John Coltrane Quartet - Crescent (1964)

Dit is misschien wel mijn favoriete Coltrane-album. Prachtige melancholische en ingetogen sfeer, en mijns inziens speelt het 'klassieke kwartet' hier zo'n beetje op de toppen van hun kunnen. Wie 'A Love Supreme' mooi vindt, kan hier zeker ook mee overweg.

Ik moet wel toegeven dat ik zo'n beetje afhaak na het album "The John Coltrane Quartet plays...". Wat daarna komt is mij over het algemeen te chaotisch en ik 'begrijp' die muziek gewoon niet echt meer. Ik heb wel veel van die albums in de kast staan, in de hoop dat het kwartje ooit nog eens valt, maar echt voor m'n plezier luister ik het over het algemeen niet.

Wise One is inderdaad fenomenaal, de overgang van Crescent naar Wise One draagt daar in mijn optiek aan bij. Ik zie het tweede deel van Crescent eigenlijk als climax naar Wise one, maar Wise One is zonder Crescent ook al een klasse apart. Een groot pluspunt van Crescent vind ik dat de nummers op een inventieve wijze aan elkaar geschakeld zijn (Met als beste voorbeeld Crescent --- Wise One), dit maakt de luisterervaring spannend. 5*

'The Drum Thing' was me nog nooit echt opgevallen op dit album. Voor dit soort nummers is de Engelse benaming 'A Grand Finale' bedacht. Wat Coltrane hier blaast op zijn tenor is zo intiem en zacht, maar gaat recht naar het hart. Zo puur en herleid tot de essentie, en toch compleet raak! Allemaal perfect omkaderd door de ritmesectie. Magnifiek!

Een mooie, statige plaat van Coltrane. Intieme en zachte muziek die gemaakt lijkt voor de wegkwijnende nachtbraker. Wellicht minder intens dan bepaalde klassiekers van de beste man, maar zekers zo aangenaam.

Dit album (op cd) heeft de afgelopen maanden steeds binnen handbereik gelegen, en vele draaibeurten gekregen. Ben inmiddels helemaal betoverd door eigenlijk alles wat ik hoor. Het nog in aantocht zijnde A Love Supreme is misschien van een nóg hoger niveau, maar Crescent doet er nauwelijks voor onder.
Zelfs The Drum Thing vind ik prachtig, terwijl ik van drumsolo's over het algemeen niet zo'n liefhebber ben. Vier topmusici die hier geen moment vervelen, mij in ieder geval niet.

Ben een beetje rozig in de tuin. Daar past dit heel goed bij. Mijn hond vindt dat ook en kijkt mij lamlendig aan. Daar is het een hond voor. Net zo’n natuurtalent als John.

"Crescent" - toenemend, groeiend of ontwikkelend; lees ik op zoek naar een vertaling.

Muziek als dit leren kennen rond dit uur: een grote luxe is dat. Nu beweer ik dat wel vaker wanneer de avondsfeer de magie van de luisterervaring naar een hoger niveau tilt. Maar hoe deze John Coltrane dat doet maakt hem terecht een van de meest fascinerende figuren in de jazzmuziek...

Ingetogen is deze muziek zeker. Niet in de betekenis van bescheiden of terughoudend, wel op die manier van verinnerlijking, rustige zelfexploratie of persoonlijke reflectie. Voor zoiets is rustig je tijd nemen de enige weg. Niemand zou er immers bij gebaat zijn mocht je dat niveau "versneld" proberen te bereiken, het gaat immers om het proces dat zich langzaam voltrekt en in stand houdt.

John Coltrane - we blijven er met vol bewondering naar luisteren, maar hoe zou dat ook anders kunnen?

Zo hoor ik een plaat het liefst. Niet een solo-artiest die alle aandacht naar zich toetrekt en waarbij de muzikanten in dienst van de solo-artiest een beetje maar meespelen.

Nee, Coltrane speelt zelfs op de laatste twee songs helemaal geen solo, en laat hier bassist Jimmy Garrison en drummer Elvin Jones hun gang gaan.

Dit is waarom ik muziek niet luister, niet dat eeuwige less-is-more en alles in dienst van een goede popsong, maar gewoon een band waar democratisch iedereen aan bod komt.

Hierbij bewijst Coltrane juist één van de beste bandleiders/frontmannen te zijn uit de muziekhistorie (samen met Greg Allman natuurlijk).

Jongens, dit is wel een belachelijk fijne plaat. Deze kan ook direct op mijn lp-verlanglijst, zeg maar.

Deze nomineer ik ook voor een 5*, maar Coltrane heeft mijns inziens wel erg veel 5*-platen. Dat kan toch niet goed zijn?

Horen is geloven, Michiel. En met je oren is niks mis, hooguit met je score.

Ik had net beloofd aan AOVV dat ik niet zomaar in één keer een 5* uitkeer. Een plaat moet landen, groeien, een favoriet worden overtime. Ik heb deze nu vandaag al 3 of 4 keer gedraaid en ben wel echt overdonderd, maar ben ik dat over een jaar of over 5 jaar ook nog? We merken het wel.

Wise One is wel echt de mooiste ballad die ik in tijden heb gehoord. Met name als je heerlijk in de regen langs de Amstel loopt.

Wise One was in juni nog bijna het beste nummer van Coltrane in de Greatest Hits topic hier verderop. In de finale maar nipt verloren van Part II van A Love Supreme. Wise One had mijn voorkeursstem, maar dat mocht niet baten. Song van de absolute buitencategorie dus inderdaad. Het is goed Michiel, je mag 5* geven na zoveel luisterbeurten.

Dan moet ik wel in een jazz-bui blijven, maar zo voelt het wel. Dit is in elk geval wel een plaat die ik op lp ga zoeken. Dan is de kans van vaak draaien nog groter. Ik ben namelijk liever lui dan moe en een plaat iedere keer omkeren is makkelijker dan een nieuwe plaat zoeken en opleggen. Zodoende luister ik wel eens een hele avond naar 1 plaat.

Ik heb hiervan een 'Limited Edition, Reissue, Remastered, 180 Gram, Gatefold'. Wanneer deze is uitgegeven staat er niet bij op Discogs, maar in ieder geval na (of in) 1997 aan het copyright te zien. Wellicht een keer afgespeeld na aankoop en daarna altijd de cd, want ik ben ook lui maar wil niet de hele avond dezelfde plaat horen.

Bij mij 22x…. dat is behoorlijk uitzonderlijk. Waldron is mijn nummer 2 maar komt er dan met 9x maar bekaaid vanaf. Coltrane was echt van een andere wereld

Ik denk dat bij mij The Allman Brothers de lijst aanvoert, maar Coltrane is een goede kanshebber voor een tweede op die lijst. Of Yusef Lateef, ik ben het even kwijt.

Ha, ik heb ook even goed geteld (zodat ik er geen zou vergeten, Pim...)

En dan kom ik op 'slechts' 12x the full monty voor John Coltrane. Da's de 2e plaats achter Frank Zappa (who else?) met 16x, gevolgd door King Crimson met slechts 6x, wat echter relatief de meeste 5 sterren zijn, want ik heb lang niet zoveel albums van KC als van Zappa en Coltrane.

Ik wist dat deze in de platenbak stond, want daar zag ik hem vorige keer, maar ik had hem vooralsnog laten staan. Toen ik vandaag keek stond hij er nog, ingeklemd tussen een Dolphy en een Tyner, dus ik heb het hele gezelschap maar geïnviteerd, want dat mag want het is minder dan vier.

Om Wise One nu vanaf vinyl te horen, daar word ik nou emotioneel van. Dit is echt een prachtplaat van één van de beste kwartetten (bands) die ik ken.

En de Coltrane-foto op de binnenkant van de gatefold lijkt wel heel erg op onze vriend Soledad.

Deze heb ik nu ook in de Acoustic Sounds serie. Ik ben sprakeloos. Het is alsof Coltrane naast me staat met z’n tenor. Duur maar echt zeer de moeite waard. Ik wist niet dat een plaat uit 1964 zo mooi kon klinken.

Hier ook de acoustic Sounds versie, fantastisch.
Vervangen van mijn oude exemplaar en CD! Dat

Ja, nu dus 0 keer. Spijtig genoeg kan ik Soledad niet meer als selectiebron gebruiken.