The Jayhawks - Paging Mr. Proust (2016)

Aparte hoes...., maar wel benieuwd want het is inmiddels weer 5 jaar geleden

Hier ben ik ook wel nieuwsgierig naar, hopelijk wel met het duo Louris/Olsen.

Lijkt het wel op ja,
http://alleyesmedia.com/wp-content/uploads/2016/02/Bio_TheJayhawksPMP.pdf

Helaas dus niet, Olsen heeft de band weer z'n rug toegekeerd.

Jayhawks Official - jayhawksofficial.tumblr.com
Hier staat de album line up, geen Olsen.

Balen, geen Olsen vind ik wel een aderlating, desalniettemin laat ik me graag verrassen

Nope, wel op het vorige, niet op deze.

Hier is o.a. te lezen waarom het (weer) misging tussen de twee.

Ik bedoelde Louris, zie eerder bericht.

Net het artikel gelezen, doodzonde deze controverse.
Toch maar weer eens Ready For The Flood opzetten van Louris/Olson want hun harmony vocalen zijn indrukwekkend.

Zojuist beluisterd, en ik "vrees" dat dit album (al is het dan zonder Mark Olson) voor mij verplichte aanschaf is. Maar oordeel zelf :
First Listen : NPR

The Jayhawks zijn helemaal terug! Met af en toe de hoekige gitaar van Louris en de zachte achtergrondzang van Grotberg.

Het is bijna zonde als een muzikaal gezelschap als dit de kans laat liggen om weer iets iets uit te mogen brengen. En ze gaan voluit. "Boordevol goed-gemutst-heid' schrijft The Independent. Zo'n nummer als Ace is ge-wel-dig.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Jayhawks - Paging Mr. Proust - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

The Jayhawks maakten met Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass uit 1995 twee platen die ik schaar onder het mooiste dat de alt-country heeft voortgebracht.

Het zijn platen waarop de samenwerking tussen songwriters Gary Louris en Mark Olson de ene na de andere prachtsong oplevert.

Toen Mark Olson de band in 1996 verliet zakte het niveau van de platen van The Jayhawks helaas flink in. Pas toen Mark Olson in 2011 terugkeerde voor het fraaie Mockingbird Time, maakte de band weer een plaat die herinnerde aan hun twee meesterwerken uit de jaren 90.

De terugkeer van de verloren zoon bleek helaas van korte duur, zodat The Jayhawks op Paging Mr. Proust weer vrijwel volledig moeten vertrouwen op de skills van Gary Louris. Het pakt verrassend goed uit.

Op haar nieuwe plaat doet de band uit Minneapolis geen poging om het geluid van haar twee beste platen te reproduceren, maar kiest het voor een geluid waarin ruimte is voor steviger gitaarwerk en juist voor meer ingetogen momenten.

Co-producers Peter Buck en Tucker Martine geven het gitaarwerk van Gary Louris alle ruimte, wat aan Neil Young (en soms ook aan Prince) herinnerende solo’s oplevert. Hiertegenover staan meer ingetogen momenten, waarop de muziek van The Jayhawks zwoel en dromerig klinkt. De hele plaat ademt, meer dan we van de band gewend zijn, de sfeer van de jaren 60 en 70 en dat klinkt bijzonder aangenaam.

Paging Mr. Proust leunt vanwege het ontbreken van Mark Olson veel minder zwaar op de voor de band zo kenmerkende harmonieën (zangeres Karen Grotberg doet slechts een enkele keer een poging om het oude geluid te doen herleven), maar hier staat voldoende moois tegenover.

Waar ik bij de meeste vorige platen van de band, inclusief Mockingbird Time, na een tijdje toch weer begon te verlangen naar Hollywood Town Hall of Tomorrow The Green Grass, klinkt Paging Mr. Proust zo anders dan deze klassiekers dat dit verlangen dit keer achterwege blijft.

Het heeft even geduurd, maar Gary Louris heeft zich eindelijk weten te ontworstelen aan de gevolgen van de breuk met Mark Olson. Het levert een plaat op die best in de schaduw mag staan van de twee alt-country klassiekers die de band in een vorig leven maakte. Een onverwacht goede terugkeer van deze grote band. Erwin Zijleman

Serieus... Nooit naar Rainy Day Music geluisterd?

Ja, vind ik echt veel minder dan de twee klassiekers. Sound Of Lies vind ik wel aardig.

Hmm, dat kan natuurlijk. Over smaak valt niet te twisten, maar de jouwe is wel apart ?.

Helaas dus niet meer samen. Groot zangduo maar als mens schijnbaar onverenigbaar

The Jayhawks: Saturday Morning on Sunday Street - YouTube

. [/quote] Serieus... Nooit naar Rainy Day Music geluisterd? [/quote]
Ik vind Rainy Day Music nog steeds de beste van de drie

RDM is ook niet mijn ding. Mooi maar iets te traag en melodramatisch.

Dit album van het weekend in huis gehaald, voorlopig vallen het openingsnummer & Comeback Kids in positieve zin het meeste op.
De plaat heeft nog wel enkele draaibeurten nodig.

wat een geldig album wederom. Louris blijft toch wel echt goed ook zonder Olsen. En productie van Peter Buck klinkt okidoki

Het album heeft mij toch wel in zijn greep gekregen na diverse draaibeurten de afgelopen dagen en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht zonder Olson.
Mooie mix van ingetogen nummers en wat steviger gitaarwerk, helaas zijn de harmonyocalen wat naar de achtergrond verdwenen.
Desalniettemin leveren Louris en consorten een erg fijne plaat af.

Na de eerste paar luisterbeurten ben ik nog niet overtuigd. Het mist een beetje het eigen, herkenbare, Jayhawks geluid. Ik hoor voornamelijk Paul McCartney achtige popsongs, die uiteraard niet slecht zijn maar (nog) nergens echt beklijven.

O, wat is Lovers of the Sun prachtig. Het doet me denken aan The Pernice Brothers. Zo smooth, zo zoet. Hmmmm.

Interessant dat The Jayhawks andere paden verkennen. Het klinkt zo nu en dan heel anders dan verwacht; het zorgt er wel voor dat het album niet echt als een geheel overkomt.

Ik houd vooral van de melancholische Jayhawks, met fraaie samenzang. Gelukkig valt er wat dat betreft genoeg te genieten. Met Tim O'Reagan en Karen Grotberg heeft de band dan ook goede, extra stemmen in huis.

Sterk album al is het niet meer de sound van mijn twee favoriete Jayhawks albums,Hollywood town hall en Tomorrow the green grass.Vind dit zelfs Beatlesque en soms wat psychedelisch klinken.Zang vind ik niet meer zo mooi als vroeger maar de nummers hebben wel stuk voor stuk een vrij hoog niveau.
Ace en the Devil in her eyes bevallen me het best.
Goed.

Het heeft even geduurd maar hij is eindelijk binnengekomen. ik heb hem jaren links laten liggen maar wat blijkt, ook dit is weer een juweeltje met een eigen sound.
Een nummer als Devil Is In Her Eyes is ontzettend mooi, had eigenlijk veel langer moeten duren. Volume op 10 !

Matige plaat met een mooie spacy hoes. Het klinkt allemaal erg futloos, dat komt voornamelijk door de productie dus daar is schijnbaar bewust voor gekozen. Alleen bij het nummer The Devil Is in Her Eyes komt het oude vuur weer wat aan de oppervlakte. Dit album had baat gehad bij een producer die de boel wat meer opengetrokken had. Er zit genoeg moois onder het oppervlak maar dat komt met moeite boven de brei uit en is behoorlijk naar achteren gemixed. Klinkt nu een beetje als het kleine broertje van REM en daarvoor hebben The Jayhawks toch genoeg in eigen mars. Gemiste kans...