dEUS - In a Bar, Under the Sea (1996)

Daarom mag je uitleggen waarom het op zappa lijkt, ik heur het nie iig

Deze tweede langspeler van dEUS is stilletjes op weg om zijn opvolger 'The Ideal Crash' te benaderen. Deze vergt meer tijd, maar begint zich eindelijk te openbaren. Er staat enorm sterk songmateriaal op, dat wist ik al langer, maar nu begint de plaat als geheel ook steeds beter te bevallen.

Hij duurt dan ook 5 minuten langer.

Nu ik deze origineel heb en nog eens beluisterd ga ik met een halfje omhoog. Wat een variatie, alles komt aan bod, een gekke song zoals: Supermarketsong of iets experimenteels: Theme From Turnpike. En A Shocking Lack Thereof zou dan weer een Tom Waits song kunnen zijn.
Gimme The Heat blijft mijn favoriet, een van de betere dEUS songs volgens mij. Het pakt me direct en na de song zit ik er nog mee in mijn hoofd.

ik denk dat ik die laatste zin niet goed snap

Ik dacht dat het aan mij lag

Was een foutje inderdaad.

Deze had ik nog niet van dEUS. Deze omissie is hersteld.
Klinkt erg goed. Gewaagd vervolg op briljant debuut. Ik vind dit album opvallend als Zita Swoon klinken. Niet vreemd natuurlijk, maar de eerste van dEUS had dit veel minder sterk.

Wat een groeier, iedere luisterbeurt valt me weer iets anders op. Of ga ik tracks waarderen die ik eerst minder vond. Ik verhoog dus ook met een halfje. Zelden was er zo veel variatie op een plaat. We mogen fier zijn dat deze mede Belgen zulke goede muziek maken.

Daar staat hij dan na vele luisterbeurten. De maximale score!
Fantastische plaat, die erg veel kans maakt op een plaats in mijn nieuwe top 10.
Er is erg veel variatie zonder dat het ook maar lijkt op een liedjesverzameling, het blijft mooi een geheel.

dEUS - In a Bar Under The Sea

Verwoorden waarom deze fantastische opvolger van Worst Case Scenario zo goed is lijkt me nog altijd een onmogelijke opdracht. Er is zoveel te vertellen over deze plaat, want zelden heb ik zo iets gevarieerds gehoord en dat het dan allemaal ook nog eens zo prachtig is maakt het nog knapper!

Naar In A bar Under The Sea luisteren is niet zomaar luisteren naar een plaat.
Je komt terecht in de wereld van een stel artiesten die experimenteren, gek zijn en bovenal die beschikken over een bepaalde chemie tussen de artiesten. Bijvoorbeeld Fell of The Floor Man waarin er schitterend word samengezongen door Stef Kamil Carlens, Tom Barman en Craig Ward.

Het ene moment luister je nog naar de soundtrack van een donkere Amerikaanse film zoals: The From Turnpike en het andere moment lijk je je te bevinden in de zomer. Akoestische gitaarrifs en en een catchy melodie zijn dan ook de redenen waarom Little Arithmetics zo geweldig is.

Of wat dacht je van Gimme The Heat die mysterieus, spannend en sfeervol tegelijk is.
De vioolpartijen zijn origineel en herkenbaar. Sowieso bevat In A Bar Under The Sea een erg rijke instrumentatie zonder dat het ook maar ergens te druk of te bombastisch wordt.

Ze weten hier technisch erg sterk spel, originele ideeën en veel gevoel te combineren tot een meesterwerk. Iedere song is een schot in de roos. Een verdiende 5*, en natuurlijk een plaats in mijn top 10 voor dit meesterwerk van eigen bodem.

Vreemd, overal zie ik dat For The Roses, gewoon Roses heet ook op Mume, Spotify en in recensies. Maar op mijn origineel gekochte cd, staat er op de achterkant For The roses. Wat is er nu de juiste titel?

For The Roses (album gekocht op releasedatum).

Correctie door gestuurd.

Het is allebei, maar op de Belgische originele uitgave staat Roses. Op de versies die in de rest van Europa uitkwamen staat For the Roses.

Op mijn album (ook meteen gekocht destijds) staat For the Roses, maar op de single staat dan weer Roses.

Op mijn exemplaar (in België gekocht) staat inderdaad 'Roses'.

Deze plaat klinkt alsof het in het verlengde van het debuut is, maar om eerlijk te zijn vind ik dat een stuk minder dan het debuut. Het klinkt wel goed, maar ik vind dat het debuut het experimentele meer uit de verf laat komen. De stem van Barman is hier ook niet echt op zijn best en dat getuige het nummer Opening Night. Dat nummer kan zomaar eens uit een film van het kaliber American Pie komen, wat uiteraard puur een voorbeeld is en ik zeg niet dat het even min klinkt als de soundtrack van dergelijke films. Ik zet het voor even op een drie, wat enkel toont hoe ik er nu voor sta, maar ik zal het zeker en vast laten bezinken en wat meer laten afspelen om tot een definitieve conclusie te komen.

op pitchfork kun je je favoriete albums aangeven 1996-nu, zullen we met zijn allen deus toevoegen, zodat de USA eindelijk te weten krijgt, hoe briljant zij zijn?

Get Started / The People's List / Presented by Pitchfork and Converse - peopleslist.pitchfork.com

Klinkt al een stuk beter dan het debuut WCS waarvan ik de muziek te ruw vond klinken. Op dit vervolg is dat toch al duidelijk minder en dat zou op hun volgende albums gelukkig nóg minder worden. Ik geef dus duidelijk de voorkeur aan de late dEUS. Het een na laatste "Keep Your Close" vind ik ook zonder meer hun beste album.
Het mooiste nummer van dit toch niet tegenvallende album vind ik "Little Arithmetics", dat heel mooi rustig begon maar jammergenoeg wat te hard eindigde.

3,5*

De enigste die ik kan pruimen van deze band.

The Ideal Crash vind ik zo ongeveer de perfecte plaat, alles klopt daaraan. Deze is anders, minder perfect, veel meer scherpe randjes en ruwer. Maar deze vind ik beter.
Het heeft heel erg lang geduurd vooraleer ik deze plaat echt goed vond. Hij staat al minstens een jaar of 5 in mn Itunes maar had er me nog nooit echt in verdiept. Omdat het best wel een moeilijke plaat is om in te komen.
Maar eenmaal dat achter de rug is, genieten!!
Absoluut hoogtepunt is Gimme The Heat, pracht van een nummer dat werkt naar een ongelooflijke climax.
Verder heb ik nog Fell Off the Floor, Man en A Shocking Lack Thereof aangevinkt als favorieten. En dan vergeet ik nog For The Roses, Little Arithmetics en Disappointed in the Sun.

Ook heel erg fijn is dat na de wat 'zwaardere' nummers een luchtiger nummer komt, oa supermarketsong en Serpentine. Die ook geweldig zijn overigens.

Ik ga me binnenkort maar eens wagen aan Worst Case Scenario, Het enige album van dEUS dat ik nog niet écht ken. Deze verdient alvast 5 *****

Absoluut meesterwerk wat mij betreft. Het perfecte midden tussen de experimentele en meer toegankelijke kant van dEUS. De enorme diversiteit van dit album maakt dat ik hem nog beter vindt dan The Ideal Crash.

Ik begin stilaan van dezelfde mening te zijn.

Deze gisteren nog eens volledig beluisterd en de geweldige muziek blijft maar komen. Die "rare" nummers tussendoor kan ik ook al veel meer appreciëren dan vroeger. Denk dat dit wel het hoogtepunt van dEUS was. Onvoorstelbare lyrics ook voor zo'n jonge band. 5*

Met dit album begon mijn ontdekkingstocht ooit voor dEUS. Little Arithmetics mijn eerste single. Niet representatief gebleken voor het hele oeuvre, alhoewel zij natuurlijk belachelijk veel prachtige ballads hebben gemaakt. Maar juist die afwisseling tussen hard en zacht is heerlijk en werkt fantastisch. In a Bar blijft na al die albums fier overeind en is misschien wel hun meest afwisselende maar coherentste album. Wordt iedere draaibeurt nog steeds beter. En dat na al die jaren. Pfff. Ga er maar aanstaan.

Na herbeluisting vind ik dit album net iets beter dan hun debuut, hoewel ik dat niet in de score terug laat komen, zou zeg maar op 3.75 uitkomen. Staan enkele fraaie nummers op, vooral Disappointed In The Sun & For The Roses springen er wat mij betreft bovenuit.

Infuriating, ik weet niet of daar een goede Nederlandse vertaling voor is? Des duivels, of razend makend, in ieder geval doet deze plaat mij dat, want het komt toch maar zelden voor dat ik de éne helft van een album zeldzaam mooi vind terwijl de andere helft me maar nauwelijks kan raken.
        Het begin bijvoorbeeld : openen met een lekker wild en stuurloos stukje, dan een Jon Spencer Blues Explosion-achtig schreeuwnummer met vrije vorm en apart ritme, gevolgd door een kleiner nummer met twee partijen tegen elkaar in gezongen, drie zeer eigenzinnige nummers die interessant van opbouw zijn maar mij gewoon niet pákken – te vrijblijvend? te vergezocht? geen pakkende melodie? En dan begint opeens Theme from Turnpike met dat onheilspellende ritme en die broeierige blazers en die spannende twang-gitaar, en dan na drie minuten de eerste break... kortom bijna zes minuten waarin elke noot en elke seconde en elke nuance tellen, precies een groot experimenteel canvas, en direct daarna een ingetogen klein liefdesliedje met subtiele Smiths-gitaar, een mooi meeslepend slot en bijna onverdraaglijk kwetsbare en intieme zang van Tom Barman waar ik elke keer weer een brok van in mijn keel krijg – wat een contrast met de eerste drie nummers qua impact!
        De twee genoemde nummers, Little serpentine en het briljante slottrio (inclusief het ultieme epos Disappointed in the sun en het wederom zo kwetsbare Wake me up before I sleep) vormen samen een prachtig half dozijn waar ik geen genoeg van kan krijgen (is het een toeval dat deze zes nummers allemaal behoren tot het zevental dat de band zelf verkoos voor hun Selected songs 1994-2014-compilatie?), maar bij de overige nummers mis ik steeds de pakkende melodie en het interessante arrangement. Nou vooruit, van Gimme the heat en Guilty pleasures onderken ik de kwaliteit zonder dat het me echt bij de lurven grijpt, maar bij de overige nummers hoor ik telkens wel dat het gaat om interessante pogingen die overlopen van de intrigerende ideeën, maar de bijbehorende muziek kan me nergens (lang) boeien.
        Piekfijn geproduceerd door voormalig Magic Band-lid Eric Drew Feldman, gestoken in een zeldzaam mooie hoes en met oogstrelend binnenwerk inclusief prachtige belettering – ja, met de vorm is niets mis, maar de muziek kan ik maar niet over de hele linie goed vinden, hoe graag ik dat ook zou willen. Nee, ik begrijp het zelf inderdaad ook niet.

Gimme the Heat, Disappointed in the Sun en Roses zijn mijn favoriete nummers op dit briljante album.

Vandaag precies 25 jaar oud en nog steeds mijn favoriete dEUS album.

Wat een toeval dat ik m juist vandaag heb opgezet!
Ook mijn favoriet van de band, denk ik.

De plaat had zo dit jaar uitgebracht kunnen worden. Vind hem nog altijd erg relevant en fris klinken. Erg goed geproduceerd ook, en qua songmateriaal en creativiteit piekte de band hier. Ook mijn favoriet. Kan me nog goed herinneren dat ik naar de platenzaak fietste om deze aan te schaffen. Niet alles beviel me destijds meteen, maar het opende m'n oren, en resulteerde in fraaie muzikale ontdekkingen. Meen nog altijd dingen te horen die ik niet eerder gehoord heb bij beluistering. Een gelaagd, geslaagd en gevarieerd album van een band op het top van zijn kunnen.

Vorige maand is dit, wellicht vanwege het 25-jarige jubileum, uitgebracht op gelimiteerd gekleurd vinyl. Ik heb die besteld omdat dit toch nog op mijn lijstje stond om op LP aan te schaffen. Qua geluid ben ik lichtelijk teleurgesteld, op zich klinkt het niet slecht maar het echte vinylgevoel blijft een beetje uit, het klinkt voor mij alsof gewoon de CD op vinyl is geperst waardoor je eigenlijk net zo goed de Spotify-stream kunt draaien. Misschien ben ik de laatste tijd een beetje verwend, maar ik denk dan, in plaats van gekleurd vinyl en een nummertje op de achterkant had je beter kunnen investeren in een echt goede audiofiele remaster.

Buiten dat blijft dit natuurlijk een meesterwerk, en tof om ook op LP te hebben.

Potverdikkemme, Disapointed in The Sun. Prachtig.

Het allerbeste dEUS nummer inderdaad

27 jaar na aankoop eens deftig beluisterd. Destijds teveel andere muziek dus enkel Little Arthmetics was me hiervan bijgebleven (vooral ook omdat ik dit nummer gebruikte als rustpunt-stretchen tijdens de aerobics sessies )
Nu ontdek ik een zeer gevarieerde, originele plaat met een aantal schitterende nummers.
Zeker als het me lukt om de figuur Barman van de stem weg te denken.