Roger Waters - Amused to Death (1992)

Briljante plaat! Iedereen die hem ooit van mij geleend hebben, hebben hem nu ook zelf in de kast staan.

Een van de weinige albums die ik direct weer WIL horen als hij is afgelopen.

ik denk dat je ff door had moeten bijten

dit valt niet in 1 luisterbeurt

Juist wel wat mij betreft. Het zijn vooral aanstekelijke popdeuntjes waar je na 1 keer luisteren al bij mee kan zingen. Niks doorbijterigs aan. Het enige waar je langer over zou kunnen doen bij dit album is de thematiek, maar die is nou ook niet zo ingewikkeld dat je er jaren over kan doen. Als je dit album na een paar keer luisteren nog steeds niet mooi vindt, zou ik het zelf ook weg hebben gedaan.

Ik begrijp echt totaal niet waar je het over hebt; aanstekelijke popdeuntjes? ik denk dat Waters je afmaakt als hij dit forum zou lezen, want de pop is hierin toch echt ver te zoeken. Bovendien snap ik niet hoe je kan concluderen dat dit geen groeiplaat is terwijl bijna iedereen hier aangeeft van wel, en jij zelf hebt aangegeven hem niet eens meer dan een paar keer beluisterd hebben.

Misschien onderschat je deze plaat een beetje en zou je hem toch nog een paar keer moeten beluisteren, het zou je wel goed doen, want waarschijnlijk zou ook jij wel hte mooie in deze plaat kunnen ontdekken, als je er even de tijd voor neemt

Ik heb doorgebeten hoor, maar het ligt me gewoon niet, en ik heb er iemand anders een plezier mee gedaan (nadat ik hem eerst als grap een vertraagde en vervormde versie van een RHCP-song gegeven had als zijnde een hele vroege demo van Pink Floyd...).

Je hebt platen die je direct vastpakken, je hebt andere die moeten groeien. En je hebt ook platen waarvan je direct weet dat het niks wordt, en platen waar je moeite wil voor doen, maar ze uiteindelijk toch niet echt je ding zijn.

Dit album zit voor mij in de laatste categorie.

praten we hier over hetzelfde album?

aanstekelijke popdeuntjes?

ueh, noem er eens 1?

Joy

What God Wants en Perfect Sense vind ik behoorlijke meezingers.

dat zijn er 2

je vond het vooral popdeuntjes

en meezingers, omdat net op die 2 nummers een koor mee zingt?

ovrigens vind ik de zanglijnen van waters verre van meezingers


meezinger : the fratellis, chelsea bagger

kheb het uiteraard helemaal mis

Ik begrijp ook totaal niet waar hij het over heeft...

Wat ik ermee bedoel, is dat het maar weinig vergelijkbaar is met Pink Floyd-platen. Waar Pink Floyd (de vroege PF dus, niet de PF vanaf The Final Cut) veel psychedelischer is, is dit album veel poppier. Het zijn meer liedjes met een

verse-
refrein-
verse
refrein etc

structuur. Hoewel ook weer niet alle nummers, maar bij het beluisteren van deze plaat zijn dat toch de nummers die het fijnste in het gehoor liggen.

En natuurlijk is dit werk van Roger Waters niet vergelijkbaar met top-40-meezingnummers. Ik had niet het gevoel dat ik die illusie wekte met mijn bericht, maar mocht dat wel zo zijn dan is dat hierbij ook uit de wereld geholpen.

Wat ik dus eigenlijk probeerde te zeggen: waar je voor platen van Pink Floyd wel meerdere luisterbeurten nodig hebt voordat de schoonheid goed doordringt, is dat bij Amused to Death (in ieder geval bij mij) niet het geval. En laten we niet vergeten dat ik in eerste instantie reageerde op het bericht van SirNoodle, en hem om bovengenoemde reden gelijk geef het album weg te doen als het na een paar luisterbeurten nog steeds niet bevalt.

Weinig albums heb ik zoveel kansen gegeven, maar deze zal mij nooit raken.
Hopelijk speelt de beste man aanstaande woensdag zo weinig mogelijk hieruit.

3,0*

Misschien ben je te optimistisch over de mens om deze plaat te waarderen

Ik neem aan dat je het over het concept hebt?
Ik luister eerst altijd naar de muziek en als die mij aanstaat verdiep ik mij verder in op het concept. Zonder goeie muziek kan ik mij niet toeleggen op het concept omdat de muziek (en dan vooral dit genre) mij moet intrigeren, raken, intresseren om zo het concept kracht te geven.
Aangezien ik groot pink floyd fan ben heb ik dit album veel beluisterd en kansen gegeven en door hier op deze pagina te lezen weet ik hoe het concept ongeveer ineen zit. En dat is zeker niet slecht, integendeel. Maar ik stem in de eerste plaats op de muziek. En die is niet echt aan mij besteed, misschien denk ik na woensdag hier anders over

Jammer, ik vind het ook muzikaal zeker niet slecht(understatement), ik zou het eerder toepasselijk willen noemen. Mag ik vragen wat je dan zoo verschillend vind tussen een album als Animals (wat evenals bij mij bij jou op 3 staat) en dit, muzikaal gezien?

Overigens: heb je the Pros and Cons of Hitchhiking al eens geprobeerd? Die is muzikaal gezien misschien iets interessanter, ik vind ook dat album geweldig.

hmm, moeilijk te zeggen, het ligt vooral in smaak vrees ik. Ik kan de final cut al iets minder apprecieren dan het ander pink floyd-werk maar deze vind ik nog een stuk minder. De sfeer die dit album uitstraalt is niet echt mijn ding. En dat terwijl ik bijvoorbeeld het laatste solo-album van gilmour en the devision bell meer kan apprecieren, ik denk dat dus dat ik zijn bijdrage hierbij mis.

Toch een paar dingen die ik wil beargumenteren dan:
Ik stoor me aan roger waters zijn stem, zijn stem klinkt soms oud, versleten, zelfs geforceerd; en dat gecombineerd met de zangeressen die erg hoog zingen vind ik persoonlijk een erg rare combinatie.
Ook persoonlijk heb ik een hekel aan het nummer "what god wants", dit kan ik niet beargumenteren, het is gewoon zo en dan bedoel ik vooral de zangpartijen.
Het album animals raakt me muzikaal erg diep, gilmours solo's, het gebruik van synthesiser, de opbouw van de nummers, de aparte sfeer die het album uitstraalt,... prachtig!
allemaal persoonlijke elementen natuurlijk, maar zo ervaar ik die muziek.
Ik geloof best dat er op amused to death goeie muziek staat, maar over smaak valt nu eenmaal niet te twisten.



nee, zalk zeker eens doen

Jammer... nu weet ik én niet op welk punt beide albums zo verschillen, én ik kan je niet helpen...

What God Wants vind ik ook zeker niet het sterkste nummer op deze plaat, maar ik denk dat dergelijke zangpartijen je pas echt gaan storen op het moment dat je niet helemaal verdiept bent in het concept.. ik zou bijvoorbeeld totaal niet weten wanneer 2 delen van nummers in elkaar overlopen, maar ik heb dan ook zelden zo'n sterk concept gezien, of in ieder geval een concept die mijn eigen gedachtengang zo sterk overeenkomt

Ik zou The Pros And Cons Of Hitch Hiking beslist niet muzikaal interessanter dan Amused To Death willen noemen. Die plaat is - hoe fraai ook - hoofdzakelijk volgens hetzelfde stramien als The Wall en The Final Cut opgebouwd. Neen... dan zou ik toch eerder Radio K.A.O.S. willen noemen, want die plaat is muzikaal gezien een stuk avontuurlijker (en dus interessanter) dan Pros And Cons.

Helemaal gelijk, enkel denk dat als ATD al een brug te ver is dat KAOS naar alle waarschijnlijkheid ook geen hoge score zal oogsten bij diegene....

Radio KAOS staat ook nog steeds op mijn verlanglijstje.. Ik zou overigens graag willen weten waarom je pros and cons volgens hetzelfde stramien vind als de 2 voorafgaande platen, maar laten we dat maar even niet bij deze plaat doen

Voor mij is dit het beste album aller tijden!

Kort en krachtig

Helemaal mee eens ook nog

Ja wat kan ik nou hier verder nog aan toevoegen, een geweldig album, echt waar van het begin tot het einde!

Een van de kickste stukjes vind ik toch wel van "Hey is that the ferrari F40, Yes, well i think i wait for the F50" prachtig het verteld gewoon op zo'n simpele manier van dat mensen nooit tevreden zijn en altijd maar meer willen. ik geef deze meesterlijke plaat een welverdiende 5 sterren en een welbegeerde plaats in mijn top 10!

Que sera, sera
Is that your new Ferrari car?

Eén van mijn gecopieerde platen is dit. Van de bieb, kon toen nog, zonder die belachelijke copy-control techniek.

Weet dat ik dit een groots album vind, maar moet hem dringend eens terug beluisteren.
Maar de hoes van Pros and Cons of Hitchhiking is natuurlijk vééééél mooier en zinneprikkelender, haha !

Maar deze geef ik met plezier 4 sterren. Misschien nog te verhogen na herbeluistering en een zonnige bui...
Nu dus ****

Ah marty mcfly dat "Que sera, sera
Is that your new Ferrari car?" bdoelde ik ook

Ik was even de tekst vergeten, ken het allemal zo meezingen als de muziek aanstat, maar zonder wil ik nog wel is de tekst een beetje vergeten

Ik wou niet de betweter uithangen, maar ik vind het ook zo'n geweldige tekst....

Ik kan je geen ongelijk geven

The Ballad of Bill Hubbard is werkelijk briljant ! Schitterend psychedelische sfeer, je zou denken dat het van David Gilmour komt.

och god, toch niet weer zon oeverloze floyd/waters discussie

kappen mee