Pink Floyd - The Piper at the Gates of Dawn (1967)

Ik zal er maar eens eerlijk voor uit komen. Ondanks dat ik Piper een unieke plaat vind, heb ik na 50+ jaar nog steeds problemen met het geluid.

Joe Boyd regelde en produceerde de opnames van Arnold Layne / Candy And A Currant Bun die opgenomen werden in de Sound Techniques Studio en ging daarmee gewapend op zoek naar een platencontract. Tegelijkertijd vond hij dat ze "echte" managers nodig hadden en bracht hij de band onder bij Peter Jenner. Boyd had een, voor de band, gunstig contract losgepeuterd bij Polydor UK maar Jenner stak hem de inhoud van een kompleet messenblok tussen de schouderbladen en liet de band bij EMI tekenen, waar de voorwaarden ( volgens Joe Boyd ) gunstiger waren voor het mangement dan voor de artiesten.

Het direkte resultaat was dat Boyd gelijk buitenspel stond en dat Sound Techniques niet meer gebruikt kon worden omdat er verplicht in EMI studios opgenomen moest worden, met een EMI producer.

Voor See Emily Play deed EMI een oogje dicht en werd er nog één keer Sound Techniques aangedaan, wat de follow-up moest toch een beetje in dezelfde geluidshoek zitten, maar daarna was het schluß. De geweldige drive die zo kenmerkend was voor de eerste 3 plaatkantjes ging daarmee zonder pardon overboord. Alle sophiticated apparatuur van Abbey Road ten spijt kwamen ze nooit meer in de buurt.

Toen ik Piper voor de eerste keer hoorde was ik dan ook behoorlijk teleurgesteld en het duurde echt een paar maanden voordat ik de sjarmes van de plaat in ging zien.

Maar het had allemaal zoveel akuter en meer in your face kunnen klinken. Het had een absoluut meesterwerk kunnen zijn in plaats van een plaat waarbij ik, zelfs met de laatste remaster op vinyl, af en toe de neiging krijg om de opnametechneut en de producer eens een enorme trap onder de kont te geven omdat het geluid toch echt te dun wordt. Pink Floyd had een bazengeluid en wordt hier regelmatig weergegeven als een stelletje schuchtere tovenaarsleerlingen.

Zo, dat is er ook weer uit. Laat me maar even weten wanneer ik voor het vuurpeloton moet verschijnen ...........

Nee geen vuurpeleton van mijn kant, ik denk je eerder de kop van de spijker geslagen hebt

Ik leerde dit zeker 35 jaar geleden kennen, ná The dark side of the moon, Meddle en Wish you were here (in die volgorde), maar twee dingen had ik al meteen door: dat ik dit absoluut niet kon en mocht vergelijken met die latere Pink Floyd, èn dat ik dit minstens nèt zo leuk vond. Sixties-psychedelica met een randje dat het ook nu nog actueel doet klinken, teksten die afwisselend handelen over zomerse middagen, sterrenconstellaties, kabouters, cyclische filosofieën en buitenbeentjes die weigeren om zichzelf als "losers" te zien, een stem die je op afstand omarmt, en voldoende muzikale kleur om zowel de spacy als de poppy nummers constant interessant te houden. Alle aspecten van deze plaat zijn me dierbaar, met uitzondering van de flauwe instrumental Pow r. toc h. (waarbij ik te duidelijk hoor dat de muzikanten met hun stemmetjes percussieinstrumenten proberen na te bootsen) en Roger Waters' enige solobijdrage Take up thy stethoscope and walk dat zichzelf constant voorbijloopt zonder ergens heen te gaan. Verder kan ik dit betoverende en nog altijd enigszins ondoorgrondelijke album bijna onbeperkt draaien, hetgeen een voorzichtige manier is om te zeggen dat ik deze speelse Pink Floyd eigenlijk liever hoor dan de grimmige mannen die vanaf Dark side de lol en het levensgenot wel een beetje uit hun muziek leken te verbannen. En hoewel dit album voor een groot deel het geesteskind van Syd Barrett is vond ik zijn twee soloplaten niet om door te komen – zijn focus op dit album is meer dan welkom.

Goed stuk en ik herken ook wel wat BoyOnHeavenHill treffend aangeeft; "De speelse Pink Floyd hier en de grimmige mannen die vanaf Dark Side Of The Moon de lol en het levensgenot wel een beetje uit muziek leken te verbannen."
Roger Waters nam langzaam maar zeker de Syd Barret rol over, met die verstane dat hij een zwartkijker pur sang is. Barret was meer een beschouwer van dagelijkse dingetjes en trok zaken in het absurde - ongetwijfeld ook door invloed van psychedelische drugs en het tijdsbeeld.
Maar frivoler en spontaner klinkt het in ieder geval zeker op dit debuut.
Feitelijk werd Floyd een serieuze rockband met perfectie in een hoog vaandel.
Een misschien ook wel logische ontwikkeling.
Maar na het korte verblijf van Barret in de band, werd het al vlot een stuk grimmiger. Wel nog psychedelisch, maar dat zwaar op de hand zijnde kreeg de overhand.

voor mij toch wel een schitterend debuut. Hier nog duidelijk Barret aanwezig. Een absolute must voor elke Pink Floyd liefhebber.
Ik ben nochtans vroeger gestart met de latere PF periode ( The Wall, Dark side of the moon, wish you where here ), maar op de één of andere manier kan deze psychedelische plaat me wel bekoren .
Mmm , toch ook eens op zoek gaan naar solo werk van Barret

Ooit heb ik hier 3,5* voor weggegeven. Op mijn reis langs het lijstje van 1967, meer specifiek de 100 Greatest Albums van dat jaar kom ik dit album tegen op een 12e positie. Ook staat het op 8 in de 1967 chart van Best Ever Albums.
Hoogste tijd om het album weer eens te beluisteren. Dat moet op spotify. Mijn eerste Pink Floyd album was Relics, de vroege verzamelaar en dat heb ik aardig grijs gedraaid,. Dit album heb ik nooit in bezit gehad, maar een vriendin had deze wel. Daar had ik een cassette van opgenomen. Tja zo ging dat toen.
Mooiste nummer is de bonustrack Arnold Layne, gevolgd door Astronomy Domine en Interstellar Overdrive. Het album verder ontleden heeft geen zin. Dat is allemaal al gedaan in de 755 berichten hierboven. En ik moet dit toch wat vaker weer gaan draaien.
De luisterbeurt heeft wel een halfje verhoging naar 4* tot gevolg.

Pink Floyd. eind van mijn tienerjaren was dat toch wel het summum van wat er te beleven viel aan muziek. Jammer genoeg had ik niet het geld om de platen aan te schaffen, maar zo nu en dan via via wat op cassettes gezet. De eerste plaat die ik kocht was Relics en dat was toch wel anders dan de platen zoals Meddle. Ik moest daar flink aan wennen.
Toen de cd uitkwam heb ik in op een of andere rommelmarkt in een keer heel wat Pink Floyd vinyl aan kunnen schaffen voor een spotprijsje. Deze plaat zat er echter niet tussen. Eigenlijk heb ik deze pas veel later aangeschaft , een speciale Cd box
Een mooie box met het album in mono versie en in stereo en ook nog een derde cd met extra nummers die ook hier op Music Meter staan als bonustracks.
Een ieder die Pink Floyd enkel kent van de Top 2000 zal van dit album aardig schrikken. Maar het is wel mooi om te horen van welk beginpunt men is gekomen en vooral ook de invloed van Syd Barrett die duidelijk hoorbaar is. De gekte, het zeer psychedelische karakter van de plaat, meer jaren 60 zul je het niet gauw vinden. De kwaliteit van de opnames is maar zo zo, soms bijna lo fi. Zeker als je het vergelijkt met de latere platen van Pink Floyd.
Het boxje is trouwens verder prachtig uitgewerkt met de teksten, veel fotomateriaal en nog een extra boekje.
Eigenlijk wel gek, dat ik het liefste de mono versie op zet. Slaat nergens op, maar de mono versie past helemaal bij deze tijd en deze muziek.
Ik vind het erg lastig dit goed te beoordelen, maar als ik dan weer 'Interstellar Overdrive' hoor, die ook op Relics stond is het toch wel weer uniek. En dat ik dat toch wel als 14/15 jarige kon pruimen, sta ik nog van te kijken. Enkel daarvoor toch maar 4 sterren.

Hier hoor je hoe het klinkt nadat het geluid is opgepoetst. Helder als kristal.
Pink Floyd - The Gnome (Official Audio) - YouTube

De dubbele CD versie van dit album uit 2007, een remaster, bevat een mono en een stereo versie van het album. Ik draai de stereoversie het meest en het geluid is echt geweldig, dus ik snap de commentaren over het slechte geluid niet helemaal. Tja, dit blijft natuurlijk een geweldig debuutalbum, hoewel ik snap dat luisteraars die niet van het eerste uur zijn afhaken bij deze jaren 60 psychedelica. Ik ben zelf Floyd fan sinds Meddle en heb met de oudere albums een inhaalslag gemaakt.

Top 5:

1. Meddle
2. Atom Heart Mother
3. Piper At The Gates Of Dawn
4. Animals
5. Wish You Were Here

Vaak genoeg geprobeerd inmiddels. Vervelende mix van onaffe ideeën en melige kinderliedjes.

Het begint nog best oké met Astronomy Domine en Lucifer Sam. Twee nummers die daadwerkelijk op afgeronde tracks lijken. Maar daarna begint het gepiel. Daar doorheen zijn de goede ideeën met wat inspanning wel te destilleren, maar het eindresultaat klinkt mij behoorlijk crappy in de oren. Flaming en vooral Power R Toc H zitten diep in de irritatiezone.

De grootste beproeving is wellicht Interstellar Overdrive. Kan me nog voorstellen dat sommigen dit mooi van lelijkheid vinden maar voor mij geldt dat helaas niet. In de laatste paar minuten zitten enkele nog aan te horen stukjes met wat sfeervol orgelspel, de rest doet pijn aan de oren.

The Gnome en Bike zijn dan weer vreselijk irritante peuterliedjes. Verder zijn er heel af en toe nog wel aardige instrumentale fragmentjes te ontdekken in bijvoorbeeld Chapter 24 en Scarecrow, maar zodra Syd Barrett z'n mond open trekt blijft daar ook weinig van over.

Moet 'm snel weer eens draaien; heerlijke mix van onaffe ideeën en melige kinderliedjes.

Misschien wel met heel vernieuwend en met verfrissend ideen. Maar muzikaal gezien kunnen mij maar een paar nummers boeien.

Net de van de originele analoge tapes geremasterde mono persing op vinyl opgepikt en die klinkt werkelijk verbluffend. Half sterretje d'r bij.