Andrea Bocelli - Cinema (2015)

Ik ben vooral benieuwd naar die laatste interpretatie. Niet alleen omdat ik het een mooi stukje muziek vind, maar ook omdat Lisa Gerrard dit stuk in een zelfverzonnen taal zong.

Dat duet met Ariana Grande is best mooi. Ik weet alleen nog niet goed wat ik nou van Bocelli's take van "Now We Are Free" moet denken. De man beschikt nog altijd over een mooi stemgeluid, maar zijn versie kan niet tippen aan het origineel van Lisa Gerrard.

Inmiddels meerdere keren beluisterd en hij is me meer en meer gaan bevallen na iedere luisterbeurt.
Niet alleen beschikt Bocelli nog altijd over een geweldig stemgeluid, maar de orkestrale (filmische) begeleiding pakt ook erg goed uit.
Lang niet alles dat voorbij komt kwam mij bekent voor, omdat ik films als "West Side Story" en "Dr. Zhivago" (nog) niet gezien heb.
"Maria" is een liefdesopus over (uiteraard) een Maria. Een luchtig begin, maar met halverwege nog even een mooie, gevoelige touch. Ook "La Chanson de Lara" klinkt lekker luchtig en de instrumentatie in combinatie met Bocelli's stem zou zelfs als uplifting omschreven kunnen worden.
Met "Moon River" blijft Bocelli wederom in het wat meer romantische oeuvre, maar dat past hem wel. Menig vrouwenhart zal waarschijnlijk wel smelten als een dergelijke ballade door Bocelli aan haar gegeven zou worden. Een erg sterke instrumentatie bij dit nummer trouwens. Die strijkers + blazers: Het drumstel lijkt dan een beetje misplaatst, maar blijft voldoende op de achtergrond.
Met "E Più Ti Penso" brengt hij zijn eerste duet. Ondersteund door Ariana Grande. De track heeft ervoor gezorgd dat Grande op mijn radar is verschenen. Ondanks dat ze het vocaal niet wint van Bocelli moet ik wel zeggen dat ze voor een geweldige begeleiding en samenzang zorgt.
Na deze pracht doet "Be My Love" me dan weer niet zo veel. Goed, het klinkt best goed uit het strot van Bocelli, maar wint het niet van het voorgaande nummer en het opvolgende nummer.
"The Music of the Night" vind ik namelijk een van de muzikale hoogtepunten van het album. Niet alleen weet Bocelli op een geweldige wijze de lyrics ten gehore te brengen, maar ook de orkestratie in dit nummer klopt gewoon van begin tot eind. Het bouwt hier en daar op prachtige wijzes op naar climaxen waarin Bocelli zich ook van zijn beste kant laat zien.
"Brucia La Terra" is al vanaf de opening met de akoestische gitaar een feest van herkenning. Wie kent nou niet het meest herkenbare nummer uit de Godfather soundtrack. Hierbij vind ik het wel knap dat Bocelli erin is geslaagd om teksten te bedenken bij een instrumentaal stuk. Dat niet alleen, het past er ook nog eens prima bij.
"Por Una Cabeza" vormt dan even een vreemd contrast met het voorgaande nummer, maar Bocelli laat nog eens een keer goed het bereik van zijn stemgeluid horen.
"No Llores Por Mi Argentina" word op een prachtige wijze ingeluid door een vrouwelijke zangeres waarvan ik momenteel nog niet goed weet wie dit is. De samenzang die volgt in het refrein werkt geweldig, daarnaast is de klank van het welbekende stuk wederom erg herkenbaar.
Na deze pracht maakt "L'Amore e Una Cosa Meravigliosa" wederom niet heel veel indruk. Dit komt vooral door de sterke voorganger. De karakteristieke fluiter zorgt er toch nog wat voor dat dit nummer nog wat indruk achterlaat.
"My Mancherai" vind ik dan wel weer een beetje een filler. Goed, de beste Bocelli laat wederom horen waar hij goed in is, maar dat heeft hij wel vaker gedaan op dit album. De bombastische orkestratie laat in dit geval meer indruk achter.
Met "Cheek to Cheek" hebben we een haast jazzy klinkend nummer. Samen met de Italiaanse zangeres Veronica Berti gaat het Bocelli echter prima af. Het vormt alleen wederom een beetje een apart contrast, maar dat komt gewoon doordat de gekozen nummers voor dit album qua stijl nogal uiteenlopen.
"Sorridi Amore Vai" zorgt vooral voor een lekker midtempo "tussendoortje". Hij krijgt hier de ondersteuning van zelfs een compleet vrouwelijk koor.
"Historia de Amor" is vooral een nummer dat blijft hangen vanwege het lekker zwoel klinkende gitaarspel. Daarnaast leent Bocelli's stem zich prima voor een dergelijk nummer.
Op "Ol' Man River" laat Bocelli zich wat meer van zijn zwaardere kant horen. De teksten zijn ernstig en de toon is ook ernstig. De orkestratie zorgt er echter voor dat de toon nog net wat luchtiger blijft.
Hij sluit op een lekker bombastische wijze af met "Nelle Tue Mani", zijn versie van "Now We Are Free". Een nummer dat gebruikt werd in de soundtrack voor Gladiator. Een nummer dat Lisa Gerrard zong in een eigen verzonnen taal. Daar het betreffende nummer hoog op mijn "top film nummers" lijst staat was ik in de eerste instantie wat sceptisch over een Bocelli bewerking van dit nummer. Na meerdere luisterbeurten ben ik hem echter meer en meer gaan waarderen. De orkestratie zorgt voor een heerlijk bombastische klank, waardoor deze versie misschien nog wat bombastischer klinkt dan het originele nummer. Verder liggen de stemmen en zangstijlen van Bocelli en Gerrard dusdanig ver uit elkaar dat dit haast aanvoelt als een "eigen" of nieuw nummer. Heerlijk hoe Bocelli hier nog even al zijn zangregisters opentrekt om het maximale eruit te halen.
Sterk begeleid door de instrumentatie en met passie gebracht. Ik zou haast gaan geloven dat Bocelli ook een liefhebber is van Gerrard's originele versie.
Door de uiteenlopende stijlen van de nummers misschien een beetje een apart album van Bocelli, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er toch prima van heb kunnen genieten. De contrasten zijn groot, maar Bocelli flikt het om er (bij mij) mee weg te komen.
Verrassend sterke "Bocelli interpretaties" van deze bekende soundtracks.