Jake Bugg - On My One (2016)

Goh, deze hoes is... bijzonder. Of nou ja, hij is eigenlijk gewoon erg lelijk. Hij lijkt wel wat nieuws te beloven, wat ik uiteraard spannend en lovenswaardig vind, al vraag ik me af waarom dat in gribusnaam met GRAFFITILETTERS moet!

Ik heb net Gimme the Love en On My One geluisterd en dat was geen onverdeeld genoegen. Gimme the Love is niet echt de kant die ik Bugg graag op zie gaan: een plat, dansbaar rocknummer waar ik de fijne eigenheid van zijn eerdere platen mis. De aankondiging dat Jake met Beastie Boy Mike D samenwerkt en dat zijn nieuwe plaat hiphop- en groove-invloeden heeft maakt nieuwsgierig, maar ik hoop toch nog op iets beters dan dit.

On My One is wat beter: een meer klassiek folkliedje dat ondanks zeurderige tekst - dat woord lonesome kan ik in nummers met een akoestische gitaar ook niet meer horen - toch niet vervelend is om naar te luisteren. Voor nu zet ik zijn oude plaatjes nog maar eens op, die klinken nog steeds fijn. Ben benieuwd...

Gimme the Love lijkt meer een uitstapje te zijn, want ook Love, Hope and Misery gaat meer richting folk. Ik heb niks tegen dansbare muziek, maar Gimme the Love is niet erg bijzonder.

The Love We’re Hoping For vind ik het beste nummer tot nu toe van de nummers die al zijn vrijgegeven.

Het debuut vond ik heerlijk, de opvolger ook nog wel maar toch werd het al wat minder. Ik was dus benieuwd naar de derde en die klinkt toch wel anders ja (Gimme the Love bijvoorbeeld).

Toch weet ik niet zo goed wat ik met dit album aanmoet. Wat wil hij nu? Doorgaan op de oude voet (Put out the Fire) of juist een nieuwere sound zoals het wat kleffe Never Wanna Dance of de volvette sound met een vleugje dansbaarheid zoals het eerder genoemde Gimme the Love of Bitter Salt?!

De invloed van Beastie Boy Mike D horen we duidelijk terug op Ain't No Rhyme. Ik weet het niet. Dat komt zo geforceerd over.Doe dan toch maar zo'n klein gehouden liedje als All That.

Helaas zie ik On My Own vooralsnog als een voortzetting van een neergaande spiraal, hoe dapper zijn poging nieuwe wegen in te slaan ook is.

Ik zet dat heerlijke debuut maar weer eens op.

Het is geen slecht album, maar het is wel een heel wisselvallig album. Mooi liedjes zoals Love Hope and Misery, Livin' Up Country en All That worden afgewisseld met bijvoorbeeld Bitter Salt. Dan noem ik nog niet eens Ain't No Rhyme. Wat een draak van een nummer is dat zeg. Ik heb niks tegen rappen, maar uit het nummer wordt wel duidelijk dat Jake daar zijn kwaliteiten niet liggen. Jake moet gewoon mooie kleine gitaarliedjes maken, daar ligt zijn kracht, het liefst zo akoestisch mogelijk.

Talent heeft hij zeker, jammer van dit album. Gelukkig zijn zijn twee voorgaande albums wel dik in orde.

Och och och, 1 ster in de Volkskrant. Ook weer een beetje idioot.

Eens, ik kan de heren Kamer en Pot vaak volgen, maar dit is wel heel erg overdreven. Maar een geweldige plaat is het zeker niet geworden. Heel magertjes allemaal en de koersloosheid druipt er vanaf.

In eerste instantie was ik niet aangenaam verrast door On My One, maar de eerlijkheid is gediend bij de opmerking dat ik dat zelden ben bij de nieuwe plaat van een artiest waar ik graag naar luister. Bij mij begon On My One zeker te groeien en dat bleef de plaat doen. Dat begint voor mij met de stem van Jake Bugg, die lekker ruig door de rockabilly-achtige rockers heen koerst, fleemt en schmiert in de ballades en nu dus ook iets met dansritmes doet. Een artiest, zeker zo jong als Bugg, moet de ruimte om te experimenteren krijgen en die neemt hij hier ruimschoots. Misschien wil hij het allemaal wel. Als zijn carrière zich normaal ontwikkelt, dan maakt hij over 40 jaar nog platen. Het zou heel raar zijn als die nog steeds klinken als zijn debuut.

On My One is geen 'Shangri La', wat mijn favoriet is tot op heden, maar zeker een heel aangenaam vervolg, waar ik met heel veel plezier naar luister. On My One is een grote stap, alleen niet een die persé rechtdoor gaat. Wel een stap die nodig is om een lange carrière te hebben.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.