Dave Mason - Dave Mason (1974)

Album lijkt qua sfeer veel op 'its like you never left'.

Ik heb deze LP al ca 15 jaar en nu pas helemaal geluisterd. Begrijpelijk, want kant A is best saai. Pas met 'Harmony & Melody' (=een goede beschijving van de sterke kanten van het nummer) wordt t de moeite waard. En dan "Relation ships", dit springt er voor mij uit, mooie melodie, qua arrangement moeilijker toegankelijk (het enige radio-onvriendelijke nummer van deze plaat), met veel passie gezongen ook (geldt zeker niet voor alle songs van Dave).
En het slot nummer combineert het niets-aan-de-hand sfeertje met een soulful einde.

Tweede helft van de plaat vind ik zelf een stuk beter. De eerste helft is wat flauw. Relation ships vind ik de beste.

Nee, dit is geen best album. Er staat geen enkele boeiende song op. het is mee en raadsel hoe dit ooit in de jaarlijst van Oor over 1974 is beland. Ja, dankzij Jan Donkers en Bert Jansen die er beide 3 punten voor over hadden.
In de berichten hierboven wordt gezegd dat de tweede helft beter is dan de eerste, Ik zou zeggen iets minder slecht dan de eerste helft misschien.
2*

Best minder dan zijn voorganger. Maar Relation Ships mag er dan weer best wezen.

Vreemde keuze lijkt Dylan's All Along The Watchtower, maar dan in de Hendrix-versie. Als er iemand is die dit mag, is het Dave wel: het toeval wil dat hij in 1967 - samen met Jimi Hendrix in diens appartement -naar het destijds net verschenen nummer van Bob Dylan luisterde. Samen kwamen zij tot de bekende Hendrix-versie, waarop Dave de 12-snarige akoestische gitaar speelt, en dat in 1969 op Electric Ladyland belandde.

Het grappige is dat Bob jaren later over Jimi's uitvoering gezegd heeft dat hij het nummer zo bedoeld had ...

Album met enkele goede, maar dan ook erg goede songs. Uiteraard zijn versie van All Along The Watchtower, maar daar heb ik hierboven al genoeg gezegd. Relation Ships is ook fijn, en datzelfde geldt voor Harmony & Melody.

Maar daar houdt het ook wel op. Zo staat er - na die op It's Like You Never Left - weer een versie op van Every Woman.Nu hebben andere artieste dat in het verleden ook wel eens gedaan, zoals onder andere Little Feat en Townes van Zandt. Maar dan waren ze niet tevreden over de oude versie en was de nieuwe versie dus ook wel beter. Maar in het het geval van Dave geldt dat niet: want waarom zou je de nieuwe versie in vredesnaam slechter dan de vorige maken?

Tja, en Bring It on Home to Me is niet slecht, maar wat voegt deze emotieloze versie van het inmiddels uitgekauwde nummer toe?

Al met al: een halfje eraf.