New Order - Power, Corruption & Lies (1983)

Na de gitzwarte duisternis van Movement gloort er bij Power, Corruption and Lies weer enig licht ("the sky is red this night") aan de horizon in New Order's wereld.

Al is Age Of Consent sec zeker geen vrolijk nummer, als je dit meteen na Movement draait, heb je wel het gevoel dat Magere Hein de duimschroef des doods niet nòg verder aandraait. Tijd om onder de dekens vandaan te kruipen, het leven gaat weer verder.

Desalniettemin is Power, Corruption and Lies wel een mindere plaat dan Movement, wat mij betreft. Waar Movement een behoorlijk consistente plaat was en mij mee wist te zuigen, gaat dit maar ten dele op voor PCL.

Het begin van de plaat is vrij wisselend. Age Of Consent is een fijn nummer, maar We All Stand is wel heel erg zeurderig en The Village daarna zo vrolijk dat het flauw aan doet. Alsof een begrafenisorkest opeens een carnavalskraker inzet. Beetje jammer...

Vanaf 586 zit er gelukkig een stijgende lijn in. Vanaf hier is het album ook een stuk coherenter, aangezien er geen grote stijlveranderingen meer plaatsvinden. 586 begint nog stemmig, maar na een minuutje ongeveer faden de voor New Order zo typerende dansbeats in. 586 heeft ook wel wat van Blue Monday en wat dat betreft is het ook niet raar dat Blue Monday op de Amerikaanse uitgave van PCL tussen dit nummer en Your Silent Face is gezet.

Your Silent Face en het daaropvolgende Ultraviolence vormen wat mij betreft het hoogtepunt van dit album. New Order klinkt hier zelfzekerder dan ooit te voren.

Ecstacy vind ik vervolgens een wat rare track. De zang is dermate vervormd dat het niet meer te verstaan is. Bands zouden daar nu niet meer mee wegkomen, denk ik. Zeker geen slecht nummer, maar ik had liever gewone vocalen gehad.

Slotstuk Leave Me Alone is een nummer dat goed in de huidige tijd past. Qua sound heeft het wel wat van hedendaagse bands als Bloc Party. Erg ritmisch en een dramatische voordracht.

4 uit 5 voor PCL, met de gedachte dat het meer had kunnen zijn... Er was vast wel een goede b-kant van een 12" die in plaats van We All stand had gekund.

POWER CORRUPTION & LIES
is een van mijn all-time favourites
en hoort eigenlijk ook in mijn top 10 thuis.

New Order vond de perfecte balans tussen rock en dance.
Op latere albums horen songs ofwel in de dance categorie thuis
ofwel in de rock categorie: hier horen de songs in beide categorieën.

Het is ook de plaat waarop New Order erin slaagt
het verdriet om Ian Curtis om te buigen in creatieve energie.
De teksten van de nummers zitten vol hints.

Age of Consent is een briljante albumopener.
Stevige rockbasis overladen met heerlijke synthakkoorden.

I've lost you ... I've lost you ... I've lost you ...
Het geluid van de bevrijding, het afleggen van het verdriet,
het vinden van een eigen stem (ook als zanger), een eigen sound.
Age of Consent is een statement van een groep in evolutie.

We All Stand vind ik een schitterend nummer.
Gebroken ritmes en ontroerend gitaarspel creëren een mysterieuze sfeer.

Three miles to go ... We've got three miles to go ...
Life goes on and on in this real life fantasy ...
De drie mijlen in de tekst lijken wel de drie jaren sinds Ians dood.
Maar het leven gaat door ... New Order zal zijn rol opnemen en waarmaken.

The Village is een bijzonder opgewekte dansbeat.
Ik hou van het samenspel tussen sequencers en gitaar.

Our Love is like the flowers, the rain, the sea and the hours ...
Their love died three years ago, spoken words that cannot show ...
Our Love is New Order en Their Love is Joy Division (duidelijker kan niet)
When a new life turns towards you and the night becomes the day ...

586 was als demo de blauwdruk voor Blue Monday.
Nochtans vind ik deze herwerkte albumversie met tekst zeer sterk.

Can you hear me calling you, can you hear me calling ...
Als je Dead Souls in je achterhoofd houdt, dan weet je
dat "They keep calling me, keep on calling me" de mantra is.
Het is in 586 alsof Ian vanuit het dodenrijk tot de luisteraar spreekt.

Your Silent Face is adembenemend mooie synthpop.
Het nummer heeft hetzelfde ritmepatroon als Europe Endless van Kraftwerk.

A thought that never changes remains a stupid lie ...
Dit nummer staat tekstueel losser van de overige songs.
Alsof Bernard Albrecht zichzelf als tekstschrijver in voor spiegel zet.

Ultraviolence is een subliem staaltje New Order.
Hier zijn gitaren en dansbeat perfect in balans ... een puur genot.

Who saw those dark eyes ... Who felt those cold hands ...
Everybody makes mistakes ... Time to go ...
Zeer kryptische tekst die ik spontaan link met The Only Mistake.

Escstacy is the odd one op Power Corruption & Lies.
Een broeiërige, maar interessante instumental die losser staat van de rest.

Leave Me Alone is eigenlijk het enige nummer dat niet
in een dansjasje zit en qua sound bijzonder dicht bij Joy Division komt.

You get these words wrong, everytime ...
You get these words wrong, I just smile ...
Een ironische vingerwijzing: zoek niet te veel achter onze teksten.
Moet ik maar eens onthouden, vrees ik.

Blue Monday is onlosmakelijk met dit album verbonden.
Een van de allerbeste songs die ooit geschreven zijn.

How does it feel when your heart grows cold ...
Het was de werktitel van dit album en verwijst opnieuw naar Ians zelfmoord.

Op maandag 19 mei zou Joy Division inschepen
voor een korte Amerikaanse tournee die er nooit zou komen.
I see a ship in the harbour ... I can and shall obey ...
But if it wasn't for your misfortunes ... I'd be a heavenly person today ...
Of hoe een blauwe maandag meerdere betekenissen kan hebben.

The Beach is een van de zeldzame keren
dat een New Order dubversie echt hout snijdt ... kippenvelplaat.

Power Corruption & Lies is een meesterwerk.
En de plaat zit boordevol verwijzingen naar Joy Division,
tenminste als je je als fan laat betoveren door de muziek en de woorden.

New Order, toen ik hier aan begon dacht ik wat een ongeloofelijke foute troep, met dat smerige jaren 80 sausje/vliesje. Dit hoor ik ook regelmaatig uit allerlei hoeken. (bij de Joy Division albums?) Maar stiekem zette ik het steeds wat vaker op, en vond ik die baslijn uit Perfect kiss echt geniaal goed bedacht.

Wat blijkt nou, je kan de vergelijking met New Order maken zoals een kop chocolade melk, die zet je in de magnetron en na een minuut komt er een smerig vliesje op, je kan natuurlijk de hele inhoud door je gootsteen smijten, maar zoals ik zou doen gewoon dat ding door prikken. Slagroom er over heen en genieten.

Dat vliesje blijkt natuurlijk de jaren 80 sound te zijn, en de gene die wil doorprikken komt er achter dat New Order een heerlijke sound heeft en ongelofelijk veel diepgang. Ik zou zeggen bijna nog meer dan Joy Division. Ik denk dan ik New Order minstens zo goed vind als JD.

Dit album is natuurlijk de eerste stap richting de elektronische kant.
Nummers die zoals (Video) 586 zijn natuurlijk gewoon bijna JD nummers verpakt in een ander jasje.

De remaster ziet er helemaal oké uit, die heb ik niet maar ik ken de meeste nummers wel van de Substance cd.

''we where closer to our own sound, with New Order we found our own sound.'' Bernard Summer, uit het Joy Division Closer boekwerk.

Mooie plaat waarop New order het Joy division verleden langzaam probeert achter zich te laten.De overeenkomsten zijn er natuurlijk nog wel maar met meer pop en electro invloeden wordt het toch allemaal wat opener.Het eindresultaat is dan ook een erg mooi album met flink wat afwisseling.De opener Age of consent is al gelijk één van mijn favorieten,een perfect voorbeeld van een prachtig opgebouwde song.5-8-6 is te vergelijken met Blue monday en Your silent face is een andere topper waarbij gevoel en sfeer de boventoon voeren.Veelzijdigheid troef dus op Power,corruption & lies dat na 30 jaar nog steeds opvallend origineel klinkt.

Laat ik gewoon eerlijk zijn.
Age Of Consent klinkt als een snellere versie van Transmission van Joy Division.
Muzikaal een stuk luchtiger, en de rol van zanger is voor Bernard Sumner hier alles behalve optimaal.
Dan begint We All Stand een stuk spannender en overtuigender.
Peter Hook opent sterk met een mooie baspartij.
Helaas verdwijnt die al snel meer naar de achtergrond.
Bij de albums van Joy Division kwam je uiteindelijk tot een mooie productie, hier wordt er wel aan knoppen gedraaid, maar regelmatig de verkeerde kant op.
Hierdoor klinkt dit verder ook teveel als een live opgenomen probeersel, wat gewoon niet helemaal af is.
Eigenlijk hoor je in een nummer als The Village dat acts als Yazoo, Depeche Mode en OMD deze band al aan het inhalen is.
Allemaal artiesten met in deze fase een betere zanger.
5-8-6 is Blue Monday, maar dan op een andere manier gezongen, waardoor dit nummer weinig indruk op mij maakt.
Als Sumner bij Blue Monday een stuk lager inzet, en dus minder met zijn stem de hoogte in gaat, vallen pas alle stukjes op de juiste plek.
Zijn stemgeluid komt dan nog het dichtste bij die van Ian Curtis.
Het lijkt alsof er eerst krampachtig is geprobeerd om anders te klinken.

Mei 1983 was de maand waarin ik eindexamen deed. Diezelfde maand bracht New Order zijn tweede album Power, Corruption & Lies uit, dat de nodige lofzangen kreeg, zoals dit fragment uit de recensie in Oor laat zien. Op de radio hoorde ik de pakkende melancholie van single Blue Monday, die in maart in het Verenigd Koninkrijk de singlelijst betrad en pas in oktober #9 haalde, maar liefst 38 weken in de top 100 verblijvend. En in 1984 nog eens 27 weken. Zie hier voor de details.
In Nederland deed de single… bijna niks. Geen Nationale Hitparade, geen Top 40, geen tipparades. Vara’s Verrukkelijke 15 zou pas in oktober dat jaar starten, daarvoor was de single te vroeg. Nou ja, een radiohitje bij de VARA, KRO en VPRO was het wel...

Nieuwsgierig leende ik de plaat uit de bieb, maar dit bleek om twee redenen niet mijn kopje thee. Ten eerste omdat de meeste nummers mij simpelweg niet pakten, ten tweede omdat Blue Monday bleek te ontbreken. Dat had ik kunnen weten, maar ik had niet opgelet.
Als liefhebber van new wave kon ik wel uit de voeten met de twee nummers waarin de basgitaar van Peter Hook voor de riff wordt ingezet, te weten opener Age of Consent met z’n heerlijke drumwerk en afsluiter Leave Me Alone.
Niet dat alles daartussen mij niet beviel. We All Stand lijkt wel een dromerig nummer van The Police, maar duurt met z'n dikke 5 minuten te lang. Daarna nemen de beats het over. De lichte stem van Bernard Sumner pakt me niet of irriteert zelfs als hij de hoogte ingaat en de synthesizers klonken vooral kil.
Uitzondering is Your Silent Face dat dan ook onmiddelijk beter beviel met de warme synths, afgezien van dat lelijke blaasgeluidje dat soms het thema speelt.

Tegenwoordig weten we dat de invloed van de plaat groot is als een opmaat naar house. Maar dat is een genre dat ik liever aan me voorbij laat gaan, uitzonderingen daargelaten. Als liefhebber van gitaren en melancholie kan ik nog altijd niet veel met dit album, ondanks dat die emotie in synthesizersferen klinkt. Dit mede door de lichte stem van Sumner.
Had Blue Monday hier wel opgestaan dan had ik er een dikke ster bijgedaan, want daarin komen de werelden van new wave en beats perfect samen. Met bovendien de sterke B-kant The Beach erbij, een soort extended version van de hitsingle. Blijft gek dat het pas in 1988 in een nieuwe versie de vaderlandse hitlijsten haalde.

Gitaren zijn inderdaad niet of nauwelijks te horen, maar melancholie volop in de tracks, dit is een album vol met intelligente, bij tijd en wijlen zelfs magische muziek , mede door de soms felle ritmes maar er zijn ook prachtige rustpunten en de muziek ademt, leeft, verbijstert, verwondert en ontroert. Ongelofelijk krachtige, invloedrijke plaat, 5 dikke sterren.