The Mothers of Invention - We're Only in It for the Money (1968)

Interessant, ik heb de cd versie samen met Lumpty, maar ook beide platen op vinyl.:)

Ik heb deze cd in de Threesome #1 box, maar ik wil zeker ook de andere mix (met opnieuw opgenomen drums e.d.) met Lumpy Gravy.
Ik ben nou eenmaal een Zappa completist.

Dit is een heel leuk album, vooral in de oorspronkelijke mix ( de jaren 80 mix vind ik te steriel). Het is nogal hak-op-e-tak, maar er zit ontzettend goede muziek verborgen tussen de rare stemmetjes en maffe arrangementen. Dit is voor mij het leukste jaren-60 album van Zappa, maar mijn favoriete periode zal altijd 1972-1974 en 1988 blijven.

Ik heb hem nu met een koptelefoon beluisterd en kan er nog steeds nix mee. gewoon dikke rommel vind ik het eigenlijk. ik heb hem nu wel zo'n 10 keer beluisterd nu, maar moet hem maar in de kliko gooien nu, want ik vind er echt helemaal niets aan eigenlijk. Zappa heeft zoveel mooiere platen gemaakt waar ik liever naar luister. ik waag me zeker ook niet meer aan de eerste 2 platen van Zappa, want dat zou wel eens weggegooid geld kunnen zijn voor mij. vanaf Uncle Meat is Zappa de real deal voor mij. conclusie voor mij is dat ik het echt onbeluisterbaar vind, en omdat ik het vaak genoeg serieus geprobeerd heb een 1* voor de moeite.

Tja, ik kan er niet wakker van liggen. En Zappa ook al lang niet meer.

Maar goed, rommel is het natuurlijk zeker niet.

Tja, ik kan het ook niet helpen.
Een werkstuk als deze die een soort van Vader Abraham-cijfer krijgt van... Vader Abraham??

... ......

Idem...

Ik lees weer eens wat...
Het Zappa-gilde gaat weer op kosten gejaagd worden: Er komt een 3CD uit aan het einde van deze maand, genaamd Lumpy Money. Naar mijn gevoel wordt dat dus een soort box-set met de opnames van dit album en die van Lumpy Gravy (ze zijn gelijktijdig opgenomen).

Freak Out! is een totaal andere plaat dan We're only in it for the money of Lumpy Gravy. Freak Out hangt veel meer tegen doo-wop aan. Uiteraard, Zappa's perverse versie daarvan . Absolutely Free is ook heel anders. We're only in it for the money bevat voornamelijk hele mooie melodieen en leuke tape editing, Absolutely Free is veel meer gecomponeerd en doorlopend geheel.

Je gaat wat missen .

Gewoon erbij nemen die platen, zou ik zeggen.

Het komt echt wel als je deze man op waarde schat...

Ik denk dat dit Zappa's meest emotionele plaat is. Op zijn meeste andere platen gaat de emotie schuil achter een vervormende, cabareteske laag (vooral tekstueel en qua voordracht), maar op deze plaat is oprechte woede, verontwaardiging, verdriet, maar ook geloof, hoop en liefde te horen, (ook al is de muziek op deze plaat nogal eens behoorlijk vervormd.)

Klopt. Luister maar eens naar Mom And Dad.
Pure oprechtheid, als je het mij vraagt. Niks satire.

Cocaine Decisions van The Man From Utopia komt ook zo op mij over.

En 'Trouble Every Day' op Freak Out beschrijft duidelijk ook Zappa's emoties/gedachten over de Watts rellen.

Ik heb vandaag Absolutly Free tot 3 keer toe achterelkaar af gespeeld, daarna heb ik deze nog een keer afgespeeld. Ik moet zeggen dat hij mij nu enorm meeviel, deze is eigenlijk zo slecht nog niet, als je hem maar op het juiste moment draait. Misschien kan ik het debuutalbum ook wel waarderen nu, ook nog maar even org gaan kopen dat is zeker. Deze wil ik eigenlijk toch wel met een voldoende waarderen nu, want er staan toch wel een paar lekkere nummers op vind ik. Het is niet helemaal huilen met de pet op met deze, ondanks dat ik dat eerder wel eens heb beweerd. 3* voor nu.

Hahaha dat kan niet eens want die plaat duurt dik een half uur, en deze ook, dik 2 uur muziek beluisteren in 50 minuten gaat dus echt niet. Gisteren bedoel ik dus.

Dat ik dat nog mag meemaken

hij begint er spontaan van tegen zichzelf te lullen,wartaal

easy ricardo

Opmerkelijk werkje van Zappa en The Mothers. Hier kom ik dus een album tegen dat niet erg toegankelijk is. Rustig en niet eens zo heel erg overdreven experimenteel, maar desondanks toch erg vaag. Inderdaad ook veel tape-editing. Op de een of andere manier spreekt deze me toch wel erg aan, ik vind het vooral een erg boeiend album.

Zit er een bepaalde gedachte (of een bepaald thema) achter dit album?

Vele hoogtepunten: Who Needs The Peace Corps, What's The Ugliest Part of Your Body, Flower Punk, Nasal Retentive Calliope Music, Let's Make The Water Turn Black, Take Your Clothes Off When You Dance en The Chrome Plated Megaphone of Destiny.

Gedachte: easy-listening versie van Lumpy Gravy?

Volgens Zappa zelf de eerste fase van lumpy gravy Met dit album begon de weirdness.

Is wellicht nu werkelijkheid geworden met de nieuwe 3CD release van Lumpy Money, voor 50 dollar te bestellen uit de VS en vermoedelijk binnenkort ook via Engeland (www.gandsmusic.com)

Hierop onder andere de originele ORKESTRALE versie van Lumpy Gravy, voordat Zappa de banden te lijf ging met zijn scheermesje.
Dus hopelijk dan ook zonder al dat slappe geleuter en intermezzo's tussendoor...

Ben eigenlijk best benieuwd hoe dat klinkt, maar 50 dollar is mij wat teveel.
Daar krijg je dan wel nog weer een andere (ongecensureerde) versie van WOIIFTM bij plus een zootje outtakes en andere versies van bestaande nummers geloof ik, maar dat kan mij vooralsnog de broek niet echt bollen

Nog altijd vind ik dit het minste album wat ik ooit van Zappa gehoord heb die ik ook org in huis heb. Soms zitten er wel vlagen van leuke momenten in, maar deze doet niet veel met mij, ik ben altijd weer blij wanneer hij weer is afgelopen. Ik heb deze plaat nu toch wel zo'n 10 keer beluisterd nu denk ik, maar de voorganger Absolutly Free vind ik dan toch echt een stuk beter. Edit: opvolger veranderd in voorganger.

Absolutely Free was niet de opvolger, maar de voorganger van deze.

nou, we gaan ervoor

deze nog nooit echt fatsoenlijk beluistert

het eerste nummer is alvast 3 keer niks, maar nummer 2 begint hendrixlike, altijd goed

we gaan het zien

edit: 2 minuten later, jammer, geen moer zin in die klets vandaag

13 t/m 18 zijn anders weinig geklets en heel erg goede muziek. En de eerste paar nummers, zulke parodieen vind je weinig .

Echt zonde dat deze plaat door zovelen simpelweg niet wordt begrepen.

Voor mij was het een kwestie van pak 'm beet 83 keer luisteren. Ik kan me voorstellen dat iedereen die niet (lichtelijk) bezeten is van Zappa, hier geen zin in heeft.

Het heeft niets met bezetenheid van Zappa te maken vind ik. Dit rockt niet, dit swingt niet. Het is gewoon zever wat waarschijnlijk bij mij alleen maar zou aanslaan als ik in die tijd jong was geweest en met dit album kennis gemaakt zou hebben. Ik heb um wel 10 keer in zijn geheel beluisterd, maar het goede en de magie van dit album ontgaat me totaal. Iets meer muziek en iets minder gezever zou bij mij wel helpen denk ik. Ik vind nieuwere albums als Jazz From Hell of London Symphonie Orchestra wel geweldig, dat zijn m.i ook platen waar je aardig bezeten moet zijn van Zappa om ze te kunnen waarderen. Ik blijf deze en Lumpy Gravy 1 van de minst lekker te beluisteren album uit zijn catalogus vinden. Volgens mij is dit vooral een kindje van zijn tijd.

Dat is geen 83 keer

Zonde van mijn tijd