Ed Starink - Synthesizer Greatest, Volume 3 (1989)

Bekende synthesizer tunes. Een aardig verzamelwerkje. Maar deel 1 en 2 van de Ed Starink collectie vind ik toch beduidend beter. Ik wou de verzameling wel compleet hebben, dus heb ze allemaal tegelijk gekocht (5 delen voor een schappelijk prijssie).
3 * voor deze S.G.

weet je waar je ze kan kopen nog allemaal? ik heb alleen deel 1 en 3.. wilde rest ook graag

ik heb ondertussen deel 1 t/m 6, er is ook een deel 6 en 7 dus.. alleen 7 is alleen in Spanje uitgebracht en Italie, dus wordt lastig om daaraan te komen

Familie van Mike?

wie is er familie?

Ed?

En wie is Ed? Familie van Mark? Wie is Mark dan?

De 1e 2 delen zijn inderdaad de beste, maar toch is volume 3 een meesterwerk in mijn oren. Van de spaanse deel 7 heb ik zowel een CD als ook een LP. Ik wil de MC ook nog hebben.

De fransen hebben ook nog volume 8 tot en met 12 uitgebracht. Maar er is nog veel meer op gebied van Ed Starink en Synthesizer Greatest:

ik heb het allemaal op mijn site gezet: SYNTHESIZER GREATEST - synthesizergreatest.eu

Toen koopavonden nog een echte koopavond was, gingen mijn ouders winkelen om belangrijke aankopen te doen. Voor mij als kind was het mooie dat ik iets speciaals mocht uitzoeken, ik wilde dolgraag dit eerste of derde deel van Synthesizer Greatest. Mijn moeder zag het prijskaartje en zei als pasen op pinksteren valt. Ik kreeg in plaats daarvan de cassettebandjes zoals deze, waar grotendeels hetzelfde op stond met overigens ook een toffe illustratie. We hebben hier al diverse malen besproken dat die platenlabels allemaal bij elkaar horen, dit waren betaalbaardere versies van Synthesizer Greatest.

Dit deel wilde ik onder meer graag hebben voor die tekening, die vind ik nog steeds een van de mooiste! En ik heb er natuurlijk ook bepaalde herinneringen aan. Het topnummer van dit deel vond ik #12 dat tevens een bonustrack was, zodoende stond hij niet op de mc, dus ook aan het 16.90 dure cassettebandje had ik eigenlijk weinig, opgelucht dat ik die nooit heb gekregen. We hebben hier al diverse malen besproken dat het allemaal is nagespeeld.

In al die tijd ben ik er nooit achter gekomen van wie Nothing to Fear is, in de hoes stond de naam van Starink cryptisch omschreven als Star Inc in piepkleine lettertjes, en bij de track stond niet meer dan M.Gore. Wie was M.Gore? Dat was mijn enige zoekspoor. Probeer ermee naar de bieb te gaan of naar een platenwinkel als je twaalf jaar oud bent. Uiteindelijk ontdekte ik tot mijn stomme verbazing dat Nothing to Fear van niemand minder was dan van Depeche Mode. Hoe kon ik dat weten? Dat kon ik niet weten. Ik heb een aantal albums van Depeche Mode en een very Best Of, maar dit nummer kende ik niet en staat ook op een van de vroege albums. En zoals we al eerder hebben besproken, de nummers mogen dan voortreffelijk goed zijn nagespeeld, de originelen blijken in vrijwel alle gevallen wat mij betreft onverbeterbaar.

Zo ook dit nummer van Depeche Mode, ik had eerst verwacht dat er op zou worden gezongen, maar het blijkt een voortreffelijk instrumentaal nummer. Oh jonge, ik vind Depeche Mode zo vreselijk goed, kick-ass nummers als Question of Time en Everything Counts, die vind ik eigenlijk zelfs nog beter dan hun allergrootste succes Enjoy the Silence.

Een soort vergelijkbare situatie heb ik wel eens gehad toen ik Labour of Love dubbel disc van UB40 wilde hebben. In de platenhoes werd je niets wijzer van wie de originelen waren. Bij 'Kingston Town' stond bijvoorbeeld Kendrick Patrick, de naam van de schrijver/producent, maar niet de naam van uitvoerend artiest, Lord Creator. Waarom doen ze hierover zo ontzettend geheimzinnig? Ze lopen wel met het daverende coversucces te koop en het lijkt erop dat ze zo min mogelijk willen dat je erachter komt van wie de originelen zijn.

en zo komt er onverwachts weer een nieuw hoofdstuk aan die synthesizer greatest scam, waarschijnlijk valt er nog wel meer te achterhalen.

Behoorlijk sterk derde deel met zeer veel Vangelis tracks die onberispelijk nagespeeld worden en soms zelf beter zijn dan het origineel. Prima synthesizermuziek, alhoewel de laatste 2 tracks bagger zijn. 3,5 ster

Deze derde volume van Synthesizer Greatest vond ik ooit als 12-jarige jongen erg mooi en misschien naar verhouding wel het beste deel wat de serie heeft voortgebracht. In ieder geval heeft dit deel de mooiste albumhoes. Tegenwoordig scheer ik alle volumes uit deze reeks over één kam en zijn ze stuk voor stuk aardig en is het geinig om te horen wat Ed Starink heeft bewerkstelligd met de uitvoeringen van diverse bekende en wat minder bekende synthesizer-hits. In ieder geval is het op een bepaalde manier verfrissend om al deze versies nog eens terug te horen op een wijze waarop ze best te pruimen zijn, door puur en alleen deze versies te zien als covers. Het ene nummer net wat beter gedaan dan de ander en uiteraard zijn er absoluut ook wel wat missers.

Het is wel voor het eerst in deze serie albums dat ik in ieder geval één track beter vind dan de originele versie en daarbij trap ik in ieder geval een heilig huisje omver, aangezien ik eigenlijk altijd het origineel prefereer boven een cover/nagespeelde versie. Echter zal ik niet ontkennen dat de bewerking van Francis Lai's "Bilitis" heel mooi is. Deze versie klinkt voller, meer episch en krachtiger en is gewoon heel mooi uitgevoerd.

De rest van dit album bevat ook zo her en der wat uitschieters, waarvan Ed's versie van Toto's "Dune (Desert Theme)" heel leuk gedaan is, de uitvoering van Jarre's "Zoolookologie" gevaarlijk dicht bij de originele versie ligt en best geslaagd genoemd mag worden, Eric Serra's "Theme from "Le Grand Bleu"" sfeervol nagespeeld is en ook erg aansluit op het origineel en zelfs bijna, bijna beter genoemd mag worden, The Droids' "The Force" erg vermakelijk is en verderop ik de cover van OMD's "Enola Gay" ook zeker niet vervelend vind.

Natuurlijk plaats ik ook deze derde volume in de reeks in een bepaald perspectief en bestempel ik het niet meer dan met het predikaat 'aardig'. Maar aardig hoeft in dit geval niet vervelend te zijn.

En zo mag vermeld dat ook deze derde volume van deze omstreden reeks albums na al die jaren in een wat positiever licht geplaatst mag worden. Het is niet echt hoogstaand en wellicht dubieus te noemen op de wijze zoals ze toentertijd omsprongen middels de promotie voor deze albums, maar ze kwamen wel uit in de periode waarop betreffende deze vorm van muziek goed ingespeeld kon worden. En nog positiever: het maakte de weg vrij naar een bepaald genre muziek die opeens door een breder publiek werd opgepakt.

Grotendeels mee eens en dit derde deel heeft inderdaad echt behoorlijk veel sterke tracks alhoewel een iets te groot aantal Vangelis tracks. Bilitis hierboven aangehaald al van Francis Lai is prachtig en ook Dune van Toto is fenomenaal mooi gedaan, toch een lastige track om na te spelen. Grote verrassing evenwel van dit album vind ik het betoverend mooie Ushuaia een stuk van een Franse componist van filmmuziek. Het arrangement van Starink is van klasse en dit is een schoolvoorbeeld van hoe ontroerend synthesizermuziek kan zijn: veel variatie en effecten, en prachtig mooie melodielijn.

Eens, die had ik niet aangehaald, maar deze versie van het thema van "Ushuaïa", van oorsprong van de Franse componist Serge Perathoner, is helemaal zo gek nog niet. Ook één van de meer opvallende bewerkingen op deze derde volume uit de reeks.

De originele soundtrack van Ushuaïa kreeg in 1995 uiteindelijk een officiële CD-release: Serge Perathoner - Ushuaïa, les Musiques de L'Extrême (1995) - MusicMeter.nl. M.u.v. het hoofdthema ken ik de muziek verder niet, maar wellicht is deze de moeite waard.