Oranssi Pazuzu - Värähtelijä (2016)

Wat een plaat zeg!!! Weer een fantastische trip doorgeen Finse donkere landschappen!!! Lekker psychedelische avontuurtje dit!!! Aanrader!!!

Värähtelijä is het eindresultaat als je Kosmonument en Valonielu in een bepaalde richting zou zetten, zodat je de opening naar een nieuw portaal vindt. Want, ja mensen, Värähtelijä stuurt je naar nog diepere niveaus van psychedelica. Daar waar Valonielu een echte balans had tussen blackmetal en psychedelica is deze plaat echt een spacerockplaat, gespeeld door blackmetalmuzikanten voor het scherpe en dreigende randje. Deze plaat heeft een jammend karakter, met veel hypnotiserend riffwerk en sfeerverhogende orgeltjes en synths. Lahja doet me zelfs ontzettend aan Tool denken, vooral in het drumwerk. Oranssi Pazuzu heeft ook behoorlijk maling aan een regulier eind, want in het midden van Valveavaruus zou je bijna denken dat je in een club staat en je foutste danspassen uit de kast haalt. Een dreunende trancebeat met stotterende orgeltjes doet zijn intrede en daarna sluipt de track ineens naar zijn einde. Een perfect eind voor een plaat die in mysterie is gehuld in zijn volledige speelduur. Het grootste muzikale avontuur van het jaar tot nu toe!

Sodeknetter, wat een trip! Zo'n sound, waarin ziedende black metal met dito schreeuwvocalen samensmelt met space rock en psychedelica, heb ik nog nooit gehoord. Het pakt werkelijk fantastisch uit. Een dansbeat eronder? Geen probleem. Ik ben in elk geval erg onder de indruk van deze bijzondere, fascinerende en meeslepende plaat.

Oranssi Pazuzu heeft echt wel iets fantastisch uitgebracht. Wat een plaat is me dat. Vasemman Käden Hierarkia is echt wel een bom van een nummer. Vooral het laatste gedeelte van dat nummer laat je gewoon slepen in een complete hallucinatie. Een plaat die zeker de top 3 zal halen voor 2016. De overige nummers doen amper onder. Meesterwerk!!!

Absoluut hoogtepunt in het hedendaagse Scandinavische metallandschap.

Ik verhoog met 0,5.
Voor mij dé plaat van 2016, ontiegelijk smerig psychedelische bak herrie en toch zo lekker luisterbaar.
Lost in space griezelend in je ruimtepak, dat gevoel.

Havuluu: Ik wordt niet snel een beetje bang van muziek, maar- sodeju- dit is echter een metalmonster dat me achter in mijn stoel drukt. Kippenvel en angstzweet!

Geprobeerd. Gefaald. Het lukt niet.

Tja, jammer. Misschien moet je het nog eens proberen. Mij pakte het gelijk keihard in, wereldplaat.

Geprobeerd. Gaat hier ook niet lukken.

Doet mij ook weinig dit, moeilijk door te komen.

Lol, Alicia, ik had je hier als laatste verwacht om dit hier te beluisteren. Ik was direct verrast door dit album toen ik ze begin dit jaar hoorde. Gaat voor me door merg en been en persoonlijk komt ze voor dit jaar op 2 te staan na Blackstar. Zo zie je maar hé. Live waren ze fenomenaal!

Ook een eindejaarslijstjeskandidaat voor mij, weliswaar op plaats 9 , maar toch!

Haha... ja, ik zocht nog wat leuke Metal albums voor een eindejaars lijstje! Hou het wel bij Katatonia en Haken, heftig genoeg voor deze dame!

Misschien es 40 Watt Sun proberen met Wider Than the Sky. Veel kalmer dan deze hier maar ook een pareltje.

Deze al geprobeerd?
Cult of Luna & Julie Christmas - Mariner (2016)

Is zeker de moeite waard om es te chekken.

Bedankt, heren... voor de tips! Ga ik proberen!

Voorlopig een 4. Dat dit een knap werkje is staat buiten kijf. Maar ik heb het gevoel dat ie nog even moet vallen.

Vast staat wel dat ik in april op Roadburn in de zaal sta. Knetterstoned.

Ongehoord goed.
Ongehoord, zo goed.
Ongehoord, letterlijk niet eerder gehoord, niet eerder een versmelting van dansbare psychedelische metal gehoord, die van origine geworteld is in de Black metal.
OP lost een leemte in die ik al jaren mis, het voorportaal heb ik gemist; de weg naar dit meesterwerk is namelijk met terugwerkende kracht terug te vinden op hun vorige plaat.

Het eindresultaat is een hypnotiserende wandeling die je niet toestaat om weg te zakken in een trip, je alert houdt, scherp, agressief... Er kan zomaar wat gebeuren.

De rij op Roadburn vorig jaar maakte dat ik dat legendarisch optreden daar ook heb gemist. Zal me dit jaar niet gebeuren.

Belofte aan mijzelf ingelost . Afsluiter vasemman was wel zo'n beetje verwacht, je zou zeggen dat ik daarmee 1-0 voorstond (of achter, zo u wilt). OP overdonderde echter zo waanzinnig, dat deze score marginaal bleek en er volstrekt niet toe deed.

Een nieuw ijkpaaltje in de grijze massa. Deze plaat wordt een monument. Zoals dat voor mij ooit aenima ook was. Groots dus.

De reeks ongrijpbare avantgardistische black metal albums van deze band is bijna klaar en ik heb het nu langzaamaan ook wel gehad. Het grijpt me niet. Er blijft niets hangen behalve de herrie van Havuluu die het dromerige vooral laat klinken als een irritante koortsdroom. De lange nummers hadden voor mijn gevoel ook allemaal gehalveerd kunnen worden. Echt niet mijn band, maar ik heb nog vage hoop op een geniale afsluiter.

Tussenstand:
1. Farmakologinen
2. Muukalainen Puhuu
3. Valonielu
4. Värähtelijä
5. Kosmonument

Deze marathon ging ik in met het gevoel dat het gesneden koek zou zijn. Dat ik een pak klassiekers op mijn kooplijst zou zetten. Ik ben al van een koude kermis thuisgekomen. Op de vorige albums twijfelde ik al over de opnamekwaliteit. Ik wilde het gewoon niet geloven, maar inmiddels ga ik er maar van uit dat het een gimmick is. een compleet misplaatste gimmick. Zeker in de eerste paar nummers hoor ik goede dingen, maar de band maakt het de luisteraar nodeloos moeilijk. Havuluu en Valveavaruus zijn complete kutherrie. Ik ga er weinig woorden meer aan vuil maken. Het is een beetje alsof een beeldhouwer een beeld maakt om het vervolgens met zijn eigen poep te besmeren. Doei Oranssi Pazuzu.

Tussenstand:
1. Muukalainen Puhuu
2. Valonielu
3. Farmakologinen
4. Kosmonument
5. Värähtelijä

Ik zal dit toch vlug counteren door te zeggen dat hun aanpak op deze echt wel heel sterk gedaan is. Daar waar psychedelia en black metal perfect in harmonie gaan. Een album dat na 4 jaar nog steeds als een huis staat. Pure klasse!

Hawkwind 3.2. Maar dan ietsje serieuzer bedoeld allemaal. Geen idee wat hier verder over te zeggen valt maar ik kan hier vrij gemakkelijk in meegezogen raken.

Het is een sonische trip waarin allerlei invloeden uit de postrock, doom en (black)metal samenkomen. Van liedjes met kop en een staart die blijven hangen, is geen enkele sprake. Het begint allemaal met een enkele tonen due zich langzaamaan vertakken in een wirwar aan klanken totdat er een soms zweverige, soms ruwere geluidscollage ontstaat die klaar is om je in een koude omhelzing vast te klemmen.

Een opdringerig visioen van een uitgestrekte kosmos, klaar om al het aardse op te slokken is het resultaat. Alleen Havuluu en Hypnotisoitu Viharukous klinken iets meer alsof ze met de benen op de grond staan. Al was het maar omdat daar gewoon een soort van ordinaire grooves inzitten.

Schijn bedriegt. Zo ook bij dit vierde album van het Finse Oranssi Pazuzu. Op het eerste gezicht lijkt de groep in alles een vintage black metal band. De bekende elementen zijn allemaal aanwezig: de demonische bandnaam, het onleesbare logo en het duistere coverartwork. Maar bij het openklappen van de verzorgde digipak maakt het glanzende zwart plaats voor een psychedelische oranje-roze kleurencompilatie, die meer aan een flower power vloeistofdia dan aan duivelsaanbidding doet denken.

Wat voor het artwork geldt, gaat ook op voor de muziek. Hoewel Värähtelijä (‘resonator’ en niet ‘de vibrator’ zoals een bekende onlinevertaalmachine suggereert) duidelijk geworteld is in black metal, is dit hokje veel te krap voor Oranssi Pazuzu. Sommige recensenten verwijzen naar de band met ‘krautrock black metal’, maar dit label is eigenlijk net zo nietszeggend als het originele krautrocketiket in de jaren zeventig was. Het dient voornamelijk als verwijzing naar de experimenteerdrang, die de composities van de band kenmerkt.

De band gunt zich daar dan ook goed de ruimte voor. In zeventig minuten speeltijd passeren zeven nummers, die nog het beste te omschrijven zijn als psychedelische jams. Openingsnummer Saturaario brengt een crescendo van gitaargeweld, maar schakelt halverwege over naar dreigende toetsenpartijen en zelfs een wah-wah solo. In Lahjah stuwen tribale drums de gitaren steeds verder de hoogte in om uit te monden in een scheurende gitaarriff, die niet misstaan had op een jaren zeventig proto-metal plaat.

De black metalwortels van de band schemeren het meest door in het vierde nummer. Met zijn dissonante gitaargeluiden en verwrongen orgeltjes doet Hypnotisoitu Viharukous denken aan de muziek van black metalvernieuwers als Dødheimsgard en Rebel Extravaganza-era Satyricon, hoewel Oranssi Pazuzu de nadruk altijd meer op de groove legt dan op industriële snelheid en precisie.

Hoogtepunt van het album is het zeventien minuten durende Vasemman Käden Hierarkia waar alle voorgenoemde elementen samengevoegd worden in een verzengende jam. Kosmische geluiden, vervreemdende koortjes en spookachtige synths die weggeplukt lijken uit een Carpenterhorror vullen de furieuze gitaarmuur aan. Op driekwart van het nummer doemt een ronkende stonerriff op, die Ufomammut in herinnering brengt. Als het geweld uiteindelijk gaat liggen, rest enkel het knappende geluid van verschroeide aarde.

De twee nummers die dan nog volgen voelen na deze trip wat overbodig aan –ondanks de verrassende dancebeat waarmee Valveavarus afsluit. Met Värähtelijä heeft Oranssi Pazuzu een knap stuk muziek afgeleverd, dat het verdient om buiten metalkringen gehoord te worden. Incubategangers, Swansfans en de meer avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber moeten hun oor hier zeker te luisteren leggen.

Geschreven in 2016

Ik durf wel bijna met zekerheid te beweren dat O.P tegenwoordig meer gewaardeerd worden buiten de (black) metalscene.

Ik zelf heb een schijthekel aan blackmetal maar hoe O.P allerlei stijlen vermengd tot een verstikkende trip vind ik grandioos.

Ik schreef dit stuk net na de release van het album, maar je hebt zeker gelijk dat op de laatste twee worpen de black metal alleen nog hier en daar in de gitzwarte sfeer van de muziek te vinden is.

Overigens heb ik geen idee in hoeverre Oranssi Pazuzu ook buiten metalkringen bekend is. Op een band als Ulver komt naar mijn idee toch ook nog steeds overwegend een metalpubliek af.

Wat is dit een prachtige plaat zeggen. Beginnend bij de hoes, komt wel in mijn lijstje van top 10 mooiste hoezen aller tijden!

Een soort mix van black metal- shoegaze en wat avant-garde trekjes maakt dit echt uniek in zijn soort. Instrumentaal is het buitenaards en voelt het soms wat pink floyd(ish) aan, maar door de zware grunts en het heftige geluid komt hier al snel verandering in.
Ik begin voor nu met 4,5* maar grote kans dat hier nog wel 5* inzit!
Wat jullie Kondoro0614 en ABDrums

Ja man, is goeie dit. Debuutplaat ook al geluisterd Juul1998B? Misschien wel mijn favoriet, ben er nog niet over uit.

Nog niet, ben deze band aant ontdekken haha, album na deze was mn eerste kennismaking. En dit de tweede, maar ben erg overdonderd!

Ik denk dat ik de opvolger net een slagje beter vind, ook vanwege de thematiek die op dat album centraal staat (soort dystopische wereld waarin propaganda en indoctrinatie hoogtij vieren, beetje à la 1984 van George Orwell). Dit album is daarentegen ook om van te smullen, waarbij het persoonlijke hoogtepunt voor mij de stotterend-ronkende trance-dance-stonerbeat met een hypnotiserende baslijn en angstaanjagend klinkende gitaarklanken en achtergrondeffecten die het beginnummer aan een intens einde brengt: nog nooit had ik zoiets gehoord en tot op de dag van vandaag blijft dat een unieke ervaring.

Värähtelijä had ik een poos op 2,5* staan, maar later ook een poosje op 4,5*. Het zegt wel wat over de haat-liefde verhouding die ik met de muziek van Oranssi Pazuzu in het algemeen heb (gehad): de ene keer vind ik het meer dan fantastisch en reken ik het onder het beste dat ik ooit gehoord heb, maar de andere keer kan ik het zo vreselijk slecht pruimen dat ik liever iets anders opzet. Kortom, ik moet er echt voor in de stemming zijn om dit grondig te luisteren. Maar als het één keer klikt, dan klikt het ook echt en laat de muziek me niet snel los.

Want deze plaat is simpelweg één groot uurdurend blackmetal-georiënteerde psychedelische jamorgie die zijn weerga niet kent, of zoals The Don (wat missen we hem...) het treffend en kundig weet te omschrijven:
Op het vorige werk hintte de band al naar deze experimentelere richting, maar die platen waren toch voornamelijk gegrond in de black metal met een flinke stoneromlijsting. Värähtelijä is de eerste echte plaat waarop alle remmen los gaan en de band een volledig eigen pad bewandeld waarop de vervreemdende en eigenzinnige experimenteerdrang compleet hoogtij viert.

Op zowel Mestarin kynsi - mijn persoonlijke favoriet - en Muuntautuja is de band meer aan een verfijningsslag bezig door de sound geraffineerder te maken en de songs puntiger te houden, maar dat betekent wel dat het overdonderende en verpletterende karakter van Värähtelijä op die albums een beetje achterwege blijft. Dat is niet erg natuurlijk: je wilt ook niet twee keer dezelfde plaat achter elkaar maken en en daar komt bij dat de twee opvolgers elk hun eigen kwaliteiten en charmes hebben. Maar dat lijkt wel meer en meer de conclusie te rechtvaardigen dat dit een onovertroffen werkstuk in haar krankzinnige geschiftheid blijkt te zijn.

Een gekkenhuis, Värähtelijä, betreden op eigen risico.