Suburban Lawns - Suburban Lawns (1981)

Wow, wat een muzikale verrassing! Ik kende deze Californische new waveband uit de begin jaren '80 helemaal niet, en dat was voor mij ook de reden om het heruitgebrachte (en met een EP uitgebreide) album aan te schaffen. Uit nieuwsgierigheid dus. En wat ben ik hier blij mee.

Hoewel de geweldige openingssong 'Flying Saucer Safari' mij gelijk bijna knock-out slaat, sta ik ook bij bijna elke andere song 'wow' te roepen, want het album is met het hoekige gitaarwerk, prachtig huppelende drumritmes en de zang van Frankie Ennui die op een absurd humoristische wijze het Amerikaanse sociale leven bezingt, echt pure new wave in de Amerikaanse traditie. Ja, de band heeft echt wel het nodige van zichzelf meegebracht, maar het is wel overduidelijk waar Suburban Lawns zoal naar heeft geluisterd; de vroege Talking Heads, Devo en B-52's komen dan ook altijd wel ergens om de hoek kijken.
En ook het gitaarwerk klinkt bekend, heeft zeker het nodige weg van de Britse Au Pairs, en soms lijk ik ook even naar de vroege XTC te luisteren als de band bij twee of drie songs gebruik maken van licht hoppende ska-ritmes.
In de zang van Frankie Ennui is weer overduidelijk David Byrne terug te horen, maar soms ook het spottende van een Frank Zappa. Kortom: een band die weet waar je in die tijd de mosterd vandaan moest halen.

Ook al kan je van het album misschien een ideaal onderdeel maken van een pub quiz ("welke andere band hoor je hier?"), het album blijft toch heerlijk om te beluisteren.. De songs hebben dan ook vaak sterke melodielijnen en met de absurde teksten zing je binnen de kortste keren mee. Bijna alle songs van het originele album zijn met ruim een of twee minuten zeer kort van duur, dus bevalt een nummer je wat minder, geen probleem, er komt zo weer een nieuwe song zich aandienen.
Omdat keyboards (o.l.v. Su Tissue - die ook met regelmaat de zang overneemt) spaarzaam worden gebruikt, is de sound gelukkig niet al te veel verouderd. En de teksten zijn zelfs nog steeds pijnlijk actueel te noemen. Het album is nu 35 jaar oud, maar als ik de song 'Computer Date' ("The perfect mate, computer date. Now I love her and she loves me. And technically that's how it should be") hoor, denk ik zelfs dat ze hun tijd toen zelfs licht voor waren.

Het originele album werd in 1981 uitgebracht door de bekende label I.R.S. (inderdaad, ook bekend van REM) en eind 2015 heruitgebracht door de Britse label Futurismo (met extra tracks van een EP uit 1983). Dit is, jawel, zelfs de eerste keer dat het album op cd is gezet, en dat werd na zoveel jaren wel eens tijd ook. Jammer alleen dat de oorspronkelijke, zeer kleurrijke hoezen daarbij zijn ingeschoten en de cover nu bestaat uit een wat saaie bandfoto in zwart/wit (afkomstig van achterzijde originele LP-hoes), maar deze kleine tekortkoming wordt weer wat goedgemaakt door de aanwezigheid van een grote poster bij mijn cd met alle teksten (en credits) van de originele LP op achterzijde.

Een vriend attendeerde me op dit debuut van Suburban Lawns, n.a.v. een recensie in Pitchfork. Een "vergeten" plaatje uit de eerste golf van new wave uit Californië en naar verluidt een klein juweeltje.
Bovendien zit hierachter een interessant verhaal met bandleden, die vooralsnog anoniem bleven en desondanks wel enkele malen openingsact waren voor grote(re) namen. Gelukkig is deze voorheen vrij obscure plaat inmiddels op streaming te vinden. Dankzij o.a. een EP was dit niet hun laatste productie, wél bleef het hun enige elpee.

De champagne komt bruisend uit de fles met opener Pioneers, waarop de heerlijke stem van Sue Tissue klatert. De muziek is hortend en stotend, springend en duikend.
Ook op de volgende nummers klinkt nerveuze pop, vaak gecombineerd met creatieve en ironische teksten. Iets meer dan de helft wordt gezongen door Vex Billingsgate (?), wiens stem me minder doet dan die van Tissue, maar nergens wordt het saai. Integendeel, vaker beluisteren doet nieuwe lagen ontdekken.
Allerlei vergelijkingen, invloeden en associaties dringen zich tijdens het luisteren op, zowel van genregenoten als van platen ver vóór 1981; toch smeedt de band hier een eigenwijs amalgaam.

Wat beklijft is typisch Amerikaanse wave, een tikje kunstzinnig, tegendraads en sprankelend. Liefhebbers van new wave kunnen hier een leuk ontdekkingsreisje aan hebben.