Dire Straits - On Every Street (1991)

Na het kassucces van Brothers In Arms (jarenlang de best verkochte CD ter wereld), kon Dire Straits even rustig achterover hangen. Pas zes jaar later verscheen de opvolger, maar de hooggespannen verwachtingen werden niet helemaal ingelost.

On Every Street klinkt eerder als een solo album van Mark Knopfler dan als een echte Dire Straits-plaat. Het intieme geluid van vroeger heeft plaats gemaakt voor een heuse Mark Knopfler show.

De Dire Straits vuren het ene na het andere genre op je af. Lome rock (Calling Elvis, Heavy Fuel), blues (When It Comes To You), rockabilly (The Bug), frivool getokkel (Iron Hand), jazzy gitaarspel (Fade To Black), een vleugje country (Ticket To Heaven) en zelfs bigband (My Parties).

Mooie nummers, degelijk en natuurlijk knap gitaarspel. Maar 'het kijk eens wat ik allemaal kan' gehalte ligt er erg dik bovenop. Bovendien voorspelbaar en al helemaal niet vernieuwend. Tja.

Wel extra pluimen voor het prachtige titelnummer en het Brothers In Arms achtige You And Your Friend.

Niet alle nummers op "On Every Street" vind ik even goed. De opener "Calling Elvis" duurt gewoonweg wat te lang en de rockers "The Bug" en "Heavy Fuel" klinken aardig, maar missen overtuiging. De sfeervolle nummers op "On Every Street" zorgen ervoor dat dit album toch behoorlijk genietbaar is. Het titelnummer heeft een fantastisch instrumentaal intermezzo en "Fade to Black" en "You and Your Friend" laten prachtig gloedvol en bluesy gitaarspel horen van Mark Knopfler. Ook "Planet of New Orleans" is een mooie track. Al met al is "On Every Street" een prima album, met helaas ook wat mindere broeders, maar daarentegen ook een aantal pareltjes. Wisselvallig? Wellicht, maar zeer zeker de moeite waard.

Wat mij betreft een dijk van een plaat. Wat kan Mark Knopfler toch geweldige melodieën uit zijn gitaar toveren. Neem bijvoorbeeld You and Your Friend, Iron Hand, het prachtige Planet of New Orleans en natuurlijk het titelnummer On Every Street, wat gerekend kan worden tot het beste wat de Dire Straits gemaakt hebben. Hooguit is dat nummer een minuut te kort. Calling Elvis is een lekker begin, maar dat nummer duur dan weer net iets te lang. Swingen doen we met The Bug en Heavy Fuel, dat laatste nummer heeft ook weer lekker droog humoristische teksten. Verder heeft dit album ook wat missers, Ticket To Heaven en My Parties zijn dan weer net te zoetsappig, maar verder een meer dan verdienstelijk, ietwat ingetogen pop/rock plaat. Normaal zou ik uit komen op 3,5*, maar het titelnummer is van zo'n ongekende schoonheid dat ik op 4* uit kom.

De laatste onder de bandnaam en een beter album dan de PhilipsCD-promotieplaat Brothers in Arms uit '85. Calling Elvis sla ik snel over en kom dan bij de prachtige titeltrack On Every Street. Vervolgens, doordacht, een om en om van wat meer tempo en rustige kleine gitaarsongs. Op momenten hoor je dan toch ook iets van de eenvoudige countrystyle van The Notting Hillbillies voorbijkomen. Een eenmalig project van een jaar eerder, waarop ook Guy Fletcher meedeed.

On Every Street was het langverwachte album na kaskraker Brothers ... en kon eigenlijk alleen daarom al alleen maar tegenvallen bij de fans. In commercieel opzicht. Meer een soloalbum ook van Knopfler en zo zou hij nog een lange reeks fraaie albums maken. Met de succesjaren van Dire Straits was het wel gedaan inmiddels.

We horen een fraaie mix van rock&roll, blues, folk/country en iets typisch Schots vermoedelijk. Heerlijk zwaarmoedig. J.J.Cale ook. Mooi volwassen album. Calling Elvis en Heavy Fuel en ook rampestamper The Bug hadden van mij niet gehoeven. Maar dan blijft er genoeg over om te genieten. Een album mag ook best 45 minuten duren. Dat was men in 1991 even vergeten.

Even snel een eind aan deze marathon maken, zit er niet in. Dit album duurt dan ruim een half uur, maar voor mijn gevoel gaat het maar door en door. Dat het zes jaar moest duren voor het vervolg op Brother In Arms vind ik opvallend. Ook dat dit het laatste album is, aangezien dit soort bands namelijk ook erg lang doorgaan of inmiddels al een tijdje een reünie hebben.

On Every Street is vooral een heel tamme plaat. Calling Elvis is een lichtelijk irritante opener en vervolgens hoor ik vooral weer achtergrondmuziek. Ik moet daarom vooral denken aan de eerste platen. Er gebeurt niets spannends. De songs zijn kalmerend en zijn een zorgvuldig geconstrueerde muzikale muur, maar er valt eigenlijk ook niets te beleven.

Eindstand:
1. Brother In Arms
2. Love Over Gold
3. Dire Straits
4. Communiqué
5. On Every Street
6. Making Movies

Ongevaarlijke afsluiter die bij vlagen wat kabbelt, maar niet zo ergert als Brothers In Arms dat bij vlagen wel deed. De tokkelende gitaarsound is in ieder geval terug en de twee hits Calling Elvis en Heavy Fuel bevallen prima. Het creatieve hoogtepunt is echter wel duidelijk voorbij en heel prikkelend is het materiaal al lang niet meer. Slecht zeker ook niet, maar ik zet liever toch nogmaals de net door mij aangeschafte albums Love Over Gold en Making Movies nogmaals op. En tijd om Sailing To Philedelphia weer eens aan te zetten, die heb ik ook nog in de kast staan.

Eindstand:
1. Love Over Gold 4,5*
2. Making Movies 4,5*
3. Communiqué 4*
4. Dire Straits 3,5*
5. On Every Street 3,5*
6. Brothers In Arms 3*
Gemiddelde: 3,83*