Chicago - The Chicago Story (2002)

Aardige verzamelaar van deze toch wel typisch Amerikaanse (soft) rock-groep. Chicago was wel éévna de eerste rockbands die ook een blazer-sectie introduceerde. Van dit verzamelalbum vind ik het alleen jammer, dat de singleversie van Hard to Say I'm Sorry erop staat en niet de langere albumversie. Op laatstgenoemde staat een zeer mooi outro.

Ik hou persoonlijk meer van hun vroegere peridode, waar er toch meer funk in hun muziek zat; 25 or 6 to 4 en Saturday in the Park zijn juweeltjes uit die tijd.

Later werd het méér een mainstream band, die met enkele rake ballads wist te scoren, en dan is de meligheid nooit ver uit de buurt.

Vandaar, nogal wisselvallig qua samenstelling, dit allegaartje.

3.5 toch hoor.

***1/2

Jaja, ik heb het inmiddels ook al aardig in de smiezen.
Heb laatst dus dat debuut aangeschaft, dat dus gewoon simpelweg geweldig is, en dan vraag ik me ook bij deze band af: Waarom in godsnaam??

Dit is toch wel een aardige verzamelaar maar de beste nummers stammen uit de begin jaren 70 en zoals i'm a man is toch 3 minuten gekortwiekt en dat is jammer want dan had sing sing sing er bijv. af gekund.

Dit is een complete verzamelaar van deze groep, maar de beste periode vind ik eind jaren '60, begin jaren '70 toen ze als één van de eerste groepen rock met jazz vermengden.
Later brachten ze meer ballades uit zoals "If you leave me now" en "Wishing you were here" (allebei klassenummers) waarmee ze ook hier doorbraken.
Vanaf de jaren '80 vond ik Chicago minder omdat hun sound steeds gladder en inspiratielozer werd.

alle singles van de eerste periode zijn uitmuntend ( 25 , beginnings , does anybody , i'm a man , questions , make me smile ) maar dan is er een verandering opgetreden waardoor alles echt slecht werd , heel triestig vind ik dat .

nou de meesten zijn nog wel te pruien hoor zoals lowdown, hard habbitt ed.

Maar sing, sing, sing is wel echt bagger!

ja, d'er staat echte crap op en een dubbelcd kopen voor 5 zeer goeie nummers is te veel voor me

De nummers uit de jaren '70 (die meer jazzy getint zijn) vind ik zeer goed, maar de jaren '80-nummers vind ik heel wat minder (meliger en gladder).
Blijkbaar staan de nummers niet in chronologische volgorde omdat je dan goed kan horen hoe deze band bergafwaarts gaat.

Ik sluit mij aan bij de meesten.Chicago was een originele band eind 60er en begin 70er jaren.Veel koper,muzikaal prima in orde en geweldige frisse nummers,die anno nu nog steeds als een dijk klinken.
Jammer dan inderdaad dat de groep op een gegeven moment als een gezichtloos glad AOR collectief gaat klinken,zonder eigen smoelwerk.
Dat ze dan nog hits blijven scoren zegt mij niet veel.
Typisch zo'n groep die maar bleef uitmelken.
Ze schijnen overigens nog steeds te bestaan en touren voornamelijk door de states.In een overigens nog redelijk originele samenstelling.Peter Cetera is al een jaar of 20 uit de band.

Erg goed overzicht van Chicago. Alleen 1 klein minpuntje: de single versie van Hard To Say I'm Sorry staat erop..Dat had de lange versie moeten zijn!

Favo's zijn Hard To Say I'm Sorry, Street Player, Look Away, Stay The Night, I'm A Man en 25 or 6!

I'm a man staat er ook in de korte uitvoering op!

Verzamelaar waarin je kunt horen dat hun beste nummers wat mij betreft in hun beginperiode liggen.

De eerste 8 cd's van Chicago gaan, om in Mume termen te blijven, van 5 naar 3,5 sterren. Van maatschappijkritische ferme jazz en rock naar de typisch Amerikaanse, cleane en vrij softe rock en ook ballads.

Er staat toch nog wel wat op deze verzamelaar hoor, van deze periode.
Alleen al voor die nummers kun je niet al te zeer dalen in je sterren.

Na het overlijden van Terry Kath nam Peter Cetera de tent over, vanwege If you leave me now en andere aalgladde commerciële nummers, waar hij een patent op had.

Moet je dan zeggen: ik wil dat alleen maar afzetten tegen wat in het verleden is gemaakt en dus afbranden?
Of moet je zeggen: ach, Colour my world is sowieso een aardig nummer als je dat op z'n eigen krachten beoordeeld en niet vergelijkt met 25 or 6 to 4?

Trouwens, je krijgt mij ook niet kwaad met Just you 'n me, Old days, I've been searching so long of Wishing you were here.

Na Chicago 17 (1984) had ik het wel een beetje gehad met Chicago. Deze verzamelaar maakt het mogelijk nog een aardige compilatie te maken van de periode daarna.

Elke band met een landurige geschiedenis heeft wel te maken gehad met schokkende personeelsmutaties, Chicago niet uitgezonderd.
Toch komt hun veelomvattende, haast encyclopedische hoeveelheid werk uiteindelijk aan de goede kant van de streep terecht.

Alle 30 cd's hoef je daar niet voor aan te schaffen. Ik zou zeggen: koop de eerste 8 en daarna deze verzamelaar.

Chicago had met hetzelfde euvel te maken als de Doobie Brothers destijds met Michael McDonald, toen die meer de huis, tuin en keuken soul met zich meebracht...welliswaar met een mooie stem, maar evenzo. Chicago heeft zijn eigen McDonald in Peter Cetera, die na de monsterhit If You Leave me Now ook de smaak te pakken kreeg van huis, tuin en keuken muzak. Weg waren de jams, de hoorns en de intensiteit die zo voor hen sprak in de begintijd van deze -toch wel- vette band.
Vooral cd 1 heeft het merendeel van de muzak waar ze een patent op leken te hebben, maar cd 2 laat horen dat het ook wel eens anders is geweest.
Edoch, If you leave me now, You're the inspiration en Baby, what a big surprise zijn goed in hetgeen wat ze prentenderen te zijn. Look Away mag er ook nog zijn, zonder Peter Cetera toendertijd. Maar daarnaast staan er toch wel heel veel vullers op, die niet beklijven.
Dat i.t.t. 25 or 6 to 4, Saturday in the Park en Questions 67 en 68. In retrospectief is zelfs een Stay the Night nog wel aardig. Soit, een goed overzicht bied het wel, maar wegblazen doet het me niet...daarvoor hebben ze die teveel wegelaten.

Hoe komt het toch dat ik hier graag naar luister?

Toch wel de beste verzamelaar van Chicago op 2 CD's.. Dit mede door de uitstekende re-mastering, de lange uitvoeringen van Make me smile, I'm a man (de single was een edit van net over de 3 minuten) en 25 or 6 to 4 en de uitstekende informatie in het boekje.. Enige nadeel misschien is dat de tracks niet chronologisch zijn neergezet. In 2011 is een andere dubbel verzamelaar uitgekomen (the ultimate collection), waar dat wel enigszins is gedaan, maar hier staan soms (rare) edits op, en ik vind de geluidskwalitiet bij sommige nummers net iets minder. .

Ik sluit me aan bij de vorige sprekers: het beste van Chicago lag natuurlijk in de beginperiode, zeg maar de eerste zeven albums. Daarna werd het geleidelijk minder, vooral nadat de band onder de sturende invloed van zanger/bassist Peter Cetera doorkreeg hoe je gemakkelijke hitballades schreef (vanaf If you leave me now, hoewel ik een vergelijkbaar nummer als het met Beach Boys-harmonieën opgeluisterde Wishing you were here dan weer prachtig vind in zijn soort).

Dat maakt deze compilatie wat schizofreen, vooral ook omdat hij niet chronologisch is samengesteld. Wellicht hebben de samenstellers dat bewust gedaan, omdat de geleidelijke neergang dan wel érg nadrukkelijk onder de aandacht komt. In feite hoor je hier, net als bijv. bij een compilatie van de Doobie Brothers, twee heel verschillende bands.

Het gekke is dat is sommige latere Chicago-nummers als Hard habit to break, Hard to say I'm sorry, Stay the night, Along comes a woman en Look away op zichzelf nog best te pruimen vind. Natuurlijk, het zijn commerciële radiohits, maar in hun soort best goed gemaakt. Maar ze steken nogal bleekjes af bij het materiaal dat Chicago tot halverwege de jaren zeventig produceerde.
Het werkt ook niet echt goed als je de ene 'stijlperiode' regelmatig laat afwisselen met de andere. Ik had liever gezien dat ze hier twee CD's hadden samengesteld in chronologische volgorde, dus de eerste met de Terry Kath-era (t/m 1978) en de tweede met de hits uit de later periode. Dat luistert gewoon lekkerder en dan kun je zelf kiezen voor welk soort muziek je in de stemming bent. Overigens zet ik de acht sterretjes die ik bij mijn favoriete nummers mag plaatsen wel allemaal bij de tracks op de tweede CD, dat is natuurlijk wel veelzeggend...

Per saldo is dit toch een redelijk volledige verzamelaar, die (bijna) het hele verhaal van Chicago wel vertelt in een notendop. Ook hulde dat ze gekozen hebben voor de lange versie van Make me smile en in elk geval een langere versie van I'm a man (al is het niet de volledige albumversie, maar daar zijn hitverzamelaars nu eenmaal niet voor bedoeld.
En wat Hard to say I'm sorry betreft: tja, dat staartje waar hierboven op gedoeld wordt, is eigenlijk gewoon een ander (kort) nummer. Het heet Get away, en gek genoeg staat het ook gewoon op de single die ik ervan heb. Dus in feite bestaat er niet zoiets als een ingekorte singleversie: de single bevatte gewoon de volle vijf minuten van Hard to say I'm sorry/Get away. Maar dat ze hier kozen voor het Hard to say I'm sorry-gedeelte, dat kan ik op zich wel weer billijken.

Gelukkig heeft deze compilatie dan weer wel de singleversie van Street player...

Dit was bijna een ideale verzamelaar voor deze uitstekende band, de trackselectie is erg sterk. Het is alleen erg jammer dat ze beginnen met de latere ballads en eindigen met de sterkere rockers uit hun vroegere periode. Als de eerste disc hun eerste 8 albums coverde en de tweede de rest, had dit album iets completer gevoeld