Van Morrison - Veedon Fleece (1974)

Vanaf vrijdag hele 'back catalogue' op Spotify ed.. waaronder deze...
Van Morrison - streaming...
Dat ze verdomme dit album in fysieke vorm maar weer eens uitbrengen!!

Vreemd. Ik ben vanaf Them een fan van Ivan. Maar dit album kwam/komt bij mij nie binnen. Ik vind het zelfs een beetje richtingloze neuzelplaat, als ik zo oneerbiedig mag zijn. Wat voor mij ontbreekt is pit, gedrevenheid en swing. Het gebodene komt voor mij niet echt tot leven en klinkt me te mat. Te folky ook voor een liefhebber van Morrison's jazzy soul en rhythm & blues. Ik ben bovendien nogal allergisch voor die kopstem en fluit. Wat zijn 'stream of conciousness' - albums betreft geef ik vooral de voorkeur aan het avontuurlijke Common One (1980) en, in net iets mindere mate, aan de klassiekerAstral Weeks (1968).

kistenkuif zegt:
Ik kan het niet anders dan zeer met je oneens zijn. Veedon Fleece is niet alleen Van's beste maar ook meest innovatieve plaat. Astral Weeks was destijds al een revelatie vanwege de intensiteit en de vrije poetische vorm. Ik miste daar toch wel wat de vastomlijnde songstructuur (behalve in "the way that young lovers do"). Moondance was uniek vanwege de combinatie van Jazz en R&B, maar daar moet ook het voorwerk van Tim Hardin en Tim Buckley niet worden uitgevlakt. Veedon Fleece bevat een nooit meer geevenaarde mix van Jazz, R&B, country en Ierse folk. Poetisch maar ook bestaande uit concrete, onvergetelijke liedjes. Dit is waar Dexy's midnight runners in 1982 naar refreerden met hun "Celtic soul revival". Ok ok de spanningsboog zakt met Bulbs en Cul de Sac lichtjes terug, maar deze zijn geen reden om door te skippen of de plaat uit te zetten want deze vervolgt onder meer met het magistrale "Comfort you".

Ieder zijn mening. Ik snap alleen niet waarom je de twee Tims erbij haalt. Toch niet omdat ze Morrison geïnspireerd zouden hebben? Dan denk ik eerder aan b.v. Bobby Bland en andere r&b-pioniers. Ik vraag me af of Dexy c.s.. specifiek dit album in hun hoofd hoorden rondzingen bij het maken van hun debuut (1980) en de opvolger (1982). Dat zijn allebei nogal vrolijke en uitbundige platen die muzikaal niet rijmen met dit introspectief werkstuk van Morrison. Het beste voorbeeld van de z.g. 'celtic soul revival' is mijns inziens het prachtige album Into the Music (1979) van Morrison zélf, een jaartje voor Dexy's eerste worp.

kistenkuif zegt:
Het is natuurlijk moeilijk vast te stellen als je Van the man er zelf niet om kunt vragen. Maar het is wel zo dat ergens vanaf eind jaren zestig de 'Jazz' hier en daar integreert in de 'pop' en dat Tim Hardin (1) daar met zijn debuut ('66) eerder mee was dan Van Morrison. Misschien gaan de credits daarvoor wel naar the Beatles die vanaf 'Rubber soul' duidelijk lieten doorschemeren dat ze "the great American songbook" goed op hun trommelvlies hadden zitten. Maar ook die hadden weer hun wegbereiders (Howlin Wolf b.v. had hier en daar ook wel een 'swingstyle' van de blues). Dat Van zijn pappenheimers kende op soul en R&B-gebied wisten we al vanaf zijn Them-tijd. Een mix van Iers-folky-soulful-Jazzy hoorde ik echter niet eerder dan op dit album.
Uiteindelijk doen hokjes er weinig toe want er is vooral goede en minder goede muziek en is het zaak om die eerste eruit te filteren, ongeacht de stijlvorm.

Geweldig album van Van Morison. Het album heeft een ongedwongen sfeer die mij zeer aanstaat. Een plaat voor de late uurtjes. . "You Don't Pull No Punches..." is ronduit geweldig.

Hele hoop nevelaritis om helemaal nix. Misschien wordt het gewoon tijd om je te verdiepen in de mensen die regelmatig met the Belfast Bard spelen en te kijken waar hun roots en inbreng liggen. Dan doel ik op mensen als Pee Wee Ellis en Georgie Fame - en ja Van the Man werd al heel ras op het Northsea Jazz Festival uitgenodigd, maar dat zegt helemaal nix - The Neville Brothers idem, net als Erykah Badu, Calexico en Earth Wind & Fire - vast allemaal erkende jazz-artiesten

Geachte heer Mjuman. Om even wat mist weg te blazen: het moge duidelijk zijn dat bovenstaande quote niet aan mijn brein is ontsproten. Verkeerde bril op?

Nee, ik heb even de poetslap van Mien Dobbelsteen geleend om 't recht te poetzen. Ik reaguurde niet op uwes post; gij staat in mijn boek onder de "C" (connaisseur). Correct citeren - quoten zegt men hier - is niet altijd even makkelijk met die onhandige tags.

Ah, dank voor de correctie. Wat een lapje niet kan doen. Ik hoop dat heer brandos u van repliek zal dienen.

kistenkuif zegt;
Nee hoor, definitieve duiding is voor de kenners, ik beschouw mijzelf meer als liefhebber. Als je goed leest zie je dat ik zeker zoveel vragen stel dan dat ik conclusies trek. De muziek is een ontdekkingsreis en ik doe verslag van wat ik tegenkom, wat mij verwondert of wat mij opvalt. Dat mag toch op deze site?
Reaguren is sowieso niet zo mijn ding.

Spijtig. Het had een levendige uitwisseling van reacties tussen jullie beiden kunnen opleveren over dit hoog gewaardeerde album van Morrison. Mjuman is namelijk de kwaadste niet. Het woord reaguren en het daarvan afgeleide zelfstandig naamwoord reaguurder kende ik overigens nog niet. Het heeft ws een negatieve betekenis gezien je laatste opmerking? Enfin, back on topic. Ik ben blij dat Misterfool bij dit album van Van Morrison zijn draai heeft gevonden na zijn teleurstelling over Astral Weeks en zijn daaraan gekoppelde lage rating. Ik zal de mijne na hernieuwde beluistering met een halfje verhogen want met een zesje doe ik Morrison (en Fleecefans ) op deze plaat idd te kort. Dus vooruit dan maar: met behoud van eerder genoemde bezwaren: lichtvoetig, sfeervol en poëtisch album. Zo goed?

brandos niet om 't een of ander, maar als je kijkt (live concerten van Morrison zijn veelzeggend) en luistert, ervaar je dat veel goede musici moeiteloos van het ene genre naar het andere switchen. Het zijn de musici die bepalend zijn en niet de zgn 'invloeden'. In jazz vind je idd veel goede musici, zoals een Erik Truffaz die zich moeiteloos heen en weer beweegt tussen jazz, etnisch (wereld) en elektronisch ( Erik Truffaz & Murcof - Being Human Being (2014) of Nils Petter Molvaer die pendelt tussen drum & bass en jazz; of Manu Katché, bekend als begeleider van Peter Gabriel en Sting - die laatste liet zich ook begeleiden door de Marsalis bros.

Morrison laat zijn band ook gerust improviseren tijdens optreden en improviseren is ....

Reaguursels en reaguurder stammen trouwens uit de blogosphere: meelezen met posts van anderen (=gluren), totdat het zover komt dat je gaat reageren, omdat je je niet meer in kunt/wilt houden.

De lijst van 'jazz'-muzikanten die hand- en spandiensten verrichten bij musici in andere muziekstijlen is erg lang. De grenzen tussen die verschillende muziekstijlen zijn overigens voor hen vaak minder absoluut dan voor de gemiddelde muziekliefhebber. Niet zelden verlenen ze hun medewerking om financiële redenen (jazz is geen vetpot) maar vaak ook omdat ze zich verwant voelen of bevriend zijn met de betreffende vocalist(e) of band. Een voorbeeld hiervan dicht bij huis mbt Van Morrison (en Prince) is Candi Dulfer die jazz (en funk) letterlijk met de paplepel kreeg binnen gegoten door papa Hans.

Mjumanzegt:
Grappig ik, krijg bij het woord 'reaguurder' minder prettige Jan Roos-achtige associaties, van elkaar met achterlating van fatsoen en vanuit een zekere anonimiteit zo bruut mogelijk te lijf gaan. Ik haalde er dus meer het woord 'guur' uit dan 'gluur'.
Er is natuurlijk niets tegen elkaar scherp houden of op scherp zetten. Zeker als dat gebeurt vanuit een gedeelde passie en respect. Daarmee is het vanuit de (passie voor) muziek een heel andere invalshoek. Ik denk dat je gelijk hebt dat er zeker in het huidige tijdsbestek veel uitwisseling is tussen/vermenging van de stromingen, omdat de betere musici zich niet in hokjes laten persen. Toch meen ik dat dat in vroeger tijden minder vanzelfsprekend was en dat we om die reden musici als Lennon&McCartney, Nina Simone, Van Morrison, John Martyn, Tim Hardin en Tim Buckley een zekere pioniersgeest toedichten. Door deze mooie voorbeelden zijn we het uiteindelijk normaal gaan vinden dat creatieve geesten grensoverschrijdend te werk gaan.

Prachtig album van Van ..... ik bezit meer dan 4000 cd's , ik beluister ze allemaal nog eens , de laatste keer telkens , wil ze dan verkopen , mijn gezondheid gaat sterk bergafwaarts , te fel geleefd , both ends burning , iets te letterlijk geluisterd naar It's better to burn out than to fade away ..... Tanx Neil .....
Zo zette ik mijn Veedon Fleece cd te koop op Facebook voor 3 euro toen een vriend me via Messenger liet weten dat men voor die cd meer dan 70 euro bood op E Bay , maar ik ken daar niks van .....ik weet zelfs niet of het inderdaad zo is .....

Rustig an he!

Ja, met een beetje mazzel loop je eens tegen Moondance, Astral Weeks of Best Of aan.
Daarna wordt het al snel flink sparen.

Van heeft het niet zo op platenmaatschappijen en de liefde lijkt niet wederzijds. Het zou zo machtig mooi zijn om al z’n albums op rij en mooi geremastered in een boxje te mogen aanschaffen, maar ik vrees dat het, met enige kennis van zijn persoonlijkheid, niet in dit leven zal zijn.

Veedon Fleece is een introspectief album dat meer nog dan Astral Weeks nogal wat luisterbeurten vergt.
Het type album voor lange autoritten of luie zondagen.
Van werkt door z’n scheiding en schrijft van zich af.

Toen ik afgelopen woensdag deze plaat voor het eerst draaide vond ik het aanvankelijk eigenlijk helemaal niet zo bijzonder,Veedon fleece klonk zelfs wat saai en geen van de nummers bleef echt hangen.Ben dit negende studio album van Van Morrison de afgelopen nacht en vandaag toch regelmatig blijven draaien en langzaam maar zeker nam de heerlijk ontspannen en zelfs idyllische,algehele sfeer het over en werden de contouren van de nummers steeds beter hoorbaar.
De Van Morrison van hits als Brown eyed girl,Wild night of Domino vinden we hier dan ook niet terug,het jazzy en country/blues achtige geluid doorspekt met Keltische folk invloeden ligt meer in het verlengde van zijn Astral weeks album maar leunt hier nog meer op de ambiance.Veedon fleece is dan ook echt een plaat waar het geheel groter is dan de som der delen.Al springt het bijna negen minuten durende You Don't Pull No Punches, But You Don't Push the River er wel een beetje uit.
Verder nog een aparte vermelding voor Van Morrison's zeer veelzijdige en prachtige vocale prestaties en de erg in het oog springende hoes.
Gisteren ging ik nog voor 3,5 sterren,vandaag 4 maar uiteindelijk zal deze voortreffelijke plaat nog wel hoger uitkomen.

De plaat waarmee ik Van Morrison indertijd leerde kennen, en nog steeds kan ik Veedon fleece aanraden aan iedereen die met deze man wil beginnen. Sfeervol, intiem en intense, met een zeer gedreven Morrison en een hoog compositorisch niveau. Opvallend hoe op dit album verschillende solo-instrumenten alle ruimte krijgen om een nummer te structureren en te domineren : de piano en de bas op Fair play, de recorder op Streets of Arklow, de geweldige elektrische gitaar op Bulbs en (het meest opvallend) de bas die bijna constant aan het soleren is op You don't pull. Morrisons muziek is altijd al gearrangeerd met het oog op een vol bandgeluid, maar dankzij al die geweldige arrangementen en solo's klinkt Veedon fleece zelfs voor zíjn doen uitermate mooi. Ik beluister hem via een "oude" Warner Bros-CD (2805-2) uit 1988, maar qua geluid is daar niets op aan te merken, integendeel zelfs, en ik heb dan ook absoluut geen behoefte om hem te vervangen door een moderne remaster (als ik die al zou kunnen vinden). Fantastische sound die perfect past bij deze hyperromantische plaat.
        De reden waarom ik dit album dan toch niet de volle 5* geef is omdat na Bulbs het niveau toch wel behoorlijk omlaag gaat. Twee nummers in ¾ achter elkaar (Cul de sac en Comfort you) zijn wat teveel van het goede, Come here my love is wat te kaal, en Country fair is een mooie afsluiter maar ook wel een beetje melig. Die laatste vier nummers zijn op zichzelf beschouwd absoluut niet slecht, maar ze steken een beetje bleekjes af bij het zeldzaam mooie eerste halve dozijn. Hetzelfde gold eigenlijk voor Moondance, en net als Moondance was Veedon fleece met een sterkere tweede helft een serieuze top-10- of top-20-kandidaat geweest

deze weer herontdekt. Voor mij zijn beste album. mede door die prachtige orkest arrangementen die best subtiel zijn gedaan

En toen was daar opeens Veedon Fleece. Afgelopen Donderdagavond kwam ik laat thuis en trof een pakje op tafel aan. Ik was verkleumd en wilde eigenlijk een warme douche en daarna nog wat lezen. Met geen intensieve luistermuziek, maar gewoon iets op de achtergrond. Na de douche mijzelf een goede whisky ingeschonken en toch deze maar in de cd speler gedaan. Ik weet niet of het de combinatie van de whisky en de muziek was , samen met koude botten, ,maar ik werd helemaal week van het gebodene. De melancholie die over me heen kwam bij Streets of Arklow is met geen toetsenbord te beschrijven. Kwestie van de juiste plaat op het juiste/verkeerde moment? Prachtige liedjes , eenvoudige maar oh zo mooie arrangementen en Van die zijn stem op verschillende manieren inzet. Ik heb nog aardig wat stappen af te leggen op de Morrison ladder , maar het lijkt onwaarschijnlijk dat hij deze nog gaat toppen. Zelfs mijn vrouw, die geen Van fan is , moest toegeven dat dit toch wel heel erg fijn klonk. 5 sterren en op naar mijn top 10 .

Ik weet uit ervaring wat 'de juiste stemming' en 'het juiste moment' kan doen bij het beluisteren van een album. Kennelijk was dat bij jou het geval, Twinpeaks. Niettemin heb je gewoon gelijk: ook ik beschouw dit album als een van Van's beste.
Het is wel een groeiplaatje, want ik ben hem in de loop der jaren steeds meer gaan waarderen. En dan met name de nummers die hun schoonheid niet meteen prijsgeven. Aan de negen minuten durende excercitie You don't pull no punches heb ik in het begin heel erg moeten wennen, terwijl toegankelijke en overzichtelijker nummers als Fair play, Bulbs en Cul de sac meteen een schot in de roos waren. Het is inderdaad wel echt een plaat om laat op de avond lekker voor te gaan zitten.

Ik ben een enorme fan van Van. Heb nagenoeg al zijn reguliere albums, en draai ze zeer regelmatig. Ik heb dan ook maar liefst 6 albums de volle mep van 5* gegeven. Desondanks kent Veedon Fleece hiervan een bijzondere plek in mijn hart. Vandaar dat hij ook al vele jaren lang op een fraaie derde plaats in mijn top 10 staat.

Wat een heerlijk album van ons Vannie. Ik vind Van Morrison voor zover ik nu bekend met hem ben toch op zijn best met wat vrijere composities en die fijne scheut folk doet het ook goed. Vind 'm daarom ook beter dan Moondance op dit moment, waarvan ik de tweede helft nog altijd wat minder briljant vind.

Goeie cover ook

fenomenaal album van de man uit Belfast, Noord Ierland. dit album werd door velen na Astral Weeks en Moondance als het 3e hoogtepunt van zijn oeuvre gezien. een prachtig, melancholiek album. je zou bijna droevig worden van de schoonheid. volgens de verhalen beschrijft hij op dit album zijn jeugd in Ierland aan de hand van oude plaatsen en oude vrienden, die hij na een lange afwezigheid vanwege zijn verblijf in de States, bezocht als hij weer eens in Ierland was dus zeg maar "a sort of homecoming" of een herontdekking van zijn roots. los van de beschouwingen hierboven over jazz, blues en R&B die hier als invloeden op de muziek worden genoemd en die hier ook in de muziek doorklinken, klinkt deze Veedon Fleece voor mij althans als een "roots" album. het is bijna gewijde, pastorale muziek. 1 van de puurste platen van Van, waarbij ik meer folk invloeden hoor dan blues elementen, maar in feite doet het er niet toe. ik zette dit album afgelopen winter 's avonds een keer op, toen buiten de sneeuw naar beneden dwarrelde in het schijnsel van de buitenlantaarns, en ik voelde me weer een kind. een kind dat met verbazing naar de buitenwereld keek. zoiets dus. muziek is emotie/beleving en die is volop aanwezig op dit Veedon Fleece. user Twinpeaks beschrijft dit hierboven geweldig. wat de man zelf betreft, die bekend staat als een weerbarstige brompot (ook maar een imago), als je nummers zoals Comfort You en Come Here My Love kunt schrijven, moet daar wel een mooie, gevoelige ziel aan ten grondslag liggen.

Naar mijn mening is Veedon Fleece het beste album van Van the Man. En dat wil wat zeggen, aangezien de Ierse bard een flink aantal meesterwerken op zijn naam heeft staan. En toch heeft dit album een speciaal plekje in mijn luisterhartje. Daarom staat het album al vele jaren op een derde plaats in mijn top 10.

Van Morrison heeft mij al op jonge leeftijd ingepakt. Zijn 2 platen met Them zijn mij eeuwig lief. Op sologebied pik ik de krenten uit de pap.
Na het uitstekende No Gure, No Method, No Teacher uit 1986 zijn er niet veel schijven van Van die mij echt kunnen boeien.
Zoals zo vaak het geval is bij veel muzikale babyboomers lag ook de kracht en creatieve piek van Van Morrison, naar mijn mening, in de jaren 70. De wijze waarop de beste man Folk en Rhythm & blues tot een fraai geheel wist te smeden was zeer fraai.
Het venijn van Veedon Fleece zit hem in de kop en niet in de staart. De eerste helft van het album is uitstekend te noemen, doeltreffend gearrangeerd en de productie is als een warme deken op een koude winterdag.
Helaas raakt de rek er tegen het einde wat uit, een euvel wat hem ten tijde van Moondance ook al overkwam. Desalniettemin is Veedon Fleece fraai, behoort het naar mijn mening zelfs tot het beste werk van onze Noord-Ier. En dat met een plaat die niet eens opvalt vanwege zijn inventiviteit of grootste composities. Een introvert en intiem kijkje in het leven van een man, die zijn scheiding van zijn vrouw verwerkt, in een trip naar Ierland. Dat gegeven levert bij vlagen wonderschone pareltjes op.

Who was That Masked Man is toch wel echt een vreselijk irritante track. Van onwaardig.

Meer een grap ook denk ik.

Hoe smaken toch kunnen verschillen. Ik vind het een van de beste nummers van het album.

Fijn toch: anders zouden we allemaal hetzelfde mooi vinden ...