New Order - Power, Corruption & Lies (1983)

Ik vrees dat ie dat puntje er nog aan moet zuigen. Misschien verkeert ie - dankzij de Britse royalty-extensie - in de waan dat Queen meer fans verdient waardoor hij hier de band promoot. Anders is ie gewoon bezig met rewriting his story.

Met name vanwege dit citaat



gingen mijn wenkbrauwen fronsen en moest ik onwillekeurig denken aan een collega (redacteur) van destijds die koeterwaals altijd tot leesbaar proza redigeerde onder het regelmatig uitroepen van:

wat bedoelt de schrijver met … en noem drie andere geweren die je kent

Afgezien van het dubbelalbum Substance en de compilatie Best of .. verwijs ik vwb de hits - niet helemaal eenduidig die term - graag naar de wiki van NO, even doorscrollen naar het kopje Singles

Door het succes van de film zien velen nu pas in hoe goed Queen is. Als je het oeuvre van New Order beluisterd dan geldt daar hetzelfde voor, tenminste zo beleef ik het.

Dus, in het kort: Kwien moet je zien; New Order moet je horen; en wie niet horen wil, moet maar voelen

"Retro" wordt niet genoemd terwijl dat juist het ultieme overzicht van het oeuvre van New Order is.

Weer zo raar statement: Retro is niet een ultiem overzicht - Retro is een persoonlijk getint overzicht, vanuit de ogen van een aantal liefhebbers, onder wie een fan en een dj. Ik heb de box afgedankt, omdat ie me niet bracht wat ik van een ultieme compilatiemocht verwachten en zoals die wel was voorgespiegeld - als zodanig houd jij dus de mythe in stand. Maar ja, ik leer de band nu pas écht kennen sinds ik de Queen-film heb gezien

Ik moet eerst 'Control' nog een keer of 10 zien, wil ik de band New Order een beetje kennen, denk ik....

Het is doordat Premonition een ongelukkige quote heeft gemaakt dat jullie de mist ingaan. Was hij niet gestopt bij "Queen", maar had de zin erna ook meegenomen dan was het niet zo offline gegaan zo nu het geval is. Ik heb geprobeerd dat bij te sturen maar toen zaten jullie al te ver in de "afzeikmodus" dat de overmoed toesloeg, zodanig dat ik zelf niet meer mag bepalen welk oeuvreoverzicht van de band ik als ultiem ervaar en mij wordt verweten dat ik rare statements maak. Ik houd een mythe in stand. En dat is geen raar statement.

Ah, het is mijn schuld

Wow! Wat een heerlijke sfeer ademt dit fraaie album uit. Mijn favoriete nummers zijn Age of Consent en Your Silent Face.

Poeeehhh dit is me er toch een zeg!
Ik voel bij your silent face de geest van ian curtis ronddwalen, geweldig het instrumentale.
Toch een wat onderschatte band naar mijn mening.
Fav tracks: your silent face, age of consent en 586
Het is zeker ook een groeier!
Ze weten echt de perfecte en ook orginele dromerige maar toch ook "bange" sfeer te creëren.
Een soort hoopvolle Joy Divison! ( bij bepaalde nunmers)

Er is een laatste brief gevonden die Ian Curtis ongeveer drie jaar na zijn dood
aan Bernard Sumner heeft gericht. Je kan hem horen via deze link:

Ultraviolence (2015 Remaster) - YouTube

Dit is de tekst van de brief.

Who saw those dark eyes
Who saw those dark eyes
These years gone by
Deep within
Burn my skin
All those years gone by
In the heat of the night
All those years gone by

Who felt those cold hands
Who felt those cold hands
Touch my skin
Deep within
Burn my soul
Fell to the ground where I was found
All those years ago, all those tears ago
All those years ago

Everybody makes mistakes
Everybody makes mistakes
Even me
Just be free

This is a place where in the end
It happens in our world within
Time to go
Time to go
Time to go

Althans vanuit die gedacht luisterde ik vandaag naar Ultraviolence.
Een zoveelste onovertroffen openbaring die dit geweldige album me schonk.

Mooi die haast bovennatuurlijke ervaringen die mensen schijnen te hebben bij de zeer oude New Order muziek. Bij dit album voel ik dit niet meer, maar jouw schrijven roept wel mijn gevoel rond Movement op. Alsof Ian dit album van hierboven schreef of een onaardse kracht meegaf aan de leden van New Order tot voltooiing van hun eerste LP. En dan ben ik nog niet eens een die hard Joy Division liefhebber.

Kijk, zo kan het ook, zonder synths e.d.: Orkestra Obsolete play Blue Monday using 1930s instruments.

De beste inspanning van New Order, waar ze hun eigen unieke sound hebben gevonden. Simpele, maar o zo in het oorspringende melodieën die bedolven worden onder lagen van gekleurde synthesizers dekens. New Order past ook tot in de puntjes de kracht van repetitie toe en weten daarbij de loopjes en riedeltjes dusdanig vorm te geven dat deze herhaling van zetten niet gaat irriteren, terwijl ze deze lopende band als een toneel gebruiken om muzikale uitstapjes te maken in de zang en de begeleidende instrumentatie.

Mooi NME artikel over dit album, maar ik durf te beweren dat Empires and Dance net even wat revolutionairder was in het combineren van post punk en dance/electronica.

Tuurlijk, voor de combinatie durf & beweer staat hier geen geel, maar 'k zou zo zeggen dat ik de combinatie dance/electronica in het geval van Simple Minds - ondanks de titel - wel een redelijke verre worp vind. Ben geneigd te denken dat SM meer richting krautrock/DW is

Begin met deze in de herdraai dan SM

Wat een tijd geleden dat ik deze plaat op heb gezet. Ooit voor 18,90 gulden gekocht in mijn favoriete zaakje, Sinking Shop Records Shop. Het prijsje staat nog op de hoes.
Joy Division was niet meer, de band was toen voor mij boven alles verheven. En dan de band zonder Ian Curtis : New Order. Begrijpelijk dat ze zich wilden ontdoen van de schaduw van Joy Division. Nu had Movement nog redelijk wat raakvlakken met Joy Division. Ik vond en vind die plaat nog zeer speciaal, door alles heen voel je nog de schok, verdriet van het heengaan van Ian Curtis. Movement voelt als een rouwplaat.
Deze plaat neemt duidelijk meer afstand. In die tijd heb ik ook alle twelve inches van New Order gekocht en daar zag je ook al langzaam een verschuiving van donkere new wave naar meer dansbare muziek. Met als uiteindelijk resultaat Blue Monday, eigenlijk de start van house/dance.
Tot en met Blue Monday kon ik het nog wel volgen en ook wel waarderen. Maar daarna haakte ik af, het werd me te glad. Een tijdje geleden een optreden meegemaakt van Peter Hook met band die nummers van zowel Joy Divisoon als New Order speelde. De helft van het concert vond ik niks, enkel bij Joy Division en oude New Order nummers gebeurde er iets met mij.
Nu na zoveel jaren, zo'n 40, met een oud wat krakend exemplaar op de draaitafel krijg ik niet meer de sfeer en het gevoel terug dat ik ooit had. Klinkt allemaal nog goed, duidelijk de overgangsplaat van New Order, en dat hoor je ook nog duidelijk. Nog wat nummers die vasthouden aan Movement en nummers die de nieuwe koers omarmen. Als tijdsdocument en ook het keerpunt voor mezelf waarmee ik toch afscheid nam van de depressieve tijd en dito new wave muziek, blijf ik het zeker waarderen. Echter mijn pad ging niet richting elektronica en dance, maar meer richting new folk en uiteindelijk ook weer herwaardering van de prog. En verder ontdekken van world, fusion, neo klassiek, ECM.
Maar zonder twijfel heeft deze plaat een tijdje mij begeleid op mijn levensweg en dat klinkt dan ineens weer wel bijna religieus en pathetisch.

Bij het begin van age of consent moet ik erg denken aan deurdonderen van normaal.. van 1982.. het zal toch niet

Ongelofelijk dat ze deze plaat gemaakt hebben, enkele weken nadat ze de synthesizers en aanverwante apparatuur gekregen hadden waarmee dit album is gemaakt. Hoeveel talent kan je hebben.

Mei 1983 was de maand waarin ik eindexamen deed. Diezelfde maand bracht New Order zijn tweede album Power, Corruption & Lies uit, dat de nodige lofzangen kreeg, zoals dit fragment uit de recensie in Oor laat zien. Op de radio hoorde ik de pakkende melancholie van single Blue Monday, die in maart in het Verenigd Koninkrijk de singlelijst betrad en pas in oktober #9 haalde, maar liefst 38 weken in de top 100 verblijvend. En in 1984 nog eens 27 weken. Zie hier voor de details.
In Nederland deed de single… bijna niks. Geen Nationale Hitparade, geen Top 40, geen tipparades. Vara’s Verrukkelijke 15 zou pas in oktober dat jaar starten, daarvoor was de single te vroeg. Nou ja, een radiohitje bij de VARA, KRO en VPRO was het wel...

Nieuwsgierig leende ik de plaat uit de bieb, maar dit bleek om twee redenen niet mijn kopje thee. Ten eerste omdat de meeste nummers mij simpelweg niet pakten, ten tweede omdat Blue Monday bleek te ontbreken. Dat had ik kunnen weten, maar ik had niet opgelet.
Als liefhebber van new wave kon ik wel uit de voeten met de twee nummers waarin de basgitaar van Peter Hook voor de riff wordt ingezet, te weten opener Age of Consent met z’n heerlijke drumwerk en afsluiter Leave Me Alone.
Niet dat alles daartussen mij niet beviel. We All Stand lijkt wel een dromerig nummer van The Police, maar duurt met z'n dikke 5 minuten te lang. Daarna nemen de beats het over. De lichte stem van Bernard Sumner pakt me niet of irriteert zelfs als hij de hoogte ingaat en de synthesizers klonken vooral kil.
Uitzondering is Your Silent Face dat dan ook onmiddelijk beter beviel met de warme synths, afgezien van dat lelijke blaasgeluidje dat soms het thema speelt.

Tegenwoordig weten we dat de invloed van de plaat groot is als een opmaat naar house. Maar dat is een genre dat ik liever aan me voorbij laat gaan, uitzonderingen daargelaten. Als liefhebber van gitaren en melancholie kan ik nog altijd niet veel met dit album, ondanks dat die emotie in synthesizersferen klinkt. Dit mede door de lichte stem van Sumner.
Had Blue Monday hier wel opgestaan dan had ik er een dikke ster bijgedaan, want daarin komen de werelden van new wave en beats perfect samen. Met bovendien de sterke B-kant The Beach erbij, een soort extended version van de hitsingle. Blijft gek dat het pas in 1988 in een nieuwe versie de vaderlandse hitlijsten haalde.

Gitaren zijn inderdaad niet of nauwelijks te horen, maar melancholie volop in de tracks, dit is een album vol met intelligente, bij tijd en wijlen zelfs magische muziek , mede door de soms felle ritmes maar er zijn ook prachtige rustpunten en de muziek ademt, leeft, verbijstert, verwondert en ontroert. Ongelofelijk krachtige, invloedrijke plaat, 5 dikke sterren.

Huh? In 1983 heeft het 10 weken in de top 40 gestaan. Hoogste plek 3. De befaamde 12 inch. M’n broer heeft hem nog.

Heb dutchcharts.nl (Nationale Hitparade) en Top40.nl gecheckt. Misschien heeft je broer de 1988-versie?

Edit: je hebt gelijk hoor! Niet goed gekeken > weliswaar bij de Nat. Hitparade niet gevonden, maar wel bij de Top 40. Dan was Nederland dus toch niet gek.

De originele versie van Blue Monday haalde inderdaad de top 40 maar niet de Nationale Nederlandse hitparade. Ik denk dat dit komt omdat het nummer in 1983 enkel op 12" single verscheen in tegenstelling tot de nieuwe versie uit 1988 die zowel op 7" als 12" verscheen. Wellicht baseerde de Nationale Hitparade zich enkel op de verkoopcijfers van 7" singles.

https://dutchcharts.nl/search.asp?search=new%20order&cat=s

Heerlijk interessant album waarin de switch naar hun nieuwe, eigen geluid wordt voltooid.
Het is ze duidelijk niet om de joelende menigte en het toegeslingerd ondergoed te doen, tegen het melancholisch nerdy-ische aan die grooves van ze.

Ik snap trouwens geen moer hoe dat ging destijds: singles stonden los van albums of zo?
Nu heb je dat moeilijke gedoe met EP's en toen met singels waardoor veel toptracks niet op de albums staan, vermoeiend.

Hoe dan ook had Blue Monday en wat rare eend geweest op deze verder vrij ingetogen plaat.

Blue Monday was een bijzonder geval qua hitnotering. Het nummer was alleen op 12 inch verkrijgbaar en niet op een 7 inch single (de 1988-remix overigens wel). Dat was voor de Top 40 een unicum, en ik weet dat er destijds best een discussie over gaande was of je zo'n nummer nou wél of niet in de verkoopcijfers van de hitlijsten moest opnemen. Bij de Veronica Top 40 deden ze dat wel, maar bij de Nationale Hitparade niet, vandaar dat opmerkelijke verschil in wel/niet notering.

Bij mijn weten is het ook het enige nummer dat in deze vorm de top 40 haalde. Althans in het oorspronkelijke vinyltijdperk, zeg maar tot begin jaren negentig. Daarna werd het een zinloze discussie, want ten tijde van de CD-single, en later in het streamingtijdperk, waren speelduur en releasevorm helemaal geen issue meer.

Ik heb het altijd een beetje vreemd gevonden, want twee jaar eerder nam Abba (of all artistst!) het voortouw in deze aanpak door het nummer Lay all your love on me uitsluitend op 12 inch en niet op 7 inch uit te brengen. Die 12 inch verkocht heel behoorlijk, zo constateerde ik uit eigen waarneming, maar hij kwam niet in de Top 40 terecht, zelfs niet in de Tipparade. Waarschijnlijk maakte Veronica toen een andere afweging. En misschien hadden ze ervan geleerd, zodat Blue Monday twee jaar later wél in de lijst werd opgenomen. Blue Monday geldt sowieso als de best verkochte 12 inch single ever.

Lay All Your Love On Me (1981) van ABBA is een ander bekend voorbeeld: verscheen enkel op 12".
En meteen de reden waarom het een minder grote hit werd dan de meeste van hun andere singles.

ABBA heeft een tijdje het record van best verkochte 12" single gehad maar moest dat in 1983 afstaan aan...

Ja, dat schreef ik al. Maar dat nummer heeft dus, ondanks goede verkopen, nooit de officiële Top 40 gehaald. Althans niet in Nederland. Was er in België wel sprake van een hitnotering?

Jazeker al was het zeer kortstondig: bleef net onder de top 10 hangen.

OK, leuk om te weten. In Nederland hanteerden ze in 1981 dus een ander uitgangspunt voor opname in de hitlijsten, daar werd Lay all your love on me volledig genegeerd.

Ik lees trouwens op Wikipedia dat het nummer in Engeland nog wel de top 10 haalde. Als 12 inch single dus. Ik heb het altijd jammer gevonden dat het gewoon de albumversie van viereneenhalve minuut was en niet de extended Disconet-remix van ruim 7 minuten.
Gemiste kans wat mij betreft. Ik heb het nummer daarom nooit op single gekocht. Ja, pas in 1992, toen het aan het begin van de heroplevende Abba-mania alsnog op een 7 inch single werd uitgebracht. Weliswaar als B-kant van Dancing Queen, een nummer dat ik natuurlijk al had als single uit 1976.

Maar goed, terug naar New Order...

Toch nog eentje waar ik hier moet aan denken.

Rosie van Joan Armatrading was in de Belgische Nationale Hitparade (een lijst die in het popblad Joepie liep van februari 1977 tot april 1981) een grote top 10 hit. In de Humo top 20 stond het nummer niet en in de BRT top 30 bengelde het onderaan de lijst. Ik vermoed dat de BNH verkoopcijfers van het mini-album How Cuel waarop Rosie stond meetelde. De plaat bevat 4 songs en kan als een EP beschouwd worden.

Maar terug naar New Order dus.

Toen ik in de zomer van 1983 mijn allereerste vinyl album kocht (Dazzle Ships van OMD) hoorde ik de platenboer aan een klant uitleggen dat Blue Monday niet op Power Corruption & Lies stond. Wellicht had hij al een paar ontevreden klanten moeten te woord staan die het album blind hadden gekocht maar teleurgesteld terugkwamen met de vaststelling dat de grote hit er niet op stond. En bij diezelfde platenboer vond ik in de herfst van 1985 een in egaal zwart verpakte 12" single in de bak "obscuriteiten" waarin hij onbekende, kleine namen bundelde. Maar toen ik wat beter keek, bleek het om Sub-Culture van NO te gaan. Dat was zelfs de platenboer in kwestie ontgaan. Meteen gekocht natuurlijk.

Nog even terugkomen op de 12 inch van Blue Monday. Dit vond ik op Wikipedia: The single's original sleeve, created by Factory designer Peter Saville and Brett Wickens, was die-cut with a silver inner sleeve. It cost so much to produce that Factory Records actually lost money on each copy sold.

Terugkomend op het verhaal van dazzler. Ik kocht in 1990 bewust Substance om Blue Monday en de The beach op cd te hebben. In 2008 kwam er een speciale collector’s uitvoering van PC&L uit met alle singles en b-kantjes uit die tijd op de 2e disc

2-1 Blue Monday 7:32
2-2 The Beach 7:22
2-3 Confusion 8:15
2-4 Thieves Like Us 6:38
2-5 Lonesome Tonight 5:13
2-6 Murder 3:57
2-7 Thieves Like Us (Instrumental) 6:59
2-8 Confusion (Instrumental) 7:36


Wat als dat destijds in 1983 als dubbelalbum was uitgebracht !!! PC&L is mijn favoriete New wave / Post punk album. 5*****