Skunk Anansie - Anarchytecture (2016)

De single is er al vast: Love Someone Else, heeft wel wat.

Zal ik, of laat ik.... ik heb dat eigenlijk elke keer weer bij een nieuwe Skunk Anansie. De laatste albums waren dan ook niet echt memorabel. Lekkere plaatjes hoor, maar vraag me niet wat er ook al weer op stond. Dat lukt me bij de eerste twee (vooruit, drie) beter.

Toch is Anarchytecture eigenlijk best een fijn plaatje geworden of er nu wat lichte pop-invloeden aan toegevoegd worden (je kunt er zowaar op dansen) zoals op Love Someone Else of er een glamrock sausje aan toegevoegd wordt zoals op Beauty Is Your Curse..... het klink wel gedreven. Tikkeltje gedateerd wellicht, maar het lijkt alsof ze er weer echt plezier in hebben.

Na het mislukken van haar solo-carrière kreeg Skunk Anansie een herstart. Het had voor mij niet gehoeven want ik vond met name het solo-debuut helemaal niet verkeerd.

Maar nu ik dit album hoor is het toch goed te weten dat ze er nog zijn. Goed, een rustig nummer als Death to the Lovers is nog geen Hedonism maar het blijft tenminste wel weer eens hangen. En In the Back Room doet me zelfs aan Queen denken met hun nummer Now I'm Here of beter: het disco/rock tijdperk van deze band. Of is het nu juist Kiss?

Daarmee mag Anarchytecture gerust een uitstekend album genoemd worden. Verwacht wat je verwacht kunt van Skunk Anansie. Die lekker rauwe vocalen van Skin en een puntige begeleiding. De boosheid van weleer is niet meer zo groot, de nummers op dit album weten eindelijk weer eens beter te beklijven.
Jammer alleen van die afgrijselijke hoes.

Mijn aandacht is getrokken en ik ga proberen antwoord te geven straks

Je kunt het niet letterlijk vergelijken hoor, maar ergens voel ik een beetje dat sfeertje. Uiteraard haalt het het niet bij die genoemde bands

Ik ken Skunk Anansie van de eerste 3 albums, uitstekende albums wat mij betreft. Daarna uit het oog verloren en niet meer gevolgd. Zo gaat dat vaak, je kent het. Na een recensie van deze nieuwe (met inderdaad lelijke hoes) was ik sowieso al van plan snel eens te gaan luisteren. Door Bowie nog niet aan toegekomen, maar ik ga straks dit nummer alvast proberen. Ben wel nieuwsgierig geworden nu.

Typisch zo'n plaatje dat ik vaker wil gaan draaien en dat had ik bij de vorige twee niet echt.

Ok, ik heb het gehoord... bij die eerste gitaarklanken denk ik Ja, een vleugje Now I'm Here. Maar dan heel kort. Vrij snel begint ze te zingen, en dan is het echt moderner en anders dan genoemde bands. Maar het luchtige van The Game in de percussie... ja, dat dan weer wel. En een klein vleugje Kiss, maar dan zonder de hooks. Ik snap de associatie. Lekkere track, ietwat ééndimensionaal. Er gebeurt niet zo heel veel dat spanning oproept. Wel gewoon een lekkere track.

Beetje achtbaan voor mij, sommige nummers trekken aan (Death to the Lovers en In the Back Room) en andere stoten af (Bullets - vanwege Elbow jatwerk).

Ben geen Skunk fan alleen wat hitjes die ik leuk vind. Misschien als ik deze een paar keer gehoord heb dat het op zijn plek valt maar nu nog twijfelgeval.

Nou, ik ga het eens proberen. Skin heeft, sinds een echt fenomenaal optreden op Rock Werchter, een diepe indruk achter gelaten.

Het is weer veel van hetzelfde. Ik kan meestal wel een pareltje vinden op elk album van SA, zelfs bij de nieuwe albums. Op dit album heb ik er wat meer moeite mee. Sommige nummers herhalen zichzelf teveel en zijn soms zelfs irritant. Ik zet hem nu even laag in, wellicht na een tijdje verhoog ik hem.

Ik vind de doorstart van de band niet verkeerd en de laatste twee albums zijn dik in orde, maar dit nieuwste werkstuk is het wat mij betreft net niet. De songs zijn te vrijblijvend en vallen teveel in herhaling. Love Someone Else is een lekkere opener en zo zijn er nog wel een paar aardige songs, maar het overwegend vlakke materiaal blijft niet hangen.

Echt uitstekend omschreven. OM het echt memorabel te maken, zou die boosheid er inderdaad in moeten. Vooral het 2e deel van het album word ik erg blij van.

Weer eens beluisterd en ik verhoog een halfje. Dit album is toch beter dan de voorganger en is kwalitatief vergelijkbaar met hun derde album.