Eilen Jewell - Sundown Over Ghost Town (2015)

Ongeveer zo’n vier jaar moesten we wachten op Sundown Over Ghost Town van Eilen Jewell. Er verschenen een paar tussendoortjes zoals een dubbele live-cd en een live-cd van Eilen’s hobbyband The Sacred Shakers. Daarnaast verzachtte Jerry Miller de pijn van het wachten met een mooi solo album.

Dit lange wachten werd mede veroorzaakt doordat Eilen Jewell en Jason Beek vorig jaar verblijd werden met de komst van dochter Mavis, die overigens vermeld wordt bij de credits op het album. Is er veel veranderd ten opzichte van vorige albums?!

Eigenlijk niet zoveel. Eilen schrijft nog steeds korte, intelligente liedjes vervat in mooie teksten. Uiteraard gezongen met haar, zeer herkenbare, uiterst lome stem, die je vaak laat wegdromen in de rustige nummers.

Naast dit rustige repertoire uiteraard ook weer, volgens haar vaste recept, een aantal uptemposongs, zoals het heerlijke Rio Grande. Hierin schitteren vooral de ritmesectie en de trompet, bespeeld door Jack Gardner. Een van de weinige dingen die veranderd is, dat dit keer de pedalsteel niet door Jerry Miller bespeeld wordt, maar door Jake Hoffman en ook hij doet dat met verve.

Uiteraard schittert Jerry Miller weer als vanouds op elektrische gitaar. De songs worden ook regelmatig op Hammond prachtig ingekleurd door Steve Fulton, die tevens de mixer van het album is. De prachtige hoes is een verwijzing naar de regels “If you were here with me, You would love the stars I see” uit Here With Me.

Sundown Over Ghost Town wordt op bijzonder fraaie wijze door Eilen solo, zichzelf begeleidend op gitaar en mondharmonica, afgesloten met een loflied voor dochter Mavis. Het moet wel heel raar lopen dat Mavis met zo’n mooie ode niet ooit in de voetsporen van haar ouders zal treden.

Eilen heeft al veel fraaie albums op haar naam staan, maar dit is toch wel haar mooiste tot nu toe. Gelukkig was het lange wachten dus niet voor niets. In het najaar komt Eilen en haar mannen weer naar Nederland voor concerten.

Mis haar niet, want live maakt ze ondanks haar kleine gestalte nog meer indruk dan op de plaat. Johnny Sciascia heeft overigens de band verlaten en zal vervangen worden op de tournee door Shawn Supra uit Nashville.

Jammer, wat een tegenvaller ! Inderdaad een hele poos wachten op dit nieuwe album. maar helaas wat is het saai en slaapverwekkend!

Alles netjes binnen de lijntjes gekleurd en alle scherpe randjes in de studio vakkundig weggevijld blijft er iets over dat je rustig zonder kauwen door kunt slikken. Baby proof !

en ....ik had me er zo veel (meer) van voorgesteld !

Dat zijn twee heel verschillende meningen over dit album. Kocht het zojuist in de winkel en ben nu wel een beetje benieuwd. Dit weekend maar eens op mijn gemak beluisteren. .

Misschien toch eens langs Schoonenberg? Hoe vaak heb je het album gehoord?! Ik heb dit album al anderhalve maand in huis en ik kan je verzekeren dat dit album tot het allerbeste van 2015 behoort.

Als je zo graag iets ongepolijst wilt horen, moet je maar eens naar TORRES luisteren.

Goede raad moet je altijd opvolgen... maar ik zou zo gauw niet weten wat er mis is met mijn oren.

Op 9 april voegde ik Eilen's nieuwe album toe aan de MuMe dBase. Tijd genoeg dus voor een goede luisterbeurt. Eilen wist me - ook live - altijd wel te charmeren, maar dit album lijdt aan hetzelfde euvel als veel Americana / Roots albums van over de grote plas. They're too eager to please.. Te braaf, te glad & te gelikt.

Wat dat betreft staat Lucinda's Live @ The Filmore, voor mij bijna 10 jaar na verschijnen, nog altijd bovenaan. Daarmee legde La Williams de lat hoog. Voorlopig te hoog - zoals nu blijkt - voor Eilen c.s. en dat vind ik jammer, want ik had op meer gehoopt.


Here's totally different cook ....

Ieder zijn meug, het blijft muziek.

Off-topic : Persoonlijk ben ik niet zo kapot van de zangkwaliteiten van Lucinda Williams. Ik vind haar bovendien een nogal zeurderige stem hebben, waar ik niet al te vaak naar kan luisteren. Car wheels on a gravel road van haar blijft natuurlijk prachtig en veruit haar beste album.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Eilen Jewell - Sundown Over Ghost Town - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Eilen Jewell maakt inmiddels al weer ruim tien jaar platen, maar de singer-songwriter uit Boise, Idaho, is in rootskringen pas echt bekend sinds het prachtige Letters From Sinners & Strangers uit 2007. Sindsdien maakt Eilen Jewell platen die niet al teveel van elkaar verschillen, maar wel allemaal van een bijzonder hoog niveau zijn.

Sinds Queen Of The Minor Key uit 2011 zijn vier lange jaren verstreken (waarin overigens nog wel een hele aardige live-plaat werd uitgebracht). Eilen Jewell werd in deze periode moeder en keerde terug naar haar geboortegrond, maar pakt nu het maken van platen weer op.

Ze doet dit met een plaat die wederom weinig echte verrassingen bevat, maar ook Sundown Over Ghost Town is weer een hele mooie en overtuigende plaat.

Eilen Jewell werkt al jaren met dezelfde band en deze band duikt ook op haar nieuwe plaat weer op. Dat is goed nieuws, want met name gitarist Jerry Miller kleurt de muziek van Eilen Jewell inmiddels al vele platen prachtig in en doet dat ook dit keer op even mooie als indrukwekkende wijze. Het veelkleurige gitaarspel, dat varieert van ingetogen tot behoorlijk rauw, is ook op Sundown Over Ghost Town van hoog niveau en tilt de plaat in muzikaal opzicht naar een hoger niveau.

In muzikaal opzicht bevat de plaat zoals gezegd weinig grote verassingen. Sundown Over Ghost Town bevat een mix van ingetogen en net wat uitbundigere songs en laat ook dit keer naast geweldig gitaarspel bijzonder fraai pedal steel spel horen. Een al even aangenaam orgeltje, maakt het stemmige geluid compleet. De enige echte verassing komt in Rio Grande, waarin Eilen Jewell met een paar Mariachi trompetten het Noordelijke Idaho tijdelijk verruild voor Arizona of nog zuidelijkere oorden.

Sundown Over Ghost Town kleurt verder redelijk binnen de lijntjes van de Amerikaanse rootsmuziek, maar daar heb ik persoonlijk geen problemen mee. De wat donkere mix van folk en een beetje country past immers uitstekend bij de geweldige stem van Eilen Jewell. Het is een wat doorleefd klinkende stem, die de mooie songs op de plaat en de degelijke maar ook zeer doeltreffende instrumentatie voorziet van emotie en bezieling.

Eilen Jewell maakt ook op haar nieuwe plaat weer donker gekleurde Amerikaanse rootsmuziek en het is rootsmuziek die mij ook deze keer flink weet te raken. Het is overigens muziek die ik zelf bij voorkeur met de koptelefoon beluister. De subtiele instrumentatie komt dan nog net wat beter tot zijn recht, waarna de vocalen van Eilen Jewell dwars door de ziel snijden.

Sundown Over Ghost Town bevat 12 songs en het zijn 12 prachtsongs. Eilen Jewell doet misschien niet veel nieuws op haar zevende studioplaat, maar zolang haar platen zo mooi en meeslepend zijn als Sundown Over Ghost Town mag de singer-songwriter uit Boise, Idaho, van mij nog heel lang niet zoveel nieuws blijven doen. Absoluut één van de betere rootsplaten van het moment; ik ben heel blij dat Eilen Jewell terug is. Erwin Zijleman

Sunday Over Ghost Town, is een een mix van diverse Roots muziekgenres, oftewel Americana. Jewell's kalme zangstem wordt begeleid door haar sublieme band, bestaande uit drummer en echtgenoot Jason Beek, bassist Johnny Sciascia en gitaarvirtuoos Jerry Glenn Miller.

De songs zijn door Jewell geschreven in de bergen van Idaho. Een ontspannen omgeving waar zij haar gedachten het best op papier kan zetten, dat heeft prachtige songs opgeleverd. Dit is haar 1e album na 2 ingrijpende gebeurtenissen in haar leven, na jarenlange heimwee is ze teruggekeerd naar haar geboortestad Boise, en de geboorte van dochter Mavis.

Aangetrokken door de positieve posts hierboven een aantal pogingen gewaagd om de roots van Eilen Jewell onder de knie te krijgen. Zowel haar laatste album als deze “Sundown” een aantal keren geluisterd. Krijg er niet (helemaal) het juiste gevoel bij. Iets teveel country (bv Needle & Thread) voor mij maar ook 2 bloedmooie songs (My Hometown en Songbird) die me erg goed bevallen. Beetje aan ‘t twijfelen dus. Wellicht een album voor als ik later groot ben