Agalloch - Ashes Against the Grain (2006)

Beide bands maken erg sfeervolle muziek, maar daar houdt de vergelijking inderdaad wel op, denk ik. Maar goed, dat is ook belangrijk, natuurlijk.

Verder is ook Falloch een aanrader. Niet alleen qua naam zijn er vergelijkingspunten, ook qua sound. Tot op zekere hoogte toch.

Vergelijkbare muziek van het niveau van Ashes Against the Grain? Dat bestaat haast niet!

Daar heb je wel gelijk in. Toch wel één van de beste platen die ik ken in z'n genre.

Naar aanleiding van het het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’, waarin de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten, neem ik zijn shortlist volledig door. Ditmaal is het aan op de site hoogst gewaardeerde album van de bekende band Agalloch.

Ook deze band is voor mijn geen onbekende, ik kende hun album uit 2010, Marrow of the Spirit, namelijk al. Een mooi, sfeervol album, al kabbelde het af en toe iets teveel en stonden de vocalen me niet aan. Dit album is wat mij betreft beduidend stukken beter dan Marrow of the Spirit: instrumentaal is dit zeer sterk, bij wijlen meesterlijk. Ronduit schitterende melodieën en riffs die rechtstreeks op de spiertjes bij de haren werken (lees: het is kippenvelopwekkend). Op overtuigende manier wordt hier een fantastische sfeer neergezet. Dit is zo’n album die je bij de keel grijpt en je vervolgens de rit zonder enige moeite laat uitzitten. Kabbelen? Nergens!

Perfect is het echter niet, want ook hier ben ik geen fan van de vocalen. Ik vind de ‘screams’ niet echt een minpunt, maar ook zeker geen pluspunt: het klinkt op de één of andere manier wat leeg, dat gerochel van de zanger (uitzonderingen daargelaten overigens). Het is echter nog altijd beter dan de cleane zang die een heel enkele keer te horen is, daar erger ik me nog weleens aan. Gelukkig komen die vocalen nauwelijks voor en mogen ze dus zeker de pret niet drukken. Wat overblijft is dus een uiterst positief gevoel: ik heb weer een prachtig album ontdekt! Ik ga The Mantle zeker ook proberen, daar heb ik ook al veel goeds over gehoord.

Overigens heb ik het hier als bonusnummer aangegeven 'Scars of the Shattered Sky (Our Fortress Has Burned to the Ground)' ook een keer beluisterd. Totaal niet de moeite, ronduit saai nummer die ik niemand kan aanraden. Gefaalde poging om met een soort van noise en soundscapes tot iets sfeervols te komen. Dit nummer neem ik dan ook niet mee in mijn beoordeling.

Hoort album in AOVV’s top 10?
Daar zou hij absoluut niet misstaan. Bij wijlen is het gewoon monumentaal zo mooi. Slechts de vocalen houden het weg van een status als ‘superalbum’ voor mij persoonlijk en wat mij betreft staan er ook wel wat betere albums in je shortlist, maar dit zou zeker geen slechte keuze zijn.

Hmm, ik dacht dat Not Unlike the Waves of misschien Limbs hier de absolute favoriet zou zijn, maar ik zie dat ik niet de enige persoon ben die vanaf het eerste moment fan is geworden van het sublieme Falling Snow, dat zich naar een schijnbaar eindeloze, maar niettemin hemelse climax opbouwt. Bij deze plaat vind ik het alleen jammer van dat eindluik, waarbij enkel Bloodbirds er echt als hoogtepunt weet uit te springen.

Wat een plaat en wat een sfeer. Hier kan ik heel erg van genieten. Black metal is niet persé mijn favoriete genre, maar bands als Agalloch en WitTR kan ik erg waarderen.

Dit is geen black metal.

Heb je gelijk in. Het mist die aggressie en leegte van BM.

Na Not Unlike The Waves zit ik al met een dubbel gevoel. Ik heb enkele prachtige stukjes muziek gehoord. Stukjes? Stukken. Maar dan puur instrumentaal gezien. Soms is prachtig er zelfs het woord niet voor. Het was genieten, ik kreeg kippenvel, mijn ogen vielen toe en ik waande me in het paradijs.
Maar.
Ik erger me blauw aan de zang. Is het wel zang te noemen? Nee, dit soort klank uit je keel gooien heeft met een geleerde - of niet zo geleerde- term grunten. Maar het zijn zwakke grunts. Nu heb ik zelf persoonlijk nog niet zo'n rijk gamma aan grunts mogen aanhoren. Dus ben ik er half en half van overtuigd dat er in de metalgeschiedenis nog zwakkere grunts op de wereld zijn losgelaten. Maar dat maakt niet veel uit, de zang blijft niets voor mij. Ook als er wat properder gezongen wordt.

Ik stoor me minder aan het gekeel in Not Unlike The Waves. Dit nummer is dus logischerwijs mijn favoriet op dit album.

En wat te zeggen over de afsluitende trilogie?
Deel 1 mag dan wel instrumentaal zijn, het heeft hetzelfde effect op me als deel 2 dat me niets doet. En wat zou ik moeten horen in deel 3? De luidruchtige stilte? De kromme rechtlijnigheid? De bescheiden pretentie? Ik hoor er geen ene ruk in. En zo eindigt dit plaatje met een sisser.

3,5* enkel en alleen voor de fenomenale instrumentale stukken in het eerste deel.

De grunts van John Haughm klinken op deze plaat een stuk minder dan op bijv. "...and the Great Cold Death of the Earth", het nummer waarbij ik fan van deze band ben geworden. Zijn cleane zang vind ik dan wel weer redelijk. Maar ik heb ook het idee het had zoveel mooier kunnen zijn.

Helemaal mee eens, maar als je als niet black metal kenner dit album opzet, kan ik me voorstellen dat de vocals van John Haughm je op het verkeerde spoor zetten...

Ik ben de afgelopen dagen steeds meer met Metal bezig en met name Isis en dit bandje kunnen me heel erg bekoren. Falling Snow is zo heerlijk melodieus!

Ik vind deze toch een stuk minder dan The Mantle. Niet slecht, maar wel erg clean en gelikt allemaal. Gelukkig zouden ze het weer goed gaan maken met de fantastische opvolger Marrow of the Spirit.

Deze band heeft zo'n ontzettende mooie muziek,hier kan ik echt uren naar luisteren.
Totdat de zang begint,ik houd van grunten in zowel in black als death als progressive of andersoortig metaal.
Deze gast zingt en krijst slecht,het is niet mooi en maakt de muziek- die voor mij de maximale score haalt- een stuk minder.
Heb deze band pas sinds een maand leren kennen,en ik heb eerst The Mantle beluisterd en daarna deze,voor beide platen dezelfde score met dezelfde slechte zang.
Muziek is fantastisch,ik vind het echt erg jammer.

Dit jaar staat er een nieuw Agalloch album op stapel. Na het toch enigszins tegenvallende Shelter van Alcest, gaat dat album het volgende zijn waar ik erg naar uitkijk.

Mmm... Ik was The Mantle op een of twee nummers na toch vrij snel zat. Falling Snow is volgens mij niet representatief voor de andere albums. Die fout heb ik wel gemaakt helaas.

Misschien kun je het debuut Pale Folklore een keer proberen, hoewel die ook toch wel weer anders is dan dit album. Maar die lijkt meer hierop dan dat The Mantle doet iig.

Vorige zomer had ik Agalloch in de herkansingen gestoken. Met name The Mantle had ik indertijd toen die uitkwam maar lauwtjes weten te appreciëren. Dit is helemaal omgeslagen. Echt een heel goed album. Dus kon Ashes niet achterwege blijven. Ook dit vind ik een heel goed album. Ik hoor op deze plaat toch verrassend wat meer stijlen dan wat ik te horen kreeg op The Mantle. Ik ga absoluut nog wat meer gaan opzoeken van deze band. Spijtig dat ik de bal missloeg toen The Mantle uitkwam.

In de intrigerende muzikale expanse die Ashes Against the Grain vormt, opent Agalloch met Limbs - een nummer dat initieel weifelt, zwevend in een langdurige inleiding en zich soms verliest in een enigszins eentonige herhaling van akkoorden. Echter, de melodie zelf zweeft aangenaam door de ether, als een verloren ziel op zoek naar verlossing.

Falling Snow brengt een bries van variatie, met een zang die zweeft tussen de schoonheid van heldere dagdromen en de ruwe realiteit van het grunten. Deze dualiteit schildert een winters landschap, zowel verblindend mooi als onverbiddelijk.

De reis vervolgt zich naar This White Mountain on Which You Will Die, een intermezzo dat als een kalmte tussen de stormen fungeert, een moment van bezinning voordat de vlammen hoger opwaaien in Fire Above, Ice Below. Dit nummer, dat flirt met de grenzen van een ballade, draagt een melodie die het hart raakt, zacht en toch doordringend als de ochtendzon die door een raam van ijs breekt.

Not Unlike the Waves straalt als het pronkstuk van dit album, een majestueuze introductie met een riff die het nummer met een onweerstaanbare kracht voortstuwt. Het is deze track die zich ontpopt als mijn persoonlijke favoriet, een ware ode aan de elementen, waarbij elke noot een verhaal vertelt zo diep als de oceaan zelf.

Het album neemt vervolgens een verrassende wending met Our Fortress Is Burning... I, een nummer dat bijna akoestisch aanvoelt, een zachte echo van wat ooit was, vloeiend overgaand in Deel II (Bloodbirds), dat met meer kracht terugslaat. Dit is een waarschuwing aan alle headbangers: bereid je voor op een tumultueuze reis!

Tot slot, Deel III: The Grain, sluit het album af met een krachtige ambient explosie, een storm van gevoelens die de luisteraar achterlaat in een staat van introspectieve contemplatie.

Ashes Against the Grain is een album dat je meeneemt op een reis door landschappen van geluid, waar elke noot een voetafdruk achterlaat in het zand van de ziel. Agalloch heeft wederom een prima album afgeleverd, een die de grenzen van het genre niet alleen verkent maar ze verlegt, en de luisteraar achterlaat verlangend naar meer, peinzend over de onvermijdelijke as tegen het koren.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Niet verwacht, ik denk dat ik the mantle ook maar weer is moet her beluisteren. Ik gaf daar namelijk maar 3* voor.
Een erg interessante combinatie, black metal samen met post-rock. Het werkt imo fantastisch. De instrumentale stukken zijn prachtig mooi, zwaar en duister. Dan neemt de stem je mee in dit verhaal en kom je er helemaal in. Dit album werk als geheel goed, maar er zijn ook losse nummers die ik nog zovaak ga luisteren! Fire above, ice below en de eerste twee nummers zijn machtig goed, poh
Hele vette shit!