Agalloch - Ashes Against the Grain (2006)

Naar aanleiding van het het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’, waarin de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten, neem ik zijn shortlist volledig door. Ditmaal is het aan op de site hoogst gewaardeerde album van de bekende band Agalloch.

Ook deze band is voor mijn geen onbekende, ik kende hun album uit 2010, Marrow of the Spirit, namelijk al. Een mooi, sfeervol album, al kabbelde het af en toe iets teveel en stonden de vocalen me niet aan. Dit album is wat mij betreft beduidend stukken beter dan Marrow of the Spirit: instrumentaal is dit zeer sterk, bij wijlen meesterlijk. Ronduit schitterende melodieën en riffs die rechtstreeks op de spiertjes bij de haren werken (lees: het is kippenvelopwekkend). Op overtuigende manier wordt hier een fantastische sfeer neergezet. Dit is zo’n album die je bij de keel grijpt en je vervolgens de rit zonder enige moeite laat uitzitten. Kabbelen? Nergens!

Perfect is het echter niet, want ook hier ben ik geen fan van de vocalen. Ik vind de ‘screams’ niet echt een minpunt, maar ook zeker geen pluspunt: het klinkt op de één of andere manier wat leeg, dat gerochel van de zanger (uitzonderingen daargelaten overigens). Het is echter nog altijd beter dan de cleane zang die een heel enkele keer te horen is, daar erger ik me nog weleens aan. Gelukkig komen die vocalen nauwelijks voor en mogen ze dus zeker de pret niet drukken. Wat overblijft is dus een uiterst positief gevoel: ik heb weer een prachtig album ontdekt! Ik ga The Mantle zeker ook proberen, daar heb ik ook al veel goeds over gehoord.

Overigens heb ik het hier als bonusnummer aangegeven 'Scars of the Shattered Sky (Our Fortress Has Burned to the Ground)' ook een keer beluisterd. Totaal niet de moeite, ronduit saai nummer die ik niemand kan aanraden. Gefaalde poging om met een soort van noise en soundscapes tot iets sfeervols te komen. Dit nummer neem ik dan ook niet mee in mijn beoordeling.

Hoort album in AOVV’s top 10?
Daar zou hij absoluut niet misstaan. Bij wijlen is het gewoon monumentaal zo mooi. Slechts de vocalen houden het weg van een status als ‘superalbum’ voor mij persoonlijk en wat mij betreft staan er ook wel wat betere albums in je shortlist, maar dit zou zeker geen slechte keuze zijn.

In de intrigerende muzikale expanse die Ashes Against the Grain vormt, opent Agalloch met Limbs - een nummer dat initieel weifelt, zwevend in een langdurige inleiding en zich soms verliest in een enigszins eentonige herhaling van akkoorden. Echter, de melodie zelf zweeft aangenaam door de ether, als een verloren ziel op zoek naar verlossing.

Falling Snow brengt een bries van variatie, met een zang die zweeft tussen de schoonheid van heldere dagdromen en de ruwe realiteit van het grunten. Deze dualiteit schildert een winters landschap, zowel verblindend mooi als onverbiddelijk.

De reis vervolgt zich naar This White Mountain on Which You Will Die, een intermezzo dat als een kalmte tussen de stormen fungeert, een moment van bezinning voordat de vlammen hoger opwaaien in Fire Above, Ice Below. Dit nummer, dat flirt met de grenzen van een ballade, draagt een melodie die het hart raakt, zacht en toch doordringend als de ochtendzon die door een raam van ijs breekt.

Not Unlike the Waves straalt als het pronkstuk van dit album, een majestueuze introductie met een riff die het nummer met een onweerstaanbare kracht voortstuwt. Het is deze track die zich ontpopt als mijn persoonlijke favoriet, een ware ode aan de elementen, waarbij elke noot een verhaal vertelt zo diep als de oceaan zelf.

Het album neemt vervolgens een verrassende wending met Our Fortress Is Burning... I, een nummer dat bijna akoestisch aanvoelt, een zachte echo van wat ooit was, vloeiend overgaand in Deel II (Bloodbirds), dat met meer kracht terugslaat. Dit is een waarschuwing aan alle headbangers: bereid je voor op een tumultueuze reis!

Tot slot, Deel III: The Grain, sluit het album af met een krachtige ambient explosie, een storm van gevoelens die de luisteraar achterlaat in een staat van introspectieve contemplatie.

Ashes Against the Grain is een album dat je meeneemt op een reis door landschappen van geluid, waar elke noot een voetafdruk achterlaat in het zand van de ziel. Agalloch heeft wederom een prima album afgeleverd, een die de grenzen van het genre niet alleen verkent maar ze verlegt, en de luisteraar achterlaat verlangend naar meer, peinzend over de onvermijdelijke as tegen het koren.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl