R.E.M. - Up (1998)

Na een gestage opmars in de jaren 80, de enorme doorbraak begin jaren 90 kwam de klad er een beetje in.
De zelfverzekerdheid die albums als Out of Time en Automatic for the People kenmerkte maakte plaats voor albums waar de electronica (weliswaar niet in een dominante rol) een steeds grotere rol kreeg. Dat levert met Up een minimaal onevenwichtige plaat op. Pareltjes als At My Most Beautiful, Lotus en Daysleeper worden afgewisseld met nummers die aan je voorbij trekken zonder dat je er erg in hebt. Deze schijf is zeker niet slecht maar mist wat richting en ontbeert enig venijn en dat breekt dit album op. Desalniettemin bevat de plaat wel enkele klassiekers.

Hoe beter ik dit album leer kennen hoe beter in hem begin te vinden. Intussen schaart hij zich tussen de beste platen van R.E.M. (al zijn dat er best wel veel ). Meer dan andere platen wordt Up gedragen door de stem van Stipe en dat bevalt me prima. Enige mispeer op deze plaat is misschien You're in the Air. Verder zijn het stuk voor stuk prachtnummers.

Vandaag nog eens opgezet en ik blijf bij mijn mening: dit is het allerbeste R.E.M.-album. Wat een laag gemiddelde. Ik heb 'm maar eens verhoogd naar de volle 5*.

Oei, dat is niet goed, gelukkig wordt dit gedekt door de zorgverzekering, ook in Belgie

De hittegolf - met grote kans op zonnesteek - vindt anders pas volgende week plaats. Jeugdig enthousiasme wordt gewaardeerd, maar boyo, think twice:

EXCLU : R.E.M et Patti Smith : "E-Bow the Letter" (Live in New York) - YouTube - as good as it ever gets, pure magie

3,50 gemiddeld bij 350 stemmen vind ik toch wel mooi

Bwa, ik niet echt, voor zo'n topper

Ja prachtplaat dit, helaas door velen niet op waarde geschat inderdaad. Voor mij samen met Green en AftP mijn favoriete R.E.M., kan niet echt zeggen welke ik de beste vind. Een dik uur lang heerlijke melancholie, van de rust van Airportman tot de catharsis van Falls To Climb.

Met Walk Unafraid staat op dit album m'n favoriete R.E.M.-nummer. Vooral daarom heb ik dit album de afgelopen jaren regelmatig een kans gegeven. Maar het kwartje valt niet echt. Het kabbelt voor mij iets te veel verder zonder ergens spannend te worden.

Met At My Most Beautiful en Daysleeper staan er naast Walk Unafraid nog 2 prachtnummers op, maar verder is het naar mijn mening toch iets te veel middelmaat.

M'n pa is een groot liefhebber van R.E.M., maar zegt altijd dat hij het meer een singlesband vindt dan een albumband. Die mening wordt door de gebruikers hier duidelijk niet gedeeld als je naar de scores kijkt. Toch denk ik dat ik me bij hem aansluit. Hoe tof ik R.E.M. ook vind, op Automatic for the People na heb ik niet het gevoel dat de band een album heeft dat me van voor tot achter kan boeien.

3*

Up draait hier de laatste dagen rondjes op de cd speler. Wat is Diminished toch shuimbekkend mooi, o boy... , nietwaar Johnny Marr?

Ja, karige score geef je trouwens, nietwaar ArthurDZ?

Leuk, ff ArthurDZ taggen for the final crushing blow

Haha up met die stem, zou ik zeggen

De dubbele tag is een mooie reminder dat ik dringend deze prachtplaat nog eens moet draaien.

Wat is deze cd toch goed! Zal het gemiddelde effen omhoog krikken. De volle mep voor dit melancholische werkstuk. Heerlijke gevoelige liedjes , en des te meer ik hem beluister , hoe mooier Up wordt.

Het is dan een R.E.M. album, héél erg weg ben ik er nu ook weer niet van.
Enigszins traag worstelt de band zich door de nummers heen. Af en toe een leuke opsteker, met name aan het begin, maar een track als Diminished laat mij haast het album voortijdig afbreken.

De vraag waar alle snelheid, spanning en enthousiasme is gebleven kan alleen aan de band zelf worden gesteld, ik kom het in ieder geval niet tegen. En in plaats van enige bijdrage aan een vrolijk gemoed, worden we gedreven richting depressie. Waar zou de titel in Godsnaam op slaan.

En dan is het nog steeds R.E.M. maar het beklijft allemaal nauwelijks. Hoog op het lijstje van gedraaide R.E.M. albums staat het bij mij dan ook niet.

Alsof je zo vrolijk wordt van de oude Genesis platen
Diminished is een prachttrack. Na het vertrek van drummer Bill Berry werd de band de platen erna steeds introspectiever, waar verder niks mis mee is...

Drop je 5 mics dan, luigifort.

5 mics weet ik niet, maar ik ga ze eerst allemaal bespreken en daarna drop ik mijn mics...

Oja, happy 62nd birthday Michael Stipe

Walk Unafraid.

I'm sorry...so sorry...thank you for listening...goodbye...

But i'm not bound to follow suit

R.E.M. - Up (1998)

Up leerde ik dus 10 jaar na dato pas kennnen. Ik kan me herinneren dat ik de Daysleeper video op MTV zag en wat viel me dat toch tegen toen. Ik vond het helemaal geen geweldig liedje en veel te soft ook vergeleken met de harde muziek die ik toen draaide. En toen verloor ik R.E.M. dus lang uit het oog. Kan me ook van geen enkel ander nummer of andere single van Up herinneren dat ik 'm gehoord zou hebben in die tijd. Misschien dat het me dan toch over de streep getrokken zou hebben. R.E.M. was dus Up en ik Down zou je kunnen zeggen Veel meer valt er ook niet over te zeggen. Tot ik 'm dus in 2008 hoorde en toen vond ik het een 'weird collection of songs'. Had er niet direct een albumgevoel bij. Dat kwam na een aantal luisterbeurten wel goed. Ik hield vooral van de sfeer van het album als geheel ipv veel losse songs. Een prachtige sfeer vond ik Up hebben. Het album toen vaak beluisterd en het ging steeds meer groeien. Denk wel dat ie nu bij me is uitgegroeid als ik 'm nu weer zo hoor

Bill Berry vertrok dus na dit album, al schijnt hij nog meegedaan te hebben toen het album startte. Maar op een gegeven moment vertrok hij dus en kwamen er sessiemuzikanten en een drumcomputer voor in de plaats. Producer werd Pat McCarthy die al engineer was geweest bij de vorige 2 albums en ook had gewerkt met de likes of U2, Madonna, The Waterboys en Counting Crows oa. Hij zou 3 albums aanblijven. Hun 3 'electronische' albums zeg maar, waarvan Up dus de eerste was. Nigel Godrich, Radiohead's producer assisteerde hem. Nooit gedacht dat R.E.M. de electronic kant op zou gaan eigenlijk. Maar volgens de band zou het album hetzelfde geklonken met Bill Berry, dus hem verwijten kun je het ook niet
De eerste keer ook dat Michael zo tevreden was met zijn lyrics dat ze in het boekje terecht kwamen. Michael wilde ook diffuser gaan schrijven, zoals een Patti Smith en anderen ook deden. 'Automatic unconscious stuff' zoal hij het zelf noemde. Voor mij heeft het album meestens een religieuze of spirituele feel zo je wil en dat spreekt me er het meeste in aan. Er kwamen 4 singles van Up, waarvan er 3 in de charts kwamen. Eigenlijk alleen in de UK deden ze het goed, 2 keer in de top 10, elders bijna helemaal niet. 'Uiteraard' verkocht Up weer slechter dan het album daarvoor. Maar R.E.M. was helemaal niet bezig ook met commercial sales, het moest voor hen interessant blijven om muziek te maken, aldus Mike Mills. Nieuwe wegen bewandelen en dergelijke. Er waren geen plannen om te touren, maar nadat promotionele live activiteiten een succes bleken besloten ze dat in 1999 alsnog 4 maanden in Amerika en Europa te gaan doen.

Aiportman zet eigenlijk meteen de toon voor de rest van het album. Deze sound kunnen we veel verwachten. Ethereal, klein en meditatief. Electronisch ingetogen. Een song ook die ze gewoon live speelden in een 6 minuten versie, ach ja waarom niet Vond ik eerst niet heel veel aan, maar na vaker beluisteren vind ik 'm wel mooi en chill.

Lotus is ms wel de song op het album waarvan je kunt zeggen dat het de meest straightforward catchy popsong is. Eigenlijk totaal anders dan welke song ook, dat je je afvraagt of ie wel op het album past. Ik vind van wel, ik vind het een lekker nummer al had ik er in het begin wel moeite mee. Mike Mills heeft er iig een hekel aan. Groovy electronic kun je wel zeggen. Fijn easy laidback gitaarwerk en een scherp sarcastisch zingende Michael. Een fijne popper toch wel. Trippy like a hippy, zoiets Fijne track!

Suspicion is de 4 single van het album al kwam ie nergens in de charts terecht. Niet echt een single ook. Sluit eigenlijk perfect aan bij Airportman. Als ik deze hoor moet ik ook aan het album Reveal of Around the Sun denken, albums die nog komen moesten. Een mooie song wel, soms ietsje te saai voor me wel, ms door de lengte, maar overall kan ie me wel bekoren. Ook weer een trage meditatieve sfeer.

Hope is tamelijk electronisch en meer uptempo. Het klinkt als een Leonard Cohen song en dat vond Stipey zelf ook en gaf hem dan ook een writing credit. Ik hoor 'm net iets liever dan Suspicion denk ik. Aardige song wel.

Met At My Most Beautiful begint voor mij het album pas echt. Alles hiervoor is leuk en aardig en all over the place, maar vanaf hier gaat er cohesie in het album komen. Duidelijk een Beach Boys sfeer. De drums dragen daar ook aan bij, de tududu's, mooi pianowerk ook. Michael klonk zelden lieflijker en zachter dan hier. Had perfect in een Michael Winterbottom film gepast rond die tijd. De song heeft een fijn ritme ook. Een pareltje wel.

The Apologist is ook weer zo'n goede en fijne song. De electronica doet hier een beetje Oosters aan, die gitaarriedel of sitar of wat het ook is af en toe, heerlijk! Briljant om je song the Apologist te noemen en dan met 'I'm sorry, so sorry' in het refrein. Ja, vind ik dan Duidelijk behorend tot de betere tracks van het album, lekker laidback 60s sfeertje ook wel. Na So. Central Rain nog eens een song met I'm Sorry erin

Sad Professor is ook weer zo'n mooie song. Hier is het refrein het mooist met die gitaar erbij. Beetje treurige en verdrietige song ook wel. Kan me echt zo'n zielige professor voorstellen voor wie niets in het leven echt werkt. Mooi hoe gevoelvol Michael hier zingt ook.

You're in the Air is wel een prototype Up song moet ik zeggen. Maar het lijkt ook wel op songs van Around the Sun. Een beetje psychedelisch ook af en toe, maar vooral lieflijk. Fijn gitaarwerk ook hier. Ook hier weer die mooie Oosterse sfeer. Up lijkt me echt zo'n heerlijk album om in de metro van Tokyo te draaien. Hun Japanse album zeg maar Voor mij gewoon weer een erg mooie song met een prachtig refrein.

Walk Unafraid is voor heel veel mensen hun meest fave of bijna meest fave van het album. Ik vind het een (erg) goede song, maar ik heb er nooit de übertopper in gehoord. Zeker een mooie song, zeker dat galopperende naar het refrein toe en het refrein zelf. Ik denk voor die mensen ook vanwege het thema en de tekst. Een life-affirming song. Zo van, ondanks alles i walk unafraid en dat kan ik best goed begrijpen Een mooie song met een mooie boodschap dus.

Why Not Smile vind ik zelf dan weer mooier. Een klein liedje. Schitterend hoe er steeds meer instrumenten bijkomen. Heerlijk die droning sound op de achtergrond bv, maar vooral het zachte gitaarloopje, prachtig! En dan nog eens die donkere piano en vervreemde electrische gitaar verderop. En dan nog eens Michael die lieflijk en troostend klinkt. Ik ga erg goed op dit soort songs.

Daysleeper, de eerste single, vond ik dus niet echt super in het begin, maar behoort nu tot mijn fave songs van het album. Ook wel apart om je bekendste song op het eind van het album te hebben. Alhoewel, nu ik er weer zo naar luister is dit ms wel de Man on the Moon van dit album, niet in de laatste plaats door de countrytwang die de song heeft, maar ook qua sfeer. Net als deze een late track op het album. Michael zingt hier werkelijk prachtig, zo helder en duidelijk, heerlijk hoe hij de hoogte in gaat. Mooie clip toch ook wel. Een schitterend refrein, maar ook de verzen zijn zeer mooi.

Diminished/I'm Not Over You is voor velen verre van hun fave song, maar dit is dus voor mij mijn fave song. Er gaat zoveel sfeer en gevoel vanuit. Vanaf de start van de song al. Een heerlijk wat Oosters sfeertje weer, heerlijk de klanken van de toetsen hier. Een wat verdrietige, depressieve, maar voor mij ook totaal soothing song. Michael's zang ook hier, fenomenaal. Dat raakt diep. De hele lange aanloop in de verzen naar het droevige deel van 'Does she know i sing' en dan door naar dat ontzettend uplifting refrein, één lang stuk geweldige muziek, 'Sing along' met die achtergrondvocals erbij, zo mooi! Zo mooi als Find the River hadden ze tot dan niet meer geklonken.
Elke keer weer kip-pen-vel. En na de song krijgen we nog een kleine snippet met Michael op gitaar.

Parakeet is typisch zo'n een na laatste song van het album. Zo'n song die je meestal vergeet, maar die ook onderschat is vaak. Een Spinvis heeft er ook patent op bv met 'Hij danst', maar zo heeft hij er nog meer. Aparte song wel, zeker de verzen, maar de refreinen passen dan eigenlijk weer perfect bij Diminished hiervoor. Al is ie hier nog meer transcendental. Onderschat pareltje dus wel. En ook hier weer die sfeer alsof ik in Tokyo rondloop

Falls to Climb is de afsluitende track van het album. Voor velen de favoriet van het album of de een na favoriet en dat kan ik wel begrijpen. De band heeft er zelf een docu naar vernoemd, dus die zullen ook wel uitermate tevreden zijn geweest Begrafenissong heb ik ook ergens gelezen. Misschien omdat je dan in dat gat valt en er dan uit wil klimmen, maar ws toch meer figuurlijk gezien . Een bezinnende en meditatieve song met een beetje late Nick Cave vibe in de song qua muziek, maarja zij waren dus eerder Een liberating song ook wel, catharsissong ook, niet in de laatste plaats door het 'I am Free' op het einde. Prachtsong met prachtlyrics.

Eindoordeel: ik heb dit album nog een paar keer extra moeten beluisteren, omdat ik het moeilijk vond om te bepalen waar ik deze moest plaatsen in hun discografie. Sowieso hebben heel veel albums 4,5 * bij mij zie ik. Al zou dat met decimalen werkende toch soms wel wat tienden verschillen. Ik wil dit album ook niet te kort doen, maar het is lastig vergelijken met hun 80s albums bv. Ondanks het wat in kwaliteit verschillende beginkwartet af en toe is het vanaf At My Most Beautiful 1 glorieuze aaneenschakeling van bijna alleen maar prachtsongs. Dat en het feit dat Up bij mij toch wel een tamelijk speciaal plekje heeft (ik ben dol op de sound van het album) zorgt ervoor dat ie net onder Monster komt, maar wel boven alle 80s albums, omdat ik het als geheel een prettiger luisterervaring vind. Een 5 * album heb ik er nooit helemaal in gehoord, laat sommigen dat hier maar niet horen Daarom 4,5 *.

1. Out of Time
2. Automatic for the People
3. New Adventures in Hi-Fi
4. Monster
5. Up
6. Green
7. Document
8. Fables of the Reconstruction
9. Murmur
10. Lifes Rich Pageant
11. Reckoning
12. Chronic Town

Alinea's .
Up = boven, omhoog, lijkt ook wel omhooggevallen
Up boven Green is toch wel een verrassing, trouwens ook wel boven de nummers 7 t/m 12 in de rangschikking.
Maar op zich wel een prima **** album wat mij betreft.

Green is ook prachtig, maar heeft ook een paar songs die ik niet per se hoef te horen. Als geheel en qua sound is Up wel heel bijzonder. Hun laatste echt goede album ook.

Ik ga hem dit weekend nog eens beluisteren (beloofd), maar ben nu druk met Frank Boeijen.

Tja mijn favoriet (met Hifi) die knallers met die mooie tokkelliedjes, onweerstaanbaar.

Niet de beste plaat van R.E:M. denk ik, maar misschien wel de meest onderschatte. Rond die tijd leek het ook mode te worden om in de pers te gaan roepen dat R.E.M. zijn beste tijd had gehad. Ze proberen hier echt van alles en het lukt wonderbaarlijk vaak. Sommige liedjes vind ik een tikkeltje saai of te lang aanslepend ('Suspicion', 'Sad Professor', 'Diminished'), anders zou ik nog wel hoger dan 4* uitkomen. Dit is eigenlijk de laatste R.E.M. plaat die ik zó goed vind (al hebben ze hierna ook nog wel een paar mooie dingen gemaakt).

Wisselvallig is deze zeker, maar de ups zijn wel echt goed

Blijkbaar is de 25th anniversary edition uitgekomen. Niet mijn favoriete album van R.E.M maar de remasterde versies klinken goed.