Paul McCartney - Run Devil Run (1999)

Ook al speelt Paul hier met supermuzikanten (David Gilmour, Ian Paice om er maar 2 te noemen), er is iets totaal fout met de klank van deze plaat.

Dit lijkt wel garagerock, zulke slechte gemixte klank ? Dit klinkt niet warm of organisch, dit KLINKT totaal niet, vind ik.

NO OTHER BABY is leuk, daar lijkt de klank beter uitgebalanceerd, maar de rest van dit plaatje... Pffft. Als enorme Macca*--fan was ik nog maar eens erg teleurgesteld met dit al te zwak plaatje, dat zeer onterecht op Allmusic zulke positieve recentie meekreeg, begrijpe wie kan ??

Ik hou niet van deze plaat mijnheer Mc Cartney. Luister tien keer liever naar Band on the Run, Flaming Pie, Ram, London Town en Tug of War dan naar dit ondermaats dingetje !
2 sterren, helaas man ! **

Met ' Run devil run ' keert Macca voor de 2e keer terug naar zijn roots. Ik vind Macca hier veel gekunstelder klinken dan op zijn vorige (Sovjet) rock and roll plaat. Er is getracht om ' Run devil run ' als een echte jaren ' 50 (incl. echo) te laten klinken.
Maar zoals dat hier gedaan is kan het mij absoluut niet bekoren.
Als de hele plaat zou klinken zoals Movie Magg en No other baby op mij overkomen , dan zou ik het album waarschijnlijk hoger waarderen.
Jammer.

Run Devil Run vind ik een verademing na jarenlang mierzoete muziek van deze zeur (sir) aan te moeten horen. Eindelijk en eigenlijk laat hij weer eens horen waar hij echt goed in is, onvervalste rock and roll met kloten, waarin hij in nummers als Party het kalk van de muren krijst, als een hongerige puber, terwijl nummer als no other baby en blue jean bop bijna een cult sfeertje oproepen. De sound is heel bewust krakend en duister, dit verhoogd de sfeer waar niet iedere Macca fan blij mee is. Maar Paulus laat natuurlijk niets aan het toeval over! Van mij mag hij er nog tien maken, want hoeveel ik ook van Platen als Flaming pie en Tug of war houd, dat soort platen kunnen ook door zeur Cliff worden gemaakt, maar deze plaat kan maar door één sir zijn gemaakt!! Een 4 krijgt deze plaat met gemak. Niet voor het grote publiek maar wel voor de fijnproever!

Opzich is dit geen slechte plaat, maar ik hoor McCartney toch liever naar zijn eigen songs spelen inplaatst van covers.

3,0

Paul op een feestje met een gelegenheidsbandje een een flink stuk rock & roll. Het is bekend dat graag in een klein zaaltje speelt. Gewoon voor de fun. Dat moet hij gedacht hebben toen hij deze cd opnam. Geen diepgang, geen muzikale hoogstandjes, gewoon voor de fun. Ouwe gitaar uit de kast lekeer live on de studio opnemen in 1 take. Dat is hem dan gelukt. Je moet er van houden . De cd klinkt leuk, vriendelijk en swingt redelijk. Met een goeie pint op krijgt hij de vloer op. Als je van R&R houdt is dit leuk en het duurt ook niet te lang. Allemaal nummertjes van 2 1/2 minuut. Voor de wat ruwere nummers zou de stem van Lennon beter hebben geklonken, maar die had al zijn eigen Rock & Roll lp. Paul klinkt dan toch een stuk beschaafder. Shake a Hand, Movie Magg, leuk. Coquette, lekker Fats Domino nadoen en mijn favo No Other Baby. Alleen voor feestjes en partijen!!!!!

Dit zei ik dus al in hoedanigheid van mijn vorige pseudo, ik denk hier nog steeds zo over. deze plaat kan me na herkansing, na herbeluistering nog steeds niet bekoren. Flauwe hap, steekt bleek af tegen die echte fiftiesrockers die Macca hier wou naspelen.

Flaming Pie mierzoete muziek van een zeur..?

Ik vind dit een redelijk miskleum, de plaat klinkt gewoon niet, er is iets erg dissonants met de klank en dat past Sir Paul niet.
Neen, geef mij duizend keer liever Ram, Band On The Run, Flaming Pie, London Town of Memory Almost Full.
Deze fifties-imitatie vind ik echt niet geslaagd, op de mooie uitgebalanceerde No Other Baby na dan, de rest vind ik neigend naar fuckin' garagerock en dat haat ik redelijk.
Toen de plaat uitkwam was ik wreed misnoegd, en ik hou nog steeds niet van dit album en zal er vermoedelijk nooit van houden, zo gaat dat soms, zelfs met grote fans zoals ik...
Ik blijf dit een misser van formaat vinden, in het nochtans rijke, zéér rijke oeuvre van mijn muzikale opperheld.

Je moet deze cd ook alleen draaien op feestjes en partijen, waar veel dronken 50ers rondlopen. Die gaan geheid uit hun dak. Kwalitatief is de cd erg magertjes. Geef mij dan maar Rock 'N Roll van John Lennon. Wat rauwer enz!!!!!!

Wel dronken, maar gelukkig ben ik nog lang geen 50!!

Ik geloof dat ik de cd twee keer gedraaid heb na aanschaf, zo'n beste indruk heeft het achtergelaten! Zou hem eigenlijk moeten afstoffen voor een recensie........................

Mwaaa...............komt nog wel eens.

Je wordt er in ieder geval wat vrolijk van. Ikheb 'm pas eens helemaal beluisterd op de koptelefoon, lekker hard. En het swingt wel. Maarre tja, afstoffen voor een recensie? Ik denk dat dat een goed idee. Misschien een vergelijking tussen deze van McCartney en John's Rock 'N Roll

Ik ben blijkbaar toch echt één van de weinigen die deze plaat en de CCCP rocker uit 1988 kan waarderen. Wat ik al helemaal niet snap is het geklaag over de geluidskwaliteit. Deze plaat is dus van 1999 met een Paul McCartney en David Gilmour in de studio dus als ze deze plaat anders (lees zuiverder) hadden willen laten klinken dan was dat ook gebeurd. Ze wilden gewoon een rauwe sound en daar hebben ze dus ook voor gezorgd om dan te gaan klagen over een slecht gemixte klank is redelijk nutteloos in mijn ogen. Dit is ook het 1ste solowerk van Macca na de dood van Linda dus hij zal het wel simpel en plezierig hebben willen houden bij het maken van deze plaat. En je moet al helemaal geen 50 en zelfs niet zat zijn om deze plaat te spelen .

Ik vind de klank van deze plaat absoluut niet te harden, dit klinkt alsof het in een bunker of zo is opgenomen. Dit zou als fifties rockers moeten klinken en het klinkt nergens naar.
Ik ben een hele grote McCartney fan, deze cd blijft blinkend nieuw in het schap staan, ik kan er echt totaal niet naar luisteren, mijn oren doen hier pijn van.
Het enige nummer dat niet op mijn zenuwen werkt is No Other Baby, dat klinkt tenminste nog wat authentiek.
Nou, voor mijn part is dit dan wat sommigen wel "garagerock" of zo willen noemen, maar ik krijg hier echt de "seskes" van, spuuglelijke plaat vind ik het, jammer, McCartney slaat hier de bal helemaal mis, vind ik wel, maar als je ze graag hoort, Robin V, nou draai ze dan maar vaak en luid.
Ik werd hier echt niet goed van. Sorry... kan het niet helpen.

Leuk... maar geen hoge rotatie in mijn speler!

Ik ben zwaar Macca-fan maar vind aan dit album echt.... haast niets, wat een vreselijke garage-k*t-klank. Paul wou oude fifties songs nieuw leven in blazen, maar door de te moderne productie klinkt de boel zo dood als een pier. Enkel No Other Baby kan ik uitzitten, ik was, behalve bij Press to Play dan, nooit zo teleurgesteld in een plaatje van mijn idool Paul, als hier.

McCartney terug naar zijn roots. Na de dood van Linda even back to basics. Mooie plaat. De sound past er juist heel goed bij. Het nummer Brown eyd handsome man is geweldig (kijk ook eens naar de clip, een van de leukste van McCartney ooit).

Vreemd dat deze plaat op MuMe zulke lauwe reacties krijgt. Run devil Run is een hele pure en rauwe plaat zonder franje en zonder grote productie. Recht uit het hart gezongen door een Macca die fantastisch bij stem is. Het is een jaren 50 plaat, althans dat is de opzet en die is goed gelukt. Het zal mij niet verbazen als The Beatles zo klonken ten tijde van The Star club, the thing en the Cavern. Om deze CD te promoten heeft hij ook een gelegeheidsoptreden in The Cavern in Liverpool gegeven. De circel rond dus.

YouTube - Paul McCartney - Live at the Cavern - Part 5/5 (HQ)

Ik vind dit ook heel eigenaardig.
Mccartney is in vorm, wat een stem
Hij wordt ondersteund door eersteklas muzikanten ( Pink Floyd's David Gilmour en Ian Paice van Deep Purple). En dit alles is nog eens ondergedompeld in een lekker rock 'n roll sausje.
Dit is, net als zijn unplugged, pretentieloos en uiterst genietbaar.

De standaard ligt bij Paul voor mij en voor ongetwijfeld vele met mij bijzonder hoog.
Toen dit album uitkwam had ik al een voorgevoel dat dit een van zijn minste albums zou zijn, dit was natuurlijk gebaseerd op een vooroordeel want ik had tot voor kort nooit de moeite genomen om de plaat te beluisteren.
Onlangs tikte ik het album bij een rommelmarkt op de kop voor een bedrag van 2 Euro, daarvoor kon ik de plaat niet laten liggen.
Nu na enkele luisterbeurten heb ik er gemengde gevoelens bij, enerzijds kan het jaren 50 geluid op de plaat mij maar matig bekoren maar zijn er ook enkele pakkende nummers bij zoals het titelnummer, No Other Baby & Brown Eyed Handsome Man die mij dan toch weer aan het twijfelen brengen.
Ik vrees toch dat dit uiteindelijk het McCartney album zal zijn dat ik in de toekomst het minst uit de kast zal trekken.

Weer even terug naar de rock and roll.
Aan de ene kant klinkt het geïnspireerder, maar toch komt het niet echt over.
Leuk om af en toe te luisteren.

Niks mis mee …..

Van al die misprijzende berichten bij dit album keek ik toch wel een beetje vreemd op. McCartney steekt namelijk in uitstekende vorm, hij zingt krachtig en de musici die hem begeleiden zijn uitstekend, zoals bijvoorbeeld Mick Green op gitaar. Zijn liefde voor die oude songs uit het rock 'n' roll tijdperk draagt hij met overtuiging uit, al vind ik wel dat de originelen superieur zijn en blijven. Leuk om eens een keer te horen dus, maar niet té vaak. Beste nummers vond ik Blue Jean Bop (origineel van Gene Vincent) en No Other Baby, een obscuur skifflenummer van de Britse groep The Vipers uit 1958.