Van Morrison - Avalon Sunset (1989)

Ik heb deze plaat voor alle duidelijkheid nog niet beluisterd, maar al het religieuze geleuter schrikt me op voorhand af. Deranged beweert dat de muziek spiritueel is en niet religieus, maar ik googelde even de tekst van het eerste nummer en vond dit fragment:

If you live the life you love
You get the blessing from above
He heals the sick and heals the lame
Says you can do it too in Jesus name

Toch behoorlijk Christelijk me dunkt? Ik vrees dat ik met deze plaat weinig zal kunnen

Avalon Sunset is juist zo'n beetje zijn meest christelijke plaat. Van Morrison zingt nu eenmaal vaak over zijn religieuze/spirituele zoektocht. Als je daar niet tegen kan, gewoon links laten liggen. Simpel toch.

Top album. Draai deze met enige regelmaat maar nog nooit een stem uitgebracht.

Orangefield.

Op het moment dat hij 'and the sun...' zingt.

En dan vallen dus die strings.

Dan weet je het:

Dit is een serieuze piece.

Meest uitgesproken gospelachtige album van Van.
Whenever God Shines His Light, in duet met Cliff Richard (geen kwaad woord over deze man) en When Will I Ever Learn to Live in God? zijn het meest uitgesproken in die richting. Contacting My Angel kun je als meer algemeen spiritueel opvatten.

En spiritualiteit in de bredere zin van het woord is er verder genoeg op dit album: de poëzie van Coney Island en de fraaie lovesong Have I Told You Lately . Toch dreigt het album hier en daar te verzinken in iets te flauwe nummers en zoete violen, zoals in I'm Tired Joey Boy en Orangefield.
These Are the Days vind ik dan wel weer een heel gedenkwaardige afsluiter.

Persoonlijk vind ik Van Morrison vaak een weinig sympathieke mopperende brombeer, maar hier doet hij echt zijn best het zijn fans naar de zin te maken. Toch ook best bijzonder dat er in deze blanke Belfaster van huis uit zoveel soul en blues zit. Groot talent, maar hij mag toch wel eens een keer glimlachen potdorie.

Ik heb Van Morrison altijd een bijzonder fascinerende artiest gevonden. Niet de gemakkelijkste artiest voor journalisten en naar verluidt ook moeilijk in de omgang met fans. Uit de interviews die ik met hem gelezen of gezien heb, spreekt vooral desinteresse en irritatie. Des te opmerkelijker is dat de muziek van de man juist in totale contradictie staat met zijn op het eerste gezicht lastige persoonlijkheid.

Er zijn namelijk weinig artiesten die op dusdanig smaakvolle en overtuigende wijze een sfeer te creëren waarin jazz, blues, soul, folk, gospel en rock aan bod komen. Zijn unieke stemgeluid, de melancholische inslag van veel van zijn songs en de vaak poëtische teksten hebben mij jaren geleden doen besluiten om veel van zijn albums te beluisteren, iets waar ik nooit spijt van heb gehad. Moondance en Astral Weeks kende ik al, maar deze Avalon Sunset heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen.

Het is een vrij spirituele plaat waarop Van’s band met God het centrale onderwerp is. Dat stoort mij niet, omdat ik zelf ook een belangstelling heb voor religie en spiritualiteit. De grootste hit van dit album, de catchy ballade Have I Told You Lately?, heeft mij nooit zo aangesproken. Ik associeer het op de een of andere manier altijd met Sky Radio, wellicht omdat de song daar lange tijd regelmatig voorbij kwam. Van heeft veel betere composities gemaakt, ook op Avalon Sunset. Op dit album behoren het aanstekelijke Daring Night, het poëtische Coney Island en het dromerige These Are the Days voor mij tot de hoogtepunten: 3,5*.

Denk persoonlijk dat dit iets met de aanwezigheid van Cliff Richard te maken heeft want verder is er niet één regel van Van die op deze manier het mystieke benadert.

Ja, Van The Man maakt van zijn hart geen moordkuil. Een aantal songs zijn religieus getint.
Het stoort mij verder niet zo. Nick Cave heeft er ook meestal wel een paar. Zolang het niet de overhand neemt, vind ik het eigenlijk wel best.
Lang niet meer gehoord deze. Staat niet bekend als een highlight uit zijn carrière. Maar er staan best mooie dingen op.

Mij niet bekend dat het zo niet bekend zou staan. Met Have I Told You Lately bovendien een behoorlijke klassieker aan boord die nog steeds geregeld voorbij komt her en der. Louter prijsmomenten voor mij op dit album. De hartverwarmend oranje herfstgloed nimmer treffender bezongen. Coney Island ook al zo'n wonderschoon stuk. Gecoverd overigens door niemand minder dan Liam Neeson.

Orangefield nog steeds een serieuze piece.

Waarschuwt gasten om niet te lollygaggen als de skyline van Den Helder aan je horizon opdoemt.

Is een quote van Black Thought.

Het komt me soms voor alsof Van Morrison in zijn solocarrière 20 jaar lang heeft gezocht naar de ideale vorm voor zijn muziek, en nadat hij die vorm op No guru no method no teacher heeft gevonden en op Poetic champions compose heeft geperfectioneerd lijkt daarna de tijd te zijn aangebroken om te oogsten. Avalon sunset is een perfecte plaat, met mooie nummers, subtiele arrangementen en een superromantische glans, maar tegelijkertijd begint hier de routineuze benadering: het lijkt bijna alsof Morrison dit soort muziek uit z'n mouw kan schudden, en met het experimenteren zijn wat mij betreft ook de scherpe randjes, de intimiteit en een deel van de intensiteit verdwenen. Zoals gezegd zijn de sterke composities en de ambachtelijke arrangementen nog altijd een genot om naar te luisteren, maar vanaf hier begon mijn belangstelling voor de man àchter de muziek af te nemen. Niet toevallig zijn mijn favoriete nummers hier dan ook de kleine en meest "naakte" momenten van Coney Island en I'm tired Joey boy.

Fijne sfeervolle plaat van Knorremans .Mooie liedjes waarbij het goed toeven is. De religieuze boodschap is niet storend voor mij. Het is geen kraker in zijn oeuvre maar uitermate onderhoudend en verzorgd. Morrison is toch altijd wel te betrappen op kwaliteit. Dat is hier niet anders .3 en halve ster

Vind ik ook. Dis is gewoon een zeer aangenaam zondagmiddagplaatje dat je in een zen-stemming brengt. Geen artistiek hoogtepunt in zijn carrière, maar zeker niet slecht. Prachtige, zij het erg zoete arrangementen, die de luisteraar als het ware helemaal inpakken. Misschien wat teveel violen en iets te veel nadruk op sfeer en stemming, waar de hoes wonderwel mooi op aansluit. Toch haalt-ie vanwege de eenduidige sfeer bij mij toch een krappe vier sterren.

Een commercieel hoogtepunt was het overigens wel, want mede dankzij de grote hit Have I told you lately stonden Van en dit album volop in de belangstelling van het platen- en cd-kopend publiek. Ook Orangefield en het opmerkelijke duet met Cliff Richard werden hits, in elk geval in de UK. Bij die laatste, en ook bij enkele andere teksten, ligt het religieuze aspect er dikker bovenop dan bij de meeste andere van zijn albums, maar ook ik kan het niet storend vinden.

Ik heb altijd begrepen dat Have I told you... Vans ode aan het Opperwezen was, maar het is later veelvuldig gecoverd, waarbij de artiesten in kwestie er vanuit gingen dat het een doodgewone lovesong was. Een interptretatie die, gezien de vaagheid van de tekst, ook best aannemelijk is.

Het brengt je in de stemming van hout hakken en water dragen?

Geen idee waar je het over hebt, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik over dingen praat waar ik geen verstand van heb. Ik bedoelde te zeggen dat de muziek op dit album mij in een aangename, lome stemming brengt waarin ik niets hoef, alleen maar lekker luisteren. Ik dacht dat dat 'zen' was, maar misschien heb ik die term altijd misbegrepen.

EDIT: al googelend kom ik er achter dat er kennelijk toch een relatie bestaat tussen zen en het houthakken. Weer wat geleerd. Maar nee, het is niet een activiteit waar ik normaal gesproken mijn zondagmiddag aan besteed.

Ik verwees ook naar Van Morrison zelf en zijn relatie met zen die uit een tekst op het volgende album blijkt:

Chop that wood, carry water
What's the sound of one hand clapping?
Enlightenment, don't know what it is

Van het oude zengezegde:
Before enlightenment, chop wood and carry water. After enlightenment, chop wood and carry water.

In het westen lijkt 'zen' (zijn) verwaterd tot relaxed zijn maar ik vermoed dat Van Morrison er met meer wijsheid over zong en in zijn zoektocht het godsbeeld dat hij op dit album nog voor ogen had mogelijk te beperkend en dogmatisch was gaan vinden.

Afgaand op de tekst van When Will I Ever Learn to Live in God? was het misschien nog maar een kleine stap, want het japanse woord zen is afgeleid van het chinese woord chán, wat het best te vertalen is als (meditatieve) aandacht. Met een beetje goede wil worden overbodige godsbeelden overboord gegooid en wordt het: When will I ever learn to live in chán?

Op die manier wordt het voor mij in ieder geval een inspirerende tekst in plaats van een ergerlijke godsdienstige boodschap.

Have I Told You Lately is volgens mij duidelijk in de eerste plaats gericht aan een geliefde want; ...at the end of the day, we should give thanks and pray to the one. Die (the one) komt er in de tekst pas bij omdat het allemaal aan hem te danken zou zijn.


ps: ik zou Osho (je link) niet aanraden als bron.

Dan laat ik die verder links liggen, ik was ook niet van plan me er verder in te verdiepen. Wel fijn dat je die tekst van Enlightenment aanhaalt, die vond ik altijd onbegrijpelijk, maar je uitleg werpt er wel een helder licht op.

Wat betreft dat religieuze aspect in Vans muziek: ik dacht dat hij rond deze tijd (van dit album dus, 1989) behoorlijk 'in de Heer' was, en ook andere teksten, bijvoorbeeld op Into the music, lijken daarnaar te verwijzen. Maar één album later blijkt hij zich dus ook met zen-boeddhisme ingelaten te hebben. Ach, zijn spirituele zoektocht heeft hem langs vele paden geleid, volgens mij. Uit mijn hoofd gezegd droeg hij het album Inarticulate speech op aan het opperhoofd van de Scientology-kerk, wat weer een heel andere club is. En daar was hij een paar jaar later weer klaar mee, gezien de titel No guru, no method, no teacher.

En wat die eigen interpretatie betreft: daar zijn we als luisteraar gelukkig vrij in. Op deze plaat ligt het religieuze/spirituele er wel heel dik bovenop, meer dan op de meeste andere VM-albums. Het hoeft voor mij niet, maar ik vind het ook niet storend.

inderdaad geen hoogtepunt uit 's mans oeuvre, maar wel een prachtig, sfeervol album van de Noord-Ier Van Morrison. tracks 1, 4, 5 en 8 verschenen als single, waarvan met name "Have I Told You Lately" commercieel succesvol was, net als het album zelf. een mooie "love ballad". de Schot Rod Stewart scoorde er een aantal jaren later een nog grotere hit mee. de "zoete arrangementen" ofwel strijkers op nummers als "I'm Tired Joey Boy", "Coney Island" en "Orangefield" voorzien deze nummers van een romantisch sausje en zijn weliswaar smaakvol, maar hadden van mij minder prominent mogen zijn. Georgie Fame (hammond organ) die later frequent meespeelde op zijn latere albums, speelde op dit album voor het eerst mee.
beschouw dit "Avalon Sunset" meer als een spiritueel album dat bij een beperkt aantal nummers religieus getint is.

favoriete tracks het opzwepende "Daring Night" en de weemoedige afsluiter "These Are The Days" voorzien van een prachtige melodie en idem tekst. een viering van het leven "There's only here, there's only now".

de karige remaster uit 2008 telt slechts 2 bonus tracks. een overbodige alternatieve versie van "Whenever God Shines His Light" en een fraaie cover van de aloude traditional "When the Saints Go Marching In", met een saxofoon partij van de man zelf.

de tekst van "These Are the Days"

"These are the days of the endless summer
These are the days, the time is now
There is no past, there's only future
There's only here, there's only now

Oh your smiling face, your gracious presence
The fires of spring are kindling bright
Oh the radiant heart and the song of glory
Crying freedom in the night

These are the days by the sparkling river
His timely grace and our treasured find
This is the love of one magician
Turned the water into wine

These are the days of the endless dancing
And the long walks on the summer night
These are the days of the true romancing
When I'm holding you oh so tight

These are the days that we must saviour
And we must enjoy as we can
These are the days that will last forever
You've got to hold them in your heart

Zoals voor velen van mijn generatie, was dit de eerste lp van Van the Man. Gebaseerd op het singlesucces van Have I told you lately? Afgezien van twee platen in mijn ouders’ kast, kende ik nog weinig van Van.

En voor de eerste houd je altijd een speciaal plekje. Deze vliegt nog met enige regelmaat de naald op, tot groot genoegen.