Destroyer - Poison Season (2015)

Destroyer, ofwel Dan Bejar én band, gaat al bijna 20 jaar (9 albums) lang mee. Dat is waarschijnlijk voor velen onbekend, gezien de band eigenlijk pas bij de vorige plaat Kaputt echte bekendheid vergaarde. Kaputt was na de soms best experimentele post-punkerige en new-wave-ige eerste platen van de band, wat meer toegankelijk geworden en bij vlagen bijzonder melancholisch en atmosferisch. Op deze tour gaat Destroyer op Poison Season door, en gelukkig maar.

Opener Times Square, Poison Season I zet meteen de toon. Rustig opbouwend maken strijkers en de rustige stem van Bejar de sfeer. En dan barst het los. Met krachtig saxofoonspel knalt Dream Lover plotsklaps uit de speakers, en we wanen ons in de jaren '70 in de tijd van Bowie en Springsteen. En vanaf dit moment is het hele album een genot. Net als op Kaputt horen we veel blazers, maar hier is er aanzienlijk meer ruimte voor experiment en up-tempo ritmes, en wisselen rustige en up-tempo nummers elkaar perfect af. Zo is alleen dit Dream Lover al een welkome krachtuitspatting, maar ook het Midnight Meet The Rain laat de gitaren en de blaasinstrumenten luidruchtig spreken. En net als op de andere platen van Destroyer, verbindt de luchtige piano samen met de stem van Bejar de nummers aan elkaar. Overal horen we deze prachtige instrumentatie terug, nog wel het sterkst op de melancholische nummers. Ontroerend en zwoel zijn de nummers als het zomerse Girl On A Sling, het door strijkers en tokkelend drumspel aangeklede Solace's Bride, of de down-tempo piano-ballad Bangkok (welke zo op Kaputt had gepast). Oh wat weet de band overal mooi te klinken, en doen ze nergens teveel.

Poison Season is wat mij betreft een volgende stap richting meer faam van het Canadese Destroyer. Frontman Dan Bejar weet nog beter dan op het al ijzersterke Kaputt experiment met melancholie te verbinden, en brengt misschien wel een van de beste platen uit van dit jaar, en van zijn oeuvre.
Pat-sounds: Album Destroyer - Poison Season (2015) - pat-sounds.blogspot.com

Dan Bejar brak vier jaar geleden definitief door bij het grote publiek met zijn album Kaputt. Onder de naam Destroyer is hij echter al twintig jaar actief en Poison Season is daarbij alweer zijn tiende studio album. Inmiddels treedt de man meer op dan ooit tevoren en komt hij eindelijk met zijn gewenste plaat. Pop, Jazz en Indie en een leven als crooner verwelkomen zich op zijn nieuwe album.

Met Times Square, Poison Season I vangt direct het orkestrale geluid aan dat als een draad door het album loop. Het wat grauw aandoende begin van het album geeft de donkere kant van het album prijs. De sinistere eindklanken van de piano vormen de opmars naar een bombastisch geluid op Dream Lover. De jazzy inslag tovert een wonderschone live band tevoorschijn. De liefde drijft duistere kanten op als de gedachten zich laten gaan. Het orkest drijft het tempo op en het geluid van de blazers laat een diepe schreeuw achter. Zijn energieke band uit 2012 heeft hij weten te behouden voor de muzikale inslag van het album. Forces from Above doet wat sinisters aan als de strijkers klinken. Bejar’s hoge stem klinkt het ene moment als Stuart Murdoch en dan weer als David Bowie. De weg naar boven blijkt niet altijd makkelijk als de omstandigheden zwaar zijn. Destroyer legt de sound vast die deze weg bevat. De zonnige inslag vinden we terug in de tropische klanken van de drums en de kracht van het orkest. Hell is een zoektocht naar je innerlijke zelf en de kracht die deze uitdraagt in je emoties. De trompetten schallen om je heen als het geluid van de strijkers de wegen voor je openen.

I was born bright
Now I’m dark as a well
A kite washed up on the shoreline
It’s hell down here, it’s hell

The River mag dan totaal verschillend zijn aan die van Bruce Springsteen, de klanken van de E Street Band lijken op dit album nooit ver weg. Op de klanken van de piano drijven de gedachten voort over een onzekere toekomst. De zachte stem van Dan vangt je op wanneer nodig en wordt ondersteunt door een bombastisch geluid. Kijkend naar de grootste sterrenregen in jaren vangt Girl in a Sling aan. Het trage ritme sleept je mee naar de jaren vijftig. Een oude liefde voert je mee in emoties en wordt door het orkest van een extra kracht voorzien. Met de klanken van de akoestische gitaar bevinden we ons weer op Times Square. De versie die het meest aansluit bij het bandgeluid voert op zijn tropische ritme de emoties op. De gitaarklanken geven een extra glans aan het indrukwekkende middenstuk. Het krachtige geheel ontpopt zich in de sferische zang van Bejar. Op Archer on the Beach slaan de jazz en rock hun handen ineen. Het geheel laat de duistere sferen opdoemen en laat beslissingen en hun gevolgen dichterbij komen.

Careful now, watch your step, in you go
The Ass King’s made of asses, the Ice Queen’s native snow
And Archer’s where you left him, with his arrows slightly out of reach
Impossible raver on your death bed, Archer on the beach

Midnight Meet the Rain drijft je bij de eerste klanken terug naar het verleden. Terwijl de muzikale complexiteit toeneemt voert Dan de angstregen op. De diepe dalen worden heviger terwijl de trompetten om je heen blazen. Op Solace’s Bride keert de rust terug om je wat tijd tot nadenken te gunnen. De gedachten gaan over de levensfase waarin je, je bevindt en de beslissingen die je hierbij moet nemen. Bangkok duwt je een andere wereld in. Een wereld van metropolen en het stadse leven wat hierbij komt kijken. De strijkers maken emoties los over de situatie waarin de huidige wereld zich bevindt. De verkeerslichten flitsen langs je heen als gedachten die komen en gaan. Sun in the Sky is een klein pareltje dat zich langzaam opent. De mensen om wie je geeft zorgen voor veel onrust in je brein. Terwijl de muziek voortdenderd wordt de opgaande zon zichtbaar aan de horizon. Een nieuwe dag vangt aan vol met weloverdachte keuzes.

Dinosaur in the ice
Buffalo on the plain
Sun in the sky still rising
Children lost in the grain

Times Square, Poison Season II is de meest duistere versie en de afsluitende track van het album. De pianoklanken dringen diep je brein binnen als Times Square met zijn drukte en zeeën vol gedachten weer opdoemt. Nog één keer zoeven de klanken van het orkest om je heen om je in stilte achter te laten.

Poison Season ontpopt zich als een rijk gevulde plaat met veel bombast en een stem aan emoties. Times Square is het nummer dat telkens weer terugkeert en omringt is met een mengeling aan gedachten en emoties. De keuze voor het symfonisch orkest uit Vancouver bleek juist te zijn. De afwisseling tussen de bombast en de kracht van de band vormen een geheel dat constante kwaliteit uitdraagt. Met Poison Season heeft Destroyer zijn gewenste opvolger in huis, waar ze nog jaren op kunnen teren.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Destroyer - Poison Season - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Daniel Bejar heeft een flinke vinger in de pap bij de Canadese gelegenheidsband The New Pornographers, maar maakt ook al bijna 20 jaar platen als Destroyer.

Het zijn platen die lange tijd leken veroordeeld tot een bestaan in de marge, maar sinds het in brede kring opgepikte en ook nog eens door de critici bejubelde Kaputt uit 2011 doet Destroyer er waarschijnlijk meer toe dan de gelegenheidsband die eerder met zoveel succes aan de weg timmerde.

Kaputt, dat in 2011 meerdere jaarlijstjes haalde, wist me heel makkelijk te overtuigen, al bleef er door de wel erg duidelijke inspiratiebronnen ook wel iets knagen.

Dat overkomt me vooralsnog niet bij Poison Season, dat inmiddels al enkele weken een trouwe metgezel is. Net als op Kaputt lijkt Daniel Bejar ook op zijn nieuwe plaat weer vooral geïnspireerd door muziek uit de jaren 70, maar Destroyer kiest dit keer voor meer avontuur en diepgang.

De belangrijkste inspiratiebronnen voor Poison Season zijn overduidelijk: Bruce Springsteen en zijn E-Street Band, Roxy Music en vooral Lou Reed en David Bowie. Het ligt er soms vrij dik bovenop, maar aan de andere kant ken ik geen Lou Reed of David Bowie plaat die over de hele linie is te vergelijken met Poison Season van Destroyer.

Zeker wanneer Destroyer uitpakt met grootse songs vol saxofoonuithalen ligt de vergelijking met de groten uit de jaren 70 voor de hand, maar Poison Season bevat ook flink wat meer ingetogen en veel lastiger te doorgronden songs, waarin invloeden van de platen van Robbie Robertson doorklinken, maar ook invloeden uit de jazz een belangrijke rol spelen.

Poison Season is hierdoor een plaat die af en toe op grootse wijze vermaakt, maar minstens even vaak intrigeert met bijzondere klanken en songs die maar blijven groeien. Uiteindelijk is Poison Season absoluut goed en bijzonder genoeg om los te worden gezien van al het aangedragen vergelijkingsmateriaal en dat is knap.

Destroyer heeft een plaat gemaakt die teruggrijpt op het verleden, maar alle invloeden vervolgens op bijzondere wijze het heden in sleept. Het levert een plaat op die net als zijn voorganger de jaarlijstjes zal gaan halen. Dit keer knaagt er bij mij niets en kan ik me er dus alleen maar bij aansluiten. Erwin Zijleman