Brian Fallon - Painkillers (2016)
mijn stem
55 stemmen
Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Island
-
A Wonderful Life (3:11)
-
Painkillers (3:06)
-
Among Other Foolish Things (2:59)
-
Smoke (3:43)
-
Steve McQueen (3:21)
-
Nobody Wins (2:48)
-
Rosemary (3:39)
-
Red Lights (3:36)
-
Long Drives (3:35)
-
Honey Magnolia (3:29)
-
Mojo Hand (3:30)
-
Open All Night (3:36)
0
geplaatst: 8 februari 2016, 21:15 uur
Kan niet wachten, eerste songs klinken erg sterk tot nu toe.
0
geplaatst: 13 maart 2016, 20:00 uur
Goeie plaat! Brian Fallon blijft dicht bij wat we van hem kennen en er staan echt een aantal pareltjes op. Ben alleen niet zo gecharmeerd van Steve McQueen, het nummer irriteert mij enorm. Waarom weet ik niet precies.
De stem van Fallon klinkt heerlijk veelzijdig en de productie is genieten. Vrolijk, genoeg ruimte voor de instrumenten en het heeft een lekkere flow. *3,5
De stem van Fallon klinkt heerlijk veelzijdig en de productie is genieten. Vrolijk, genoeg ruimte voor de instrumenten en het heeft een lekkere flow. *3,5
0
geplaatst: 17 maart 2016, 14:37 uur
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Brian Fallon - Painkillers - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
De uit New Brunswick, New Jersey, afkomstige band The Gaslight Anthem kondigde na de lange tour die volgde op het in 2014 verschenen Get Hurt aan een pauze te nemen.
Of dit echt een sabbatical is of het einde van de band die tussen 2007 en 2014 vijf geweldige platen maakte zal de tijd moeten leren, maar inmiddels is duidelijk dat voorman Brian Fallon de beschikbaar gekomen tijd nuttig heeft gebruikt voor het maken van een soloplaat.
Painkillers opent met een track die precies laat horen waar The Gaslight Anthem al die jaren voor stond.
Belangrijkste invloed is nog altijd de muziek van de eveneens uit New Jersey afkomstige Bruce Springsteen en zijn E-Street Band en dan met jaren de muziek die Springsteen en zijn power band aan het eind van de jaren 70 maakten, maar ook invloeden uit de punk en de Amerikaanse rootsmuziek hebben hun weg gevonden naar het geluid op de eerste soloplaat van Brian Fallon (net zoals ze hun weg vonden naar de muziek van The Gaslight Anthem).
Painkillers verwerkt misschien grotendeels dezelfde invloeden als de muziek van de band van Brian Fallon, maar is toch zeker niet inwisselbaar tegen de platen van de band. Op Painkillers rockt Brian Fallon wat minder stevig dan zijn band en strooit hij bovendien driftiger met volstrekt tijdloze popliedjes.
Het zijn popliedjes die lichtvoetiger, aanstekelijker en tijdlozer zijn dan de platen van zijn band, maar het zijn zeker geen 13 in een dozijn popliedjes. Painkillers grijpt, meer dan de muziek van The Gaslight Anthem, terug op een aantal decennia Amerikaanse pop- en rockmuziek, maar Brian Fallon weet al deze invloeden te verwerken in een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat staat als een huis.
Bij beluistering van Painkillers kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Brian Fallon de afgelopen zijn lekkerst in het gehoor liggende songs heeft bewaard voor zijn soloplaat en die soloplaat is dan ook van hoog niveau en bovendien een waar feestje.
Painkillers is echter zeker niet alleen een feelgood plaat. De wat stevigere songs zijn zeker goed voor een feestje, maar als Brian Fallon gas terug neemt, is er ook voldoende ruimte voor de persoonlijke ellende die ieder mens treft.
De criticus zal na snelle beluistering waarschijnlijk concluderen dat Brian Fallon op zijn eerste soloplaat geen hele spannende dingen doet, maar als deze plaat je eenmaal te pakken heeft laat hij je niet meer los en wordt hij alleen maar beter. Ik ben er inmiddels zelf behoorlijk verslaafd aan geraakt. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Brian Fallon - Painkillers - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
De uit New Brunswick, New Jersey, afkomstige band The Gaslight Anthem kondigde na de lange tour die volgde op het in 2014 verschenen Get Hurt aan een pauze te nemen.
Of dit echt een sabbatical is of het einde van de band die tussen 2007 en 2014 vijf geweldige platen maakte zal de tijd moeten leren, maar inmiddels is duidelijk dat voorman Brian Fallon de beschikbaar gekomen tijd nuttig heeft gebruikt voor het maken van een soloplaat.
Painkillers opent met een track die precies laat horen waar The Gaslight Anthem al die jaren voor stond.
Belangrijkste invloed is nog altijd de muziek van de eveneens uit New Jersey afkomstige Bruce Springsteen en zijn E-Street Band en dan met jaren de muziek die Springsteen en zijn power band aan het eind van de jaren 70 maakten, maar ook invloeden uit de punk en de Amerikaanse rootsmuziek hebben hun weg gevonden naar het geluid op de eerste soloplaat van Brian Fallon (net zoals ze hun weg vonden naar de muziek van The Gaslight Anthem).
Painkillers verwerkt misschien grotendeels dezelfde invloeden als de muziek van de band van Brian Fallon, maar is toch zeker niet inwisselbaar tegen de platen van de band. Op Painkillers rockt Brian Fallon wat minder stevig dan zijn band en strooit hij bovendien driftiger met volstrekt tijdloze popliedjes.
Het zijn popliedjes die lichtvoetiger, aanstekelijker en tijdlozer zijn dan de platen van zijn band, maar het zijn zeker geen 13 in een dozijn popliedjes. Painkillers grijpt, meer dan de muziek van The Gaslight Anthem, terug op een aantal decennia Amerikaanse pop- en rockmuziek, maar Brian Fallon weet al deze invloeden te verwerken in een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat staat als een huis.
Bij beluistering van Painkillers kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Brian Fallon de afgelopen zijn lekkerst in het gehoor liggende songs heeft bewaard voor zijn soloplaat en die soloplaat is dan ook van hoog niveau en bovendien een waar feestje.
Painkillers is echter zeker niet alleen een feelgood plaat. De wat stevigere songs zijn zeker goed voor een feestje, maar als Brian Fallon gas terug neemt, is er ook voldoende ruimte voor de persoonlijke ellende die ieder mens treft.
De criticus zal na snelle beluistering waarschijnlijk concluderen dat Brian Fallon op zijn eerste soloplaat geen hele spannende dingen doet, maar als deze plaat je eenmaal te pakken heeft laat hij je niet meer los en wordt hij alleen maar beter. Ik ben er inmiddels zelf behoorlijk verslaafd aan geraakt. Erwin Zijleman
1
geplaatst: 18 maart 2016, 17:45 uur
Nou weet ik dat The Gaslight Anthem sowieso bekend stond van de makkelijkheid. Maar dit is wel te makkelijk bedacht. Niet echt een super uitgewerkte song structuur, qua zang. Nee geef mij naast The Gaslight Anthem, z'n zijproject destijds met Ian Perkins. The Horrible Crowes, daar zat tenminste nog gevoel in.
0
geplaatst: 29 maart 2016, 14:39 uur
Allemaal een beetje te gladjes dit, waar bij The Gaslight Anthem de swung erin zit, val dit plaatje vanaf nr 4 helemaal in elkaar en lijken de nummers grotendeels op elkaar....
* denotes required fields.
* denotes required fields.