The Divine Comedy - Victory for the Comic Muse (2006)

Sufjan Stevens is momenteel een grote naam in de muziekwereld. Iedereen lijkt met hem weg te lopen en critici dragen hem op handen. Wanneer komt dan eens eindelijk de grote doorbraak van Neil Hannon alias The divine comedy?

Niet dat ze exact dezelfde muziek maken, maar ik zie toch wel een hoop overeenkomsten. Zowel Neil als Sufjan grossieren in zwierige kamerpop, volgepropt met weelderige arrangementen, toeters en bellen. Sufjan hanteert hooguit wat andere instrumenten (alhoewel, wat hoor ik daar aan het begin van het nummer Mother Dear? Een banjo!) dan Neil (die vooral zijn clavecimbel koestert) en bij Neil draait het vooral om ironie en spot.

Ik betwijfel of de critici nu ineens The divine comedy massaal zullen omarmen, maar aan de kwailteit van dit album (qua titel een knipoog naar de allereerste EP van The divine comedy uit 1990, Fanfare for the comic muse) zal het in ieder geval niet liggen. Sterker nog: Dit is misschien wel het beste album van The divine comedy. Sterke zwierige popnummers met een kop en een staart en in vergelijking met het vorige album Absent friends wat minder orchestraal en vrolijker. Gaat dat horen!

Ik moet echt meer van The Divine Comedy gaan luisteren. Laatst draaide ik Promenade, het enige album dat ik van ze/hem heb, weer eens en ik vond het toch wel weer erg mooi. Het is zo'n band waar ik me nog nooit erg in verdiept heb, terwijl het wel echt iets voor mij is. Ik zal eens het een en ander op mijn verlanglijst zetten.

Diva Lady, de eerste single, is alvast geweldig!
Ik kijk erg uit naar dit album.

Maak dan je borst maar nat, want dat is nog één van de mindere nummers van het hele album.

Ik verheug me al op deze plaat, en ze spelen op 5 augustus op het Haldern festival, het leukste -gelukkig nog altijd niet door de grote massa ontdekte- festival in de buurt.

Ik luistert het nu voor de eerste keer en moet toch zeggen dat hier meer mee heb dan met Sufjan Stevens niet dat Sufjan Stevens slecht is maar dit vind lekkerder op dit moment

Dat misschien mag er onderhand wel af, dit is gewoon het hoogtepunt uit het oeuvre van The divine comedy. Na vele draaibeurten kan ik niet anders concluderen dan dit en gaat er een halve ster bij.

Vooral de nummers A lady of a certain age en The plough zijn ware meesterwerken. Niet aan muzikaal de hoogtepunten, maar ook tekstueel (het eerste nummer gaat over de facade achter een rijke vrouw en het tweede over een man met teleurstellende ervaringen met de (macht)spelletjes van de gevestigde orde) erg sterk. 4,5*.

"Stijlvol." Dat is hoe men The Divine Comedy alias Neil Hannon het best kan omschrijven in één woord. Een nieuw album is dan ook telkens iets om naar uit te kijken en het was met hoge verwachtingen dat ik aan "Victory for the Comic Muse" begon. Terecht, zo blijkt.

"If there's a war, I'll sleep with you before you get killed", zo begint het dialoogfragment uit een (niet-bestaande) fiftiesfilm die het album opent waarna het orkest in gang getrapt wordt en de heerlijke pastiche "To Die a Virgin" start. Pubers & hun belachelijke frustraties: er worden te weinig popsongs over gemaakt.

"Mother Dear" zet de goede lijn verder en is de eerste niet-genante "ode aan mijn moeder" in de moderne geschiedenis. Ook eerste single "Diva Lady" draaft lekker verder en houdt de vrolijke sfeer erin, met behulp van trompetjes en andere fijne blaasinstrumenten.

Maar zoals we dat van The Divine Comedy gewend zijn houden de dartele frivoliteiten uiteindelijk halt om plaats te maken voor pathos uit de bovenste schuif : "Lady of a Certain Age" is hoe Jacques Brel zou geklonken hebben moest hij twintig jaar later geboren zijn in Noord-Ierland.

De A-kant (voor die twee mensen die nog vinyl kopen) wordt afgesloten met "The Light of Day", Divine Comedy by the numbers. Leuk, maar een beetje een anti-climax na al het voorgaande. "Threesome" is daarna een gezellig piano-intermezzo dat de scheiding met kant B aanduid voor de mensen met CD-spelers en voor de vinylliefhebbers het signaal geeft dat ze hun plaatje moeten omdraaien.

Deel 2 opent met een cover van The Associates' "Party Fears Two" die het rommelige origineel eindelijk de studiotijd geeft die het verdient en op die manier de meest geslaagde coverversie is sinds Soft Cell vond dat "Tainted Love" een beetje meer oomph kon gebruiken.

De originele nummers op het tweede deel van de plaat halen niet meer het niveau van het openingssalvo, al zou dat natuurlijk ook bijzonder moeilijk geweest zijn. Desalnietemin zijn "The Plough" - een aanklacht tegen de gehele wereld- en (het refrein van) "Count Grassi's Passage over Piemont" pure, ongedistilleerde genialiteit. Zelfs de "mindere" nummers lijken alleen maar te neigen naar middelmatigheid omdat ze omsingeld zijn door zulke fantastische songs, wat we hen moeilijk persoonlijk kwaad kunnen nemen.

Na "Regeneration" en "Absent Friends" heeft Hannond met "Victory for the Comic Muse" een derde meesterwerk op rij afgeleverd. Een overwinning voor the comic muse, maar ook voor de elegante popmuziek. Cheerio, good fellow, I do say!

Ik heb nog nooit naar deze band geluisterd, maar moet zeggen dat ik nu toch wel heel nieuwsgierig ben geworden. Fijne recensie me-in-honey.

Grappig dat Sufjan Stevens en Neil Hannon hier in één adem genoemd worden.... Twee favorieten van mij, maar geenszins te vergelijken; Neil, die bombast niet schuwt en veel, heel veel vette knipogen in zijn werk verwerkt, en Sufjan, die in z´n eentje met banjo en breekbare stem Paradiso stil krijgt... Overeenkomst is natuurlijk dat beiden een muzikaal genie zijn, en dat ik beiden bij toeval heb leren kennen als respectievelijk voorprogramma van Tori Amos(!!) en uitje op de zondagmiddag.

Met Victory for the Comic Muse heeft Neil zijn samenwerking met Joby Talbot vaarwel gezegd, eindelijk.... Die begon met Casanova, een plaatje waar je tegen het einde helemaal in een deuk ligt omdat Talbots orchestratie een zeer geslaagde persiflage is op jaren zeventig liftmuziek. Bij Absent Friends begon het een beetje te irriteren, want de persiflage werd ernst en de inbreng van Neil verdween daardoor een beetje naar de achtergrond. De bombast werd me een beetje veel I must say. En als je dan demo´s en b-kantjes luistert dan blijkt dat Neil het best nog kan, met strijkkwartet of in kleine bezetting (met name ´Our Mutual Friend´, met band i.p.v. orkest).

Met Victory... hoor ik weer wat terug van Promenade en Liberation, en dat doet mij deugd. De orchestratie is aanwezig maar niet overdreven (arrangementen van Neil en niet van Joby). Een heerlijk zomers plaatje!
Nog even de knuppel in het hoenderhok: ik ben al jaren van mening dat Neil de nieuwe Burt Bacharach is. Als hij een liedje afstond voor het songfestival zou Ierland eindelijk weer eens winnen!!!

Wel jammer dat de aanhang in Nederland te mager is om hem weer eens deze kant op te lokken, want een concert van The Divine Comedy is altijd wel geslaagd, met verrassende covers (Radioactivity van Kraftwerk, en laatst ook gedownload No one knows van Queens of the Stone Age) en gewoon klasse muzikanten!

Als bewonderaar ben ik al menigmaal de grens overgegaan om TDC te zien, want ons land wordt structureel gemeden(te kritisch?).

Na het beluisteren van dit album is de liefde een beetje over........ Waarom? o.a. omdat de stem van Neil Hannon een beetje ijl en iel is weggedrukt in de muziek.
Verder zijn er maar een paar prettige nummers op deze CD.
*To die a virgin: wel erg makkelijk songfestivalliedje. Jeff Lynn-achtig niemendalletje
*Mother dear: Neil, hoe durf je! Na dertig jaar het engelstalig antwoord op"Dat is toch je moedertje" van Corry Konings.
*Diva Lady: aardig nummer, beetje vlak
*A lady...: Dappere poging om er weer wat van te maken. Helaas komt "Voorbij" van Paul de Leeuw steeds bij me op en dat is geen compliment.
*Light of day: Meer Becel-light! Wat een flets en vlak nummer!
*Threesome: Kaderloos triootje? Leuke nieuwe NCRV-tune van een minuutje
*Party fears: Dit kunstje kennen we al van "Tonight we fly". Dit keer een meer Associates-achtig melodie-lijntje en het vrolijke rampspoedritme van "Road to nowhere"van de Talking Heads
*Arthur C.:Hier hebben we het absolute dieptepunt te pakken. De nieuwe George Baker Selection laat van zich horen...... Una Paloma Blanca, maar dan slechter!
*The Plough: Hier komen we weer even thuis!
*Count Grassie:Bravo Neily! Intelligent en spannend
*Snowball: Mooi nummer, stemmetje weer te iel Neil!

Ai Avando, je sabelt het wel wat heel makkelijk neer. Ik moet je op sommige punten gelijk geven (Mother dear had voor mij ook niet gehoeven - Me-in-honey noemt het het eerste niet genante ode aan moeder-nummer: niet mee eens . Luister maar eens naar ´Mother stands for comfort´van Kate Bush, op Hounds of Love. Ik gruwel ook een beetje van Moederlief van Neil, maar het is ongetwijfeld heel lief en oprecht bedoeld), maar op vele punten ook niet.
To die a virgin: hiervan had ik verwacht dat hij de single zou maken, niet van Diva Lady, ik bedoel, dat refreín... Volgens mij wist Neil niet wat hij nog aan Diva Lady kon toevoegen dus werd het maar o-o-o-o-o-o-o-o-oooo....o-o-o-o-o-ooo-ooo. Inderdaad wel een beetje zwakjes, niet van hem gewend. Maar Diva Lady gaat dan ook helemaal nergens over.
Arthur C. Clarke vind ik heel grappig en verrassend: de eerste keer dat ik het hoorde was ik erg verrast door de wending in het nummer van het tv-programma naar zijn meisje. Ik moest echt lachen en dat had ik al een paar platen niet meer gedaan!
Ik ben blij dat bij mij in elk geval de liefde weer is opgebloeid. Ik sluit niet uit dat ik mij binnenkort ook maar eens naar het buitenland ga begeven voor een concert.

'Mother stands for comfort' zou ik geen ode-aan-moedernummer durven noemen, dat lijkt me een iets te letterlijke interpretatie van de songtekst.

wauw , erg leuk dit! enorme meevaller, 4 sterren van mij

Misschien nog een tip voor Avando: luister ens naar de songs van Stephin Merritt / The Magnetic Fields. Ook briljant, voor als je naar iets nieuws op zoek bent.

Bekend probleempje bij deze band(wat mij betreft) de boel stort in na 4/5 goede nummers.

Net Diva Lady gehoord. Eenvoudige, catchy song. Smaakt naar meer!

Mwah, ik heb nu een handvol nummers gehoord en het valt me tegen. Na een paar songs weet ik het wel... Het is me ook wat te vol en druk.

Dat vind ik nou juist het leuke. Soms kan muziek mij niet vol en druk genoeg zijn .

The Plough vind ik zeker ook een hoogtepunt: enorm geschikt voor liefhebbers van een Marc Almond of Scott Walker.
Dit soort kitscherige zwierigheid is aan mij wel besteed. Sufjan Stevens daarentegen hoor ik in dit album niet echt terug.
Tot nu toe heb ik telkens een beetje het gevoel van 'net niet' als ik The Divine Comedy vergelijk met mijn grote helden der zwierigheid (Almond, Walker, Wainwright en consorten). Maar wat niet is kan nog komen en een uitstekend album is het hoe dan ook toch wel.

Zoals altijd weer een meesterwerkje van The Divine Comedy. Met als absolute hoogtepunt 'A Lady of a Certain Age'. Wat een mooie tranen trekker. Petje af voor de Master!

gr, Erwin

Hoe kom ik erbij om dit te downloaden? Klinkt wel lekker tot nu toe.

Deze keer niet door mij Hill

Erg goed. En inderdaad met als hogtepunt A Lady Of A Certain Age. Die tekst! Poezie.

prachtige klasse plaat zoals we van the divine comedy gewon zijn , invloeden van ouwe bowie , en doorgeefluik aan inderdaad sufjan , maar neil is beter , vooral tekstueel heeft de man die weinig cd's verkoopt een straat voor

Hoe populair is hij in Engeland? Meer dan hier, dat is zeker. Ik heb wat opnames gezien van hem in Top of the Pops. Zijn single stond in de top 10. Hij is daar zeker bekend. Hij zingt ook mee op het nummer van Robbie Williams, samen met die van de Pet Shop Boys, op "No regrets". Wel even goed luisteren...

Erwin

Met Sufjan Stevens heb ik een beetje hetzelfde complex als ik met wielrenner Paolo Bettini had (ik houd van aanvallende renners, maar als Bettini aanviel vond ik hem maar een aandachtzoeker - ik houd van experiment in muziek, maar als Stevens experimenteeert...voilà).

Maar dit heeft veel meer sjeu dan Stevens, mooie meeslepende CD, iewat soft-bombastisch misschien, maar dan maar soft-bombastisch.

Net ontdekt. Wat een heerlijk plaatje! Erg mooie teksten ook.

Ik vind dit uiteindelijk hun mooiste album! Ook gemist in 2006. Prachtige teksten. Opener mag ff flink hard in de auto en Bowie komt inderdaad als eerste in me op. Jammer dat hun laatste album zo tegenvalt daardoor niet zo zin om ze live te zien