Glenn Hughes - Music for the Divine (2006)

Tja zoals elke keer met een nieuw album van glenn moet ik weer wennen.

Elk album groeit naarmate je het meer luisterd en dit album is daarin niet anders.
Wel anders is het funky geluid wat over het hele album heerst.
En laat ik daar nu niet zo'n fan van zijn...
(Ok de samenwerking met Chad Smith is een goede geweest)

Ik ben een Glenn-Fan van het eerste uur en alles wat de man heeft gemaakt staat in mijn kast en word regelmatig beluisterd maar zijn eerdere funky werk (Trapeze - Live: Way Back To The Bone, deep purple - Come Taste The Band , GH - Soulfully Live in the City of Angels om er maar een paar te noemen) zijn niet mijn favorieten.

Ook dit album zal ondanks de heerlijke uitschieters: The Valiant Denial, Monkey man, Frail en This Is How I Feel niet mijn favoriet worden.

Glenn is weer super tevreden om met zijn funky roots bezig te zijn, en ik hoef waarschijnlijk niet meer te hopen op een nieuwe "The Way It Is" album.

Ik wacht dus maar gewoon weer op het moment dat het bloed bij hem begint te kruipen en hij samen met Iommi of Mollo een vervolg maakt op de heerlijk rock / metal albums die hij eerder met hen opnam.

"From Now On..." vind ik zijn beste solo album. Maar ja, ik heb een voorkeur voor A.O.R. Zijn stem is ook iets anders tegenwoordig, beetje schel ongeveer.

Dit nieuwe album haalde al plaats 25 in de Engelse Top 30 Indie Charts, en op 33 in de Top 40 Rock Album Charts

Als enorme Glenn Hughes fan heb ik uiteraard ook deze release aangeschaft. Mijn favoriete Glenn solo plaat is nog altijd `Addiction` Heerlijk hard.

Deze plaat is zoals eerder aangegeven stukken funkier. De productie vind ik heerlijk en metrecht een groeiplaat. Ik denk dat dit wel mijn favoriete plaat is na Addiction.

Een aanrader voor het bredere publiek.

Ik vind (vond) de samenwerking met gitarist Pat Thrall klasse.
Hughes/Thrall is al uit 1982 en er zijn geruchten dat deze twee binnekort weer de stufio induiken, wat ik top zou vinden.

Wat een drama dit schijfje.... Ik kan me er maar niet mee verzoenen dat er zoveel funk in zit! Waar is de ROCK gebleven, het is toch niet de voice of FUNK?

Bah! De remake van Monkeyman met Jimmy Barnes is eigenlijk nog het best van de cd en die staat niet eens op de cd!!!

Jammer, ik hoop op een nieuwe cd met wat meer uithalen, en minder ballads!

Als Chad Smith en John Frusciante ook even komen meedoen mag je wel wat funk verwachten.

Maar ik vind het allemaal nogal meevallen.

De Moody Blues cover, Nights in White Satin, is erg geslaagd.

Naast het vertrouwde classic rockgeluid bevat "Music for the Divine" ook invloeden uit de funk. Maar dat dit album overheerst zou worden door de funk vind ik te overdreven. De funk komt mijn inziens voornamelijk van het swingende en groovende drumspel van Red Hot Chili Peppers drummer Chad Smith. De gitaren van JJ Marsch dragen toch vooral rock uit, met soms her en der wat funk nuances. Wel klinkt het geluid wat minder hard dan we gebruikelijk van Glenn Hughes gewend zijn. De liedjes zitten goed in elkaar en er wordt ook veelvuldig van toetsen gebruik gemaakt. Wel vind ik de stem van Glenn Hughes wat minder vertrouwd klinken. Voor mij overtuigt zijn stem meer in een wat hardere setting. Het lijkt wel of hij op "Music for the Divine" wat geforceerd inhoudt. Los hiervan vind ik "Music for the Divine" gewoon een prima rockplaat.

Dit licht ik er even uit, omdat ik dat gevoel ook heb. Nou vind ik de stem van Glenn zijn handelsmerk en daardoor kan hij bij mij (ook) nooit veel fout doen. Dat funky geluid vind ik zeker niet storend. Op zijn meeste albums klinkt Glenn vertrouwd, heeft hij een perfecte begeleidingsband samengesteld en zijn zijn nummers overtuigend. Voorwaar hier spreekt een fan-puur-sang

Hoewel voorganger Soul Mover geen onuitwisbare indruk maakte stak het plaatje in ieder geval beter in elkaar dan het magere Songs in the Key of Rock. Music for the Divine start met The Valiant Denial, een nummer waarvan ik het gevoel krijg dat Hughes niet echt weet welke kant hij op wil. Het is niet slecht maar de zanglijn is wat zeikerig. De funk is trouwens ook weer volop aanwezig, Steppin' On is weer funk wat de klok slaat, met een agressief zingende Glenn gaat het nummer erin als de spreekwoordelijke koek. Monkey Man ligt hier in het verlengde van maar is een slag minder. This House is zouteloos en You Got Soul is veel geschreeuw en weinig wol, de uithalen van Hughes kunnen niet verhullen dat het geen sterke track is. Frail vormt wederom een werkje waarbij je niet weet welke kant de beste man op wil, het is vlees noch vis. Met Black Light is de focus er wel, een dreigende sfeer, gevarieerd en hiermee schiet Glenn wel met scherp, een prima song. De cover van Nights in White Satin voegt niets toe aan deze plaat. Dat geldt eigenlijk ook voor de laatste rits nummers, slecht wordt het nergens maar Hughes probeert weer allerlei stijlen tot 1 geheel te smeden, waarbij zelfs violen niet worden gemeden. Dit gaat hem echter niet goed af.
Zo gaat Music for the Divine bij mij ook de boeken in als een magere poging waarbij 'The Voice of Rock' probeert diverse genres tot een coherent geheel te vormen, maar dit maar zelden lukt, dat heeft met name te maken door de zwalkende composities.

Tussenstand:

1. From Now On...
2. Addiction
3. Return of Crystal Karma
4. The Way It Is
5. Blues
6. Soul Mover
7. Music for the Divine
8. Feel
9. Play Me Out
10. Building the Machine
11. Songs in the Key of Rock
12. A Soulful Christmas

fantastische cover van the Moody Blues, met veel gevoel gezongen.