Buddy Guy - Born to Play Guitar (2015)

De man die weigert gas terug te nemen én, daar bovenop, een behoorlijk grote productie kent. Het vorige dubbelalbum is nog maar twee jaar oud.

Op basis van Thick like Mississippi mud kan Born to play Guitar moeiteloos worden aangeschaft. Een vijftal sterren ligt in het verschiet.

Tjah, als iemand nog weet hoe hij "Delta Blues" moet maken dan is het wel de 79(!)-jarige Buddy Guy. Je hoort hier en daar wel dat hij wat ouder is, maar laat dit nou perfect bij deze throwback naar de hoogtijdagen van de Blues passen. Hij begint met een verhaal over hemzelf, want in "Born to Play Guitar" omschrijft hij goed hoe hij zelf tegen zijn muzikant schap aankijkt. Lekker gitaarwerk en door het de piano heeft het gelijk een heerlijk klassiek Blues geluid.
Op "Wear You Out" doet de eerste gast van het album mee: niemand minder dan Billy Gibbons van ZZ Top. Vanzelfsprekend is dit nummer wat sneller en meer rock georiënteerd. Ik heb het idee dat het gros van het gitaarwerk dat op dit nummer te horen is van Gibbons afkomstig is. Qua vocalen wisselen ze elkaar af en klinken ze haast nog als gretige jonge honden. Ze weten elkaar geweldig aan te vullen en Guy haalt hier echt op een geweldige wijze zijn noten. Zeer indrukwekkend, zeker gezien zijn leeftijd.
Met "Back Up Mama" brengt hij wederom een lekker old school Blues nummer, daar waar hij in "Too Late" iets meer Rock & Roll invloeden vermengt. Heerlijk om die (elektrische?) mondharmonica te horen. "Whiskey, Beer & Wine" vind ik dan qua lyrics weer niet zo bijzonder, maar het gitaarwerk klinkt dan wel weer erg lekker. Op "Kiss Me Quick" word het tempo op een sterke wijze weer iets verhoogd.
Hierna brengt hij een mooi, wat teerder Blues nummer "Crying Out of One Eye". Hij klinkt hier wat weemoedig en breekbaar, wat wederom erg goed bij het nummer past. Tijdens dit nummer begon het pas ook tot me door te dringen hoe geweldig deze productie is. Kraakhelder en zo vol qua sound dat je soms bijna het idee krijgt dat hij met een band in je huiskamer staat.
Op het duet met Joss Stone weet het soulvolle stemgeluid van Stone de aandacht te trekken. Lekker zwoel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niks van haar werk ken, maar ik begrijp na het luisteren van dit nummer wel een beetje hoe ze aan de inmiddels indrukwekkende, lange lijst met samenwerkingen komt. Ze kan namelijk best goed zingen en klinkt hier en door haar stijl (echte Soul klank) heb je soms het idee dat je naar een zwarte zangeres aan het luisteren bent (niet bedoeld als rassendiscriminatie, maar veel van de (oude) Soul zangeressen waren nou eenmaal African American women).
In de hierop volgende nummers weet Guy door wat kleine variaties in stijl en tempo de aandacht er goed bij te houden. Hier vraag ik me vooral af wat voor microfoon hij bij "Smarter Than I Was" gebruikt heeft, want hij lijkt op dit nummer wat anders te klinken dan op alle andere nummers. Soms heb je een beetje het idee of hij door een soort megafoon staat te zingen, want zijn stem klinkt hier wat elektrisch (met gebrek aan een betere bewoording).
Op de laatste twee nummers blikt Guy terug. Eerst samen met Morrison om een prachtig duet te zingen waar ik bijna een traantje bij moest laten. Beide mannen lijken hier hun ziel en zaligheid in te geven en dat is eraan terug te horen.
Daarnaast blikt hij met de afsluiter "Come Back Muddy" nog even op een nostalgische wijze terug naar zijn mede Blues muzikant Muddy Waters. In het midden van de track laat hij nog wat sterk akoestisch jam werk horen.
Een muzikant in hart en ziel en dat laat hij hier (wederom) horen. Sterk!

Ben er na een paar luisterbeurten eigenlijk al wel uit. Mijn voorgevoel werd al rap bevestigd. In 2010 verpulverde hij op 74 jarige leeftijd al zijn "bluestegenstanders" met een plaat die zo bol stond van energie, passie en kwaliteit dat eigenlijk toen al vaststond dat hij dit (Living Proof) nooit meer zou overtreffen. De opvolger was prima, maar stond nadrukkelijk in de schaduw van zijn voorganger. Dit nieuwe album doet dat eigenlijk ook. Daarmee is dit zeker geen slecht album. Helemaal niet, het zit weer prima in elkaar, behalve dan dat vreselijke duet met Joss Stone. Op 79 jarige leeftijd nog zo gepassioneerd met muziek bezig zijn verdient sowieso mijn respect. Er zijn echter 2 nog oudere mannen uit de Blues die mij dit jaar beter bevallen: Leo "Bud" Welch en vooral Ce'dell Davis. Wat Guy betreft, prima plaat, maar als je Living Proof hebt gehoord is elke opvolger minder. Dat krijg je als je eens de perfecte plaat hebt gemaakt.

Jawel, maar dan kunnen volgende platen eventueel toch ook wel naar 5*****?

Uiteraard een prima album, want: Buddy Guy.

Echter lang niet zo verrassend en daardoor relevant als zijn voorganger, Rhytm 'n Blues.

Steady.

Er zit toch wel wat verschil tussen Born to play guitar en de twee voorgaande albums, Rhythm & Blues en Living Proof.

Het is echte blues (met rockelementen), maar mij wat teveel laidback.
Guy neemt met andere woorden teveel gas terug, biedt ruimte voor piano en mondharmonica solo's. Geheel in blues stijl, dat wel, en ook een gevarieerd en mooi geheel.

Maar ik mis toch wel de momenten dat Guy in hoog tempo 6 nummers achter elkaar stevig doorsoleert. Op vuige wijze.
Wel een duet met Joss Stone waar ik helemaal niks mee heb.
Hij zal, 79 jaar oud, toch niet enigszins bezadigd zijn?

Wear you out, Whiskey, Beer and Wine, Thick as Mississippi Mud zijn voor mij de toppers op dit album met als absoluut hoogtepunt Smarter than I was.