Miles Davis - Live at the Fillmore East (March 7, 1970) (2001)
Alternatieve titel: It's About That Time
mijn stem
3 stemmen
Verenigde Staten
Jazz
Label: Sony
-
Directions (8:44)
-
Spanish Key (11:16)
-
Masqualero (9:56)
-
It's About That Time / The Theme (14:03)
-
Directions (10:13)
-
Miles Runs the Voodoo Down (7:39)
-
Bitches Brew (8:01)
-
Spanish Key (8:33)
-
It's About That Time / Willie Nelson (11:43)
0
Stijn_Slayer
geplaatst: 3 december 2020, 14:56 uur
Voorprogramma voor Neil Young & Crazy Horse die avond. Ticket zal waarschijnlijk 4 of 5 dollar gekost hebben, tel uit je winst. 
1
Soledad
geplaatst: 30 maart 2021, 14:31 uur
En voor Steve Miller dacht ik. Miles, met zijn heerlijke arrogantie, had nog wat lovende woorden over voor 'sorry-ass cat' Miller:
Arme Steve! Maar Miles' woorden logen er niet om. Dit moet geweldig zijn geweest om live te hebben gezien. Wat een energie! Bijzonder dat de recent gereleasete Bootleg sessies wel bekend zijn maar deze eerdere release zo over het hoofd wordt gezien. Hetzelfde jaar maar niet dezelfde muziek.
Dus freaky, Stalin, Larzz, pet en citizen waar wachten jullie nog op?
“I remember one time - it might have been a couple times - at the Fillmore East in 1970, I was opening for this sorry-ass cat named Steve Miller. Steve Miller didn't have his shit going for him, so I'm pissed because I got to open for this non-playing motherfucker just because he had one or two sorry-ass records out. So I would come late and he would have to go on first and then we got there we smoked the motherfucking place, everybody dug it.”
Arme Steve! Maar Miles' woorden logen er niet om. Dit moet geweldig zijn geweest om live te hebben gezien. Wat een energie! Bijzonder dat de recent gereleasete Bootleg sessies wel bekend zijn maar deze eerdere release zo over het hoofd wordt gezien. Hetzelfde jaar maar niet dezelfde muziek. Dus freaky, Stalin, Larzz, pet en citizen waar wachten jullie nog op?
1
geplaatst: 30 maart 2021, 21:48 uur
Haha. Had dit verhaal inderdaad al gelezen in zijn autobiografie. Geloof dat Steve Miller toch trots is dat hij tenminste genoemd is door Miles Davis. De opname is geweldig. Meen laatste concert met Wayne Shorter waarna Steve Grossman de saxpartijen een paar maanden kwam inspelen met nog meer experimenteler resultaat getuige de albums Black Beauty en At the Fillmore. Vette lekkere heavy fusion jazz met een hoofdrol voor de onlangs overleden Chick Corea op de elektrische piano. Man, wat kon die daarop tekeer gaan.
1
geplaatst: 27 april 2023, 09:46 uur
Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (tenorsax, sopraansax); Chick Corea (elektrische piano); Dave Holland (elektrische en akoestische bas); Jack DeJohnette (drums)
Niet te verwarren met de liveplaat At Fillmore (1970), opgenomen in juni van hetzelfde jaar in dezelfde concertzaal, waarin Keith Jarrett tweede toetsenist is geworden en hij en Corea elkaar proberen af te troeven in onbeluisterbare piep-kraak-tuut aandachttrekkerij. Een paar maanden eerder speelde Davis ook al in de Fillmore West (Los Angeles) en die kwam dan weer uit als Black Beauty (1973).
Deze bleef tot 2001 op de plank liggen maar dateert van een aantal weken eerder, met Wayne Shorter nog in de gelederen: het was zelfs zijn laatste concert met Miles Davis. Zijn aanwezigheid maakt alle verschil, hij staat hier echt als een beest te spelen, wild en vrij maar toch dienstbaar. Zelfs Corea klinkt beter op de momenten dat Shorter soleert, al moet ik bij het toetsenwerk van eerstgenoemde in de Davis-band nog wel af en toe denken aan iemand die zijn medicijnen niet op tijd heeft ingenomen.
De muziek is bijtend en avontuurlijk, de opnamekwaliteit is meer dan aardig, al met al zeker de moeite waard om te horen zelfs als je het uitbrengen van nieuwe concerten van dode muzikanten geldklopperij vindt. Bizar ook om te beseffen dat Neil Young op hetzelfde podium die avond de opnames maakte voor zijn redelijk legendarische optreden met de klassieke Crazy Horse-opstelling. Wilde tijden!
Niet te verwarren met de liveplaat At Fillmore (1970), opgenomen in juni van hetzelfde jaar in dezelfde concertzaal, waarin Keith Jarrett tweede toetsenist is geworden en hij en Corea elkaar proberen af te troeven in onbeluisterbare piep-kraak-tuut aandachttrekkerij. Een paar maanden eerder speelde Davis ook al in de Fillmore West (Los Angeles) en die kwam dan weer uit als Black Beauty (1973).
Deze bleef tot 2001 op de plank liggen maar dateert van een aantal weken eerder, met Wayne Shorter nog in de gelederen: het was zelfs zijn laatste concert met Miles Davis. Zijn aanwezigheid maakt alle verschil, hij staat hier echt als een beest te spelen, wild en vrij maar toch dienstbaar. Zelfs Corea klinkt beter op de momenten dat Shorter soleert, al moet ik bij het toetsenwerk van eerstgenoemde in de Davis-band nog wel af en toe denken aan iemand die zijn medicijnen niet op tijd heeft ingenomen.
De muziek is bijtend en avontuurlijk, de opnamekwaliteit is meer dan aardig, al met al zeker de moeite waard om te horen zelfs als je het uitbrengen van nieuwe concerten van dode muzikanten geldklopperij vindt. Bizar ook om te beseffen dat Neil Young op hetzelfde podium die avond de opnames maakte voor zijn redelijk legendarische optreden met de klassieke Crazy Horse-opstelling. Wilde tijden!
* denotes required fields.
* denotes required fields.