Van Morrison - No Guru, No Method, No Teacher (1986)

Deze had ik al een tijdje niet meer gedraaid, maar nog vóórdat ik hem oplegde wist ik al dat ik hier wel 5* aan kwijt zou kunnen. Wat ik echter was vergeten was hoe goed en consistent dit album precies is : tien fantastische composities die niet uitblinken door complexiteit of virtuositeit maar wel door emotionele zeggingskracht, gespeeld door een band waar ditmaal vooral de hobo, de sopraansax en de superheldere akoestische gitaar eruit springen, en geproduceerd met een extreem warme sound. Hyperromantisch (natuurlijk met uitzondering van Thanks for the information), zeer gedreven en met een geweldige opener, een fantastisch titelnummer en een heerlijke up-tempo-uitsmijter.
        Nog een paar opvallende dingen. De statistieken : op het moment dat ik dit schrijf staat deze plaat met een gemiddelde score van nèt geen 4,00 (3,99) op de vijfde plaats van hoogst gewaardeerde Morrison-albums, achter Moondance (4,17), Veedon fleece (4,16), Astral weeks (4,14, Morrisons enige plaat in de MusicMeter-top-250, momenteel op nummer 112) en Into the music (4,04).
        Verder is het mij ónmogelijk om bij het "doo doo de doo doo" van het dameskoortje op A town called Paradise níét aan Walk on the wild side te denken – het is bijna zó evocatief dat ik haast denk dat het een knipoog of een eerbetoon aan Lou Reed is, en zo speelt Morrison tegelijk zelf op hilarische wijze voor "copycat".
        En tenslotte vermelden de geprinte lyrics dat Morrison in Thanks for the information omstreeks 3'10 "Never give a sucker an even break" zingt, maar op de plaat zelf zingt hij iets in de trant van "subliminal dummy test on MTV". Dat zal Mercury wel niet in het officiële tekstboekje hebben willen opnemen...

heb weinig toe te voegen aan de lovende commentaren hierboven. magistraal album van "Van the Man".
wat mij betreft zijn beste album uit de eighties en Top 5 materiaal binnen zijn geweldige oeuvre.

10 ijzersterke eigen composities van de man, die de hoogtijdagen van zijn muzikale verrichtingen uit het verleden, in herinnering brengen. een album dat ik op een bepaalde manier altijd associeer met de lente, wellicht ingegeven door de warme, pastorale klanken van nummers als "The Warm Feeling" en "In the Garden". vanaf de folky ballad opener "Got To Go Back" tot de up-tempo afsluiter "Ivory Tower" is het van begin tot eind genieten geblazen. tegenwoordig zou men dit een "Grand Cru" album noemen.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at Studio D., Sausalito, California
Record Plant, Sausalito, California
Townhouse Studios, London

de muzikanten op dit album:
Jeff Labes: piano & synth.
David Hayes: bass
Chris Michie: lead guitar
John Platania: additional lead guitar
Baba Trunde: drums
Richie Buckley: tenor & soprano saxes
Martin Drover: trumpet
Kate St. John: coranglais & oboe
Bianca Thornton, Jeane Tracy, June Boyce, Rosie Hunter: back up vocals
String arrangement on "Tir Na Nog": Jeff Labes
String section leader: Terry Adams
Harp on "Tir Na Nog": Nadine Cox

Om de zoveel tijd heb ik weer een periode van 1 of 2 weken waarin ik een flink aantal albums uit Van's rijke catalogus draai. De vorige keer ben ik bewust de albums gaan beluisteren, die ik destijds tot de mindere vond behoren. De resultaten waren bijzonder: veel van die albums kunnen zeker niet tippen aan de stuk of 8 meesterwerken, maar bleken toch ook wel weer eens heel stuk beter dan ik ze destijds beoordeelde.
Omdat ik nu weer in zo'n periode zit doe ik het eens 'andersom': ik beluister nu zijn beste albums om er achter te komen of ik ze nu nog zo extreem goed vind, of dat dit nu bij nader inzien een tikkie minder is.

Na Into the Music dacht ik destijds dat Van dit niveau nooit meer zou halen. Maar Common One bleek welhaast nog beter. Het daarop volgende trio Beautiful Vision, Inarticulate Speech of the Heart en zelfs A Sense of Wonder bleken nog prima albums.

Ik was tot dan toe best tevreden. En toen verscheen No Guru, No Method, No Teacher. Dat album verbijsterde mij destijds behoorlijk omdat het naar mijn mening Into the Music en Common One zelfs overtrof.

Na herbeluistering kom ik op die laatste woorden een beetje terug. Maar wat is het toch nog altijd een fantastisch album dat het predikaat 'meesterwerk' zeer zeker verdient.

Prijsnummers vind ik Got to Go Back en In the Garden. Maar terwijl ik dit schrijf besef ik dat ik tegelijkertijd alle andere nummers een beetje tekort doe ...