Gentle Giant - Octopus (1972)

Zitten zeker een aantal tussen, maar wat John Lodge betreft ben ik het niet zo met je eens .

Nu weer een beetje on-topic. Ik vind de hoes van dit album nog steeds een van zijn betere creaties.

Eindelijk! De derde webshop heeft hem nu eindelijk verzonden. Ik kan niet wachten.

Hij is na maanden wachten eindelijk bij mij binnen gekomen. Octopus in blik ben ik bang, maar uiteindelijk gaat het om de muziek en die is dik in orde. Wat een geweldige artiesten zijn dit toch ook. Waar de meeste progressieve bands 10 tot 20 minuten over doen, kunnen deze heren alles in nummers van hooguit vijf minuten stoppen.

En Think of Me with Kindness is zo ontzettend mooi.

Inderdaad. En dat miste ik de eerste paar keer dat ik deze LP hoorde.
Misschien moet ik nog eens opwaarderen tot 5 sterren - Dog's Life en The Boys in the Band weerhouden me er van, maar die zijn toch ook niet slecht.

Ben blij dat deze ,toch redelijk obscure, band zo in de smaak valt bij de MusicMeter users...

Er zijn echter nog vele symfonisch on-ontdekte superbands, die te weinig aandacht krijgen...

even een paar: Cressida, Yezda Urfa, Grobbschnitt, Kraan...

Vooral Kraan zal in de smaak vallen bij mensen die de jazzrock-kant van Gentle Giant goed vinden.

Dat zijn ook de twee nummers die mij van vijf sterren weerhouden, maar ik denk dat ik deze na intensief blijven luisteren uiteindelijk alsnog op 5 sterren ga geven.

Ik zal eens naar je suggesties kijken Ozric Spacefolk.

Ik stond gisteren in de platenzaak met dit schijfje (andere hoes trouwens - Octopus )
maar toch niet meegenomen...

Zonde, had je echt moeten doen! Ik heb hem nu weer een keertje opgezet en het blijft prachtig. The Boys in the Band viel me deze keer ook enorm op, wat een geweldig nummer is dat. Samen met Think of Me with Kindness mijn favoriet op dit album en tja, Think of Me with Kindness blijft ook hartstikke hemels .

Ja, ik ben het met Rock-Rick eens, als je geinteresseerd bent in Gentle Giant (of het wilt worden), deze kopen... en/of In A Glass House.....

Mindruler, ik weet zeker, dat je het wat gaat vinden...

Als je meer de symfonische rock/psychedelica kant van Gentle Giant zoekt, dan zit je goed met de eerste paar platen, daarna gaan ze meer richting jazzrock/fusion en later richting pop.

Op de eerste platen zijn juist door die symfonische invloeden, veel middeleeuwse, barokke maar ook klassieke elementen in de muziek verwerkt.

Gentle Giant en ik hebben een probleem samen. Ik heb lang met deze plaat willen praten, maar ze reageert maar niet terug. De liefde tussen mij en deze plaat is namelijk bekoeld. Ik denk zelfs dat die liefde er nooit geweest was. Enkel Think of me with kindness weet nog wel enig gevoel op te wekken. De muziek van GG doet me over het algemeen niks. Nou is het heel makkelijk om dan maar een onvoldoende te geven. Maar dat doe ik niet! Want gek genoeg geniet ik wel van haar.
-
Deze plaat zit namelijk geniaal goed in elkaar. Hoewel dit album bij een eerste luisterbeurt nog wel een beetje hak-op-de-tak kan aanvoelen, valt het album na enkele luisterbeurten perfect op de plaats. Zoals Nieweboer al zo treffend plaatste, maakt dit album nauwelijks gebruik van herkenning en herhaling die zo gebruikelijk is in veel rockmuziek. Dit album lijkt zijn nummers meer organisch, maar ook volstrekt logisch op te bouwen.
-
Daarnaast vind ik het idee achter veel nummers vaak geweldig. Neem nou bijvoorbeeld Knots. Heerlijk hoe er gespeeld wordt met samenspel. En wat dachten we van het instrumentaaltje “the boys in the band”. Het intro met het draaiende muntstuk wordt geweldig gebruikt in de rest van dit nummer. Heel gaaf hoe het nummer zelf ook rond lijkt te draaien. De vorm versterkt de inhoud van dit nummer. Maar ook naast deze prijsnummer lijkt er over elke noot in elk nummer nagedacht te zijn.
-
Kort gezegd dit is de ultieme cerebrale muziek. Emotioneel gezien wordt ik niet geraakt en echt heel sfeervol is het niet. Hiervoor trek ik een punt af. Daarentegen kan ik echt genieten van hoe sterk deze muziek in elkaar zit. Compositiegewijs benaderd het echt perfectie. Daarom toch nog
-
4*

Mooi gesproken Misterfool... ... ik neem dit zo'n beetje van je over plus wat balen kippenvel, want ik krijg die er wel van....

Naarmate ik vaker naar GG luister bespeur ik meer emotie. Het is wel duidelijk dat deze diep verscholen zit.
Ik zie toch af van vijf sterren. Boys in the Band en Dog's Life zijn er beter op geworden, maar Knots een tikkeltje minder, omdat de band dit live energieker speelde. Niettemin blijft die xylofoon fantastisch.

Ik vind de Dean-hoes toch wel beduidend beter dan die octopus-voor-consumptie. Volgens mij was dat de Amerikaanse versie van het album, net zoals ze voor Three Friends doodleuk de hoes van het debuut-album hebben gebruikt. Alleen de hoes voor Giant For A Day vind ik werkelijk afschuwelijk .

Over het album zelf: De Gentle Giant-stijl wordt hier in meer compactere vormen gegoten. Ik vind dat ze dat zeer goed af gaat. De muziek behoudt z'n vele 'twists and turns' en artistieke waarde in songs met een gemiddelde van een minuut of 4. In die zin is dit dan misschien ook wel het meest toegankelijke album uit hun vroege periode.

Net als bij de paar andere albums die ik van ze ken vind ik dit van een zeer hoge peil. Heerlijk speelse muziek, gebracht met bezieling en passie voor muziek. Een dijk van een band.

Best een grappig album, maar ik lees hier dat er weinig herhaling of herkenning inzit dat vind ik allemaal wel meevallen. A Cry for everyone hangt aan elkaar van de repetitieve thema's/riffs zoals Rush dat ook wel eens deed en iedere jazz band ook eigenlijk. Dat geldt eigenlijk wel voor de meeste songs. Het thema (of hoe dat heet) komt altijd weer terug. Daardoor luistert het best makkelijk weg.
Maar het is me in ieder geval wel duidelijk waar een band als Haken de mosterd vandaan heeft gehaald. Die overeenkomsten zijn wel erg duidelijk aanwezig (in de hoge samenzang dan vooral).

Er zijn zoveel versies van dit album in omloop, van Alucard, Soulfood Intern, Mercury, dat ik door de bomen etc. Wie kan hier wat licht op laten schijnen. Welke versie op CD van dit album moet ik hebben?

Alucard is het label van Gentle Giant. Kan dus geen kwaad. Aangezien jij hem op cd wilt heb je nooit het origineel, dan zou ik voor een remaster van ná 2000 gaan, die zijn doorgaans het best.

Ik dacht trouwens dat de plaat op Vertigo was verschenen.

Thanks again Ozric, dacht zelf aan de Steven Wilson mix, anders wordt het er een van Alucard. Had daar nog nooit van gehoord, vandaar mijn vraag.

Alucard omgedraaid is Dracula. Het is een nummer van Gentle Giant. Dus zijn het in eigen beheer uitgebrachte rereleases. Dat kan nooit mis gaan.

Overigens zie ik het Vertigo logo op de hoes prijken.

Nooit zo in de band verdiept maar dit album smaakt zeker naar meer. Zeer interessant werkje!

Ik heb de 2015 remaster/remix van de heer S. Wilson op het Alucard label en die klinkt erg goed!

Zonder twijfel het beste album tot dan toe. Compacter,nog puntiger en een aangename mix betreft de wat drukkere hypere progrock en de kamermuziek die de groep zo goed beheerst. Een nog betere balans dus eigenlijk.
De afsluiter River klokt 5.54 en is daarmee de langste track van Octupus. Vrij uniek in deze periode van het decennium waar juist uitgesponnenheid meer regelmaat was dan uitzondering in dit genre muziek.
Zoals al eerder gememoreerd elders bij dit album, is het razend knap dat binnen een kort tijdsbestek de band zoveel in de liedjes propt.
Afijn, er is een drummerswissel. John Weathers is de nieuwe slagwerker en blijft dat tot het einde van de band.
Uiteraard is het weer smullen geblazen in de zin van de complexiteit.
Meest opvallend is Knots. Madrigraalzang, verzin het maar eens en live deed de band het ook gewoon. Vrij geniale song en onderscheidend bovendien.
De klassieke invloeden zijn nooit ver weg in de verzinsels van Gentle Giant. Tel daarbij heavyrock, jazz en folk bij op, en dan weet je dat deze Britten ongelofelijk veelzijdig zijn.
The Boys In The Band is een uptempo progrocker met de viool die domineert en het kan eigenlijk niet anders dat dit een band als Kansas beïnvloedt moet hebben.
Naast Knots val ik het meest voor Dog's Life en Think Of Me Kindness.
Betreft Dog's Life de laatste vocale bijdrage van de oudste van de broers Shulman, Phil. Hij keert na Octupus niet meer terug.
In ieder geval 2 prachtige liedjes die de nodige emotie brengen.
River eindigt met een fijne ruige gitaarsolo van Gary Green.

Ik prefeer deze net wat meer dan Interview. Al scheelt het niet veel. Ik kijk uit naar de vervolgalbums.

Tussenstand:

1. Octopus ( 1972) 4.5
2. Interview ( 1976) 4.5
3. Three Friends (1972) 4.0
4. Acquiring The Taste (1971) 4.0
5. Gentle Giant (1970) 4.0

Octopus is misschien het beste en meest uitgebalanceerde album van Gentle Giant. Er wordt vakkundig gemusiceerd zonder aan emotie in te boeten of in oeverloze bombast te vervallen, iets wat sommige andere progrockbands wel eens overkomt. De songs steken inventief in elkaar en zijn zeer afwisselend met zowel invloeden uit de folk als klassieke muziek en jazz.

Prachtig artwork van Roger Dean. Dit was ook de enige Gentle Giant-plaat die Roger Dean mocht doen. Overigens had ik ooit een andere hoes. In de vorm van een glazen pot met daarin een octopus op sterk water. Ook een mooie hoes.

absoluut een erg fraai album. Heb het wel meerdere keren moeten draaien om de muziek te laten landen, maar dan heb je ook wat. In mijn tienerjaren wat buiten beeld gebleven maar ik had destijds niet zo veel met dit album gehad vermoed ik. Daarvoor is he te geraffineerd. Nu luister ik er met veel genoegen naar.

Terecht dat het album in de 100 Greatest Albums of 1972 staat. op een wat te bescheiden 67e plaats. In de lijst over 1972 van Best Ever Albums momenteel op 29. Het is tevens het hoogst gewaardeerde album van Gentle Giant in de overall lijst
4*

Diverse keren G G geprobeerd, maar kan er uiteindelijk totaal niet warm van worden

Een van de sterkste Gentle Giant albums. Acquiring The Taste, Octopus en Free Hand vind ik hun drie beste studioalbums, maar eigenlijk zijn de eerste acht studioalbums allemaal van grote klasse. Met Playing The Fool als live kers op de taart. Mijn top drie qua songs: Pantagruel's Nativity, On Reflection en The Advent Of Panurge.

Dat was dan de US-uitgave. Inderdaad ook mooi, maar de 'officiële' hoes is toch echt vele malen mooier.

"The laugh that love could not forgive
Is gone and tells no call to live
And we who look in beauty's love
Must now through all think back on before

The tears that first I cried, no more
Your love has come and gone, no more
And we who look in beauty's love
Must now through all think back on before"

Het voordeel van de platen van Gentle Giant is dat ze een korte speelduur hebben. Dit hangt natuurlijk af van wat je als een 'lange' of 'korte' speelduur ervaart (toch Mssr Renard? ). Desalniettemin zorgt het ervoor dat je platen die niet heel lang duren vaak achter elkaar aan kan spelen, iets waar de complexe muziek van Gentle Giant zich bij uitstek voor leent, want het verveelt nooit. Daarnaast kende ik Octopus al, dus na mijn geheugen even opgefrist te hebben durf ik het wel aan mijn gedachten over deze plaat te verwoorden.

Het is lastig om uit te drukken waarom ik moeite heb met dit album. Deze schijf bevat namelijk materiaal dat tot het beste uit de discografie van de band gerekend kan worden, met songs als The Advent of Panurge, Knots, The Boys in the Band en Think of Me with Kindness (!). Het probleem is echter dat ik het gevoel heb dat de muziek hier té complex wordt, dat er een abstractieniveau wordt bereikt waar ik (nog) niet bij kan.

Misterfool, een user die zichzelf heeft uitgeschreven, verwoord het in zijn bijdrage hierboven op een zeer treffende manier. Ik citeer:

"Kort gezegd dit is de ultieme cerebrale muziek. Emotioneel gezien wordt ik niet geraakt en echt heel sfeervol is het niet. Hiervoor trek ik een punt af. Daarentegen kan ik echt genieten van hoe sterk deze muziek in elkaar zit. Compositiegewijs benaderd het echt perfectie."

Vandaar dat ook ik op 4* sterren blijf steken, want zoals gezegd: enkele van de mooiste momenten (zover ik heb geluisterd) staan op Octopus, en ook deze schijf is net zo consistent als Three Friends. De plaat ligt me gewoon niet zo vrees ik, om bovenstaande, door Misterfool verwoordde, reden. Dat zeg ik echter wel met enige (lees: heel veel) voorzichtigheid, want bij een plaat van Gentle Giant weet je het nooit. Als 'ie eenmaal beklijft, laat 'ie je ook niet meer los. Octopus is dus zeker een plaat die nog vaak mijn oorschelpen zal gaan binnendringen, want ik moet en zal hem snappen...

Stand:

1. Three Friends - 4,5*
2. Acquiring the Taste - 4,5*
3. Gentle Giant - 4,5*
4. Octopus - 4,0*

Ik verhoog toch met een halfje. De songs hier zitten echt haarfijn in elkaar en als geheel werkt Octopus erg goed. Daarnaast is de grote diversiteit op het album met songs als Knots en Think of Me with Kindness tegenover songs als The Boys in the Band en Raconteur, Troubadour. Ik blijf echter wel bij mijn punt dat ik het idee heb alsof Octopus té perfect is, waardoor ik het bij vlagen niet prettig vind om naar te luisteren. Geef me dan maar een album als Three Friends of In A Glass House.

Omdat dit de laatste plaat is met Phil Shulman, is het ook gelijk de laatste plaat met trompet, wat toch wel een instrument is dat niet heel veel tevoorschijn wordt gehaald binnen de progressieve rock. Ik meen dat Ian Anderson op Thick as a Brick ook trompet speelt, maar Phil is er wel wat beter in.

Om te beginnen klopt er niets van de songtitels bij de streamdiensten. Dat betekent dat iedereen die de lp of de cd niet heeft geluisterd, de verkeerde songtitels bij de verkeerde songs.

Ter verduidelijking: Knots en A Cry for Everyone zijn omgedraaid en Dog's Life en Think of Me with Kindness zijn omgedraaid.

Het gaat hier om de Steven Wilson remix en dit geldt voor zowel Spotify en Tidal. Ik vind het erg slordig.

Ook Three Friends was weer geen succes (het zat niet mee voor de band), maar de band bleef niet bij de pakken neerzitten. Drummer Macolm Mortimore bleek niet over voldoende capaciteiten te beschikken voor de complexiteit van de muziek die de gebroeders Shulman en Minnear voor ogen hadden, dus hij moest zijn spullen pakken. Zijn vervanger was drum-veteraan John Weathers, een goed timmerende drummer die de band de benodigde power meegaf, en bovendien de complexiteit en de tempowisselingen van de songs goed aankon. Het bleek een meesterzet, want Gentle Giant klonk niet eerder zo compact en krachtig als op Octopus.

Met kortere songs werd niet ingeleverd aan complexiteit. In tegenstelling tot hun soortgenoten, had de band geen behoefte aan extreem lange songs met lange solo's. In plaats daarvan verpakte ze al hun ideëen in de wat kortere songs. De nummers hebben afzonderlijk zoveel hooks, wisselingen, tempo's, akkoorden en changes waar een gewone band een plaat mee kan vullen.

Er zijn (weer) veel verwijzingen naar literatuur en filosofie, dankzij de teksten van zowel Phil en Ray. Zo is A Cry for Everyone geïnspireerd door Albert Camus, The Advent of Panurge is geïnspireerd door François Rabelais (zie ook Pantagruels Nativity op Acquiring the Taste) en Knots is geïnspireerd door de schotse auteur RD Laing.

Door de groei die Gary Green als gitarist maakt per plaat, is de blues die hij oorspronkelijk meenam naar de band, wel echt verdwenen. De invloeden uit de Renaissance en middeleeuwen blijven aanwezig (Raconteur Troubadeur, Knots), maar er is voor het eerst ook wat jazzrock te bespeuren in het instrumentale nummer Boys in the Band. De symfonsiche rock die op de eerste platen vaak nog aanwezig is, is wel volledig verdwenen. Kerry die 1001 instrumenten bespeelt op Octopus, is wel de grote ster op deze plaat en de introductie van John Weathers is ook erg welkom.

Dit zou dan wel de laatste plaat zijn van Phil Shulman (zanger, tekstschrijver en saxofonist/trompettist) wat de sound van de band op de platen hierna grondig zou veranderen.

Octopus is de band's meest complexe plaat, maar voor mij is het prima toegankelijk en ik geniet van elke seconde van de plaat. Dit soort progressiever rock met louter analoge instrumenten en de enorme complexiteit, de plotselinge overgangen en multimeters alsmede de vocale acrobatiek en counterpoints is exact hoe ik muziek graag hoor.

Noot: ook deze plaat was geen succes. Pas 30 jaar later zou deze in lijstjes terugkomen. Gentle Giant had een trouwe fanbase en was continu op tournee om wat aan hun muziek te verdienen. Dat was ook de reden dat Phil de band verliet (om aandacht aan zijn familie te besteden).