De Jeugd van Tegenwoordig - Manon (2015)

Aiiii dit is jammer zeg.

Na 'Manon' had ik wel redelijk hoop op een fijne plaat na 'De Lachende Derde' en 'Ja Natúúrlijk', maar nu blijkt dat die single (welke niet een steengoeie) toch wel een van de betere nummers is.. 'Ze kan me wel schieten' vind ik een van de lekkerste tracks.

Verder is de 90's disco sound ook wel prettig (de 'I like to party, everybody does'-sound zoals bij 'Ik was een klootzak' ) maar ik mis het scherpe rauwe randje, de beats en de energie. Daarom eerste stemming, 2*. Kan altijd nog omhoog na vaker luisteren.

Ik ben groot fan van De Jeugd, heb de voorgaande alle vier op vinyl, maar deze komt er niet tussen! En ik zie ze volgende maand in Zwolle, hoop dat ze dit album niet al teveel op de tracklist hebben staan

De Jeugd Van Tegenwoordig vierde hun tiende levensjaar dit jaar, en dan kan er al eens iets meer. Hun vijfde album is een conceptplaat geworden die “een ode aan de vrouw” zou moeten voorstellen. Al blijkt de ‘Manon’ in kwestie na een paar luisterbeurten echter een snol te zijn die de hoofden van onze drie jongens helemaal op hol brengt.

Want het album blijkt veel meer te zijn dan een verzameling nummers waar Bas Bron zijn futuristische galmen en klankkleuren op kon afvuren. En waar Faber, Fjezly en Willie hun, soms onverstaanbare timbres op konden laten uitleven. Er zit een meeslepend verhaal achter waar zeker één zaterdagavond film op Vijftv uit te puren valt.

Er wordt openlijk verliefd en melig gedaan over ene Manon op de gelijknamige single. En ook de paringsdans die hoort bij het geflirt in een club wordt mooi beschreven op Zakmuitdeheup, dat qua geluid, op het einde van een zweterige set in je plaatselijke nachtclub, niet zou misstaan. Vervolgens lijken ze de ruimte vol te schilderen met romantiek en lust; in BPM69 en Lente In Bed bedrijven ze het passiespel in twee honkslagen en tijdens Neonlichten In De Regen lijken ze te beseffen dat ze zich in een hachelijk nachtavontuur hebben gestort waar ze blijkbaar een beetje te oud voor zijn geworden.

Want er zit ook een dreigende realiteit verscholen in hun nummers. Op Futurophobia ziet Faberbyayo de toekomst met rasse schreden naderen en zoekt hij houvast bij zijn vriendin. Een nummer die ons qua presence doet denken aan iets van Hans Teeuwen en zijn Painkillers, echter met een herkenbare realiteit in verwerkt in plaats van vunzige grappen. Want na tien jaar is De Jeugd niet meer Van Tegenwoordig, maar Van Gisteren. En bij die tijdsreis horen nu eenmaal ingewikkelde knopen bij die moeten doorgehakt worden en metershoge hordes waar we moeten over zien te geraken.

Wie de oren openhoudt en de juiste draadjes met elkaar verbindt ziet in ‘Manon’ een liefdesdriehoek tussen onze drie rappers, een scharrel die zonder onderbroek rondhuppelt in minirok en een vaste relatie met bijhorend toekomstbeeld die in het gedrang komt. Waar gevoelens als begeerte, spanning, angst en wanhoop vaak onderstreept worden maar toch ook voor de nodige lachkuiltjes zorgen. En waar de realiteit van het leven in primeert, maar waar dan toch weer de voeten mee wordt aangeveegd.

Ook fijn is wanneer Bas Bron er telkens in slaagt een bepaalde sfeer te creëren in zijn nummers. Op het geweldige tweeluik Ze Kan Me Wel Schieten bijvoorbeeld, waar een dreigende piano zorgt voor een angstig executie tafereel. Of ‘Broertje Ik Heb Je’, die zo als begin generiek van een foute politieserie uit de jaren tachtig zou kunnen gebruikt worden, maar wel als een virus je bloedbaan induikt en je koortsig moet uitzieken. Of gewoon bij het zelf ingezongen ‘Ik Was Een Klootzak’, waar hij lijkt ingebroken te hebben in de controleruimte van Daft Punk en zelf de lijnen voor de ideale danspasjes uittekent.

Dat allemaal met de nodige komische oneliners en de kenmerkende, soms zelf verzonnen woordenschat waar ze zo bekend mee zijn geworden. Of hou jij je gezicht zo strak als het gelaat van Cher als ze met een refrein als “Laat de buren maar genieten, want we wippen op het tempo” op de proppen komen? Wij dachten van niet.

De Jeugd Van Tegenwoordig laat op ‘Manon’ zien waarom ze nog steeds een plaats verdienen als Nederlandse popgroep van het moment. Na tien jaar lijkt er nog steeds geen sleet op te komen en vernieuwen ze hun muziek van grappige, zomerse hitjes naar songs als digitale postkaartjes die emoties naar woord en klank vertalen.

(Klad) recensie voor daMusic.be

Ik krijg dit album voor het eerst gevoel dat ze het allemaal serieus bedoelen. Het parodie-randje is er af. Dat het allemaal van die slappe hap 80's muziek is helpt ook niet. Jammer

Ben toch wel van gedachten veranderd over dit album. Nog steeds vind ik het geen topper, maar dat was het mogelijk wel geweest als Zakmuitdeheup en Ze Kan Me Wel Schieten waren vervangen. Deze nummers zijn niet goed en passen qua stijl ook niet bij het jaren tachtig-sfeertje dat De Jeugd op Manon en Broertje Ik Heb Je bijvoorbeeld heel sterk neerzet. Ook Straatmeermin is wat vreemd, maar die wordt nog gered door een hele aardige synthesizersolo tegen het einde aan. Met deze puntjes gecorrigeerd had Manon voor mij waarschijnlijk het eerdere werk van de groep overtroffen. Maar ik kan al steeds beter genieten van nummers als BPM69, Futurophobia en Ik Was Een Klootzak, dus al met al zeker een ruime voldoende.