Saybia - No Sound from the Outside (2015)

Amen deric raven - mooie woorden. Ook voor mij geldt dat de emotionele beladenheid en gelaagdheid "hard" binnenkomt. De klank is anders, muzikaal en vooral vocaal. Ik kan zelf niet beseffen welk immens verdriet Sørrren ten deel is gevallen (en hoop er ook van bespaard te blijven) - maar wat hij bezingt, en vooral hoe, raakt me diep. Triest maar zo prachtig. Good to have you back, Saybia.

Wat een heerlijke verrassing.
Ik was Saybia uit het oog verloren sinds The Second You Sleep.
Maar nu komen ze naar Eindhoven, dus even checken wat ze daarna hebben gepresteerd.
Nou, en vindt je deze CD en ze hebben het niet verleerd.
Wist ook niets van die trieste geschiedenis rond Soren Huss.
Die solo-CD's ga ik ook opzoeken.
Prachtige melancholieke muziek.
Dat wordt smullen in de Efffenaar as zondag

Mooi interview: http://muzine.nl/interview/saybia-%E2%80%9Cik-moest-proberen-de-kracht-te-vinden-om-verder-te-gaan%E2%80%9D en bijbehorende albumrecensie: Saybia - No Sound From The Outside - Muzine.nl

Morgen (9-10) zijn ze te zien op Utrecht cs vanaf 1400 bij radio2. Toch leuk om even te gaan kijken

Live in de stationshal?

Ik begrijp dat ze alleen de nieuwe single Black Hole komen spelen. Voor één liedje ga ik die kant niet op komen. Maar wel grappig dat je ze dus zo even kunt zien!

Gisteren de band op zien treden in Doornroosje Nijmegen. Het optreden bestond voornamelijk uit nummers van het debuut en dit album, plus een nummer of 5 van de andere twee albums samen, (maar gelukkig wel het geweldige untitled). De nummers van dít album deden het live prima en vormden voor een mooie balans. Mede omdat er wat sleet op de stem van Søren is gekomen waardoor hij met name in het middenkader toch behoorlijk heeft ingeleverd. Op dit album zingt hij natuurlijk al op die manier, maar nummers van The Second You Sleep hadden daar wel last van. Maar ondanks dat was het een erg goed optreden.

Maar ondanks dat was het een erg goed optreden. nou dan heb ik zeker wat anders gehoord. hij zat er echt een paar keer flink langs en zelfs vals.slechtste wat ik als fervent concert bezoeker in tijden heb mee gemaakt

Ik heb ze 2 dagen later in de Effenaar gezien.
Van zijn stem was niet zoveel meer over.
Jammer natuurlijk, want vooral bij de melancholieke nummers heeft hij die stem nodig.
Vooral daarom matig optreden.
Wel een pracht-album

Met name in het begin was de stem van Søren matig in Het Paard van Troje. Op de plaat hoor je in ieder geval niet terug dat in die 8 jaar zijn stem wat minder bereik heeft gekregen. Aanvankelijk was ik weinig positief over deze plaat. Maar er staan een paar goede nummers op die me soms doen denken aan de melancholie van de eveneens Deense band Kashmir.

Dik 4 sterren met uitzicht op meer, dit album heeft mij behoorlijk in zijn greep, sterker nog het titelnummer & Hollow Is Your Promise vind ik tot hun allerbeste werk behoren!!
Jammer dat het 2e gedeelte van de plaat iets minder van niveau is, It"s About Time & It"s Been Way Too Long doen mij niet zo heel erg veel, daarentegen vind ik Paralyzed wel weer erg mooi.
Saybia weet met dit album een mistroostig gevoel bij mij op te roepen die wel past bij de maand oktober, ultieme herfstplaat!!

Weinig opzienbarend vierde album voor het deense Saybia, met vooral veel middelmatige songs. Tracks als Black Hole en Down zijn prima, maar het grootste gedeelte van het songmateriaal kabbelt maar een beetje door, zonder veel indruk te maken. Saybia lijkt hier overigens behoorlijk te zijn beïnvloed door de band The War On Drugs, te oordelen naar het soortgelijke geluid.

Mijn aanvankelijke enthousiasme tempert steeds meer.

Voor mij toch een wat saaie, lauwwarme plaat. Steekt ook schril af tegen de nieuwe Editors.

Ik kan me redelijk vinden in de twee laatste posts. Ik vind het gemiddeld genomen niet echt een boeiend album. Het komt op mij een beetje over als dertien in een dozijn muziek. Het raakt me weinig. Zoals Ozric zegt: een lauwwarme plaat.

Het is al eerder gezegd, de zang is minder goed dan op de vorige Saybia albums. Hij heeft daar duidelijk op ingeleverd. Geen drama overigens. Maar hij had echt een hele mooie stem vond ik. Mijn beoordeling van het album staat er verder los van, dat is vooral op basis van het songmateriaal.

Slecht is het allemaal niet, maar deze plaat ga ik niet vaak draaien.

Drie sterren. Ik verwacht geen groei.

Bezig aan m'n eerste luisterbeurt in zijn geheel - en daar word ik niet heel vrolijk van. Bij Down pas voor het eerst 'ja' geknikt. omdat ik voor het eerst het gevoel had 'Saybia' te horen (het refrein althans). Vooruit: bij Black Hole ook al een beetje.

Maar goed, Saybia geven we - uiteraard - meerdere kansen/luisterbeurten.

Vrees dat er maar weinig nummers van dit album zullen staan op de door mezelf samengestelde cd met de titel 'beste Saybia nummers'. (Down wel in ieder geval - heerlijk refrein).

Ik heb hem toch maar verlaagd naar 2,5 ster. Ik vind de plaat gewoon totaal niet boeiend. Het raakt me nergens, en ik raak verveeld als ik het opzet.

Helaas voor mij...

Op een paar, overigens prachtige nummers na, heb ik nooit heel veel opgehad met deze Deense band. Dat verandert wel door dit nieuwe album. Er lijkt een extra laag over de muziek heen te liggen die maakt dat ik deze nummers serieuzer neem. Daarnaast doet Saybia aan dingen waar Coldplay niet meer toe in staat is (of niet meer aan doet), d.w.z. heel veel melodie en sfeerstukken in de nummers leggen i.p.v. strakke akkoorden. Het levert een paar bloedmooie soft rock/ballades op die op het einde van de cd bloednodig worden afgewisseld met wat meer uptempo werk. Die combinatie maakt dat de balans voor No Sound From The Outside nog positiever uitvalt.

Of Saybia echt tot op het bot is gegaan met deze plaat, betwijfel ik echter, ondanks dat dit de eerste plaat is sinds dat het ongeluk de zanger en zijn gezin trof. Daarvoor zit er misschien inmiddels te veel tijd tussen. Wel is het de juiste impuls voor hun carrière die een nieuwe plaat nodig had.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine

Ik heb vaak met bands dat de eerste albums die ze uitbrengen, dat ik die het beste vind.
Vaak zijn nieuwere albums een aftreksel terwijl de spirit er vaak al uit is.

Ok, dit album, die heeft dat niet zo sterk. Ik verwachtte een tegenvaller(tje). Het is niet zo sterk als de eerste albums maar het is nog steeds een behoorlijk goed album. Ik genoot er zelfs van op momenten, al bij de eerste keer luisteren. Hoewel ik nr 5 en 7 tamelijk slecht vind.

Het titelnummer wordt steeds beter naarmate je hem meer luistert...

Paralyzed deed me denken aan de stijl van het bandje Django Django.

Mooie plaat met prachtige teksten.

Mijn stem een halfje omhoog gedaan. Ik merk dat ik nog steeds regelmatig teruggrijp op deze plaat. Terechte toevoeging dus aan mijn verhaal hierboven.

Tijd voor nieuw werk is het wel overigens.

In die rinkelende outro van Paralyzed waande ik me plots op Reckoning van R.E.M.

Vind alle 4 de albums nog steeds niet vervelend overkomen, m a w kan er nog best naar luisteren.

Voor 2 euro bij de NL amazon, daarvoor kon ik m niet meer negeren.

Zo bloedstollend mooi als de 1e is het niet, en dat kan je ook niet verwachten. Daarmee is het niet gezegd dat het nog steeds mooie muziek is.
Ik hoor dit album nu pas in zijn geheel voor het eerst, en voor dit geld is dat natuurlijk leuk proberen.

Down is het eerste nummer wat me echt heel erg opvalt. Saybia blijft een band die kwaliteits muziek maakt (soms hoor ik op dit album zelfs the National erin terug) maar te weinig wordt gewaardeerd in ons landje. en dat is jammer, en een gemis voor vele muziek liefhebbers.

Overigens vind ik Saybia wel veel beter dan the National, om die vergelijking even recht te zetten

Is dat zo?

Saybia is al jaren heel succesvol in Nederland en verkoopt concerten steevast uit (heb er toch een aantal van meegemaakt). Volgens mij is Nederland het enige land buiten Denemarken waar ze zo'n succes hebben en de band is hier regelmatig op tour geweest. Ik denk dat ze dus best veel waardering krijgen vanuit ons kikkerlandje

Ze zeggen dit zelf ook altijd:

Saybia, de Deense Coldplay: ‘Nederland voelt als thuis’ - Reporters Online - reportersonline.nl

(Lees vooral het stukje over hun succes in Nederland, en dit was eigenlijk al vanaf het debuut het geval en de concerten rondom dit album waren toen ook allemaal uitverkocht).

Qua succes zijn ze vooral bekend vanwege het hitje I Surrender, in vergelijking tot The National zijn ze zeker minder bekend. Zelf vind ik ze muzikaal niet heel erg met elkaar te vergelijken, ondanks dat ik best kan geloven dat ze een gelijkwaardig publiek trekken.

Ik doelde op een paar nummers van dit album. Die deden met aan the National denken. Verder gaat ie volledig mank inderdaad.

En helemaal eens dat Saybia veel beter is, maar dat is vloeken in de Musicmeter kerk denk ik

Goed album. Veel minder zoetsappig dan de eerste albums van Saybia en daarmee een meer volwassen en geaard/nuchterder geluid.

ONwijs onderschat album dit. Het is zonder twijfel hun beste. Er zit zoveel meer in dan al die andere..