Grateful Dead - Grateful Dead (1971)

Door Dead-Heads wordt aan dit wanprodukt gerefereerd als Skull F*ck.......... Wat een ongelofelijke afknapper was dit ! Alleen Bertha haalt een voldoende, voor de rest is het allemaal futloos en inspiratieloos gespeeld en nog maar weer eens een uitvoering van Johnny B. Goode ..............

Een 2,5 is een beetje overdreven, natuurlijk zijn er beter live concerten uit 71, zoals Capitol Theatre, Portchester, NY February 18, 1971 en Fillmore East, New York, NY April 26-29, 1971 maar het blijft een van mijn favoriete platen. De overdubs in de studio vind ik dan weer een beetje overbodig, maar toch... dit is de plaat die me fan heeft gemaakt.

Skull F*ck was was de naam die Grateful Dead eigenlijk aan de plaat wilde geven, maar Warner Brothers was een beetje terughoudend hierin.

De daaropvolgende keuze: Skull & Roses mocht ook al niet .......

Ik zit momenteel in Griekenland en ik kom hier in sommige platen zakjes echt toffe Grateful Dead zooi tegen! Onderandere: Dead Set en Grayfolded! En deze dus ook. Ik had deze CD al eens eerder gedownload en 1x geluisterd, vanaf toen was ik Gratfeul Dead fan! Ik heb de download direct verwijder en de CD op het koop lijstje gezet! Bertha is mijn all-time Grateful Dead favoriet! Heerlijke CD, zoals hier boven al is vermeld wordt niet ieder nummer even krachtig in gespeeld, maar ik vind het goed. Het jammere is wel dat er weinig echte Dead nummers opstaan en dat 7 van de 11 (ja ik heb de normale versie) covers zijn. 4,5*

harm1985 schreef:

Ontzettend bedankt voor de suggesties. Een aantal jaar geleden beluisterde ik 'Workingman's Dead' en 'American Beauty'. Het zijn geen onaardige platen, maar ik herken er niet de klassiekers in. Jerry Garcia's soloalbum uit 1972 sprak mij en spreekt mij dan wel weer heel erg aan (evenals 'Rolling Thunder' van Mickey Hart en 'Ace' van Bob Weir).

In de afgelopen periode ben ik Grateful Dead weer intensief gaan beluisteren en deze plaat, tezamen met 'Anthem Of The Sun','Aoxamoxoa' en live-compilatie 'Three from the Vault', behoren tot de favorieten. De Grateful Dead zijn mijn optiek boeiender als ze de psychedelische kant op gaan en de teugels laten vieren. Op deze plaat staan vele covers, waaronder het geweldige 'Mama Tried', dat ik voor het eerst hoorde en zag op een Woodstock DVD.

Heb ik eigenlijk ook. Een studiomeesterwerk heeft de Dead niet echt gemaakt.

Niet echt nee, al zijn Anthem, Workingman's Dead, American Beauty, Wake of the Flood en Blues for Allah toch wel erg goede platen hoor. Maar zelf luister ik ook meer live Dead, zoals Dick's Picks vol. 3 en 4, Barton Hall 1977 (bootleg) en Sunshine Daydream. En dit album natuurlijk. Europe 72 eigenlijk bijna nooit, vind dat totaal niet representatief voor die tour, nummers van Bob Weir blijven behoorlijk onderbelicht. Veel nummers van Ace zijn bewust weggelaten helaas.

Mickey Hart had de band net verlaten zodat de band weer in dezelfde samenstelling als in het begin speelde. Alle jaren van veel oefenen en optreden waar het maar kan in allerlei soorten omstandigheden hadden van de band een hechte eenheid gemaakt die muzikaal goed op elkaar ingespeeld was en dat hoor je terug op dit album. Enkele nieuwe nummers (het swingende Bertha, Playing in the Band, Wharf Rat, allemaal klassiekers) en verder veel covers (een uitstekende Me and my uncle een song van John Phillips (van the Mamas & the Papas) een van de meest gespeelde liedjes door de Dead (na drums, space, Playing in the Band en Not fade away), een lekkere Mama Tried (van Merle Haggard), een lekkere "me and bobby mcgee", nadere introductie niet nodig. Kortom een lekker live-album dat wat mij betreft alleen een wat te lange drum-solo in "the other one" heeft. Tsja, drumsolo's in de jaren 70, het had van mij in vrijwel alle gevallen niet op de plaat gehoeven. Tijdens concerten een goed moment om even te gaan plassen. Vandaar geen 5 sterren, maar slechts 4,5.

Door de vele overdubs beschouw ik door album eigenlijk meer als een studio album. Nog steeds één van mijn favorieten, maar er zijn veel betere Other Ones. Ladies and Gentlemen the Grateful Dead maakt veel goed. Na lang zoeken een betaalbaar exemplaar gevonden.

Hetzelfde gaat overigens op voor Europe 72 dat niet alleen geoverdubd is maar ook nog eens versneld her en der. Maar goed, daar hebben we Stepping Out voor.

Wordt naar aanleiding van de 50th Anniversary opnieuw uitgebracht in een 2 Disc edition!
Grateful Dead (Skull & Roses) 50th Anniversary Expanded Edition 2CD - store.dead.net

2e disc gaat dus opnames van het 2 juli 1971 concert bevatten:
Fillmore West, San Francisco, CA (7/2/71)
1. GOOD LOVIN' [17:47]
2. SING ME BACK HOME [10:16]
3. MAMA TRIED [3:08]
4. CRYPTICAL ENVELOPMENT> [2:25]
5. DRUMS> [5:13]
6. THE OTHER ONE [15:51]
7. BIG BOSS MAN [5:27]
8. NOT FADE AWAY> [3:57]
9. GOIN' DOWN THE ROAD FEELING BAD [9:39]
10. NOT FADE AWAY [2:35]"

Ik heb dit album zelf eigenlijk nog nooit geluisterd dus ik denk dat ik me die 50th Anniversary wel ga aanschaffen. De bonus disc is voor mij echter niet zo interessant, want ik heb de volledige show al. Weliswaar in deze bootleg: Fillmore West Closing Week Night 3 - discogs.com maar die is qua audiokwaliteit toch al degelijk genoeg voor mij èn dan krijg je ook nog eens Riders of the Purple Sage en Rowan Brothers shows bij.

Ik verwachtte eigenlijk wel een boxset announcement. Dit komt toch een beetje uit de lucht gevallen

Ja, net een tweedehands exemplaar van de remaster uit 2003 bemachtigd met enkele bonus tracks. Ik sla deze even over. Het verbaast me eerlijk gezegd wel aangezien er van Live/Dead geen 50th anniversary edition uitkwam.

Ja, dat verbaasde me ook harm1985 maar ze hebben (weliswaar in 2005 en ondertussen nagenoeg onvindbaar voor een deftige prijs) al eens de shows waaruit Live/Dead is samengesteld uitgebracht: Grateful Dead - Fillmore West 1969: The Complete Recordings (2005) Ik had daar eventueel wel een re-release van willen zien maar dan nog is het een wat vreemde keuze om Live/Dead te skippen en deze Skull & Roses dan wel te doen. Ach, ik pak deze Skull & Roses wel mee als ik hem eens voor een goede prijs vind maar staat ook bij mij wat laag op de lijst.

Dit album van de Grateful Dead heeft in de loop der jaren veel namen gekregen. De band wou het oorspronkelijk Skull Fuck noemen, maar dat wou de platenmaatschappij niet wegens duidelijke redenen. Een compromis tussen band en platenmaatschappij werd gevonden door uiteindelijk gewoon geen enkele naam op het artwork te vermelden, met uitzondering van de bandnaam dan. Daardoor wordt dit ook wel eens het Grateful Dead album genoemd, al mag je dat dan weer niet verwarren met het gelijknamige studioalbum. Om het dan allemaal nog wat meer verwarrend te maken, gebruikten de distributeurs dan weer de naam Skull & Roses, puur op basis van de hoes, waarbij dat naar mijn gevoel de naam is die het meeste is blijven hangen. In ieder geval is het in de loop der jaren wel uitgegroeid tot één van de meest iconische Grateful Dead platen (die hoes alleen al) en kreeg het in 2021 zelfs een 50th anniversary release. Het is die versie die ik de laatste tijd heb gedraaid en eerlijk gezegd? Ik hoor het niet. Ik vermoed dat dit voor veel fans een soort van intrede tot de wereld van de Deadheads is geweest, maar die associatie heb ik niet. Ik hoor vooral een album dat met haken en ogen aan elkaar hangt door het switchen in datums (die The Other One matcht echt niet goed tussen Playing in the Band en Me and My Uncle) en ook de 50th anniversary toevoegingen zijn maar pover. Een handvol tracks van het concert op 2 juli 1971 in de Fillmore West terwijl de originele tracks (bijna) allemaal uit april dateren die dat dan nog eens in andere venues dan de Fillmore West werden gespeeld. Het is een mengelmoes waar teveel aan gesleuteld is en hoewel ik me nog ergens kan voorstellen dat dit historisch gezien een belangrijke release was - het was namelijk na Live/Dead nog maar de "officiële" 2e live release van de band - is deze vandaag de dag voorbijgestreefd door vele andere releases.

Nochtans één van mijn favoriete (live) albums van The Dead, al beschouw ik het, mede vanwege de overdubs meer als een studio album, immers alleen The Other One verscheen eerder op LP. Laat dat nou net mijn minst favoriete nummer van deze plaat zijn. Ik heb overigens de eerste remaster, met Oh Boy en I'm a hog for You.

Voor een completer beeld kun je altijd nog op zoek naar Ladies and Gentlemen... the Grateful Dead.