Bob Dylan - Infidels (1983)

Dat er geen bonustracks zijn toegevoegd vind ik goed te begrijpen, hoor; 't zou de mensen er maar van weerhouden The Bootleg Series Vols. 1-3 te kopen. De onwetende Dylanliefhebber (lees: mensen die wel naar zijn muziek luisteren, maar zich er nou ook weer niet zó erg in willen verdiepen) vindt de acht reguliere nummers al goed genoeg, de 'echte' liefhebber heeft The Bootleg Series voor alle nummers die het niet gehaald hebben.

Blind WillieMc Tell is een prachtnummer en had hier eigenlijk op moeten staan, maar inderdaad sommige Bootleg nummers zijn beter of interessanter dan sommige reguliere nrs.

Ik moet natuurlijk wel op blijven letten: Blind Willie McTell is ook terug te vinden op de 3 cd compilatie van Dylan (2007) die ik eerder, overigens ook positief, heb besproken op Mume.

Mark Knopfler ontbreekt, op Blind Willie McTell? Het is zeker een goed nummer, het had, als ballad, een sterke afsluiter kunnen zijn van Infidels. Beter dan Don't fall apart on me tonight.

Knopfler speelt akoestische gitaar op BWMT. Dylan speelt (zeer verdienstelijk) piano. Deze akoestische versie is op 5 mei 1983 opgenomen in de studio.

Er circuleert ook een electrische versie van BWMT onder verzamelaars. Die versie is al in april 1983 opgenomen met de voltallige band.

Columbia heeft destijds (Bootleg Series -1991) ervoor gekozen om de akoestische versie officieel uit te brengen. Op de electrische versie is te horen hoe iemand tegen een microfoon aanstoot. Het is begrijpelijk dat deze versie dus niet is gebruikt voor de officiële release van het nummer. Afgezien van dit technische mankement klinkt de electrische versie overigens geweldig!

Een maand of twee deze beluisterd, en vooral de twee eerste nummers en 'License To Kill' blijven me bij. Maar ik kan me niet herinneren dat er miskleunen op stonden...

4 sterren

Echte miskleunen staan er niet op; het voelt alleen behoorlijk middelmatig, goedkoop en jaren '80 aan allemaal. Het is... aardig.

ik was groot Dylanliefhebber tot aan Saved. Die reli-bevlieging trok ik niet meer. Daarna heb ik hem nauwelijk meer gevolgd tot kort na het uitkomen van Time out of Mind. Die hele eightiesperiode is dus grotendeels langs me heen gegaan. De berichten over die periode waren immers ook dat het een diepe dip was in het oevre van de man, dus geen reden om me daar in te gaan verdiepen.

Toch nu maar eens begonnen aan die serie mindere tot slechte Dylanplaten met Shot of Love en Infidels.

Op zich vallen deze twee me toch wel mee. Jokerman is natuurlijk bekend van veel live-uitvoeringen en bootlegs. Maar Sweetheart like you, License to kill, I and I en zelfs Don't fall apart zijn redelijk tot goed te noemen. Alleen Neighbourhood Bully en Union Sundown zijn echt slecht en Man of peace irriteert me ook een beetje.
Nu weten we dat Blind Willy mc Tell ook op deze plaat had kunnen staan, en nog een paar andere goeie songs schijnbaar. Kijk.....dan had Infidels een heel stuk kunnen stijgen in de waardering.
En dan die musici iop deze plaat. Het destijds hippe duo Sly en Robbie op de ritmesectie, Knopfler en Taylor op de gitaren. Bob zingt alleen maar en speelt piano en mondharmonica. Die line-up is het gewoonweg niet. Knopfler met zijn bekende gitaargeluid maakt alles glad. Ook de productie is erg vlak. Het schijnt dat Bob alles nog eens opnieuw heeft gemixt toen Knopfler (de eigenlijke producer) op toernee was. Of hij het daarmee beter of nog slechter gemaakt heeft weten we niet.

waarom toch die eighties-productie?!!!

Omdat het 1983 was???

Op deze valt dat eigenlijk nog mee, de opvolger van deze redelijk sterke plaat had daar veel zwaarder onder te lijden.

Die hoef ik dan ook nooit van mijn leven te beluisteren: Infidels moet al aan kracht inboeten dankzij de bar slechte eighties-productie, laat staan Empire Burlesque.

Als hij deze plaat op een folkse wijze brengt vliegt het gemiddelde naar omhoog!

Deze mening deel ik ook, ik kan gewoon geen grip vinden op deze plaat. Het lijkt allemaal te glad en te onnatuurlijk.... Ik heb deze plaat wel in mijn collectie al is het maar ter volledigheid van Dylan zijn oeuvre

Deze plaat had ik toch niet willen missen. Alleen al vanwege Jokerman en I And I.

Wat is eigenlijk precies een 'slechte eighties productie'?

De cd is toch geproduceerd door Mark Knopfler (Dire straits, uiteraard) en hij heeft toch een redelijk stempel gedrukt op de plaat, terwijl hij zelf een van de grootsten van dat moment was?

Hij was/is een ware Dylan fan en er is geen nummer waarvan ik zeg, wat is hier in godsnaam mee gebeurd, in productionele zin. Het is allemaal smaakvol gedaan en de plaat heeft heel wat aantrekkelijke momenten.

Ik hou erg van Union sundown. Niets mis met de cd.

Ik denk niet dat Infidels gebukt gaat onder een "slechte" eighties productie, eerder onder een "typische" eighties productie: kil, plat, met een wat opgeblazen, robotachtige electronische sound. De stijl is een allegaartje van reggae, disco, en R'n'B. De scherpe, ruwe kantjes die normaal gesproken de typische Dylan-productie kenmerken ontbreken hier volkomen.

Sly Dunbar op de electronische drummachine en Alan Clark op synthesizers zijn hoofdverantwoordelijk voor deze 'typische" sound. Destijds klonk deze plaat prima in mijn oren. Destijds vond ik trouwens ook Dire Straits wel prima klinken. Maar nu komt het toch allemaal enigszins gedateerd over.

Het gitaarwerk (Knopfler en Taylor) is overigens uitstekend. Zo ook de kwaliteit van de songs, althans een handvol songs (Jokerman, Sweetheart Like You, License To Kill, I And I en Don't Fall Apart On Me Tonight). Zouden deze nummers geproduceerd zijn door iemand als Jerry Wexler (à la Slow Train Coming) en zouden de resterende nummers zijn vervangen door Someone's Got A Hold Of My Heart, Foot Of Pride en Tell Me, aangevuld met Blind Willie McTell dan had het zonder twijfel één van de sterkste albums uit zijn carriere opgeleverd. Nu is het naar mijn mening "slechts" een goede middenmoter in zijn oeuvre.…

De sfeer op deze plaat is overigens ook typisch jaren 80: Infidels ademt dezelfde somberheid uit als Shot Of Love. Pessimisme en desillusie alom. De invalshoek is hier evenwel niet het christelijk geloof. Infidels markeert in feite de terugkeer naar zijn joodse wortels: Jokerman kan worden gezien als een allegorie van Israel, op Neighborhood Bully wordt de buitenlandse politiek van Israel verdedigd en ook outtakes als Tell Me en Blind Willie McTell bevatten verwijzingen naar Israel. Dit alles wordt nog eens onderstreept op de binnenkant van de hoes, waar we Dylan gehurkt zien met achter hem het uitzicht over oude stad Jeruzalem.

Overigens is m.i. op zijn volgende plaat (Empire Burlesque) wel sprake van een "slechte" eighties productie. Wat een slechte (over)productie kan aanrichten kun je het best ondervinden door eerst te luisteren naar When The Night Comes Falling From The Sky (Bootleg Series Vol. 1-3) en vervolgens naar de reguliere versie. Werkelijk een wereld van verschil....

Hiermee kan ik het dus vinden... Ik mis gewoon die Dylan Touch op deze plaat... het onafgewerkte als het ware...

De foto die op de voorkant van de hoes prijkt is in 1982 in Jeruzalem geschoten door zijn ex-vrouw Sara.

Sara vierde eergisteren overigens haar 70ste verjaardag (maar dat terzijde)

Tja, jaren `80.
Het was toen Stock Aitkin & Watermen of zoiets en tal van dat soort gladde produkties.
Als je hitgevoelig wou zijn moest je enigzins mee met die trent.

10 moeilijke jaren in mijn leven

Door die gladde producties dan?

Nee hoor, maar het viel me op dat als de radio aanstond er niets boeiends te horen viel naar mijn idee en Dylan kon me toen ook niet echt boeien.......
Na de 70er jaren was het spannende van nieuwe muziek en bands ineens weg, i.i.g. voelde ik dat toen echt zo, alles was zo glad en plat....vond ik moeilijk..
niet te serieus hoor

Die jaren 80 productie (die vreselijke Knopfler) verziekt veel inderdaad. Het verhult hoe mooi nummers als Jokerman, I and I,License to kill en vooral mijn absolute favoriet: Sweetheart like you, toch eigenlijk zijn.
Ook een van de slechtste Dylansongs staat op de deze plaat: Union Sundown. Bob vliegt volledig uit de bocht in zijn paranoia over de vijanden van Israel. Intussen, na 27 jaar, weten we meer wat dat betreft.
Man of peace is ook zo'n uitglijder. Een nogal rechtse rakker, die Bob Dylan, zou je denken als je hem zo zijn gal hoort spuwen. Maar ach...
linkse protestzanger, reborn christian, Reagan-aanhanger. Hoeveel metamorfoses heeft Dylan al niet gehad. Hij weet gelukkig ook altijd weer een nieuwe versie van zichzelf te scheppen.

Ik vind die productie helemaal niet zo storend. Dylan wilde toentertijd een eigentijdse plaat maken met een geluid die in de tijd paste.
Jokerman, Sweetheart like you, License to kill en don't fall apart on me tonight vormen de hoogtepunten op deze, voor Dylan, hele toegankelijke plaat, waar zijn stem nog ijzersterk is.

ik ben het met devel-hunt eens en snap bertuss99 gedeeltelijk ook wel maar ; "die vreselijke Knopfler"??? Hoezo?
Er is toch duidelijk gekozen voor een producer die bepaalde dingen in huis heeft die Dylan wilde in zijn muziek; Knopfler dus, die hij ook erg hoog had zitten en zeker niet onterecht.
Knopfler : een geweldig schrijver, componist en gitarist!

Mark Knopfler als producent staat los van Knopfler de gitarist die uitstekend is.
Meerdere platen die hij produceerde (ook van bv Willy Deville) vind ik te weinig ziel hebben. De muziek klinkt te clean en te weinig hecht. Alles hangt een beetje los aan mekaar en vormt geen gezamenlijk geluid. Dat zit waarschijnlijk in de manier van filteren en mixen. Ik ben geen producer dus verder weet ik het ook niet.
Bovendien is het mijn persoonlijk smaak. Als je wel van deze klankkleur houdt geniet er dan vooral van.

Mooie comment, bertus99.

Eerlijk gezegd, ik vind de productie best ok. De songs met momenten iets minder.
Jokerman, Sweetheart Like you en Don't Fall Apart On Me Tonight springen er voor mij uit, maar dit is zeker niet één van zijn allerbeste platen, dit neigt toch naar wat middelmatigheid.

Joepie, de gitarist van mijn lievelingsband doet mee.

Ja , Mick Taylor is goed

Een middelmatige Dylanplaat vind ik nog steeds bovengemiddeld. "Sweetheart Like you" was het eerste nummer dat ik van dit album leerde kennen. Echter niet de versie van Dylan, maar een heartbreaking cover van Jimmy Lafave, voor mij vooralsnog de beste Dylanadept tot nog toe.