Dire Straits - On Every Street (1991)

Na het door mij grijsgedraaide maar desondanks nog steeds geweldige Brothers in Arms kocht ik ongeveer 6 jaar later deze langverwachte (studio)opvolger. Tussendoor heb ik ook nog genoten van de verzamelaar Money for nothing uit 1988. De hits Calling Elvis en Heavy fuel deden het in de top 40 redelijk tot goed maar die reken ik toch niet tot de beste nummers van dit album. De 2 hoogtepunten vind ik het fantastische titelnummer en You and your friend. Van de rest straalt de middelmatigheid er vanaf, een beetje Dire Straits onwaardig. Maar misschien waren mijn verwachtingen tegen beter weten in iets te hooggespannen. Ik geef hem met een beetje pijn en moeite een 3,5.

Geen hoogvlieger van DS, maar er staan genoeg fijne nummers op om het toch een genietbaar album te maken. De geïntroduceerde steel gitaar had voor mij niet zo gehoeven. Op de 1 of andere manier vind ik dat niet bij het geluid van de band passen.

Ik was ten tijde van de release erg in de ban van Dire Straits. Was door de verzamelaar 'Money for Nothing' geïnteresseerd geraakt in de band en keek dus erg uit naar dit album. Ik was er maar gedeeltelijk mee in mijn nopjes en dat ben ik nog steeds. Tot en met Iron Hand vind ik het een prima plaat, maar daarna is alleen Planet of New Orleans nog de moeite. Als de andere 3 er niet op hadden gestaan had dit in mijn waardering zeker gescheeld. Had liever Millionaire Blues op het album gezien dan Ticket to Heaven, die is echt verschrikkelijk. Maar ja, het waren de jaren '90 en de albums moesten langer en langer omdat de CD dit aan kon. Hoogtepunt is overigens het weergaloze titelnummer.

Ticket to Heaven vind ik een heel fijn en lief liedje, niks mis mee. Net als met My Parties (hartstikke leuk) en How Long, prima songs!

Nee, dan The Bug of Heavy Fuel brrr

Fanboy alert

Ik lees hier meningen waarin middelmatigheid wordt genoemd, persoonlijk snap ik hier niets van. Het is wat minder hitgevoelig dan de jaren ervoor, maar nummers als Fade to Black, You and Your Friend en Planet of New Orleans zijn belachelijk fraai. Om over het heerlijke (wél hitgevoelige) On Every Street nog maar te zwijgen. Hoe daar steeds een instrument bijkomt is fenomenaal. En dat met een ogenschijnlijk simpel repeterend melodietje. Het is een kneiter in de auto!

De overige nummers kan je daarnaast onmogelijk als vullertjes bestempelen. Zo'n Iron Hand heeft een fijne sound en My Parties is even catchy als lekker. Persoonlijk vind ik alleen Ticket to Heaven wat voortkabbelen. Toch laat het album een mooie ontwikkeling horen betreft een sterk geheel. Een ontwikkeling die Knopfler later door zou zetten, al sloeg hij na 'Philadelphia' in mijn ogen (oren) wat door richting slaapliedjes.

Ik heb dit album ook altijd beter gevonden dan het wat gladde en overroepen Brothers in Arms. Hier louter sterke songs inclusief Ticket to Heaven dat op een aangename manier voortkabbelt.

Na het album "Love over Gold" werd voor mij de Dire Straits een stuk minder.
Het laatste studioalbum van de heren, vind ik ook meteen de minste. Komt op mij over alsof deze CD op de automatische piloot gemaakt is.

De nummers "On every street", "Fade to Black", " You and Your Friend" en "Iron Hand" springen er voor mij in positieve zin uit. Rest is voor mij middelmaat.

Als het jou enkel gaat om It Never Rains en niet om Telegraph Road, dan zou ik Love Over Gold even omruilen voor Making Movies, dat als geheel album toch net iets consistenter is zonder draken van nummers als Industrial Disease. De eerste 3 kom je dan dus op uit.

Deze On Every Street is best aardig met enkele best aardige nummers en ook enkele missers. Maar zeker geen hoogvlieger.

Les Boys is dan wel weer een draak op Making Movies zoals Mark Knopfler ze niet vaak geschreven heeft.

Ach, zoveel studio albums heeft Dire Straits niet uitgebracht. En alle zes zijn ze de moeite waard! Ik zou ze gewoon allemaal in huis halen, voor wie nog twijfelt!

Niet mee eens hoor. Prima nummer is Les Boys. Er is echter denk ik geen ander album van Dire Straits met zoveel draken als deze On Every Street.

In 1988 verkondigde Mark Knopfler in een interview dat het niet zeker is dat er nog een Dire Straits album komt. En waarom ook? Met Brothers In Arms is zo ongeveer alles bereikt, meer succes kan haast niet. Dire Straits is hét uithangbord van de compact disc geworden en net als Alan Parsons Project de ultieme yuppen muziek.

Inmiddels zijn Mark Knopfler en John Illsley de enige originele leden. De rest wordt ingevuld door capabele huurlingen maar van een band is eigenlijk geen sprake meer.

Des te verrassender dat in september 1991 On Every Street verschijnt. Voor velen een grote teleurstelling, de pit zou eruit zijn. Het succes is groot maar blijft ruim achter bij BIA.

In eerste instantie luisterde ik er ook weinig naar. Ter completering van mijn Dire Straits verzameling onlangs op cd aangeschaft. En wat een verrassing! Een heel fijn album met louter sterke nummers. Het tempo ligt over het algemeen traag, de laatste nummers zijn vrij ingetogen. Gevoelsmatig neemt Mark Knopfler alvast een voorschot op een solocarrière die ook volgt.

Alle albums van DS zijn wat mij betreft minimaal 4 sterren waard. Dit is een waardig afscheid van een geweldige band. O ja, er volgt nog een live album met een toegift cd + een BBC sessie album. Maar dan is de koek echt op.

Highlights: Elvis, Bug, Fade, Parties.

Ik vind dit echt een prachtige plaat en afsluiter van de band Dire straits. Afwisselende nummers, zo zijn bijv When it comes to you, The bug en heavy fuel lekkere rock songs. On Every street prachtig nummer en op t einde word het lekker opgebouwd met gitaren. You and you’re friend is en pareltje, vooral die solo’s op het eind van het nummer,heerlijk. Iron hand, ticket to heaven en how long zijn weer country nummers die er zeker mogen zijn. Nee prima plaat, enige dooddoener vind ik Calling Elvis. Die doe ik standaard ff skippen, sowieso niet mijn nummer, en toen der tijd mee doodgegooid op de radio

Is mijn gedachte ook ,sterker nog wat mijzelf betreft de mooiste van Dire Straits
Deze track krijgt van mij een 5+
Het album zelf scoort bij mij dus wel minder hoog
Mijn favo...Dire Straits (debuut album) Lekker Spontaan en Puur en....heel goed

Grtjss uit Molenlanden

teus fantastisch nummer idd. Vind dit altijd nog en goed album, op Calling Elvis na. Nooit mijn nummer geweest, en laat dat nou precies het nummer zijn die je om de haverklap op de radio hoorde dus nee die skip ik altijd. Kan alle albums goed hebben van Dire Straits, maar mijn favoriete zijn toch altijd making movies en love over gold. Dat zijn voor mij de beste Dire Straits platen. En dan mogen we natuurlijk de geweldig live plaat Alchemy niet vergeten. Die blijft ook fantastisch daar staan ze geweldig te rocken. En heel verschil met de live plaat On the night, die ik altijd wat tam vind. Aah molenlanden , je kom uit de buurt groeten terug

PoNO is toch ook wel een hoogtepunt: tekstueel en gitaar echt subliem. De live versie op een liveregistratie aan het begin van hun tournee voor dit album ge-wel-dig gespeeld.