Rush - Hold Your Fire (1987)

De nummers van dit album af op het live album Show Of Hands zijn stuk voor stuk nog wel leuke nummers! Met name Mission, Turn The Page en Time Stand Still zijn lekkere nummers

het minste Rush album i.v.m. hun andere werk

De albums hierna zijn nog minder dan deze vind ik, op Counterparts, Snakes & Arrows en Clockwork Angels na dan! Roll The Bones, Presto, Test For Echo en Vapor Trails vind ik alle 4 nog minder dan deze

Deze hoort wat mij betreft absoluut tot de beste albums die de band heeft gemaakt. Pas na dit album werd het ietsjes minder. Al klinkt dat (te) beroerd voor prachtalbums als Presto, Roll the bones en Counterparts.

Gewoon 180 graden andere smaak. Als je Presto en Roll the Bones geproduceerd door the FIXX producer Rupert Hine boven hun albums als 2112, AFTK, Hemispheres en Moving Pictures stelt....ja over smaak valt niet te twisten. Maar topnummers al camera eye, la villa en Cygnus X1 zie ik echt niet op Hold Your Fire staan. Puur een commercieel niemandalletje, helaas

Als je met "commercieel niemendalletje" kortere nummers én meer synthesizers bedoelt, dan ga ik niet onmiddellijk van neen zeggen, maar er was al een evolutie gaande naar bondigere nummers alsook naar "less is more". Minder spectaculair vuurwerk, meer doorgronde songs. Geen epossen meer, maar songs.

Toch vind ik dit album tjokvol nummers staan waarvan dan weer met alle respect gezegd de poppy bands enkel maar kunnen van dromen. Ook is het de moeite om de achtergronden van ieder album te doorgronden, o.a. door de boeken van The Professor: hun wil was altijd om vooruit te kijken met inspiratie uit de toen rondzwevende muzikale invloeden. Vaak kwamen de teksten eerst en dan pas de muziek, dus het was voor Lee / Lifeson ook niet altijd gemakkelijk.

Pas op, ik ga mezelf nooit een kenner noemen en daar ben ik blij om want ik wil voortdurend bijleren en vooruitgang maken, misschien door dit trio geïnspireerd, misschien meer dan ik zelf besef of toegeef. Rush is voor mij altijd een groep in voortdurende beweging geweest, soms met geslaagde resultaten, soms met tegenvallers, maar het experiment, die drive om te evolueren bleef altijd aanwezig, soms meewarig bekeken door de fans in de diverse periodes, maar... waarom niet?

Ze deden het omdat het kon, omdat het mocht (wie zijn wij?) en omdat ze het zelf wilden. Ik kan nog altijd ten volle genieten van een sprankelend album met misschien iets te veel synthesizers, maar nadien kies ik weer een album zonder. Die keuze lieten zij altijd, die keuze hadden wij altijd. Wat is vrijheid een abstracte notie om zo te koesteren. En probeer maar eens The Professor te volgen op dit album en Geddy Lee en Alex Lifeson. Album met nog een topper, producer Peter Collins.

Mooi verwoord Sir Spamalot en helemaal mee eens. En dat dit album een commercieel niemandalletje is, vind ik een bijzonder vreemde en aanmatigende opmerking. Daar geef je dan toch geen 3,5* voor?

Wie doet dat dan? Ik niet in ieder geval..

Een wat ondergewaardeerd album van Rush. Je moet het een aantal keren beluisteren. Ik ben deze plaat in de loop der jaren steeds meer gaan waarderen, wat ook met jeugd en nostalgie te maken heeft. Het werk kan niet tippen aan bijvoorbeeld Power Windows, maar is wel sterk uitgevoerd.

Potverdikkie, wat een prachtplaat! Ik heb destijds zo'n 34 jaar geleden het album terzijde geschoven omdat het voor mij klaar was na Presto. Maar Rush is een progressieve band en maakt dus graag nieuwe
progressieve muziek. Even vergeten wat voor moois ze hiervoor allemaal hebben gemaakt en dan is het feest! Het geluid leunt wel zwaar op Power Windows maar dat vind ik trouwens wel een topplaat. Geddy is geweldig in vorm, zoals altijd op studioplaten en het geluid is subliem, schitterend opgenomen en gemixed met een heel open en transparant middengebied. Ik ga weer met andere (progressieve) oren naar hun andere latere werk luisteren en word weer opnieuw fan denk ik.

Als diehard Rush fan wordt het eens tijd een stukje te schrijven maar waar te beginnen? Vanmiddag Hold Your Fire opgezet en dat was op 12 september 1987 de eerste lp die ik bij release van hen kocht. Ik werd op deze band geattendeerd door een klasgenoot in 1984 en vanaf de eerste noten van Exit Stage Left, het eerste album die ik van beluisterde, ben ik een enorme fan. Op Hold Your Fire vat de band de mix van new wave/synth pop en rock die vanaf Signals werd ingezet samen tot een eindgeheel. En traditioneel vind er een vervolg plaats met een live album. Rush is begonnen als hardrockband, ontwikkelde zich verder met progrock elementen en keyboards. De zang van Geddy Lee werd gaandeweg softer, evenals het gitaarspel van Alex Lifeson. En daar hadden veel fans het best moeilijk mee. Rush ontwikkelde zich steeds verder, leverde uitstekende albums af maar het echte hoogtepunt lag in de seventies tot begin jaren '80 alhoewel de band in 2012 nog één keer een absolute meesterwerk maakte.

Terug naar Hold Your Fire. De songs zijn op eentje na sterk, de heren excelleren op hun instrumenten dus wat wil je nog meer. Nou, iets meer vuurwerk. Hold Your Fire is niet een album van hen die ik het eerst uit de kast trek maar het is evenmin slecht. Turn The Page is wat mij betreft het hoogtepunt van HYF, echt een ijzersterk nummer. En Tai Shan is echt een draak van een song.

Het optreden in Ahoy' in mei 1988 moest ik laten schieten vanwege een examen, daar ben ik nog goed ziek van geweest.

Redelijke plaat dit van Rush, kan zich niet meten met meesterwerken a la Moving pictures maar toch een redelijk onderhoudend album.

zeer goed verwoord

Nee man! Dit is één van hun beste albums. Samen met die andere 12

Heerlijke plaat. Vroeger was ik ook meer van de oude Rush. Misschien is het interessanter om Hold your fire te vergelijken met andere rock-albums rond '87.

Dit is een goed album wat erg lekker begint. Voor mijn gevoel duurt het album alleen net wat te lang. Daarnaast mis ik wel de wat "ruigere" zang. Neemt niet weg dat het allemaal erg genietbaar is.

Open secrets track 3 is toch ook wel een knaller. Prachtig samenspel van gitaren keyboards en drums zoals alleen Rush dat kan...

Een betere plaat dan de voorgaande platen. Hier gaat Rush volledig voor de pop-rock met een snufje arenarock. Maar dat arenarock zat er bij hun altijd al in. De plaat is in zijn geheel misschien niet overal even sterk, maar de sterke songs die op deze plaat staan, vind ik dan ook gelijk ijzersterk, zoals de opener Force Ten, het prachtige Time Stand Still.

Hier timmert Neil Peart ook niet alles dicht, en de drukke baslijnen van Geddy passen ook veel meer in het geheel van de song. Alex is ook weer terug in de mix en speelt een aantal erg lekkere solo's.

Er staan (helaas) ook weer wat draken op deze plaat, zoals Second Nature en Tai Shan, maar de balans slaat op deze plaat uit naar meer goede dan slechte songs. Deze plaat is nog niet zo goed als Presto, maar het is een stap in de goede richting.

Knappe plaat van een band die na jaren eens leerde dat less is inderdaad more. En Aimee Mann blijft ook een feest om naar te luisteren. Misschien zo maar eens Till Tuesday weer eens opzetten.

Sowieso een fijn plan, Welcome Home is een sterk album. Overigens is het 'Til ipv Till

Ah, dat helpt in het zoeken. Ik kon de band al niet vinden. Sowieso een band die wat ondergewaardeerd is. Heleboel Aimee-enthousiastellingen kennen haar eerste new-waveband niet eens.

Opmerkelijk. Wat ik verder ook van het totaalplaatje vind (wat minder dan ten minste de vier directe voorgangers, wat beter dan een aantal nog volgende albums), als iets voor mij dit album wel karakteriseert is het dat de heren voor mij doorschoten in nieuwe technische foefjes op de instrumenten en in de productie, waardoor juist hier het spel niet altijd in dienst van het liedje staat. Vind het dan ook een logisch eindpunt om hierna met een nieuwe producer en een meer back-to-basic benadering wat nieuws te proberen (met wisselend succes).

Casartelli, ik snap wel wat je bedoelt.

Geddy is natuurlijk geen toetsenist zoals Banks, Kelly of Wakeman en gebruikte de synths voornamelijk voor licks. Maar ik vind op het eerste gehoor dat op deze plaat niet erger dan op voorgaande platen.

Mijn oor hoort redelijke baslijnen in de dienst van de song, wat meer basic drumpatronen zonder eindeloze drumfills en electronische drumpads en weer wat meer gitaar.

Verder klinkt deze plaat inderdaad wel erg high-tech. Zoals bijvoorbeeld Saga ook veel te veel begon te klinken. Een valkuil voor bands die erg van technologische snufjes hielden. Dat was live volgens mij voor Geddy ook niet meer te behappen. Vier ledematen en dan nog basgitaar en synths spelen vergt nogal wat van een mens.

Presto is dan inderdaad de logische stap na deze periode. Maar (en dat bedoelde ik waarschijnlijk) van deze periode vind ik Hold Your Fire het prettigst in het gehoor liggend.