Bob Dylan - Shot of Love (1981)

" Every Grain of Sand"

Een erg onderschatte plaat deze shot of Love. Bij Dylan is het niet vaak liefde op het eerste gezicht, je moet zijn platen een paar keer horen voordat het kwartje valt, zo ook met deze.
De productie is lekker rauw en recht door zee, geen opsmuk te bekennen. Het is soms bijna garage rock in nummers als Trouble en in the summertime. Hoogtepunt is natuurlijk Every grain of sand.
Ondanks dat er wat reggae invloeden zijn, vormt de plaat een mooie eenheid. Het is geen easy listening plaat, play loud is het advies.

Geen idee of dit al eens gepost was, maar kwam het net tegen...

Shot of Love Outtakes 1

Toen dit album uitkwam heb ik het links laten liggen. Niet alleen was het tamelijk middelmatige Saved mij niet zo goed bevallen, ook vond ik het artwork ronduit lelijk. De cd heb ik pas omtrent het jaar 2000 aangeschaft in de uitverkoop. Het rockende geluid schrok me ook een beetje af. Dylan hoor ik het liefst met een bescheiden bezetting en wat ik ervan had gehoord maakte me dan ook niet enthousiast. Toen ik de cd eenmaal in bezit had vond ik sommige nummers toch wel de moeite waard, maar het album zelf heb ik pas gaandeweg leren waarderen. Dylan klinkt inderdaad zeer gedreven en bezield, en het klinkt lekker ongepolijst. Mij bevalt het nu erg goed en ik zou het niet meer willen missen. Dat komt ook door de begeleidende musici. Vooral het spel van Jim Keltner op drums is zeer mooi.

Wat minder uitgesproken een gospelalbum, maar Dylan gebruikte nog volop bijbelse elementen in zijn nummers zoals in het dreigend onrustige The Groom's Still Waiting at the Altar. In the Summertime en Every Grain of Sand zijn meer ingetogen en meditatief. Het album klinkt wat ruw geproduceerd als in een live-setting en dat bevalt hier goed.

topplaat van Dylan

Ik heb deze plaat weer eens opgezet. De drie reli platen in de jaren 80 aangeschaft, waarbij zeker het eerste 'Slow train coming' verrassend was. De twee platen erna waren wat moeilijker te plaatsen. De kritiek in die tijd was niet mals. Bob Dylan zou eigenlijk verloren zijn voor de muziek scene. Aangezien ik toen redelijk 'in de Heer' was , vond ik het wel prettig dat Bob Dylan deze stap had gemaakt. Toch moest het van mij niet te belerend en evangelisch zijn. Daar had en heb ik een hekel aan. Ik weet dat men op Kamper (later Flevo) festival hoopte dat Bob Dylan ooit daar te bewonderen was, maar dat is vanzelfsprekend nooit door gegaan. Wat me soms wel verbaast, zeker ook in die tijd, als artiesten naar India of een ander oosters oord gingen en daar achter één of andere guru aanliepen werd dat meer geaccepteerd dan artiesten die iets vonden in het christendom. Terug naar deze plaat. Op zich is het helemaal geen verkeerd album, ook na zoveel jaren vind ik het eigenlijk steeds beter worden. Zonder de last van zijn bekering, maar gewoon luisteren naar een Dylan die flink wat energie heeft en dat klinkt redelijk verfrissend. De band is prima op orde, Bob heeft er zin in en de muziek is fris , maar ook rauw. Heerlijk, rock, rock and roll, soul, blues, reggae. Teksten zijn soms religieus , maar zeker niet te. Eigenlijk niks mis mee. En het mooie van Dylan is toch dat hij altijd zijn eigen gang gaat, zich helemaal niks aantrekkend van wie dan ook, zeker ook niet van zijn fans. En dat mag ik wel. Hij is geen bezit van zijn fans en aanbidders. Nog even iets over het nummer van Lenny Bruce. Jaren 80 ging ik naar 'mijn' platenzaakje 'Sinking Ship Record Shop' . Daar kwam een langharige hippie naar binnen om een plaat te verkopen (werd ook tweedehands platen verkocht). En dat was een dubbelelpee van Lenny Bruce met daarop een optreden (hij was een cabaretier). De eignaar van de zaak vroeg of ik hem wilde kopen, want ik was zijn enige klant die van allerlei vreemde muziek en andere zaken etc hield. Niet gedaan, zodat onze hippie waarschijnlijk een dag niets te eten had. Achteraf toch wel spijt gehad, maar mijn engels was toen (en nu) waarschijnlijk onvoldoende om de conferences van Lenny Bruce te begrijpen. Waarschijnlijk leek de hippie iets te veel op Lenny....Maar altijd wel nieuwsgierig geweest wie die Lenny Bruce nu wel was. Maar Bod Dylan blijkt toch redelijk veel sympathie voor hem te hebben.

Teacher, er is ook film uit 1974 over Lenny Bruce met Dustin Hofmann in de hoofdrol. Ook Paul Simon refereert in sommige liedjes aan Lenny Bruce, zoals de nieuwslezer die je kunt horen op de achtergrond bij Seven O clock news/ Silent Night en in A most peculiar man. Van de 3 Bob Dylan reli platen wint Slow Train Coming het bij mij met grote voorsprong. Mark Knopfler en Pick Withers van Dire Straits zijn daar ook op te horen.

Kennelijk behoor ik tot de weinige die zijn geroepen want ik ben een grote fan van de 3 reli-platen. Onstuimig, geinspireerd...te horen is dat het ergens over gaat. Met name Saved en Shot of Love. Slow Train heeft soms een wat belerende zondagsschool sfeer.
Overigens zijn m.i. veel latere platen ook reli-platen, alleen zit het daar veel dieper onder de oppervlakte.

Ik ben het helemaal eens met sherpa. Slow Train wordt door veel fans dan nog wel enigszins gepruimd, maar de andere twee zouden niet om aan te horen zijn. Bij mij is het precies andersom. Ik vind Slow Train een beetje gladjes en muzikaal niet zo interessant. Shot Of Love en Saved zijn veel beter. Onstuimig is inderdaad een heel goede omschrijving. Als er trouwens nog eens een topic op MusicMeter komt over de mooiste muziek in de lelijkste hoes, dan zullen de eerste tien plaatsen wel bezet worden door Bob Dylan en Van Morrison.

Ik heb het Topic zelf gestart: Muziek / Toplijsten en favorieten / De mooiste muziek in de lelijkste hoes. Niet alleen maar Bob Dylan platen erin zetten, hè?

Het omgekeerde vind ik ook wel interessant. De slechtste muziek in de mooiste hoes.

Mijn 1ste Bob plaatje was Slow Train Coming . Ik vond het toen al "raar" dat deze en Saved en Shot of love genadeloos werd afgekraakt in de pers. Want ik vond de plaat wel sterk. Leuk om te lezen dat heel wat mensen ook deze periode van Dylan naar waarde weten te schatten !

Hier nog één

En nog één
(Zie mijn pers Top 10 )

Volgens REM is Lenny Bruce not afraid, dat zat gelijk in mijn hoofd toen ik deze tracklist bekeek.;)

Ik kocht deze LP in 81, was 16 en hyper romantisch bezig met de symfonische rock van Barclay James Harvest en Supertramp.
Dus deze plaat was wel even een cultuur shock. Every grain of sand was eigenlijk het enige nummer dat ik prachtig vond. De rest heb ik wel veel beluisterd (besef ik nu) maar ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken. Ik heb ook nooit de link gelegd met zijn religieuze periode, ik wist van niks.

En ook vandaag kan ik deze LP zonder vooroordeel beluisteren. En dan hoor ik eigenlijk een zeer goede verzameling songs, met een zeer sterke drive. Veelal behoorlijk rockend maar toch zeer melodieus. Dylan zingt ook sterk.
Kant 1 bekoort me over de hele lijn , kant 2 start met het zwakste nummer van de plaat, Dead man. Maar Summertime maakt dit onmiddellijk meer dan goed, wat een song! Trouble is dan weer het tweede zwakkere broertje op deze LP (hoewel beter dan Dead man, is eigenlijk rauwe blues) , maar wordt alweer gevolgd door een klepper (die ik nu jammer genoeg wel wat ben beu gehoord, vooral door de cover(s).

Toch halfje bij, want 7 op 9 verhoog ik naar 4/5.

Had vroeger idd hetzelfde gevoel over zijn Gospel periode. Saved , Shot of love en Street Legal zijn platen die ik nu veel meer kan waarderen .
Alleen bij Slow train coming was er wel direct een klik. Die vond ik al direct geweldig klinken.

Hier een interview met Dylan uit 1984 waarin hij o.a. spreekt over de kritiek op zijn (op dat moment) laatste albums, zoals deze Shot of Love.
Geluidskwaliteit is slecht en het komt wat langzaam op gang, maar het is een zeldzaam open en vrolijke Dylan in dit gesprek.