Van Morrison - No Guru, No Method, No Teacher (1986)

Op dit moment gaan mijn Van cd's aardig omhoog in de waardering. Komt wellicht door het lekkere weer van dit moment en de relaxte stemming waarin ik verkeer.

In the garden is gewoon een heerlijk nummer. Ik heb verder nog maar 4 andere cd's "van de man".
Heeft meerdere goede platen gemaakt zie ik...

Minder geciteerd album in de lijstjes, maar geheel onterecht. Biezonder sfeervol album van VAN THE MAN, een meester in componeren van tijdloze liedjes.
Onbeperkt houdbaar overigens ! 4.5 sterren **** 1/2

Beter dan het vorige album al blijft het mij wat te bloedeloos en dat terwijl Van the Man toch echt erg mooie albums heeft gemaakt. In the Garden is een voorbeeld van wat de man in huis heeft. Jammer dat we dat nog maar zo sporadisch op de albums aantreffen.

Heerlijk relaxed album met voor mij als favorieten The warm feeling en In the garden

Een heerlijke, warme plaat. 4.0

Prachtig, sfeervol en tijdloos album, één van de beste van Van Morrison. Alle 10 tracks vind ik uitstekend, vooral "Got to Go Back" en "In the Garden". Van mij de volle 5 sterren!
Samen met Paul Simon is hij één van de weinige oudgedienden die in 1986 met een meesterwerk op de proppen kwam.

Dit vind ik persoonlijk Van Morrison zijn mooiste plaat, een soort religieus album, maar een absoluut meesterwerk.
Ruim 50 minuten prachtmuziek.
In The Garden & Tir Na Nog springen er wat mij bereft bovenuit.

Was weer even lekker ergeren in muziekkrant oor. een of ander pikkie geeft zijn oordeel over heruitgaven van diverse Van CD's. Van de 6 stuks (of zo) moest men deze maar overslaan. D'r uit met die goser.. Verwacht van een Popjournalist wel een beetje diepgang ....

In de laatste Heaven was het anders: daar werd deze terecht op waarde geschat, maar vreemd genoeg werd Veedon Fleece daar minder gewaardeerd.....
Beide recensenten hebben het natuurlijk mis.

Zo zeg, die hebben het mis... En het erge is dat er mensen zijn die daar waarde aan hechten, zoals ik dat ook wel een tijd heb gedaan bij OOR.

niet de 1e keer dat ik dat lees in oor. Het gaat hard achteruit met dat blad. Hmm qua oplage stelt dat hele blad natuurlijk ook niets meer voor ... Jammer hoor want ik heb warme herinneringen aan muziekKRANT oor , buiten het feit dat ik zowel nieuwe als oude muziek ok vind.

Heb er nog 2 nummers extra bij en vooral dat laatste nummer is mooi, lonely at the top.

Pracht plaat heb in 1 keer er een stuk of 6 gehaald van Van the man.

Ik heb er nog een halfje bijgedaan want voor mij behoort deze samen met Moondance, Veedon Fleece en Astral Weeks tot het allerbeste van Van Morrison.

Absoluut de waarheid - nou ja, de onze - prachtalbum; Go To Go Back, In The Garden, Here Comes The Knight, One Irish Rover, het album bulkt van sfeervolle songs, zoals we dat van de norse bard gewend zijn.
Euh... Tupelo Honey mag je nog bij dat lijstje bijvoegen, Kronos!

Goed album. Van zijn jaren tachtig werk kende ik alleen nog het matige "Avalon Sunset". "No Guru, No Method, No Teacher" bevat vele hoogtepunten zoals 'In The Garden', 'Got To Go Back' en 'Foreign Window'. Perfect voor een zomeravond. Toch gaat mijn voorkeur uit naar Van's albums tussen 1968 en 1974, plus "Into The Music". Toen was deze muzikale grootheid, zoals we allemaal weten, op zijn allerbest.

Ik vraag me af of ik inmiddels genoeg VM in huis heb. Misschien ga ik binnenkort ook "Poetic Champions Compose", "Common One", "Inarticulate Speech Of The Heart" of "Hymns To The Silence" kopen.

Dit album vind ik vreselijk goed, mijn persoonlijke favoriet van Van The Man.
De titels die je ( nog ) overweegt te kopen van hem zijn eveneens mooie albums waar Inarticulate Speech Of The Heart er wat mij betreft uitspringt.
Ik mis in je betoog het album Beautiful Vision uit 1982, misschien heb je de plaat al maar wanneer dat niet het geval is is dat een regelrechte aanrader met het schitterende instrumentale Skandinavia en het fraaie Cleaning Windows.

Bedankt voor de aanbevelingen, TS. Ik denk dat ik "Inarticulate Speech Of The Heart" binnenkort zal aanschaffen. "Beautiful Vision" zie ik eigenlijk nooit bij de hoogst gewaardeerde Van Morrison albums staan, maar als ik die tegenkom neem ik 'm wel mee.

Enne..vergeet 'into the music' niet

"The warm feeling" komt van binnenuit. Je begrijpt direct wat de man bedoeld als "as i sat by you" de volgende tekstregel is. Eindelijk weer eens een album van Van Morrison dat net iets dieper gaat dan de voorgaande.

Het eerste album dat ik kocht van Van The Man, destijds op vinyl nog. Nu ik inmiddels alles van hem heb beluisterd is het nog steeds een favoriet. Alleen Into The Music en Moondance vind ik nog een tikkeltje beter.

Hoogtepunten zijn:
In the Garden
Tir Na Nog
Here Comes the Knight
Got to Go Back
Oh the Warm Feeling
Foreign Window (gaat dit over Bob Dylan?)
A Town Called Paradise
One Irish Rover

Opvallend hoe weinig gedateerd deze plaat klinkt. Niks geen jaren tachtig sound, en een eigen stijl die volstrekt uniek en tijdloos is.

"A Town Called Paradise", opent met "Copycats ripped off my words / Copycats ripped off my songs / Copycats ripped off my melody..." Hierbij wordt in de eerste plaats verwezen naar epigoon Bruce Springsteen.

Tekstueel trouwens ook een bijzonder fraai album!

Beautiful Vision is zeer de moeite waard (staat zeker in mijn top 10 albums van Van).

Ik zou nog even wachten tot de remastered versie van Beautiful Vision wordt uitgebracht. Deze bevat nog twee bonus tracks:

"Cleaning Windows" (alternative take)
"Real Real Gone" (alternative take)

Ben erg blij met dit album!
Ik ga 'Van' steeds meer waarderen.
Meesterwerk.
'Ivory Tower', 'Got To Go Back' en 'In The Garden' zijn mijn favorieten.

Een van zijn beste platen. Ik was destijds blij verrast met deze plaat want wat hij de jaren daarvoor maakte, kon me nauwelijks boeien. Op "No Guru..." trof ik zomaar vier nummers aan flink indruk maakten, namelijk nr 1-2-5 en vooral 9, One Irish Rover. De plaat als geheel ademt een relaxte sfeer. Jammer genoeg doet de hoes een beetje afbreuk aan het geheel, die ziet er niet uit.

Een halfje verhoogd, fantastisch sfeervolle en rustgevende plaat.
Poetic Champions uit 1987 ligt volledig in dezelfde lijn van No Guru, en dat was mijn kennismaking met Van Morrison. Die twee mid-80s platen zijn nog steeds mijn favorieten van de man.

Dit is zalf voor je oren.

Nog altijd fantastisch en in mijn top 5 van Van the Man

Deze had ik al een tijdje niet meer gedraaid, maar nog vóórdat ik hem oplegde wist ik al dat ik hier wel 5* aan kwijt zou kunnen. Wat ik echter was vergeten was hoe goed en consistent dit album precies is : tien fantastische composities die niet uitblinken door complexiteit of virtuositeit maar wel door emotionele zeggingskracht, gespeeld door een band waar ditmaal vooral de hobo, de sopraansax en de superheldere akoestische gitaar eruit springen, en geproduceerd met een extreem warme sound. Hyperromantisch (natuurlijk met uitzondering van Thanks for the information), zeer gedreven en met een geweldige opener, een fantastisch titelnummer en een heerlijke up-tempo-uitsmijter.
        Nog een paar opvallende dingen. De statistieken : op het moment dat ik dit schrijf staat deze plaat met een gemiddelde score van nèt geen 4,00 (3,99) op de vijfde plaats van hoogst gewaardeerde Morrison-albums, achter Moondance (4,17), Veedon fleece (4,16), Astral weeks (4,14, Morrisons enige plaat in de MusicMeter-top-250, momenteel op nummer 112) en Into the music (4,04).
        Verder is het mij ónmogelijk om bij het "doo doo de doo doo" van het dameskoortje op A town called Paradise níét aan Walk on the wild side te denken – het is bijna zó evocatief dat ik haast denk dat het een knipoog of een eerbetoon aan Lou Reed is, en zo speelt Morrison tegelijk zelf op hilarische wijze voor "copycat".
        En tenslotte vermelden de geprinte lyrics dat Morrison in Thanks for the information omstreeks 3'10 "Never give a sucker an even break" zingt, maar op de plaat zelf zingt hij iets in de trant van "subliminal dummy test on MTV". Dat zal Mercury wel niet in het officiële tekstboekje hebben willen opnemen...

Dat is apart, want in de zevende editie van OOR's Popencyclopedie (en wellicht ook wel in andere edities) wordt deze - overigens terecht - als een meesterwerk beschouwd, in de lijn van de vrije sfeer van Astral Weeks. Valt me tegen hoe inconsistent OOR dan in feite is.... maar inderdaad, zal vast een jonge vogel zijn geweest, zonder enige kennis en besef van historie.

En voor m’n ziel.

Wat kan deze plaat me troosten.

Van Morrison, de man die indruk op mij maakte ten tijde van Them. Niet dat ik die tijd zelf heb meegemaakt, maar al struinende door de platencollectie van mijn ouders stuitte ik ergens in de jaren 80/begin jaren 90 op een single van Them. Naar mijn weten was dat Here Comes the Night. Hoewel ik niet meer weet of dat de A-kant betrof of de B-kant. Niet dat het uitmaakt want Van was de grote blikvanger van die band, ook toen had hij echter al zijn nukken, resulterend in het vertrek van bandleden. Een solo-carrière bleek een logisch alternatief, met name in de jaren 70 was Morrison op creatief gebied uiterst succesvol. Hij wist als geen ander Rhythm & blues te vermengen met genres als folk, country, jazz en soul. Zijn soulvolle stem bleek ook aan variëteit en diepte te hebben gewonnen. Dan deze plaat, het eerste wat opvalt is de heerlijke productie, als een warme deken op een koude winterdag. Het betreft 1986, een dergelijke productie was zeker geen automatisch gegeven in die tijd. Got to Go Back zet de toon voor de rest van het album; veelal rustige songs, fraai gearrangeerd en redelijk afwisselend. Vrouwelijke achtergrondvocalen, mooi subtiel pianowerk en het toevoegen van blaasinstrumenten vergroot de variatie. En dan de stem; krachtig, breekbaar en zalvend, onze Ierse bard levert vakwerk. Hoewel enkele songs door het wat trage tempo soms wat lang aanslepen ga ik net niet volledig voor de bijl. Maar ach, dat is een ook een beetje azijn pissen. No Guru is een uitstekende worp die wat mij betreft de competitie makkelijk aankan met zijn beste platen uit de jaren 70.