Van Morrison - Inarticulate Speech of the Heart (1983)

Heerlijk gevoelig album van Van met wat zweverige celtic invloeden.. Ik draai het al dik 20 jaar ...
Was een van mij allereerste CD's

Instrumentale nummers, keltische invloeden, new age, synthesizers..zijn niet de termen waar ik snel enthousiast van wordt.

Overgoten met een jazzy, spiritueel (bevlogen) Van Morrison sausje wordt het duidelijk een ander verhaal.

het is vooral een "warme"plaat.... ik weet het, vage persoonlijke mening, maar de Van Morrison liefhebbers die dit lezen begrijpen denk ik wel wat ik hier mee bedoel.

(mijn cursur knippert rustig door terwijl ik al luisterend naar deze plaat dromerig naar een computerscherm staar...)

droomplaatje...

Het is moeilijk wakker blijven bij dit album en net als de oogleden zich overgeven aan de zwaartekracht komt er zo'n nummer als The Streets Only Knew your Name. Gelukkig, even wakker worden, om vervolgens definitief de ogen te sluiten bij de volgende 3 nummers en in een luid ronken te vervallen.
Een erg saai album voor wie het nog niet duidelijk was.

RAVE ON .......MR. VAN THE MAN !

Bericht verplaatst naar Muziek > Toplijsten en favorieten > Van Morrison album top 5

Dit album kan in 1ste instantie wat minder bevlogen aandoen als eerdere albums van the Man. Doordat het ook wat meer gelaagd is met synthesizers, zou je bijna er aan voorbij gaan, dat Van Morrison zich ook hier nog heeft omringt met goede muzikanten, die toen een paar jaar al een bijdrage leverden aan zijn albums. De nostalgie van een Fleedon Fleece bijv. doet het niet echt evenaren, maar het is ook zo'n 10 jaar later en van nostalgie is begin jaren tachtig niet veel over. Het staat in de nieuwe tijd; de jaren tachtig en in dit geval nog aan de goede kant er van. Idd. een warme plaat, die ik graag nog eens opnieuw zal draaien over een nieuwe set.

Ondergewaardeerd en heel bijzonder album. Goed om bij in te slapen en dat is niet negatief bedoeld.

Eén van zijn mindere albums. Van en zweverige sythezisers gaan wat mij betreft niet samen.

Ik was juist blij verrast met deze cd die ik vorig jaar samen met wat andere Van-cd’s op Ebay aanschafte.

Het is vrij onconventioneel van opzet, alsof de volgorde van de nummers in een bui van pure gemoedsrust tot stand is gekomen. Ook vormt de mengelmoes van Keltische instrumentals, new age, synthesizers en Van’s soulvolle vertolking een warme, behaaglijke deken van geluid waarin het heerlijk wegdompelen is. De gelukzaligheid en compleetheid dat dit album uitstraalt vertaalt zich feilloos naar elke luisteraar die niet vies is van iets dat buiten de conforme lijntjes durft te kleuren.
Een meesterwerk!

Ik ben het grotendeels met je eens, kaztor.

De man heeft een buitengewoon intrigerende loop van zijn carrière en heeft zich daarbij van niemand ooit iets aangetrokken.
Via Them, zijn eerste solo albums, geloof kwam om de hoek kijken, spirituele belangstelling, Ierland, waarbij de hoogte van de beoordeling van zijn albums (en ook het aantal stemmers) ook mooi weer geven hoe groot de belangstelling was voor Van Morrison in het algemeen en hoe de flow van de waardering van hoog naar wat lager weer naar hoger is gestegen.

Een wat "lagere" beoordeling voor Van Morrison betekent nog altijd een cijfer waar menig artiest jaloers naar kan kijken.
Maar ik leerde zelf Van Morrison kennen ten tijde van Into the music (1979) verloor hem uit het oog en pikte hem weer op bij No Guru no method no teacher (1986). En daarna met enige regelmaat, hij bracht veel albums uit na 1986.

Daarmee lijkt het werk van Van Morrisson redelijk bekend en overzichtelijk maar Inarticulate speech of the heart blijkt muzikaal toch weer van een andere orde dan zowel Into the music als No Guru no method no teacher.

Het uitstapje is fraai, daar niet van. Maar Van Morrison was wel op weg maar had zich nog niet ontwikkeld als op No Guru no method no teacher. Tegelijkertijd was hij ook weg van de vrolijke deunen van Bright side of the road. Ergo, er ontstaat een aanvulling met Keltische klanken, synthesizers.

Was hij zoekende in dit deel van zijn carriere, het aantal stemmen en de beoordeling loopt verder terug bij opvolger A Sense of wonder.

Toch ben ik zelf uitermate blij met de vondst van dit album. Het is helemaal niet erg, als een artiest muziek maakt uit het hart, zoekende naar de juiste balans en dus duidelijk nog geen deel uitmaakt van een vaste tredmolen. Meestal levert dat juist de meest verrassende ontwikkelingen en die vind ik dan ook voldoende terug op Inarticulate speech of the heart.

Nou, ik vind zelf niet echt dat hier buiten de lijntjes wordt gekleurd, want ook al bepalen de synthesizers hier meer dan voorheen de kleur van de muziek en ook al staan er meer instrumentals dan ooit op (van de tien voorgaande Morrison-platen die ik ken is volgens mij sowieso alleen het laatste nummer Scandinavia van de voorgaande plaat Beautiful vision een instrumental), qua insteek vervolgt dit album voor mijn gevoel gewoon Morrisons lange spirituele zoektocht naar gemoedsrust en spiritualiteit. En dat doet het met soms best aansprekende melodieën en een mooi geluid, maar er gebeurt wel èrg weinig. Veel nummers hebben nauwelijks progressie, bij drie van de vier instrumentals zou ik wel een tweede melodielijn willen horen, de arrangementen zijn heel braaf, de synths klinken niet fris, en net als indana hierboven veer ik alleen op bij The street only knew your name met z'n up-tempo-sfeer en z'n lekkere gitaargeluid. Ik kan niet zeggen dat dit een slechte plaat is, maar het is allemaal wel erg bloedeloos en bedaard, met vele obligate couplet-refrein-afwisselingen die zelden tot een climax of een "resolutie" voeren.

Over het algemeen kan ik me vaak vinden in de meningen van BoyOnHeavenHill, maar bij dit album niet. Alhoewel: destijds vond ook ik dit een van de mindere albums van Van the Man.

Maar nu - vele jaren en vele luisterbeurten later - ben ik geleidelijk aan toch wat positiever geworden. Beslist geen hoogtepunt in zijn oeuvre, maar zeer zeker ook geen slecht album. En een matig album van Van vind ik vaak nog veel beter dan veel gelauwerde muziek van gehypte bands en artiesten, die na een paar keer luisteren nogal matig blijkt te zijn.

Ook weer een fijn plaatje, al zit de synth wel erg prominent in de mix. Dat hoeft geen probleem te zijn , maar dan moeten de composities ook sterk zijn en dat zijn ze jammer genoeg niet allemaal. Connswater is nog te sneu voor een Eftelingattractie en ook September Night had ie beter in het vat kunnen laten. Wat overblijft is degelijk , en enig zins memorabel. Niet top , wel acceptabel. 3 sterren

Rare plaat. Als ik synths wil horen kies ik wel andere artiesten die dat beter kunnen dan wat op deze plaat te horen valt. Beetje saaie composities, maar niet echt slecht. Al met al een apart werkje dat me wat doet denken aan Local hero, maar minder goed dan die plaat.

Het is totaal geen "Astral Weeks" of "Moondance", maar ik vind deze plaat wel geslaagd eigenlijk. Het zal vast als achterhaald gezien worden met die synths, maar ik ervaar het als een warm bad. Soms zelfs een beetje Pink Floyd(!)

zoveel mensen, zoveel meningen. inderdaad warm, spiritueel en die new age of synthesizer invloeden uit de eighties zijn zeker hoorbaar, maar op dit album zijn het met name de Keltische invloeden die ingebracht worden door zijn Irish fellowmen Arty McGlynn (acoustic guitar) en Davy Spillane (Uileann pipes, low flute) die mij zeer bekoren. in combinatie met de trompet, synthesizer sound van Mark Isham, de heerlijke sax partijen van Pee Wee Ellis en de door Van Morrison prachtig gezongen songs voorzien van fraaie dameskoortjes, blijft dit album na al die jaren nog steeds een alleszins genietbaar album.

van dit album werden 2 singles uitgebracht, t.w. "Cry For Home" (b-side Summertime In England) en "Celtic Swing" , de b-side hiervan "For Mr. Thomas" is terug te vinden op het outtakes album "The Philosopher's Stone".

wat betreft het gehalte aan spiritualiteit zeggen titels als "Higher Than the World" en "Inarticulate Speech of the Heart" genoeg. van de nummers met zang springen "River of Time", "Irish Heartbeat" maar met name "The Street Only Knew Your Name" er boven uit. "Irish Heartbeat" zou later in een nog meer "folky" versie verschijnen op zijn gelijknamige album uit 1988 met The Chieftains. "Cry For Home" werd een bescheiden hitje in de versie met Tom Jones en verscheen later in 2007 op "The Best Of Van Morrison, Vol. 3".

van de 4 instrumentale nummers (2,4,6 en 11) bevalt "Celtic Swing" mij het beste, een nummer dat rustig wordt opgebouwd en langzaam aan met een stuwende orgelpartij van John Allair en een geweldige sax solo tot een ritmische "Celtic Swing" climax leidt en daarna alsnog in een soort van meditatieve stilte eindigt. 11) "September Night" had van mij ook achterwege mogen blijven, om maar in de termen van Twinpeaks te blijven, een nummer met een hoog Droomvlucht gehalte. helaas geen instrumentaal nummer van het niveau "Scandinavia" van zijn voorgaande album "Beautiful Vision".

als ik zie hoe vrijgevig een blad als Heaven magazine is met het geven van 4 sterren aan albums in de diverse genres, vind ik 4 sterren in vergelijking met de kwaliteit van veel van die albums feitelijk te laag voor dit album, maar de lat ligt nu eenmaal hoog bij iemand als Van The Man. vandaar een 4.

Van Morrison zou zijn spirituele zoektocht na dit album verder voortzetten met "Sense of Wonder".

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at The Townhouse, London, England
The Record Plant, Sausalito, California (track 11)
Harbour Sound, Sausalito, California