John Coltrane - Kulu Sé Mama (1967)

????!! Een Coltranealbum van het jaar 1965, met het klassieke kwartet plus Sanders en andere uitmuntende muzikanten. Een uitstekende geluidskwaliteit, de energie van een Coltrane in topvorm (jaja een typische Coltrane van het jaar 1965 !): waarom heeft er dan ondanks al deze redenen nog niemand iets gepost bij dit album???
Vreemd...

Waar Coltrane in 1961 al Africa/brass opgenomen had, zet hij hier weer een plaat neer met de diepe, donkere, rituele Afrikaanse junglesfeer... Maar deze is anders dan Africa/brass die me altijd een beetje denken doet aan Mingus. Hier gaat Coltrane & co onder invloed van de zanger en percussionist, artiest Juno Lewis een minder swingende toer op maar des te meer diep, zwaar en ontroerend.
Deze nacht heb ik nog naar het openingsnummer geluisterd en daarna in mijn slaap hoorde ik nog Lewis' stem naarzinderen "soooOOO wee siiIING this MEeeEEloodY, sooooOOO wee SIIiing thiiiiss MEhelody..." .
"Vigil" is misschien wel hier mijn favoriet. Enkel Jones en Coltrane... allebei in trance, opzwepend op een spannende, met een bedoelde ingehoudenheid en toch zoooooo energiek. Het doet me een beetje denken aan de bevreemdende spanning die je soms bij Albert Ayler tegenkomt. Een nummer waar geen einde aankomt en dat hoeft ook niet
Verder zijn de andere nummers zeker en vast ook de moeite zoals Dustk Dawn dat ook op het schitterende "Living Space" staat.

Kortom een must voor iedere liefhebber van de latere Trane. Misschien niet even goed als "Sun Ship" (en op geen enkele manier te vergelijken met "A Love Supreme"), maar (zoals eigenlijk alles van dat jaar zalig is) een wederom originele, vergaande, maar doodeerlijke Coltrane en co.

dit is een heel sterk album, maar niet al te makkelijk. (het is geen love supreme) een ieder die dat album geweldig vind heeft hier nog een zware dobber aan

ik heb dit album al een paar jaar in bezit en eigenlijk de laatste tijd begint hij pas goed te vallen.

geeft weer eens aan hoe geweldig (ja laat ik het maar geniaal noemen)de Coltrane na 65 is.

A love Supreme was naar mijn idee "slechts" het begin van wat nog moest komen.

komt er binnenkort geremastered aan op Verve Originals

Altijd weer al die remasters de laatste tijd... 't Is nog de vraag of ze beter of slechter zal klinken dan het origineel, want zo zeker ben ik daar al lang niet meer in... Het origineel is trouwens al van een buitengewoon goeie klankkwaliteit als je het mij vraagt, 'k zou niet weten wat er nog aan verbeterd zou kunnen worden

Persoonlijk vind ik het een beetje een incoherent geheel, daarom is het misschien wat minder gewaardeerd in zijn oeuvre.
Het begint heel etnisch met zang en percussie erbij. Prachtig samenspel tussen Coltrane en Sanders. Echt een geweldig stuk. Vervolgens een duet tussen Sax en Drums(wie dat goed vindt zal bij dit album zijn/haar geluk niet opkunnen, Rahied Ali wekt er de de doden op met zijn drums). Welcome is vervolgens een diepgaande ballad. Is die onder een andere titel verschenen op een ander album, komt me bekend voor?

Over die Originals. Er zal ongetwijfeld een economisch motief spelen, meer dan verhoging van de kwaliteit. Ik vind het wel fijn dat ze goed betaalbaar zijn en een goede geluidskwaliteit hebben.

Ja Ik Doe Moeilijk de incoherentie is bij Coltrane niet altijd zo optimaal, maar dat is wel bij veel andere albums van Trane ook zo en vaak nog veel erger... ((Dan denk ik spontaan bv. aan "Bessie's Blues" op Crescent) Maar de grote troef van Trane ondanks de soms wat vreemde track-selectie is dat alles toch altijd van een zéér hoog niveau is en dat maakt véél goed )

En eigenlijk vind ik deze wèl tamelijk goed op dat vlak, ok, eerst een etnisch, experimentele compositie, dan een duetje (trouwens niet minder goed dan Interstellar Space, maar gewoon ànders, er zit dan ook maar liefst 2 jaar tussen hetgeen altijd veel is voor de snel evoluerende Coltrane), hop naar een ballad plus het bonusnummer "selflessness" dat er zooo mooi bij aansluit. (duskdawn ook trouwens ) Van alles wat dus, maar de overkoepelende sfeer van energie en passie met af toe dat etnische streepje percussie van Juno, de kracht van het einde van 1965... dat zorgt er voor dat alles toch één sterk geheel vormt. Maar niet iets voor elken dag... :-P

Dank, had het inmiddels ook vernomen van Ssscht...

Staat intussen al enkele maanden op 1 mijn top-10
Dit is gewoon één grote spirituele ervaring voor mij waarbij ik over elke centimeter van m'n lichaam kippevel heb. Er zijn eigenlijk geen woorden voor... en dat is goed zo

Zeus zou de vroegere drie geslachten doormidden hebben gehakt, waarna de afzonderlijke delen (wij mensen) hun wederhelft moeten zoeken. Deze scheiding van man-mannen, vrouw-vrouwen en man-vrouwen heeft ervoor gezorgd dat we nog steeds in ons leven opzoek zijn naar onze wederhelft en voor de nummers op dit album is dat niet anders.

Ze lijken alle drie op zoek te zijn naar hun wederhelft. De drie nummers op Kulu Se Mama staan als individu, als afgehakt deel van iets groters, naast elkaar. Dit zorgt ervoor dat dit album geen coherent geheel is. De nummers afzonderlijk zijn van een erg hoog niveau, maar door het gebrek aan coherentie levert dit album punten in.

Ik probeerde wat te schrijven over Kulu Se Mama, maar ik kom niet verder dan steekwoordjes als intrigerend, spannend, bezwerend, meeslepend, prachtig en ontroerend. Het titelnummer sleept je mee de jungle in. Laat je deelnemen aan een trancendentaal ritueel. Vigil is een haast esoterische solospot. En dan is er nog Welcome. Man man man, wat een pracht en praal.

Woorden schieten te kort.

Erg mooie muziek van coltrane. Een zeer sterke, afrikaanse epic krijgt de eer om te openen, vooral de spirituele vocalen en de meeslepende pianosolo halen de puntjes binnen. Helaas is de tweede plaatkant minder sterk. vigil is wel aardig,maar doet toch voor de rest onder. welcome is dan weer een zeer sterke jazzballade. 4*

Die chants zijn betoverend.

Vigil is dan ineens heel anders van sfeer. Veel ruwer. Maar damn, wat een geweld.

Vigil vind ik ook verre van een slecht nummer. Het steekt goed inelkaar en er is een leuke interactie tussen de drums en Coltrane, maar het weet mij niet zo mee te voeren. Ik zou het iets van 3* geven. Dat terwijl ik Kulé se mamma en welcome beiden met 5* zou belonen. Vigil duurt echter tien minuten, op een album van nauwelijks een half uur scheelt dat punten.

Godsamme wat verschrikkelijk, verschrikkelijk goed weer. Meer dan geslaagde combinatie van de spiritual jazz van Coltrane en co met Afrikaanse invloeden op het ronduit prachtige titelnummer. Op het kale Vigil hoor je juist in totale naaktheid het genie van Coltrane: wat een emotie spat er van zijn saxofoon. Welcome doet de luisteraar uitgeleide, met een kalm en warm stukje prachtjazz.

Coltrane groeit zo langzamerhand uit tot een van mijn favoriete artiesten.

Jij snapt het Niels!

Ik heb deze op een heruitgave uit 1980 op het MCA-label. Maar op de hoes staat wel groot Impulse.

Deze plaat is meer freejazz dan modal jazz, en het is sowieso allang geen bop meer te noemen.

Ik houd onwijs van deze benadering van de Jazz. Meer spiritual, meer Afrikaans.
Ook hier weer met twee drummers/bassisten en een percussionist, waarvan percussionist Juno Lewis ook nog eens heel plaatkant 1 heeft gecomponeerd en ingezongen. Prachtig gewoon.

Andere sterren op deze plaat zijn naast Coltrane, natuurlijk Pharaoh Sanders en bassist Donald Garrett (ook op basklarinet).

Plaatkant 2 is opgenomen als kwartet (Coltane/Tyner/Garrison/Jones), en is intenser en meer mystiek dan plaatkant 1. Maar desondanks wel erg de moeite waard ook.

Sterke spiritual jazz van John Coltrane, met vooral het titelstuk, geschreven door Juno Lewis, dat grootse indruk maakt. De Afrikaanse invloeden zijn duidelijk te horen, en de chants van Lewis zijn bezwerend en vooral erg mooi. Vigil is wat drukker (Coltrane kan zijn wilde, ongeremde kant hier lustig tonen) en Welcome, dat de plaat ironisch genoeg afsluit, vormt een rustig einde; heerlijk wegdromen.

De drie tracks werden in 1965 reeds opgenomen. Op verschillende dagen, met wisselende bezetting. Coltrane werd door Pharoah Sanders op tenor sax vergezeld, wat regelmatig leidde tot boeiende duels. Erg leuk om te horen, dit soort geïnspireerde platen!

4 sterren

Ja?

Je staat op dit album en ze hebben het hier over je

Ach wat is druk, ik zou t eerder gezellig noemen

Waarom staat hier een vervormde albumhoes?