Van Morrison - Veedon Fleece (1974)

Eén van mijn favoriete platen voor de zomer. Vorig jaar heb ik de LP vervangen voor de remaster CD en nu kan ik er dus ook lekker in de tuin van genieten. Het is mij een raadsel waarom ik deze 'slechts' 4,5 sterren had gegeven: onmiddelijk met 0,5 verhoogd. "Veedon Fleece" is een reeks hoogtepunten: het overtreft alles in Van's carriere m.u.v. "Moondance" en mijn favoriet "Saint Dominic's Preview".

iedereen heeft het maar altijd over hoe goed ' astral weeks ' is maar ik vind persoonlijk ' veedon fleece ' veel beter !

Nu dacht ik potdorie dat ik deze plaat al lang had!
Blijkt het nog op elpee te zijn!
Dus vandaag maar een geremasterde cd versie gekocht. Van staat er mooi op tussen de andere beesten!
Ontzettend mooie plaat, ik ga ze gauw herontdekken, want het is te lang geleden dat ik hier nog naar luisterde, ik heb geen platendraaier meer, van daar...

Ja, musicfriek, ik heb hem ook nu!

Zo... nog eens intensief beluisterd, ik verhoog naar het volle pond!

Al enige malen kwam ik commentaar tegen over het lied "Streets of Arklow", dat het over een onbeduidend dorp gaat. Klopt helemaal, ben er ook geweest, werkelijk niets te beleven. Van zal wel dronken of stoned geweest zijn toen hij dit, overigens, fantastische lied schreef. Veedon fleece is een van Van's beste cd's.

Een mooie coherente sfeervolle plaat, met het prachtige Streets of Arklow (zal er niet heen gaan ) en Cul de Sac.
De nummers staan voor mijn gevoel in dienst van het album als geheel. Daarmee vind ik ook Veedon Fleece een aparte voetnoot binnen de albums -die ik tot nu toe heb- van Van Morrison.
Zijn zang is dik in orde, gevarieerd en begeesterd. Ik moest zelf wel even achter mijn oren krabben, toen ik besefte dat het Van zelf was op Who was That Masked Man. Zo'n kopstem heb ik bij hem niet vaak gehoord.
Veedon Fleece opent prachtig met Fair Play, wat m.i niet een nummer is, maar meer een staat van zijn.
Comfort You is een prachtige 'ballade', een andere stijl als Have i told you Lately, maar met eenzelfde warme inborst.
Prachtige muziek om rustig bij weg te dromen, met Bulbs als het olijke uitstapje en diens lalalaas. Die o zo mooi klinken.
Yep Van the Man is een artiest waarvan langzaam maar zeker diens oeuvre steeds meer aanwezig is in mijn muziekkast. Dit Veedon Fleece is een sterke toevoeging daaraan.
Op dit moment staat Astral Weeks bij mij als favoriet, maar ik weet niet, waar het met dit Veedon Fleece nog heen kan gaan.

deze klassieker pas net ontdekt. wat een fantastische plaat. ik vond Astral weeks ook al fijn, maar de klik was met die plaat veel moeilijker. deze is net wat toegankelijker en de liedjes zijn iets gestructureerder. zo ontzettend fraai!

heb ook meteen Moondance gekocht, want die kende ik ook nog niet. tenminste, dat dacht ik, want er bleken voor mij bekende nummers op te staan. Moondance bestaat uit nog herkenbaarder liedjes. heerlijke plaat, maar de mysterie van Veedon fleece en de ongekende schoonheid heeft ie niet

en inderdaad, Arklow, niets te zoeken. al is het wel een prima uitvalsbasis voor de Wicklow Mountains en daar kun je prachtig wandelen.

En als je dan toch in de buurt bent, ga dan meteen even naar Glendalough en snuif wat op van de eeuwenoude Ierse mystiek die Van zo vaak uitvoerig bezingt.

Mijn zoektocht door het oude werk van Van the Man gaat door. Wat heb ik dat werk toch lelijk laten liggen in de jaren '70 toen ik me wel bezig hield met symphonische bandjes die nu vrijwel in de vergetelheid zijn geraakt.
Veedon Fleece grijpt qua stijl terug op Astral Weeks van zes jaar daarvoor. Voornamelijk akoestisch, sferisch, vrij traag en zonder de gewone songstructuur die in de popmuziek gebruikelijk is. Het enige makkelijk in het gehoor liggende nummer is Bulbs.
Het is ook geen gewone popmuziek. Van brengt hier een soort mengsel van jazz, folk en een klein beetje pop.
Veedon Fleece is wel wat toegankelijker dan Astral Weeks, maar daarmee niet beter. De hoogtepunten zitten in songs als Linden Arden, Who was that masked man,Streets of Arklow en Cul de sac.
Het album dooft naar het einde een beetje uit als de bekende nachtkaars. De laatste drie nummers vind ik echt wat minder.
Maar het is toch weer Van's unieke manier van zingen en de mooie begeleiding: heerlijk dat geluid van een akoestische staande bas.Dat geldt ook voor de manier waarop Van veel nummers met zijn akoustische gitaar inleidt.

Helaas zijn de opnames gemaakt met een akoestiese basgitaar in plaats van met een staande bas waardoor de songs een stuk minder "push" krijgen dan op Astral Weeks en het laag niet echt goed vertegenwoordigd is.

Ook kompositories haalt VF het niet bij AW. Ik heb VF juist vandeweek nog weer eens een keer beluisterd met neutrale oren, dus zonder die vergelijking - die overigens door Van zelf in het leven geroepen is destijds - en wat ik hoor is gewoon een matig album.

In het vervolg op zijn tumulteuze scheiding van Janet Planet ( what's in a name ) was hij gewoon de inspiratie een beetje kwijt. Dat openbaarde zich al op Hard Nose The Highway en zette zich door op VF. Hierna ging hij er dan ook een paar jaartjes tussenuit om knoepend goed terug te komen met A Period Of Transition. Een geweldige plaat die, dan weer volkomen ten onrechte IMO, neergesabeld werd in de kritieken waarna Van jammergenoeg besloot om dan maar een veilige middenkoers te gaan bevaren.

Tja, Veedon Fleece een matig album. Dat komt voor mij hetzelfde over als zeggen dat Johan Cruijff niet kon voetballen. Voor mij is Veedon Fleece een album dat minstens op gelijke hoogte staat met Astral Weeks en Moondance. Ook qua composities. En als Fair Play dan bijvoorbeeld geen goede compositie mag zijn, hoe kun je dan niet gegrepen worden door de manier waarop hij dat brengt. De timing, die stem en de warme begeleiding, het is wat mij betreft ongeëvenaard.

Er is ook iets in de opeenvolging van de nummers dat magisch is. Dat was ook al het geval bij Astral Weeks en wat mij betreft zeker bij Moondance, maar bij Veedon Fleece heb ik dat nog sterker, dat alles één geheel is. Als er al nummers zijn die wat minder zijn dan worden die wel meegezogen door de rest doordat het fundament van het album gewoon staat.

Van Morrison is samen met Mickey Newbury de man die mij het meest raakt met muziek. Beiden hebben de zeldzame combinatie van een geweldig talent voor het schrijven van liedjes en daarnaast de stem én overtuigingskracht om die nummers ook tot leven te brengen en precies te laten horen zoals ze bedoeld zijn. En Veedon Fleece is daarin wat Van betreft een absoluut hoogtepunt. Alles wat muziek voor mij mooi maakt zit verwerkt in dat album.

De "push" waar jij het over hebt wilde ik toch voor een groot deel toeschrijven aan de fantastische Richard Davis, die alle ervaring en belofte die zijn jaren ervaring met onder andere Eric Dolphy, Miles Davis, Freddie Hubbard en J.J. Johnson meebrengt, helemaal waarmaakt.

Niet om je de les te lezen, waarvan ik ook vermoed dat dat helemaal niet nodig is, maar ere wie ere toekomt.

Had deze een tijdje links laten liggen, maar nu in de nieuwe mastering is elk nummer van ongekende tijdloze schoonheid. voor mij de allerbeste van Morrison. Waar overigens zijn Ierse afkomst 't duidelijkst te horen is.

In februari plaatste ik hier al een stem, maar ik heb bij Van Morrison altijd lang de tijd nodig voor ik weet wat ik er over moet zeggen.

Ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Prachtige nummers en arrangementen, maar ik heb geen idee hoe ik het onder woorden zou moeten brengen.

Z'n stem is wel iets waar je tegen moet kunnen denk ik. Dat vormt voor mij gelukkig geen belemmering. Er mag zelfs nog wel een halfje bij!

Ken je Irish Heartbeat? Daar is hij nog Ierser dan hier. Fantastische plaat met de Chieftains uit Dublin samen.

Het derde album dat ik van de man geluisterd heb, en wederom een juweeltje. Alle nummers weten me te boeien. De hoes is een duidelijke verwijzing naar All Things Must Pass van George Harrison. Z'n stem moet je liggen maar ik stoor me er niet aan. Jawel, dit is folk zoals ik het graag hoor. 4,5*

Het mooiste album van Van the Man wat mij betreft en uberhaupt een van de mooiste albums ooit. Staat in mijn top 10. Na een lang verblijf keerde Van weer terug naar zijn geboorteland Ierland en werd bevangen door de schoonheid en lang vergeten gewane herinneringen. Dat leverde dit (onderschat) meesterwerk op. Opgenomen in de "stream of consciousness" stijl zoals dat in datzelfde jaar (1974) ook gebeurde bij "Blood on the tracks" van Bob Dylan. Bijna evenzo mooi.

Helemaal mee eens, hmaeghs!

Die Stream of Consciousness had Van Morrisson ook al eerder toegepast op Astral Weeks en Saint Dominc's Preview. Deze twee vormen samen met Veedon Fleece en soort drieluik in het oevre van Van. Albums met veelal langere nummers zonder de gebruikelijke songstructuur mar veel meer open waardoor Morrisson met zijn zang kon experimenteren en de bandleden hem daarin proberen te volgen. Het is muziek die vaak ook een beetje dromerig en poëtisch overkomt. Op al deze drie platen staan echter ook een of twee meer "gewone" nummers. Op Veedon Fleece zijn dat Bulbs en Cul de Sac. Die vind ik overigens net zo prachtig.

Ik ben trouwens toch wel blij dat Van niet is doorgegaan met dat hoge kopstemmetje dat hij op Who was that Masked Man uit probeerde. Dat was meer iets voor Neil Young geweest....

Hij gebruikte al eerder kopstem in Crazy Love ( Moondance ) vandaar dat mijn fave uitvoering van dat nummer ook van Jesse Ed Davis is .........

Van Morrison heeft al een herkenbaar, eigen stemgeluid, dus wat dat betreft is het inderdaad niet nodig. Het stoort me echter niet. Zo af en toe is het leuk voor de afwisseling.

Het is onze plicht als fans om krieties te blijven op onze helden, toch ?

Kopstem zingen is een aparte discipline die maar aan weinigen gegeven is. Bij Van klinkt het heel pieperig en niet echt onder kontrole, met een beetje meer zelfkritiek had hij een stuk meer klasse aan die nummers kunnen geven ......... Vind ik trouwens ook van zijn gehark op de ( valse ) 12-snarige op Almost Independance Day ........

Ja inderdaad op Crazy Love deed hij dat ook al eens. Na 1974 nooit (?) meer voor zover ik weet.
Almost Independance Day van de onvergetelijke Saint Dominic's Preview....het wordt tijd dat ik dat weer eens draai. Hij experimenteert daar met zijn stemgeluid,wat gehum en gegrom. Wel leuk want Van is niet zomaar een zanger maar een die zijn stem waarlijk als een instrument bespeelt.

Onbegrijpelijk dit commentaar, maar dat zal wel aan mij liggen.

Ik kocht de elpee ooit tweedehands. Het gat van de plaat zat niet goed in het midden, wat vooral een rampzalig effect had op de fluit in "Streets of Arklow", en de tweede kant zat onder de krassen, maar desondanks vond -en vind- ik dit Van's beste. Sfeervol, ingetogen en vocaal dik in orde.
Op dit moment beluister ik de cd sinds jaren weer eens, en nog steeds weet de muziek te boeien.

Ik heb de afgelopen maanden eens wat werk van Van Morrison beluisterd. Goed beschouwd kende ik niet veel meer dan Brown Eyed Girl, Have I told you lately en nog een paar radio hitjes. Daar werd ik nou niet direct door aangespoord nog meer van die man te gaan beluisteren. Toen ik dan ook begon met de albums Astral Weeks en Moondance werd mij duidelijk dat dit niet geheel terecht is geweest. Toch zijn die albums wat mij betreft nog niet van het niveau: tjonge jonge ik heb wat gemist al die jaren. Dat is vooral met dit album wel anders. Wat een plaat dit zeg. Als je als Ierland liefhebber niks voelt bij the Streets of Arklow dan weet ik het ook niet meer. Maar er er staan nog meer pareltjes op zoals Col du Sac. Ik wacht nog even met het uitdelen van sterren, maar ik heb het idee dat deze samen met Into the Music tot mijn favorieten gaat behoren. Het latere werk bevalt me voorlopig niet echt, maar ik heb ze nog niet allemaal gehad. Wordt vervolgd, want een Van Morrison kenner ben ik nog lang niet.

Da's Cul De Sac, Hendrik, doodlopende straat dus .......

Mooi om die woorden van Kant over dit album uit te spreken en ik kan het er alleen maar mee eens zijn. Veedon Fleece is een van mijn favorieten van Van Morrison. Zijn beste samen met Astral Weeks wat mij betreft.

Moeilijk om iets zinnigs over te zeggen juist omdat de schoonheid onbevattelijk is. De muziek heeft een soort mystieke kwaliteit die je verwondert en recht in het hart raakt.

vandaag op vinyl te pakken gekregen. Prachtige warme plaat van Van.Heerlijke plaat die echt nooit verveeld.

Absoluut, vandaag nog beluisterd in de tuin, in de ligstoel tussen de bloemejes en de bijtjes, daar komt ie het mooist tot zijn recht