat van de band is er nu al een om te koesteren en dat gaat nog heel lang zo blijven. Zeven jaar als het moet. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Sophia - We Make Our Way (Unknown Harbours) - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
Precies zeven jaren zijn verstreken sinds de release van There Are No Goodbyes, dat lange tijd de zwanenzang van de cultband Sophia leek te worden.
De band rond Robin Proper-Sheppard, die aan het begin van de jaren 90 twee bijzondere platen maakte met The God Machine, maar na de dood van een medebandlid in 1995 Sophia begon, maakte tussen 1996 en 2009 een zestal bijzondere prachtplaten met een uniek geluid.
Het is een geluid dat gelukkig ook weer is te horen op het vrijwel uit het niets verschenen As We Make Our Way (Unknown Harbours).
Ook op deze nieuwe plaat maakt Sophia weer muziek die niet gemaakt lijkt voor het aankomende jaargetijde. As We Make Our Way (Unknown Harbours) klinkt over het algemeen donker en stemmig of donker en dreigend.
Dat laatste is het geval wanneer Robin Proper-Sheppard incidenteel kiest voor een wat steviger aangezet rockgeluid, waarin invloeden uit de post-rock en post-punk domineren, maar Sophia maakt ook dit keer vooral muziek die als sadcore kan worden omschreven, al is het zeker geen 13 in een dozijn sadcore. Het is een wonderlijke mix die van de vorige platen van Sophia bijzondere platen maakte en ook de nieuwe plaat van de band is er weer een.
De plaat opent met klassiek aandoende pianoklanken, die vervolgens in de tweede track worden afgewisseld met ontsporende gitaren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hierna volgen vooral de sfeervolle en stemmige songs met een mix van akoestische instrumenten en elektrische gitaren zoals we die van Sophia kennen, maar ook voor een elektronische popsong draait de band rond Robin Proper-Sheppard haar hand niet om.
De meeste bands zou ik bij een dermate grote verscheidenheid beschuldigen van het van de hak op de tak springen, maar bij Sophia vallen de meeste uiteenlopende invloeden gemakkelijk op hun plaats.
As We Make Our Way (Unknown Harbours) is net als al zijn voorgangers een plaat vol donkere schoonheid. Sophia maakt op zich redelijk toegankelijke popsongs vol goede ideeën en hult ze vervolgens in donkere wolken, waardoor de impact enorm is. Het zijn wolken die je de ene keer mee terugvoeren naar de jaren 70, maar de andere keer aansluiten bij de dromerige maar ook donkere popmuziek uit de jaren 90.
Ik heb de afgelopen jaren niet veel aan Sophia gedacht of de platen van de band uit de kast getrokken, maar wat ben ik blij dat As We Make Our Way (Unknown Harbours) er is. Platen van Sophia blijken niet alleen vaten vol tegenstrijdigheden, maar ook vaten met een dubbele bodem waaronder heel veel moois is verstopt. Ook de nieuwe plaat van de band is er nu al een om te koesteren en dat gaat nog heel lang zo blijven. Zeven jaar als het moet. Erwin Zijleman
1
geplaatst: 18 april 2016, 20:10 uur
Begonnen met het beluisteren van één van mijn all time favourtie artiesten! Robin Proper-Sheppard heeft zowel met The God machine als met Sophia prachtige dingen uitgebracht.
Hij kan als geen ander perfect emotie over liefde, verlies, spijt en verlangen overbrengen in prachtige donkere dromerige pop rock muziek! Een stukje van het leven zomaar in je platenkast. 'Resisting' is alvast een machtig nummer!
Hij kan als geen ander perfect emotie over liefde, verlies, spijt en verlangen overbrengen in prachtige donkere dromerige pop rock muziek! Een stukje van het leven zomaar in je platenkast. 'Resisting' is alvast een machtig nummer!
1
geplaatst: 18 april 2016, 20:11 uur
erwinz schreef:
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sophia - We Make Our Way (Unknown Harbours) - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
Precies zeven jaren zijn verstreken sinds de release van There Are No Goodbyes, dat lange tijd de zwanenzang van de cultband Sophia leek te worden.
De band rond Robin Proper-Sheppard, die aan het begin van de jaren 90 twee bijzondere platen maakte met The God Machine, maar na de dood van een medebandlid in 1995 Sophia begon, maakte tussen 1996 en 2009 een zestal bijzondere prachtplaten met een uniek geluid.
Het is een geluid dat gelukkig ook weer is te horen op het vrijwel uit het niets verschenen As We Make Our Way (Unknown Harbours).
Ook op deze nieuwe plaat maakt Sophia weer muziek die niet gemaakt lijkt voor het aankomende jaargetijde. As We Make Our Way (Unknown Harbours) klinkt over het algemeen donker en stemmig of donker en dreigend.
Dat laatste is het geval wanneer Robin Proper-Sheppard incidenteel kiest voor een wat steviger aangezet rockgeluid, waarin invloeden uit de post-rock en post-punk domineren, maar Sophia maakt ook dit keer vooral muziek die als sadcore kan worden omschreven, al is het zeker geen 13 in een dozijn sadcore. Het is een wonderlijke mix die van de vorige platen van Sophia bijzondere platen maakte en ook de nieuwe plaat van de band is er weer een.
De plaat opent met klassiek aandoende pianoklanken, die vervolgens in de tweede track worden afgewisseld met ontsporende gitaren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hierna volgen vooral de sfeervolle en stemmige songs met een mix van akoestische instrumenten en elektrische gitaren zoals we die van Sophia kennen, maar ook voor een elektronische popsong draait de band rond Robin Proper-Sheppard haar hand niet om.
De meeste bands zou ik bij een dermate grote verscheidenheid beschuldigen van het van de hak op de tak springen, maar bij Sophia vallen de meeste uiteenlopende invloeden gemakkelijk op hun plaats.
As We Make Our Way (Unknown Harbours) is net als al zijn voorgangers een plaat vol donkere schoonheid. Sophia maakt op zich redelijk toegankelijke popsongs vol goede ideeën en hult ze vervolgens in donkere wolken, waardoor de impact enorm is. Het zijn wolken die je de ene keer mee terugvoeren naar de jaren 70, maar de andere keer aansluiten bij de dromerige maar ook donkere popmuziek uit de jaren 90.
Ik heb de afgelopen jaren niet veel aan Sophia gedacht of de platen van de band uit de kast getrokken, maar wat ben ik blij dat As We Make Our Way (Unknown Harbours) er is. Platen van Sophia blijken niet alleen vaten vol tegenstrijdigheden, maar ook vaten met een dubbele bodem waaronder heel veel moois is verstopt. Ook de nieuwe plaat van de band is er nu al een om te koesteren en dat gaat nog heel lang zo blijven. Zeven jaar als het moet. Erwin Zijleman
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sophia - We Make Our Way (Unknown Harbours) - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
Precies zeven jaren zijn verstreken sinds de release van There Are No Goodbyes, dat lange tijd de zwanenzang van de cultband Sophia leek te worden.
De band rond Robin Proper-Sheppard, die aan het begin van de jaren 90 twee bijzondere platen maakte met The God Machine, maar na de dood van een medebandlid in 1995 Sophia begon, maakte tussen 1996 en 2009 een zestal bijzondere prachtplaten met een uniek geluid.
Het is een geluid dat gelukkig ook weer is te horen op het vrijwel uit het niets verschenen As We Make Our Way (Unknown Harbours).
Ook op deze nieuwe plaat maakt Sophia weer muziek die niet gemaakt lijkt voor het aankomende jaargetijde. As We Make Our Way (Unknown Harbours) klinkt over het algemeen donker en stemmig of donker en dreigend.
Dat laatste is het geval wanneer Robin Proper-Sheppard incidenteel kiest voor een wat steviger aangezet rockgeluid, waarin invloeden uit de post-rock en post-punk domineren, maar Sophia maakt ook dit keer vooral muziek die als sadcore kan worden omschreven, al is het zeker geen 13 in een dozijn sadcore. Het is een wonderlijke mix die van de vorige platen van Sophia bijzondere platen maakte en ook de nieuwe plaat van de band is er weer een.
De plaat opent met klassiek aandoende pianoklanken, die vervolgens in de tweede track worden afgewisseld met ontsporende gitaren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hierna volgen vooral de sfeervolle en stemmige songs met een mix van akoestische instrumenten en elektrische gitaren zoals we die van Sophia kennen, maar ook voor een elektronische popsong draait de band rond Robin Proper-Sheppard haar hand niet om.
De meeste bands zou ik bij een dermate grote verscheidenheid beschuldigen van het van de hak op de tak springen, maar bij Sophia vallen de meeste uiteenlopende invloeden gemakkelijk op hun plaats.
As We Make Our Way (Unknown Harbours) is net als al zijn voorgangers een plaat vol donkere schoonheid. Sophia maakt op zich redelijk toegankelijke popsongs vol goede ideeën en hult ze vervolgens in donkere wolken, waardoor de impact enorm is. Het zijn wolken die je de ene keer mee terugvoeren naar de jaren 70, maar de andere keer aansluiten bij de dromerige maar ook donkere popmuziek uit de jaren 90.
Ik heb de afgelopen jaren niet veel aan Sophia gedacht of de platen van de band uit de kast getrokken, maar wat ben ik blij dat As We Make Our Way (Unknown Harbours) er is. Platen van Sophia blijken niet alleen vaten vol tegenstrijdigheden, maar ook vaten met een dubbele bodem waaronder heel veel moois is verstopt. Ook de nieuwe plaat van de band is er nu al een om te koesteren en dat gaat nog heel lang zo blijven. Zeven jaar als het moet. Erwin Zijleman
Prachtige recensie Erwinz! Thanks!
0
geplaatst: 18 april 2016, 21:05 uur
Oh my gawd een nieuwe Sophia. En hij is al uit. Shit, hier moet ik snel achteraan.
0
geplaatst: 19 april 2016, 19:41 uur
Ho, dit moet ik checken, vorige plaat is een van m'n favorieten. Mooie review Erwin!
0
geplaatst: 20 april 2016, 10:23 uur
Verpletterd door de schoonheid van Sophia, een band die ik volkomen uit het oog en oor was verloren. In mijn collectie staat een cd, 'People Are Like Seasons', een plaat die ik bijzonder en soms mooi vond, maar niet alles omvattend. Alles wijst er op dat As We Make Our Own Way dat is. De eerste luisterbeurten overtuigden direct.
De, in mijn gedachten want lang niet beluisterd, doom en gloom van "People Are Like Seasons', stond voor mij de echte omarming in de weg. Niet hier. Robin Proper-Sheppard weet met lichte toetsen de zon te laten schijnen op een niet persé mooi landschap en zo de magie ervan naar voren te halen. De dynamiek van de plaat als geheel en binnen in de nummers is werkelijk prachtig.
As We Make Our Own Way staat genoteerd voor de jaarlijstjes en wordt zeker mijn eerst volgende vinyl aanschaf. Echt zo'n plaat om op de late avond intensief naar te luisteren voor het slapen gaan. De wisseling van stemmingen op de plaat zijn prachtig en een opmaat naar een groots, zacht einde.
Na zeven lange jaren, voor mij twaalf, is Sophia terug. En hoe!
Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.
De, in mijn gedachten want lang niet beluisterd, doom en gloom van "People Are Like Seasons', stond voor mij de echte omarming in de weg. Niet hier. Robin Proper-Sheppard weet met lichte toetsen de zon te laten schijnen op een niet persé mooi landschap en zo de magie ervan naar voren te halen. De dynamiek van de plaat als geheel en binnen in de nummers is werkelijk prachtig.
As We Make Our Own Way staat genoteerd voor de jaarlijstjes en wordt zeker mijn eerst volgende vinyl aanschaf. Echt zo'n plaat om op de late avond intensief naar te luisteren voor het slapen gaan. De wisseling van stemmingen op de plaat zijn prachtig en een opmaat naar een groots, zacht einde.
Na zeven lange jaren, voor mij twaalf, is Sophia terug. En hoe!
Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.
0
geplaatst: 21 april 2016, 12:11 uur
7 jaar moeten wachten op een nieuwe Sophia maar "As We Make Our Way" lost de verwachtingen wat mij betreft volledig in. Gevarieerd album met de o zo typische klanken van Sophia.
De volle 5 voor mij.
De volle 5 voor mij.
0
geplaatst: 21 april 2016, 12:47 uur
De eerste plaat van Sophia die ik over ga slaan, de houding van zanger/voorman Robin Proper Sheppard tijdens het optreden in Effenaar jaren geleden vond ik zo'n debacle dat ik nooit meer van een plaat van Sophia kan genieten... ook sinds nooit meer beluisterd... en ik heb ze allemaal...
0
geplaatst: 21 april 2016, 17:15 uur
freakey schreef:
De eerste plaat van Sophia die ik over ga slaan, de houding van zanger/voorman Robin Proper Sheppard tijdens het optreden in Effenaar jaren geleden vond ik zo'n debacle dat ik nooit meer van een plaat van Sophia kan genieten... ook sinds nooit meer beluisterd... en ik heb ze allemaal...
De eerste plaat van Sophia die ik over ga slaan, de houding van zanger/voorman Robin Proper Sheppard tijdens het optreden in Effenaar jaren geleden vond ik zo'n debacle dat ik nooit meer van een plaat van Sophia kan genieten... ook sinds nooit meer beluisterd... en ik heb ze allemaal...
Want?
0
geplaatst: 22 april 2016, 11:11 uur
lees onderstaand:
Sophia sterft een vroege dood in de Effenaar - 3voor12 - 3voor12.vpro.nl
(ik had geen idee dat het al weer zo lang geleden was trouwens...)
1
geplaatst: 23 april 2016, 14:41 uur
Zet je er na al die jaren overheen man, was toch niet tegen jou als persoon gericht.
De muziek is veel te mooi om links te laten liggen, vanwege zo'n "akkefietje".
Resisting tot nu toe het prijsnummer.
De muziek is veel te mooi om links te laten liggen, vanwege zo'n "akkefietje".
Resisting tot nu toe het prijsnummer.
0
geplaatst: 23 april 2016, 15:32 uur
... en niet te vergeten St. Tropez/The Hustle, The Drifter, You Say It's Alright en It's Easy to Be Lonely... Ja dit is echt het wachten waard.
Resisting heeft eigenlijk een Shoegaze sound in zich. Maar dat is mijn waarneming....
Resisting heeft eigenlijk een Shoegaze sound in zich. Maar dat is mijn waarneming....
0
geplaatst: 23 april 2016, 20:25 uur
freakey schreef:
De eerste plaat van Sophia die ik over ga slaan, de houding van zanger/voorman Robin Proper Sheppard tijdens het optreden in Effenaar jaren geleden vond ik zo'n debacle dat ik nooit meer van een plaat van Sophia kan genieten... ook sinds nooit meer beluisterd... en ik heb ze allemaal...
De eerste plaat van Sophia die ik over ga slaan, de houding van zanger/voorman Robin Proper Sheppard tijdens het optreden in Effenaar jaren geleden vond ik zo'n debacle dat ik nooit meer van een plaat van Sophia kan genieten... ook sinds nooit meer beluisterd... en ik heb ze allemaal...
Voor een optreden uit 2007? En dan heb je toch nog het album uit 2009 'there are no goodbyes' gekocht
Een mens kan al eens een slechte avond hebben hé... Ik heb Sophia al 5 keer gezien en telkens was het voor mij een hartverwarmend concert vol emotie en zoveel pracht. Met België en Brussel (heeft daar enkele jaren gewoond) heeft hij natuurlijk wel een speciale band!
0
geplaatst: 23 april 2016, 21:00 uur
Elbow schreef:
Voor een optreden uit 2007? En dan heb je toch nog het album uit 2009 'there are no goodbyes' gekocht Een mens kan al eens een slechte avond hebben hé... Ik heb Sophia al 5 keer gezien en telkens was het voor mij een hartverwarmend concert vol emotie en zoveel pracht. Met België en Brussel (heeft daar enkele jaren gewoond) heeft hij natuurlijk wel een speciale band!
(quote)
Voor een optreden uit 2007? En dan heb je toch nog het album uit 2009 'there are no goodbyes' gekocht
Een mens kan al eens een slechte avond hebben hé... Ik heb Sophia al 5 keer gezien en telkens was het voor mij een hartverwarmend concert vol emotie en zoveel pracht. Met België en Brussel (heeft daar enkele jaren gewoond) heeft hij natuurlijk wel een speciale band! There Are No Goodbyes heb ik inderdaad ook niet, die zag ik over het hoofd toen ik zei dat ik alles in kast had van Sophia...
0
geplaatst: 26 april 2016, 16:49 uur
Die vorige vond ik eigenlijk een minder goed album van Sophia. Maar deze is weer helemaal top.
freakey Jammer dat zo'n ervaring alles bederft. En ik heb wel vaker meegemaakt dat een muzikant zich zo laat kennen. Ik heb mij af-en-toe behoorlijk kunnen irriteren aan het gedrag. Maar niet zo erg dat ik niks meer van die band of artiest wilde horen.
freakey Jammer dat zo'n ervaring alles bederft. En ik heb wel vaker meegemaakt dat een muzikant zich zo laat kennen. Ik heb mij af-en-toe behoorlijk kunnen irriteren aan het gedrag. Maar niet zo erg dat ik niks meer van die band of artiest wilde horen.
0
geplaatst: 27 april 2016, 09:02 uur
freakey
Ik had op het moment dat ik "There Are No Goodbyes" kocht last van een ingegroeide teennagel.
Maakt dit dan een slecht album?
Ik had op het moment dat ik "There Are No Goodbyes" kocht last van een ingegroeide teennagel.
Maakt dit dan een slecht album?
0
geplaatst: 27 april 2016, 09:59 uur
Ik stond wat twijfelachtig tegenover deze nieuweling van de heer Sheppard. Maar ik zie hier toch wat positieve zaken staan. Deze toch maar es gaan opzoeken.
0
geplaatst: 27 april 2016, 11:19 uur
tumkie schreef:
freakey
Ik had op het moment dat ik "There Are No Goodbyes" kocht last van een ingegroeide teennagel.
Maakt dit dan een slecht album?
freakey
Ik had op het moment dat ik "There Are No Goodbyes" kocht last van een ingegroeide teennagel.
Maakt dit dan een slecht album?
Nee.
Ik zeg niet dat dit een slecht album is, ik ga het niet aanschaffen/checken.
0
geplaatst: 27 april 2016, 15:41 uur
freakey schreef:
Nee.
Ik zeg niet dat dit een slecht album is, ik ga het niet aanschaffen/checken.
(quote)
Nee.
Ik zeg niet dat dit een slecht album is, ik ga het niet aanschaffen/checken.
Vooroordelen?
0
geplaatst: 30 april 2016, 11:30 uur
Het is lastig om je te binden aan iemand die alleen maar druilerige buien over je heenstort. In dat licht bezien kan een gat van 7 jaar bevrijdend werken. Als de albums van the God Machine je destijds bij de lurven hadden dan zat het dna van Robin Proper-Sheppard vanaf dat moment in je poriën. Daar kwam je niet zomaar vanaf. Je snakte naar donkere melancholieke songs. Sophia bracht ze met de regelmaat van de klok op een presenteerblaadje. Voor even was de honger dan gestild. Maar na verloop van tijd wilde je meer meer meer van die prachtige ellende.
The 7 years itch is er niets bij vergeleken maar nu is er dan een nieuw album waar ik een beetje onwennig en afgekickt aan ruik. Het dna was er beetje uitgesleten bij mij. Moet ik mij nu gaan wagen aan deze voormalige verslaving? Mij weer laven aan wonderschone melodieën met een zwaarmoedige tint?
Doch voor ik het weet mompel ik mee dat de zon in Californië ook niet alles is en dat er iets in het licht zit dat ons laat denken dat we onze problemen slechts voor ons uit schuiven maar dat we uiteindelijk allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Wat dat schuitje ook moge zijn. En dat alles ook nog eens in een verraderlijk zonnig arrangement, That's me in the corner...that's me in the spotlight... u kent dat wel.
Tja, hij is weer terug en ik tuin er met open ogen weer in. 7 jaar onthouding blijkt toch veel te weinig om van die verslaving af te komen.
The 7 years itch is er niets bij vergeleken maar nu is er dan een nieuw album waar ik een beetje onwennig en afgekickt aan ruik. Het dna was er beetje uitgesleten bij mij. Moet ik mij nu gaan wagen aan deze voormalige verslaving? Mij weer laven aan wonderschone melodieën met een zwaarmoedige tint?
Doch voor ik het weet mompel ik mee dat de zon in Californië ook niet alles is en dat er iets in het licht zit dat ons laat denken dat we onze problemen slechts voor ons uit schuiven maar dat we uiteindelijk allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Wat dat schuitje ook moge zijn. En dat alles ook nog eens in een verraderlijk zonnig arrangement, That's me in the corner...that's me in the spotlight... u kent dat wel.
Tja, hij is weer terug en ik tuin er met open ogen weer in. 7 jaar onthouding blijkt toch veel te weinig om van die verslaving af te komen.
0
geplaatst: 30 april 2016, 21:01 uur
shakespeare schreef:
Het is lastig om je te binden aan iemand die alleen maar druilerige buien over je heenstort.
Het is lastig om je te binden aan iemand die alleen maar druilerige buien over je heenstort.
Wat een rare stelling. Hoezo is dat lastig? Kan je je alleen binden aan lachebekjes? Sommige artiesten zijn altijd zwaarmoedig en als ze dat goed verwoorden (Bonnie Prince Billy, Smog, Tindersticks, The National, Songs:Ohia, etc) is het vrij simpel om je te binden. Omdat het iets dieps raakt. Dat lukt Sophia ook vaak. Wat mij betreft het best op People Are Like Seasons. Op As We Make Our Way gaat het regelmatig goed (The Drifter!) maar ik had net iets meer gehoopt.
0
geplaatst: 2 mei 2016, 11:45 uur
mooi album, het drieluik Don't Ask / Blame / California vind ik het mooiste deel van het album. En af en toe moest ik denken aan The Triffids, stemgeluid van de zanger lijkt me ook wat 'lichter' geworden dan op vorige albums. Ik hou er wel van dat de druillerige buien af en toe een regenboog hebben, waardoor je toch weet dat er ergens zonlicht ook is.
1
geplaatst: 3 mei 2016, 09:07 uur
Wat een ijzersterke plaat weer. Moet wel toegeven dat, hoe mooi ze ook zijn, ik echt in de stemming moet zijn voor de rustige nummers met alleen akoestisch gitaarwerk.
Nummers als Resisting, Blame, You Say it's Alright en It's Easy to be Lonely zijn echt fenomenaal!
Nummers als Resisting, Blame, You Say it's Alright en It's Easy to be Lonely zijn echt fenomenaal!
0
geplaatst: 15 juni 2016, 12:29 uur
Wat een verdomd mooie plaat is dit, kreeg er zelfs een traantje in de ogen van.
1
geplaatst: 16 oktober 2016, 23:31 uur
Ik krijg hier net als de 3 eerste albums een heel onbestendig gevoel. Je laat je helemaal voeren in de stemming van de plaat. Resisting, You Say It's Alright en It's Easy To Be Lonely. Echt helemaal geweldig. Dit is Sophia op zijn best.
0
geplaatst: 16 oktober 2017, 10:31 uur
De integrale live uitvoering die op As We Make Our Way (The Live Recordings) staat (samen met nog 15 andere nummers) is zelf nog een tikkeltje beter, de weemoed snijdt nog iets dieper....
0
Royalengineer
geplaatst: 27 december 2018, 20:34 uur
Deze vaak gedraaid/beluisterd in 2016 - was hem n beetje uit het oog verloren, maar vond en vind 'm niettemin behoren tot de beste albums van 2016. (Wisselde dit album af met Under the Same Sky van Sleeping Pulse, een album uit 2014; maar As We Make Our Own Way won het!)
Ik kan hier nog eens gaan uitweiden over de muziekstijl, maar dat hebben andere MuMe-gebruikers al gedaan, en ik kan me daarbij aansluiten. Echt een topalbum in het genre, dus goed! ?
Ben nu de live-registratie aan het beluisteren uit 2017 via Spotify. Klinkt ook heel goed.
Ik kan hier nog eens gaan uitweiden over de muziekstijl, maar dat hebben andere MuMe-gebruikers al gedaan, en ik kan me daarbij aansluiten. Echt een topalbum in het genre, dus goed! ?
Ben nu de live-registratie aan het beluisteren uit 2017 via Spotify. Klinkt ook heel goed.
0
geplaatst: 27 december 2018, 20:56 uur
Royalengineer vorig jaar waren ze live in de Melkweg en dat was goed genieten.
Toevallig deze van de week nog een paar keer beluisterd
Toevallig deze van de week nog een paar keer beluisterd
0
geplaatst: 27 oktober 2019, 08:58 uur
Fan van het eerste uur van the God Machine en later Sophia.
Dit jaar eindelijk Fixed Water en Infinite Circle op vinyl gekocht, en de Harbours live 3lp versie. Magisch.
Deze weet ik nog niet, zitten goede nummers bij, als ik all about the hustle hoor vind ik dat weer niet veel.
Nog eens even luisteren, who knows.
Dit jaar eindelijk Fixed Water en Infinite Circle op vinyl gekocht, en de Harbours live 3lp versie. Magisch.
Deze weet ik nog niet, zitten goede nummers bij, als ik all about the hustle hoor vind ik dat weer niet veel.
Nog eens even luisteren, who knows.
0
geplaatst: 27 januari 2020, 21:00 uur
Vanaf de zijlijn ben ik Robin Proper-Sheppard altijd wel blijven volgen. Wie immers verantwoordelijk is voor 2 klassiekers met The God Machine heeft iets in zijn mars. Deze vanuit Engeland opererende Amerikaan maakte na 7 jaar radiostilte weer eens een plaat die wat meer uptempo klinkt dan zijn voorgangers. Niet dat Sheppard nu ineens het gaspedaal wat dieper indrukt, Sophia is immers een band die muziek maakt om in te zwelgen. De vaste fanschare die Robin hier in Nederland heeft, zal hij niet hebben teleurgesteld maar ik ben nog steeds niet om. Sheppard heeft gevoel voor melodie en sfeer maar het blijven vaak schetsen rondom een centraal thema waar Robin om heen blijft draaien. Het wordt nergens slecht; Resisting is zelfs een heerlijke song maar het alternatieve randje met elektronische elementen houdt mij maar even bij de les. Dit in tegenstelling tot de twee intense gevarieerde albums van The God Machine, waarin de verhouding tussen hard en zacht, sfeervol en donker maar ook zwaar en melodieus de aandacht opeiste. De dromerige alternatieve poprock van Sophia zal ben ik bang niet hetzelfde effect teweeg brengen.
1
geplaatst: 5 december 2021, 21:24 uur
In een eerder bericht, bijna twee jaar geleden inmiddels, ben ik te zuinig geweest voor Sheppard. Ik maakte destijds nog een vergelijking met zijn twee fenomenale platen van begin jaren 90, toen nog zanger bij The God Machine. Dat is echter wat flauw, de beste man is een andere weg ingeslagen en de muziek is een stuk rustiger. Wat is gebleven; een fenomenaal gevoel voor het neerzetten van sfeervolle schetsen waarbij de grote lijn niet helemaal losgelaten wordt. De songs ademen nog steeds een gevoel van weemoed en verlies maar ditmaal klinkt Sophia iets opgewekter, alsof er een zwak bundeltje zonnestralen zich een weg baant door een dik wolkendek. De eerste helft van deze schijf is ijzersterk met Resisting als absoluut hoogtepunt, het dwingende ritme, de begeleidende piano klanken ter ondersteuning en de breekbare voordracht van Robin doen de rest. The Drifter en Don't Ask doen daar al niet veel voor onder. St. Tropez/The Hustle irriteert mij dan weer enigszins, de vervormde vocalen (dit was toch in de jaren 90 in, maar nu niet meer) maken het tot een wat afstandelijke track, zonde. You Say It's Alright heeft zich nooit zo aan mij opgedrongen, dat zal mede te maken hebben met het repeterende karakter van het geheel. Baby, Hold On duurt mij weer veel te lang. Met It's Easy to Be Lonely sluit Robin gelukkig de plaat in stijl af. Conclusie, zoals wel vaker het geval is met de albums van Sophia, de schoonheid ontvouwt zich wel voor je maar je moet er wel wat moeite voor doen.
* denotes required fields.
* denotes required fields.