Grateful Dead - Go to Heaven (1980)

Ik vind dit een prima album, kan echt niet onder doen aan andere albums! Ik snap daarom het lage gemiddelde ook niet, het is wel iets anders dan de rest van de albums, maar t is gewoon goede muziek!

De plaat zal best te pruimen zijn... de hoes is misschien wel de lelijkste die ik ooit gezien heb!

Bee Gees hoes, drie keer niets inderdaad. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je op dit album af en toe iets hoort wat naar disco hint.

De plaat kan er mee door, maar dit is gewoon conventionele commercieel gerichte muziek. Weg is de drang naar experimentatie.

Antwerp's Placebo is toch wel experimenteel. Helaas wel. De rest is goed gespeelde easy listening rock.

Daar heb je een héél groot punt... Dit klinkt een beetje een JJ Cale-achtige sound die ik hier hoor. Luister maar eens naar een nummer als Althea, wat ik trouwens wel een lekker nummer vind. Ben nu Grateful Dead gigantisch aan het (her)ontdekken dankzij de majestueuze tribute box Day of the Dead. Die is zó goed dat ik het originele werk van The Dead ook zeker intensiever wil gaan beluisteren.

Vandaag voor weinig op LP kunnen scoren. Hij klinkt toch wel fijn, maar als je dit naast Grateful Dead of Anthem of the Sun legt dan geef je deze natuurlijk een zwiepert en frisbee je hem zo een kilometer weg.

Op zich zelf is dit helemaal geen slechte plaat. De nummers zijn oké en toch niet zo plaat geproduceerd als bijvoorbeeld Terrapin Station (al hoewel die qua song materiaal wel veel beter is). Laat de hoes je niet afschrikken en geef hem een kans. Al zeg ik wel dat deze meer als aanvulling in de collectie geld dan als waardevolle toevoeging.

Eigenlijk vind ik dit best een ok album. Het is pas als je de groepsnaam er gaat opplakken dat verwachtingen uit het verleden gaan meespelen, dan wordt het inderdaad ineens een ander verhaal. Als ik dat probeer los te laten is dit best een aangenaam plaatje, dus laat ik het los...

Althea is overigens een prima song, zelfs binnen het GD-universum.

'Althea' is een van de beste Dead-tracks, al zijn er betere live-opnames van. De rest is niet heel verkeerd, maar het ontbreekt hier aan gedrevenheid, uitdaging en een zekere drive naar voren.

Op de Long Strange Trip soundtrack staat naar verluid de beste live versie van Althea.

Dit album binnenkort nog maar weer eens de revue laten passeren aangezien ik nog geen stem geen toegekend.

Prima album van The Dead, ietwat hoog easy listening gehalte. Productie is wat te glad naar mijn smaak, waardoor het net als de rest van de albums na 1977, niet in de buurt komt van live concerten. Feel Like a Stranger eindigt wat abrupt. Alabama Getaway en Althea springen er in positieve zin uit.

Ik heb dit altijd een verschrikkelijke albumcover gevonden, maar blijkbaar is het originele plan niet helemaal uitgevoerd geweest. In een interview met Bob Weir en zijn dochters (die de kledingkeuzes van papa Weir doorheen de jaren bekijken) staat het volgende:
Bob Weir and His Daughters Talk About His Iconic Grateful Dead Looks | GQ

Het maakt de cover er niet lelijker op maar er was dus blijkbaar echt wel over nagedacht

Tja, en de eerste zin vangt de essentie. De studioplaten van de Dead waren nooit het succes wat de live shows wel waren.. toch moest er wat verdient worden. Arista wilde ook een verkoopbaar product en de Bee Gees waren hot.. disco was hot.. dan is 1+1=2. Waarschijnlijk had de achterkant ook niet door de keuring gekomen toen.

Dat abrupte einde van Feel Like a Stranger... zonde. Naar aanleiding van Go to Nassau nog eens beluisterd. Far from Me en Easy to Love You kunnen me nog steeds niet bekoren (zijn ook geschreven door Brent voordat hij bij The Dead kwam), maar verder is dit best een prima album. Maar de studio versies kunnen niet tippen aan de live versie van Go to Nassau. Heeft een erg poppy FM/MOR productie, verder van de identiteit van The Dead kun je niet komen. Kennelijk hoopte Arista op wat hits en airplay.