John Coltrane - Interstellar Space (1974)

Het experiment is geslaagd, ik kan inmiddels wél naar dit soort muziek luisteren zonder ontzettend zenuwachtig te worden. Ik ben vast meer gewend dan vroeger. Toch pakt dit me niet zo als de wat rustigere albums van Coltrane.

Deze Cd is echt geweldig, het experiment is naar mijn mening meer dan gelukt! De 2de Coltrane-Cd die ik luister en ik ben erg aangenaam verrast. Ik had dit album eens geluistert maar toen had ik een foutieve versie waar de tracktijden wat verschilden. Eigenlijk vond ik die versie de eerste keer toen ik de juiste hoorde wat beter vreemd genoeg, maar nu weet ik beter.

Coltrane verveelt hier geen second naar mijn mening, elke track is leuk en lekker energiek, Mars en Saturn zijn hier momenteel favorieten maar ik kies ze nog niet. (heb deze Cd nog maar 4 keer geluistert). Je herkent hier de deuntjes en goede structuur die je terug hoorde op A Love Supreme niet en dat Coltrane hier een totaal andere stijl had vind ik erg respectabel. 4,5* en Marcel bedankt voor de aanrader!

Zeer goede plaat van heer Coltrane
hoewel het de eerste keer wel erg moeilijk was
om te luisteren maar toen hij afgelopen was kon ik het niet laten om hem op niew te horen.

4,5* (omdat perfect niet bestaat)

Fascinerend hoe jij als schijnbaar pure hiphop-fan ineens die-hard-free-jazz weet te waarderen.

Met 3x 5* lijk je toch anders te willen beweren.

Potdorie, ik zie dat ik hier van Coltrane's werk nog veel te ontdekken heb! Maar we werken eraan!

Ik zit hier in 1 groot dilemma, 4* of 4,5*. 36min van uitzonderlijk goede Coltrane van topniveau, echt werkelijk briljant, maar m'n favo track hierop blijft toch maar Leo
Mars en Saturn zijn hier favo's van de originele uitgave, ik hou het op 4,5* momenteel, dit is een erg vette aanrader voor wie Coltrane eens anders wil zien horen spelen. Die sax hebben ze volgens mij na deze opnamen moeten vervangen

Met hartkrampen verlaag ik dit naar 4*, gewoon omdat Leo me favo track is en gewoon er niet op staat, ik vind de 4 gewone tracks wel erg lekker stuk per stuk maar aanzienlijk minder en momenteel die 4,5* niet meteen waard, ik ga deze Cd nog wat meer gaan herluisteren, ik moet wel toegeven dat van alle Coltrane-Cd's die ik ken deze wel veruit qua speelstijl m'n favo is, gewoon zo die sax "misbruiken" (om het nog zacht uit te drukken) vind ik fantastisch! Zovéél energie in elke track, ik vraag me dan toch af of hij zelfs de moeite nam om te ademen... zo aan 1 stuk geweldig doorspelen en gewoon als een gek door gaan Gewoonweg fantastisch, de kans is groot dat ik miss weer verhoog maar voor nu 4*.

Ik wist totaal niet dat dit album zo belangrijk is geweest voor Jazz, een hele 'trendsetter' dus .

Vernieuwend was deze plaat zeker, maar om nu direct te zeggen dat hij ontzettend belangrijk/invloedrijk was... Het aantal opgenomen jazzduo's valt nog steeds in het niet bij de trio's, kwartetten en kwintetten. Al te veel beroemde/klassieke duo-platen zijn er ook niet echt in die lijst te vinden, ik zou alleen deze en Don Cherry's Mu onder die categorie scharen eigenlijk.

Verder was voor het genre free jazz Coltrane's Ascension (van 2 jaar eerder!) veel invloedrijker natuurlijk.

Leo

Blijft veruit mijn grote favoriet hier, echt geen touw aan vast te knopen bij die track Zo geniaal gewoon! Ik koos die wel niet als favo omdat die niet deel uitmaakt van de originele LP, was dat wel zo geweest dan had ik voor die 5 dikke tracks zo 4,5* gegeven.

Wie vindt hier Leo ook de beste track of ligt het gewoon aan mij en heb ik er wat speciaals mee?

Ik zet het album op, lekker kopje thee erbij, verwacht wat lekkere rustige Jazz te horen. En dan...

BAM!!

Wát een energie zeg!

Na de eerste nummers drukte ik op pauze.. Ik moest even bij komen Maar dan..dan ga ik verder..

Venus - een energievolle Coltrane die zich wat moet inhouden. Hij speelt de sax erg 'wild' op sommige momenten. Terwijl de drums wat langzamer zijn. Op het einde speelt hij wel erg mooi rustig. Mooiste nr tot nu toe.

Jupiter - minder druk dan Leo en Mars maar wel chaotisch weer. Echt een gekke Coltrane Krijg dan ook telksen het gevoel alsof ik me bevind in the mind of a madman. Drumsolo op het eind is niet verkeerd, zorgt voor wat rust..

Jupiter Variation - begint vrij rustig en kalm. En zo blijft het ook, maar nog steeds die chaotisch gevoel erbij. Niet meer te stoppen die Coltrane.

Saturn - vrij laat komt de sax. eerste 2.30 min hoor je alleen de drum. Maar de Sax komt er erg mooi in. Rustiger dan op alle andere nummers. Naarmate het nummer afloopt zie je toch wel dat chaotische terugkomen maar dan weer snel weggaan. Prachtige eerste paar minuten.


Het album is me iets te druk. Er bestaat iets als geordende chaos. Zoals dat is op mijn kamer bijvoorbeeld. Zo ook op dit album, alleen komt het niet al te goed tevoorschijn. Hier kent Jazz geen regels, Coltrane doet zijn ding, zonder ook maar ergens over na te denken lijkt wel. Het pakt alleen naar mijn mening niet al te goed uit. Op sommige momenten zeker wel, maar momenten... daar heb je soms niet genoeg aan.

3*

Venus is toch wel een erg mooi nummer zeg.

Idd Leo vind ik trouwens de beste, doet die je wat? Mars en Saturn koos ik hier als favo's maar Venus is even goed . Of zelfs beter in jouw geval .

Leo vond ik samen met Mars ietsje te druk en chaotisch. Venus en het daarop volgende nummer zijn toch sterk. Misschien verhoog ik dit wel naar 3,5*.

Laat ik even duidelijk zijn dat het voor mij geld en niet als een feit.

Niet mijn Coltrane plaat. Te experimenteel en dat is toch niet zo mijn jazz klaarblijkelijk. Wat je bij Coltrane wel hebt is dat de kwaliteit ervanaf druipt.

3 sterren.

Gave plaat, maar misschien net iets té.

Hmm, in de liner notes van mijn CD staat dat dus ook van die "false starts", maar mijn CD-speler wil niet verder dan het begin van track 1 terugspoelen...

Ik hou van Coltrane, sinds ik voor het eerst A love supreme hoorde. Ik was gecharmeerd van zijn vrije spel/uitdrukkingsvormen , met name in zijn solo's. Maar ook trokken mij zijn pure devotie, zijn pijnlijk diepe liefde, zijn extatisch mysticisme aan. Hoewel ik dit pas later zo ben gaan formuleren, het zijn ook maar slechts woorden die weinig uitdrukken van de werkelijke beleving. Sindsdien ben ik veel albums gaan luisteren met als eindpunt het onvermijdelijke Interstellar space. Zodra de bells klinken emaneert er uit een transcendente werkelijkheid een energie en inspiratie die ongekend is(voor mij). Het lijkt haast vanzelfsprekend dat hij niet oud werd, alle energie was immers gebruikt in zijn muziek, hij leefde te intens. In ieder geval ben ik hem dankbaar!

Wat is het verhaal achter deze cd? meneer Coltrane was 7 jaar dood toen deze uit kwam. Opgegraven opnamen?

Heeft de manier van drummen van Ali op deze CD een precedent en/of heeft het navolging gekregen? De uitdrukking 'out there' lijkt hiervoor uitgevonden. Nog geen zweem van welke gangbare stijl of maatsoort.

Zonder onderbrekingen, als een grote continue improvisatie zou dit album denk ik nog intenser zijn. Maar zelfs halfgoden kunnen blijkbaar wel eens buiten adem raken.

Ik haal de cd voor de eerste keer uit het hoesje, en leg hem in mijn computer.
En woesj, 55 minuten zijn ineens voorbij, en een bijna tastbare stilte is blijven hangen in de kamer... Wat is er gebeurd?

Ik geef nooit na één luisterbeurt al een sterrenwaardering voor een plaat, maar laat ik eens een uitzondering maken.

In een review van het album Polaris van de band Dead Neanderthals werd er gerefereerd naar dit album omdat het ook free jazz in een sax/drums setting is.

Net voor de eerste keer beluisterd en ik vond het echt geweldig. Die drumpartijen van Rashied Ali zijn echt gestoord, zijn roffels zijn echt gruwelijk strak en daar speelt hij zelfs nog om heen! Deze free jazz bevalt me echt heel goed, heel intens en avontuurlijk! Ik ga meer platen van Coltrane uit deze periode opzoeken.

Van die muziek waarvan je je maar niet moet afvragen waarom het fijn is. Want fijn is het. Geweldig om hier in te verdrinken of naar wens je aandacht verleggen naar de drums of de sax. Genieten. De soepelheid van zowel Ali als Coltrane is trouwens ook bewonderenswaardig.

Waarom heb ik ooit in godsnaam mijn stem hier verlaagd? Er zijn wel meerdere manieren om een regenachtige zondagmiddag door te brengen - zo ook door het herluisteren van het tweede Coltrane-album dat je ooit leerde kennen.

Interstellar Space blijft op alle vakken een van de meest fascinerende Coltrane-werken. Je kent dat gevoel wel wanneer je 's avonds naar de hemel opkijkt en je afvraagt wat er daarachter steekt - het individu die zich de vraag stelt naar zijn positie in dit ontmetelijk universum.

Een van de redenen waarom ik dit album nu nóg meer waardeer komt doordat mijn sympathie voor jazzdrummers de laatste tijd erg is toegenomen. Zelf zou ik het nooit willen leren spelen, maar als je iemand als Rashid Ali hoort kan je daar enkel appreciatie voor opbrengen.

En Coltrane? Die raast aan bijna lichtsnelheid door dat jazzuniversum. Zoekend naar antwoorden...