Underworld - Barbara Barbara, We Face a Shining Future (2016)

Er zijn maar weinig acts uit het dance-circuit die zo'n elastische carrière hebben als Underworld. Sinds 1987 heeft Underworld een succesvolle carrière opgebouwd, waarbij de populariteit met pieken en dalen kwam. Na de afgelopen festivalzomer, waarin Underworld in verrassend goede vorm te zien was, zijn de ogen weer op de veteranen gericht. Dat zal precies de bedoeling van de band zijn geweest, als opmaat naar de langverwachte 9e studioplaat. Enter Barbara Barbara, We Face A Shining Future, een duidelijk bevestiging van waar Underworld anno 2016 toe in staat is. Allereerst: deze keer zijn alle ingrediënten van een Underworld-plaat aanwezig, zonder dat het gedateerd klinkt. Underworld in de jaren '10 lijkt wel wat van de wilde haren verloren te hebben, aangezien het nieuwe materiaal wat minder vlamt, stampt en bijt. Verwacht zeven sfeerstukken, allemaal niet korter dan vijf minuten. Een track die uit kan groeien tot een klassieker van het kaliber 'Born Slippy' of 'Mmm Skyscraper I Love You' is in geen velden of wegen te bekennen. De opbouw in de stukken zit helemaal goed, maar dat kan niet verhullen dat Barbara een wat vlakke plaat is geworden zonder aanwijsbare hoogtepunten. Dat klinkt allemaal niet al te best, maar niets is minder waar. Dit is een grotendeels sterke comeback. Elk nummer heeft iets bijzonders. Een klein momentje, een verrassing of sfeer die je aandacht plotseling volledig weet te pakken. Daarbij: voor het eerst in dik vijftien jaar laat Underworld het verleden achter zich en stapt de groep uit de comfort-zone. Dat is prijzenswaardig, zeker als het resultaat zo smaakvol is als in de tweede helft van Barbara. Zo is daar het ambient-achtige 'Motorhome', dat doorkan als zowaar het meest toegankelijke popliedje dat Underworld ooit produceerde. De normaal zo monotoon praatzingende Hyde, zoekt hier op overtuigende wijze de grenzen van zijn vocale kunnen op. Ook is daar het lieflijke 'Ova Nova', dat rijkt naar disco en opbouwt naar een euforisch moment dat qua sfeer een beetje doet denken Sígur Ros. Zo zijn er meer goede ideeën. Fantastisch is bijvoorbeeld hoe een plat techno-nummer als 'If Rah' halverwege plotseling warm en soulvol wordt. Intrigerend werk, van een band die al zeker een decennium geen goede plaat heeft gemaakt. Wie luistert naar Barbara hoort Underworld op de toppen van hun tegenwoordige kunnen. En dat niveau blijkt consistenter en verrassender te zijn dan menig liefhebber had kunnen dromen.

Van: Daans Muziek Blog

Ah, Underworld. In de jaren ’80 begonnen als een derderangs Depeche Mode, om in de jaren ’90 tot een van de sterktehouders van de Britse progressive dance-stroming uit te groeien na misschien wel de succesvolste genrewissel van het decennium. Drie klassieke albums volgden, samen met nog een bak fantastische non-album singles en een geweldige liveplaat. Daarna leek de vlam definitief uit de pijp te zijn, en moest je plots actief op zoek gaan naar goede tracks van het duo na jaren van verwennerij. Ook Underworld leek niet het eeuwige leven te hebben.

Maar kijk, misschien bestaat toeval helemaal niet. Want precies twintig jaar nadat Underworlds legendarische Born Slippy .NUXX de finale van Trainspotting van een overdosis magie voorzag, laten de mannen (beiden ondertussen bijna zestig!) zich nog eens keihard gelden met hun nieuwste worp. Geen eeuwig leven, wel een tweede jeugd. We face a shining future indeed!

Laten we verder niet overdrijven: Barbara Barbara, We Face A Shining Future vindt het warm water niet heruit ofzo, noch is dit de plaat die duizenden verstokte rockliefhebbers tot ‘bliepjesmuziek’-adepten zal omtoveren. Wat is dit album dan wel? Gewoon een ontzettend lekkere Underworld-plaat, de plaat waarvan waarschijnlijk niemand kon vermoeden dat de mannen het nog in zich hadden, zo’n twintig jaar na de hoogtijdagen en zestien jaar na het vertrek van de geluidsbepalende Darren Emerson. Kortom, een zeldzaam aangename verrassing.

Het album komt knallend op gang met I Exhale en If Rah, twee energieke nummers die niet hoeven beuken om te overtuigen, en die beiden gezegend zijn met ouderwets sterke Underworld-hooks. Daarna gaat het tempo er enigszins uit, zonder dat we van een jammerlijke album-impasse kunnen spreken. Sterker nog, Santiagro Quantro is met zijn wereldmuziekinvloeden en verdwaalde akoestische gitaar (!) gewoon een torenhoog albumhoogtepunt. Ook Ova Nova is geweldig, een zeldzaam lief Underworld-liedje waarop de groep haar kenmerkende cynische knauw inruilt voor een poppy zoentje op de wang. Op afsluiter Nylon Strung gaat het tempo dan weer wat omhoog zodat er geëindigd kan worden met een laatste vreugdedansje.

Met Barbara Barbara, We Face A Shining Future bewijst Underworld dat alvast kamers reserveren in het bejaardentehuis nog niet hoeft. Geen opa-elektronica, maar juist hun eerste album sinds Beacoup Fish uit 1999 waar je niet met opgetrokken neus voorbij hoeft te lopen!

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)

Karl Hyde en Rick Smith gaan al wat jaartjes mee in de dance wereld. Een wereld die goed aansloeg bij het rockpubliek in de jaren ’90 en daarmee ongelooflijk populair bij velen. Wie kent niet het bekende ‘ Shouting lager lager lager lager’ uit ‘Born Slippy.Nuxx’, dat opzwepende nummer uit de film Trainspotting?! Een nummer dat nog steeds staat als een huis.

De mannen zijn de jongsten niet meer en hun muziek werd in de loop der jaren steeds minder urgent. Fijne dance-tracks met vocalen, maar minder spannend dan ten tijde van Dubnobasswithmyheadman of Second Toughest in the Infants. De albums werden steeds vaker zwakke kopietjes van hun voorgangers. Niet beroerd, maar zeker niet memorabel en als ik dan toch een Underworld album uit de kast trok waren het toch telkens weer die klassiekers (waar ik Beaucoup Fish ook toe reken).

Recentelijk verscheen Barbara Barbara, We Face A Shining Future. Laat ik gelijk beginnen te zeggen dat het wederom geen enorm urgente plaat is geworden. Ook is het nog steeds een herhaling van zetten, alleen lijkt het of Underworld deze keer van al de albums wat geplukt heeft, in een grote blender gegooid met als resultaat Barbara Barbara, We Face A Shining Future. Het is een beetje een allegaartje. Maar wel een fijn allegaartje.

Het lijkt ok of de heren weer iets scherper staan. Juist de variatie aan nummers maakt het album genietbaar, helaas daardoor ook wel minder dansbaar. Maar willen we nog wel dansen in de huiskamer op de klanken van Underworld? Underworld is een band die je live schijnt te moeten meemaken. Zelf kan ik daar (nog) niet over meepraten helaas, waardoor ze nog steeds op mijn nog te zien lijstje staan.

Op Barbara Barbara, We Face A Shining Future is het niet echt een knallende party, maar het is wel uitermate geschikt als je net terug bent van zo’n party. Noem het nog even nagenieten. Noem het een afterparty. Of noem het gewoon een prima nieuw Underworld album. Geschikt voor liefhebbers van dance, pop en rock. En dat zorgt ervoor dat deze mannen wat mij betreft nog lang niet met pensioen hoeven te gaan.

Underworld kan het nog steeds, maar dat maakt niet automatisch een goed album. Er staan wat leuke nummers op (voor mij in ieder geval #2 en #7), maar die zijn ook weer niet goed om individueel op te gaan zetten. Dit album verdwijnt bij mij weer snel in de vergetelheid.

Soms zijn er van die artiesten van wie ik jarenlang een of twee albums heb, en dan opeens in een soort opwelling of fase meer ga beluisteren. Everything, Everything was voor mij lange tijd een van de beste dance-platen die ik kende (en dat is-ie overigens nog steeds), maar op zoek gaan naar klassieke albums zoals Dubnobass kwam er niet van – tot begin dit jaar dan, toen ik ‘m toevallig tegenkwam. Recentelijk Second Toughest gekocht bij de kringloopwinkel, en tussendoor begonnen aan Barbara Barbara, We Face a Shining Future (want zelfs Pitchfork vond ‘m goed!). En eerlijk is eerlijk, dat album zou toch wel m’n Underworldfavoriet kunnen worden. Hoewel monsterlijke knallers ontbreken – ik kijk jou aan, ‘Dirty Epic’ – bevalt de compactheid mij erg goed. De beste hoes uit het oeuvre heeft deze plaat in elk geval zeker.

De euforie is misschien minder bombastisch dan in de jaren negentig, maar misschien wel dwingender. Barbara Barbara opent met The Fall-doet-dance-achtige nummers. Vooral ‘If Rah’ is fantastisch. Zoals vaak het geval is heb ik geen idee wat Karl Hyde precies zingt, maar hij lijkt het over ‘luna luna luna’ te hebben, en op dat moment breekt het nummer compleet open; funky pianootje erbij en ook deze jongeman staat gewoon te dansen in de woonkamer. Het opvolgende ‘Low Burn’ sluit sterk aan bij de jaren negentig-nummers en doet daar qua kwaliteit ook weinig voor onder. En dan zit bijna de eerste helft van de plaat erop.

De new age van ‘Santiago Cuatro’ gaat me wat te lang door, maar na dit scharnierpunt volgt het fraaie laatste deel van de plaat. Die helft begint stemmig met de psychedelische pop van ‘Motorhome’, maar komt echt tot bloei met het tweeluik ‘Ova Nova’/‘Nylon Strung’. Beide nummers zijn wat lichter van toon, wat kleiner gehouden dan de eerste helft (en de jaren negentig-output), maar zeker ‘Nylon Strung’ heeft een minstens zo euforische climax. Hyde klinkt a-typisch zoet en hij gebruikt zijn woorden afgepast en ritmisch – staccato, maar niet op zijn quasi rap- of Mark E. Smith-manier.

Sowieso zit het echt goed met de ritmiek van de plaat, die net wat subtieler, net minder lomp hakkend dan het oudere werk is. Niets mis met stampers als ‘Rowla’ en ‘Pearl’s Girl’, maar een subtielere Underworld is ook gewoon erg fijn. Samen met de speelduur maakt dat van Barbara Barbara al een, vergeef me het nare woord, fijne luisterplaat, maar de gebalanceerde tracklist doet wonderen. Tegen het einde van Second Toughest zit ik niet echt op een soort interlude als ‘Blueski’ te wachten, maar het vergelijkbare ‘Santiago Cuatro’ zit hier gewoon netjes op de helft. Het contrast tussen extravert en introvert is ook minder groot, en bovendien eindigt de plaat ook gewoon echt euforisch, anders dan bijvoorbeeld Dubnobass. Het lijkt er erg op dat ik in mijn ideale Underworld-plaat heb gevonden.

Hier ben ik niet bepaald kapot van. Underworld heeft altijd al wisselvallig werk afgeleverd, maar hier staat werkelijk geen één track op die er in positieve zin uitspringt. Low Burn en Nylon Strung zijn nog wel oké, maar verder kabbelt de boel maar een beetje mellow en vooral eentonig door.