Type O Negative - October Rust (1996)

De opvolger van Bloody Kisses en het is een redelijke plaat gebleken. De haast klassieke mythische status die sommige reviewers dit album aanmeten lijkt mij echter een beetje overdreven. Bloody Kisses is verrassender, telt een aantal weergaloze songs (Black No. 1/Christian Woman) en bevatte net even wat meer ironie en cynisme. Met zo'n 72 minuten klokt deze schijf net zo lang als zijn voorganger maar voelt aan als een langere zit. De eerste echte song; Love You to Death is direct een pakkend nummer, de toetspartijen van Josh Silver vormen een meerwaarde en zijn mede sfeerbepalend. Be My Druidess is een prima opvolger echter Green Man vormt weer een lange zit. Red Water is dan weer vrij episch, duurt wat lang maar bevat genoeg spanning. Die With Me is weer dodelijk saai. My Girfriend's Girlfriend ontpopt zich stiekem met zijn typische ondeugende Steele zinsnedes tot een favoriet. Met In Praise of Bacchus struikelt de band weer over zijn eigen ambities. Zo word je heen en weer geslingerd, van uitstekend tot aan zwak, van compact en spannend tot aan enkele dodelijk saaie veel te lang uitgesponnen nummers. Had Wolf Moon de plaat laten afsluiten, enkele nummers er van afgelaten en je had een waardige opvolger van Bloody Kisses gehad. De heren wisten het succes van de voorganger en de succesvolle tours van de voorgaande jaren niet om te zetten in klinkende munt. Weliswaar nog redelijke verkopen maar de platina status die zijn voorganger had bereikt werd niet behaald. Kortom, een dikke voldoende maar het niveau van Bloody Kisses wordt maar een paar keer aangetikt en dat is net te weinig om te spreken van een topper.

Wat een heerlijke plaat is dit toch weer. Het geluid van dit album is heerlijk, het is zwaar en melancholisch, maar toch ook wel weer erg fijn. Het album bevat inderdaad geen hele harde nummers, maar dat is eigenlijk helemaal niet erg. Het is mooi om te horen hoe Type O Negative zich ontwikkeld heeft en dan die heerlijke stem van Peter, genieten!

'I hope it wasn't too disappointing'

Oh, wat heerlijk dat de ironie bestaat om het leven niet altijd te serieus te nemen.

Oktober is alweer bijna voorbij. Thans nog de kans om October Rust op te zetten. De plaat die het melancholische herfstseizoen en de komst van de winter allemaal wat dragelijker maakt. Het zeer melodieuze nummer Wolf Moon (Including Zoanthropic Paranoia) is voor mij het hoogtepunt.

Hey levend bewijs dat muzieksmaak erg veranderlijk is. 16 jaar later vind ik dit erg goede type-o plaat. Ik snap niet waarom ik het zielloos vond. Ik hoor nu zoveel passie en emotie in de nummer die ik toen niet hoorde. Echt een heerlijke plaat om een regenachtige zondag mee te beginnen.

In mijn gemeenschappelijke tuin staat een boom die normaal al heel vroeg zijn bladeren verliest, nu deze droogte/hitte nog eerder en die bladeren zijn knal rood.

Elk jaar moet ik dan aan dit meerstelijke album denken en kan dan ook nooit wachten tot het ook echt herfst is met een goede Glencairn glas whisky (Talisker Sky, maar het liefst Lagavulin 16 yrs)!

Wolf moon is echt zo'n nummer die eens in de 100 jaar gemaakt word

Burnt Flowers Fallen. Een heel apart nummer en een nummer dat mij erg raakt. Ik weet niet precies de vinger erop te leggen waarom, maar dit nummer is een van de uitschieters voor mij. Ach ja. De hele plaat spreekt boekdelen, maar toch

Heeft inderdaad een apart sfeertje dat nummer!
Maar zoals je zelf al zegt, de hele plaat is geweldig.
Type o negative weet een gevoel over te brengen wat weinig bands doen bij me.
One of a kind band.

Als ik deze weer eens opzet, blijft het meestal niet bij één luisterbeurtje. Daar mag dus best een halfje bij --> 4*.

Ja..een vriendin van mij had zelfs een bootleg met de foto's van Peter Steele uit de Playgirl

Een bootleg? Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Een gestencilde versie van die Playgirl met de extra lange boekenlegger?

Dan is je vriendin een van de weinige dames vermoed ik. Na de fotosessie en de uitgave van het blad kwam Steele erachter dan meer dan 75 van het kopende publiek man was....
Benieuwd hoe Steele hierna de zaal in zal hebben gekeken tijdens concerten.

Hij was zich hier bewust van, blijkt uit deze Jerry Springer talkshow

Red Water, mooi nummer voor deze tijd van het jaar, heerlijk melancholisch.