Van Morrison - A Sense of Wonder (1984)

Een Typisch Van Morrison album. Blues en Folk wisselen elkaar af met ballads. Van Morrison maakt veel muziek. Ik heb wel mooite om alle albums uit elkaar te houden. Veel mooie nummers bezit dit album maar in mijn ogen zitten er geen echte uitschiers bij. Boffyflow and Spike en Let The Slave vind ik persoonlijk de mooiste nummers van dit album. Zeker deze laatste is typisch Van Morrison. Mooi als jij bijna pratend zingt.

Bij mij springt de vonk niet echt meer over of moet ik zeggen echt nier meer. Alleen Boffyflow heeft nog wel wat maar dat is beslist te weinig....

Ik vind dit juist wel een sterk album van Van The Man.
Deze plaat verhalend over literatuur en tevens een typische herfstsfeer oproepend vind ik een van zijn betere.
De instrumentale nummers vind ik erg mooi alsmede het titelnummer wat ik persoonlijk het hoogtepunt van het album vind.
En met zijn opvolger No Guru No Method werd de muziek alsmaar mooier.

Van Morrison had niet echt veel inspiratie in deze periode. Veel rocknummers (1, 2, 10) zijn op dezelfde leest geschoeid, The Master's Eyes (goed nummer trouwens) lijkt verdacht veel op Vanlose Stairway en de rest weet ook niet echt te overtuigen. Boffyflow & Spike is leuk voor een keertje, maar verveelt al snel, net als het veel te lange titelnummer.
Gelukkig kwam hij niet lang hierna met de elpee No Guru, No Method, No Teacher. Net op tijd, want ik was bijna Van Morrison-fan af.

LP lag al enkele jaren te verstoffen tussen de rest.
Vandaag weer eens gedraaid. Weet meteen weer waarom hij lag te verstoffen.

Alleen if you only knew vond ik wel lekker klinken, leuk orgeltje... helaas is die dan origineel weer van Mose Allison. Ga maar eens kijken of ik daar iets van kan vinden.

let the slave incorperating the price of experience is het mooiste van morrisonnummer ooit! ook alle andere nummers zijn zeer zeker de moeite waard op dit vergeten album. dit is de eerste plaat die ik bezat(op lp) van morrison, maar niet de laatste.

Van Morrison is een van die artiesten bij wie ik me als het ware heel erg thuis voel (al vanaf Baby please don't go van Them) en als hij dan eens een wat minder album aflevert, vergeef ik hem dat zeer snel. Toen onlangs het mooie nieuwe Morrison-album verscheen heb ik me voorgenomen alles weer eens te draaien, maar ik ben tot op heden bij A Sense of Wonder blijven hangen. Ik grijp er nog steeds naar terug, het moest blijkbaar inzinken, iets wat ik ook vaak ervaar bij het beluisteren van klassieke muziek en sommige jazz. Het blijkt naar mijn smaak beter te zijn dan ik dacht. De productie vind ik niet mooi, maar Morrison is goed bij stem, de songs zijn heus niet zo slecht, en ondanks de afwisseling van de verschillende songs ervaar ik het album toch als een eenheid.
Ik ken het vier sterren toe ... (kun je nagaan hoe hoog mijn waardering voor bijvoorbeeld Astral Weeks, Moondance en Tupelo Honey uit zal pakken).

Van Morrison is niet de man van de mooie hoezen, maar goed daar hoeft deze levende legende het ook helemaal niet van te hebben, zijn soul, stem en passie voor de muziek is meer dan voldoende. Dit Sense of Wonder is niet zoals vele tijdsgenoten ondergesneeuwd door overdadige productie of synths. Het blijft mede door de charismatische stem van Morrison en de oprechtheid in zijn muziek een document dat ook het blikkerige jaar 1985 weet te overleven.

De hoes is inderdaad lelijk. De inhoud gelukkig niet, met Let the slave als hoogtepunt.

Had ik het onlangs nog over het mijns inziens gouden kwartet dat hierna kwam:

Deze is natuurlijk ook bepaald niet misselijk.

Zeker niet met een opener als Tore Down a la Rimbaud.

Of a la Rambo.

Dat laat ik even in het midden.

Eentje die er maar weer eens weinig doekjes om weet te winden.

Dus als je denkt dat je het misschien niet aankan moest je er wellicht maar zovast niet aan beginnen.

Verhalend over het proces genaamd de 'dark night of the soul' en een tijd waar noeste menne nog wel eens zoiets moesten ondergaan.

Tegenwoordig is dat natuurlijk allang niet meer zo:

Mooie plaat hoor.

Meer zoolful vooral dan de vaak naar een meer jazzy inslag neigende opvolgers.

En zo gek bleek die constatering nog niet eens toen onlangs voor mij duidelijk werd dat What Would I Do een Ray Charles cover betreft.

De door mij eerder al eens besproken opener en de warm galmende titeltrack zijn met name erg fraaie puntjes hier.

een goede, degelijke Morrison plaat. Prima begeleiders. Het enige irritante vond ik de achtergrond zangeressen Bianca en Pauline. Zij moesten kennelijk Morrison vocaal "ondersteunen." Hadden dat beter niet kunnen doen.

Degelijk is het juiste woord. Vooral het titelnummer is mooi, de rest wat wisselvallig toch.

Zeker geen topper in het oeuvre van Van, maar toch nog altijd heerlijk om te horen. Ook na al die jaren.

Van Morrison laat zich niet leiden tot de commercie door dichtsmerende synths en syndrums te gebruiken, hij gaat steeds zijn eigen weg. Wel niet behorend tot zijn beste albums mede door de soms mindere achtergrondvocalen maar degelijk zonder meer met de titelsong als hoogtepunt.

de inmiddels 78-jarige "Belfast Cowboy" Van Morrison schreef de onstuimige, garage-rock klassieker "Gloria" toen hij 18 jaar oud was. dit nummer verscheen in 1964 als b-side van de tweede single "Baby, Please Don't Go" van de groep Them, die hij in 1966 verliet voor een solo carrière en succesvol begon met de hitsingle "Brown Eyed Girl" (1967), waarna hij in de seventies een reeks geweldige solo albums maakte, waarvan vele (o.a. "Astral Weeks", "Veedon Fleece" en "Moondance") klassiekers werden.

de man bleef zich al die jaren door ontwikkelen. dit album "A Sense of Wonder" wordt wel beschouwd als de afsluiter van een spiritueel vijfluik dat hij eind 70's/ begin 80's eighties begon met "Into the Music", gevolgd door "Common One", "Beautiful Vision" en "Inarticulate Speech of the Heart".

de kwaliteit van die albums is nogal wisselend en dat is ook af te lezen aan het stemgedrag hier op MuMe.
mijn persoonlijke lijstje van deze 5 zou als volgt zijn:

1. Into The Music 5
2. Common One 5
3. Beautiful Vision 4,5
4. Inarticulate Speech of the Heart 4
5. A Sense of Wonder 3,5

de laatste is zeker geen hoogtepunt uit 's mans oeuvre. favoriete tracks zijn, althans voor mij, de up-tempo nummers "Tore Down a la Rimbaud" (een soort van eerbetoon aan de Franse dichter Arthur Rimbaud) en "Ancient of Days", de prachtige gospel ballad "The Master's Eyes" en het spirituele titelnummer "A Sense of Wonder".


de Celtic folk van "Bollyflow and Spike" en "Let the Slave" (tekst van de Engelse dichter/schrijver William Blake, muziek Mike Westbrook) bevallen mij iets minder, waar de laatste track wat mij betreft wat minder "spoken word" had mogen bevatten. wellicht hadden de op zich mooie koortjes die op vele tracks te horen zijn, ook wat minder prominent aanwezig mogen zijn.

mindere tracks zijn het instrumentale niemendalletje "Evening Meditation" en de covers "If You Only Knew" (Mose Allison) en "What Would I Do" (Ray Charles). ook de doorsnee r&b van de afsluiter "A New Kind of Man" wil niet overtuigen. na dit licht teleurstellende album volgde het geweldige "No Guru, No Method, No Teacher", wederom een 5 sterren album.

de Ierse folkband Moving Hearts is met name goed te horen op "Bollyflow and Spike".

Album werd geproduceerd door Van Morrison
All songs written by Van Morrison, except tracks 5, 8 & 9

Van Morrison: vocal, guitar & piano
Pee Wee Ellis: tenor, sax and horn arrangements
Bob Doll: trumpets
Chris Michie: guitar
David Hayes: bass
John Allair: organ
Tom Donlinger: drums
Bianca Thornton, Pauline Lazano: back up vocals
except tracks 6, 7 & 8 Moving Hearts

Ik sluit mij qua waardering aan bij de meerderheid hier. Het is inderdaad geen topper dit album , maar toch is er nog wel voldoende te halen hier. Het is op het oor wat gezapig , maar als je er een beetje door heen weet te luisteren zijn er toch wel pareltjes te ontdekken. Ancient Of Days en de titeltrack zijn bovengemiddeld en ook The Master's Eyes krijgt wel een plekje in de Hall of Fame van Van. Voor de rest zakt hij nergens vreselijk door het ijs, maar ontberen de songs die onderhuidse spanning die op andere albums wel over de gehele linie van kracht waren. drie en halve ster dus.

Hoewel Van goed bij stem is, klinkt dit album een tikje gemakzuchtig. Als een agendapunt dat nog even op een zondagmiddag moest worden afgewerkt.

Openingstrack, titelnummer en Let The Slave zijn mijn favorieten. Verder blijft er niet veel hangen.

En een hoesfoto met een lachende Van is ook wat waard